Μονο εσυ δεν τον εχεις ακουσει ακομα 
.
1 Like
Διαβασα. Ηταν ενα ειρωνικοτατο και αστοχο post.
2 Likes
μα το θεό αυτό σκεφτόμουν σήμερα. δεν το συστήνω σε κανένα να το κάνει!
Ειρωνικό μπορεί να ήταν κάπως, όπως και πολλά ποστ εδώ μέσα, συμπεριλαμβανομένων και δικών σου. αλλά για το medusa δεν εκφέρω καμία άποψη μόνο ευχολογια 
Μην γραφουμε και ότι θέλουμε
Την πηρες την καρδουλα σου γιατι τα λες πολυ ωραια για τα In Requiem - Faith Divides Us - Tragic Idol. Προσωπικα βρισκω τα τραγουδια 7-11 του In Requiem πολυ πιο αδυναμα απο το πρωτο μισο… μονο το Your Own Reality θα μου ελειπε αν δεν υπηρχε, τα αλλα filler material σχεδον.
Στο FDUDU αντιστοιχα θεωρω τραγουδαρες τα πρωτα 3, πολυ καλα τα 5-8, και το In Truth το βρισκω απλα αψογο. Αντιθετα τα Frailty και Universal Dream πραγματικα δεν ξερω πως καταφεραν να μπουν στον δισκο. Πολυ generic τραγουδια, χωρις καμια ταυτοτητα, καμια ουσιαστικα πολυ καλη ιδεα και μελωδια, τιποτα γενικα, αδιαφορια πληρης. Και εμειναν εξω τα Cardinal Zero και Back On Disaster, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ.
Στο Tragic Idol δε βρισκω κανενα τραγουδι περιττο, μου αρεσουν και τα 10 τραγουδια, λιγοτερο ή περισσοτερο, παρολο που ο δισκος ειναι σχεδον Draconian Times Vol 2. Θεωρω οτι εβγαλαν εναν πολυ καλο δισκο για τα δεδομενα της εποχης, χωρις να εντυπωσιαζει κιολας. Crucify, In This We Dwell, Tragic Idol οι αγαπημενες μου στιγμες. Δισκος χωρις fillers, χωρις και αριστουργηματα ομως δυστυχως…
Και καπου εκει σε χανω. Plague Within δεν εχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ κομματαρα για μενα, εχει 3 αξιοπρεπη και 7 για πεταμα. Για το Medusa μην τα ξαναλεμε, ακομα χειροτερα δυστυχως… αυτο που εγραψε καποιος παραπανω πως ειναι ο χειροτερος δισκος των Lost ειναι μαλλον αληθεια. Δε μπορω να σκεφτω χειροτερο, συνυπολογιζοντας την ιστορικη αξια των πρωτων 3 δισκων τους.
Επισης συμφωνω πως ταχυτητες ειχαν παντα οι Lost, και μαλιστα το εκαναν και σουπερ επιτυχημενα, ακομα και το Blood & Chaos απο το Medusa εχει καποιο potential, αλλα στην πορεια κλαφτα. Για το Flesh From Bone οκ το σχολιο μου ειναι οτι προκειται για ενα απο τα 4-5 χειροτερα τραγουδια των Lost ever.
1 Like
Νομίζω ότι αυτό το σχόλιο εκτός από τον Q ταιριάζει και στο Medusa
Πάντως άλλες οι ταχύτητες του σχεδόν πανκ once solemn πχ και άλλες οι ταχύτητες του flesh from bone. Θέλω να πω ότι είναι εντελώς άλλο στυλ "γρήγορου παιξίματος "
Καταλαβαίνω τι εννοείς για το flesh from bone άλλωστε και οι ίδιοι είχαν πει πως είναι ότι πιο γρήγορο έχουν γράψει. ωστόσο εγώ εξακολουθώ να το βρίσκω ένα πολύ καλό δείγμα γρηγορου ατμοσφαιρικού death γεγονός που αποδεικνύει και το μουσικό εύρος αυτής της μπάντας.
Απαντάω κυρίως στο post του lostparadise, αλλά και γενικότερα:
Όντως ήταν γενίκευση η φράση μου “για όλους ξεχωρίζουν τα ίδια κομμάτια”, δεν μπορώ να ξέρω κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως, όπως κανένας μας. Το ισχυρίστηκα, πάντως, γιατί πραγματικά σε πολλά post σχετικά με αυτούς τους δίσκους έβλεπα και ξαναέβλεπα αυτά τα κομμάτια, από διάφορους users μάλιστα. Μια ματιά σε αυτό, αλλά και στο thread των Paradise Lost είναι ενδεικτική. Για μένα κάτι τέτοιο δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, κι αυτό είναι ότι αυτά τα κομμάτια έρχονται σε μία (σχετική) αντίθεση με την υπόλοιπη ροή του δίσκου. Και υφολογική, αλλά και ποιοτική. Το πρώτο μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει εύκολα. Το δεύτερο είναι λίγο δύσκολο να το συζητήσουμε (και να συμφωνήσουμε), αλλά θα κάνω μία προσπάθεια:
Νομίζω ότι το βασικό χαρακτηριστικό των Lost, αυτό που συνδέει ΟΛΟΥΣ τους δίσκους τους από το “Icon” μέχρι και το “Symbol of life”, και αυτό που τους έκανε βασιλιάδες του ήχου που πρέσβευαν (κερδίζοντας τον τίτλο των “Metallica της Ευρώπης” αν θυμάστε) και μία από τις 3 επιδραστικότερες μπάντες των 90’s (με τις υπόλοιπες να είναι οι Pantera και Theater), είναι η εξωπραγματική χρήση της μινόρε κλίμακας, δηλαδή της “λυπητερής”/τραγικής μελωδίας. Δε χρειάζεται να έχει κανείς μουσικές γνώσεις για να το καταλάβει αυτό, μπορεί απλά να ακούσει το “Self obsessed” από το “Symbol of life” και θα πιάσει αμέσως τι εννοώ -νομίζω ότι είναι το μοναδικό ματζόρε/χαρούμενο κομμάτι των Lost. Η διαφορά ύφους και συναισθήματος είναι τρομερή, είναι λες και ακούς ξένους Lost, ακούγεται “περίεργο”.
Λοιπόν, το ύφος αυτό των Lost, διατηρείται όπως και να έπαιξαν. Η βαρύτητα του ήχου τους, αυτό το αποπνικτικό/καταθλιπτικό συναίσθημα που διακατέχει τις συνθέσεις τους, δεν είναι προϊόν heavy κιθάρων. Είναι προϊόν έντονων μελωδιών. Για παράδειγμα το “Gothic” και το “Shades of god” δε χαρακτηρίζονται από αυτές τις “τραγικές” μελωδίες, πέρα από μεμονωμένες στιγμές ίσως. Χαρακτηρίζονται από άλλα πράγματα. Το “Host”, όσο περίεργο και να ακούγεται αυτό στους πολέμιους του, χαρακτηρίζεται. Γιατί η συνθετική μανιέρα του Mackintosh, παρόλο που βγαίνει από παραμορφωμένες “κιθάρες”, βασίζεται στη λογική που ανέπτηξε στο “Icon”. Δηλαδή σπαρακτικές lead μελωδίες που από μόνες τους δε θα είχαν νόημα, αλλά σε συνδυασμό με τις ρυθμικές του Aedy βγάζουν όλη τους την ουσία και μεγαλοπρέπεια (που, βέβαια, αυτό είναι ένα κόλπο που έκλεψε από τους Sisters of Mercy, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…). Οι κιθαρίστες π.χ. (αλλά όχι μόνο αυτοί) δε γίνεται να μην έχουν προσέξει ότι είναι σπάνιες οι στιγμές που Mackintosh/Aedy έπαιζαν τα ίδια πράγματα, ακόμα και όταν δε sol-αρε ο Mackintosh. Θέλω να καταλήξω ότι αυτό το πράγμα δε συμβαίνει, δυστυχώς (με την ίδια συχνότητα, τουλάχιστον), στα τελευταία albums. Οι κιθαριστικές μελωδίες τους είναι εντελώς τετριμμένες ενός exreme ήχου που δεν τους πάει κιόλας. Παραπάνω δεν μπορώ να το εξηγήσω, γιατί κι εγώ δεν μπορώ να μιλήσω με μουσικούς όρους.
Αλλά πραγματικά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιοι ανατριχιάζουν (βαριά λέξη!) με την έμπνευση των τελευταίων δίσκων. Και δε συμφωνώ ότι stand-out tracks υπήρχαν στα “Icon”/“Draconian times” όπως υπάρχουν τώρα. Γιατί για κάθε “True belief” και “Embers fire”, για κάθε “Forever failure” και “The last time”, υπάρχει ένα “Shallow seasons”, ένα “Weeping words”, ένα “Enchantment” και δεκάδες άλλα κομμάτια (νομίζω ο καθένας θα διαλέξει και διαφορετικό) που (εδώ είναι το σημαντικό) όχι απλά στέκονται αντάξια δίπλα στα stand-out tracks (άρα δεν υφίσταται και ο όρος) αλλά για πολλούς τα ξεπερνάνε κιόλας. Αυτό είναι που κάνει τέτοιους δίσκους να ξεχωρίζουν και, αντίστροφα, άλλους να πετιούνται στα τάρταρα (και η χρονική απόσταση δεν παίζει κανένα, μα κανένα ρόλο). Και το επίσης σημαντικό είναι ότι τα “μη stand-out tracks” δεν ξεχωρίζουν για βιωματικούς μόνο λόγους, αλλά για καθαρά μουσικούς. Π.χ. το υπέρβαρο, σχεδόν funeral doom του “Joys of emptiness” ξεχωρίζει. Ο γαμημένος ήχος στην εισαγωγή του “Shallow seasons” που “ανεβαίνει κι ανεβαίνει” ξεχωρίζει. Το πιάνο του “Enchantment” ξεχωρίζει. Η goth-ίλα (πλήκτρα και γυναικεία φωνητικά) του “Christendom” ξεχωρίζουν. Και τα λοιπά, και τα λοιπά. Αυτό λέω εγώ έμπνευση, να μπορείς να γεννάς τόσες ιδέες, διαφορετικής φύσης, που να μην ξέρεις που να τις πρωτοβάλεις. Που να τις σκορπάς ακόμα και στα b-sides σου. Που να έχεις τόσο ανοιχτό εγκέφαλο ώστε αν θες θα χώσεις πλήκτρα, αν θες θα χρησιμοποιήσεις το delay, αν θες θα sol-άρεις, αν θες θα ανεβάσεις γκάζια κλπ. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την “έμπνευση” των τελευταίων δίσκων όπου ψάχνουμε στιγμές, με την έμπνευση δίσκων που δεν ξέρουμε από που να πρωτοφυλαχτούμε. Δέχομαι ότι κάποιοι μπορεί να γουστάρουν, αλλά δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι μιλάμε για έμπνευση και για ανατριχίλες όταν μιλάμε για ΑΥΤΟ το συγκρότημα που σε αυτές τις λέξεις έδωσε νέο νόημα. Ας είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.
Υ.Γ. Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, οι ταχύτηττες του “Once solemn” και του “Fear” (σχεδόν ξεκάθαρες punk επιρροές), αλλά και του “Widow” δεν έχουν καμία σχέση με τα γκάζια που εισήγαγαν στον ήχο τους oι Lost στα τελευταία albums τους. Τα τελευταία γκάζια είναι ξεκάθαρες extreme/death metal επιρροές, κάτι που ποτέ δεν έπαιζαν οι Lost. Doom/death έπαιζαν. Για αυτό και μαζί με τις ταχύτητες ανέφερα και τις δίκασες, τα μπουκωμένα/groovy riffs, το “ξύσιμο” κλπ.
7 Likes
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα, μόνο μια μικρή παρατήρηση, κάτι που έχω πει και παλιότερα εδώ μέσα, είναι λίγο λογικό να περιμένουμε μετά από τόσους δίσκους να υπάρχει μια σχετική ύφεση στην έμπνευση. Σχεδόν ανα 2 χρόνια βγάζουν δίσκο, πως θα μπορούσαν να κρατήσουν κάθε πόνημα τους σε τόσο υψηλά επίπεδα όταν καμία άλλη μπάντα δεν το έχει καταφέρει σε τέτοιο επίπεδο.
Τέλος πιστεύω ότι σε αυτόν τον δίσκο ολοκλήρωσαν τον κύκλο “επιστροφή στα πολύ παλιά” ίσως στον επόμενο να ακούσουμε κάτι εντελώς διαφορετικό, σίγουρα δεν θα ακούσουμε ακριβώς τον ίδιο δίσκο. Αυτό πρέπει να τους το δώσουμε πάντως, ότι κάθε φορά μας περιμένει και μια έκπληξη.
Δεν συμφωνω στην κουβεντα σου περι standout tracks, δεν θεωρω δηλαδη οτι οταν ενας δισκος εχει ενα (η δυο-τρια) κομματια που ολοι τα ξεχωριζουν ως καταπληκτικα, σημαινει οτι ο υπολοιπος δισκος δεν ειναι καλος. Δλδ οκ και εγω απο το Theli παντα θα ξεχωριζω το Siren of the Woods για παραδειγμα, αυτο δεν σημαινει οτι ο υπολοιπος δισκος δεν ειναι σχεδον αψεγαδιαστος. Η αμα με ρωτησεις ποιο ειναι το καλυτερο κομματι απο το Load που το λατρευω, θα σου πω ευκολα το Bleeding Me, δεν σημαινει οτι θεωρω τα υπολοιπα fillers ομως.
Στα υπολοιπα σε μεγαλο βαθμο συμφωνω (αλλα νομιζω οτι οι Λοστ ηταν και παραμενουν ματζορε, δεν αλλαξε αυτο, δεν εχω γνωσεις θεωριας αλλα με το αυτι μου αυτο καταλαβαινω).
Μινόρε θες να πεις μάλλον…
Εεεεε ναι προφανως
Πάντως και ο καινούριος δίσκος έχει αρκετά από τα "κλαψιαρικα lead " του Μακιντος γι αυτό θα έλεγα ότι πιο πολύ φέρνει σε Gothic μουσικά. Παρόλα αυτά δεν είναι Gothic part 2 γιατί υπάρχουν πολλές αναφορές και σε Shades of God. Για μένα αυτοί οι 2 δίσκοι ήταν πάντα οι αγαπημένοι μου μετά τα Draconian Times, Icon, One Second οπότε κάποιος μπορεί να καταλάβει γιατί δεν με χαλάει τόσο η επιστροφή αυτή. Το θέμα της έμπνευσης είναι άλλο κομμάτι.
Δυστυχώς παρότι έχεις ήπιο ύφος σε αυτα που αναφέρεις και φαίνεται ότι έχεις διάθεση για πολιτισμένο διάλογο, η ουσία των λεγομένων σου είναι - κατά λογική αναγκαιότητα - απολύτως εσφαλμένη και απορώ πραγματικα που δεν το βλέπει κανένας ! Ουσιαστικά αυτό που λες είναι ότι ναι μεν σέβομαι όσους γουστάρουν αλλά δεν μπορεί να γουστάρουν και δεν μπορεί να τους αρέσουν αυτά που λένε ότι τους αρέσουν … Και συνεχίζεις ακόμη και εάν το λέτε ότι γουστάρετε , δεν είστε ειλικρινείς με τους εαυτούς σας. (μιλαμε για τους δίσκους από requiem μεχρι plague) . Από τα πιο υποτιμητικά πράγματα που μπορεί να πει κανείς και είμαι σίγουρος ότι δεν το κάνεις επίτηδες (δεν σου τη λέω σε καμία περίπτωση) .
; Και τι πάει να πει ότι χρησιμοποιήσανε φόρμες στο Faith ή στο plague που δεν ήταν για paradise lost ; Δηλαδή τα depeche mode μπιμπλικία ήταν για τον ήχο των λοστ το 1997 ; Όχι βέβαια,; αλλά ποιος ορίζει τι μανιέρες είναι για λοστ και ποιες δεν είναι
Και πάμε στο θέμα του επιτηδευμένου. Ερώτηση : στο host ακούγονταν ή όχι σαν να θέλανε να παίξουν -
εντελώς - κάτι παρόμιο με το ultra των depeche mode ;
Για το δεύτερο σκέλος του post σου, νομίζω εξήγησα πάρα πολύ καλά τι εννοώ κι αν το ξαναδιαβάσεις θα καταλάβεις. Τα μπλιμπλίκια δεν ήταν ξένα στον ήχο των Lost, γιατί αυτά τα μπλιμπλίκια έπαιζαν ακριβώς τις ίδιες μελωδίες που είχαν αναπτύξει οι Lost, απλά όχι με κιθάρες. Νομίζω ήμουν αρκετά αναλυτικός στο τι θεωρώ ξένο και τι “ουσία” των Lost, και γιατί αυτό υπάρχει στο “Host” (παρ΄όλα τα διαφορετικά μουσικά εργαλεία), αλλά όχι στο “Medusa”.
To “Ultra” των Depeche Mode δεν το έχω ακούσει, οπότε δεν ξέρω τι να σου απαντήσω σε αυτό που με ρωτάς. Παρ’ όλα αυτά, έστω και λίγο να πλησιάζει την ατμόσφαιρα του “Host” φαντάζομαι ότι θα είναι και γαμώ τους δίσκους.
Για το πρώτο σκέλος του post σου, αν σε προσβάλει τόσο πολύ αυτό που είπα, ΟΚ, δεν μπορώ να κάτι γι’ αυτό, αλλά νομίζω ότι δικαιολόγησα αρκετά στο πώς έφτασα σ’ αυτό το συμπέρασμα. Προσπάθησα, απλά, να αποδείξω ότι είναι άδικο να μιλάμε για τα τελευταία Lost με τόσους διθυράμβους (γιατί, αν διάβασες, δεν τσίνισα με τα θετικά σχόλια, αλλά με λέξεις τύπου “ανατριχίλες”, “ίδια έμπνευση” κλπ.), όταν η ποιοτική απόσταση που χωρίζει αυτούς τους δίσκους απ’ τα “παλιά”, είναι απλά εξωπραγματική. Πάντως δεν είναι και κανένα τεράστιο θέμα αυτό, για να το πάρεις προσωπικά. Μία παρόμοια περίπτωση (και sorry που βγαίνω λίγο off-topic αυτήν τη στιγμή) είναι για μένα οι Neurosis. Είναι ένα συγκρότημα που για μένα στέκεται μάλλον μισό, μόλις, σκαλοπάτι κάτω από τους Lost, και από άποψη κλίματος μοιράζονται πολλά κοινά (μόνο που οι Neurosis την κατάθλιψη την πάνε ένα βήμα παραπέρα, σου προκαλούν δυσφορία και ασφυξία). Ε λοιπόν, ο τελευταίος πραγματικά καλός δίσκους τους κυκλοφόρησε πριν… αρκετά πολλά χρόνια, βαριέμαι να μετράω. Τα τελευταία albums τους είναι ΚΑΛΟΠΑΙΓΜΕΝΑ, έχουν όλα τα συστατικά του ήχου τους που θα αρέσουν στους fans, αλλά δυστυχώς στερούνται ποιότητας/έμπνευσης. Κοινώς, γουστάρεις σημεία, όχι ολόκληρα τραγούδια. Δεν προσβάλλομαι αν μου το πει κάποιος αυτό, το έχω νιώσει ήδη εγώ στις ακροάσεις (και πολλοί άλλοι, φαντάζομαι). Θα ακούσω το δίσκο 1-2 φορές και μάλλον θα τον αφήσω στην άκρη. Γιατί ξέρω ότι αν πιάσω έναν (και όχι μόνο έναν, 4-5) παλιό δίσκο τους, θα ακούσω το ίδιο συγκρότημα να παίζει πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα, αλλά με πολύ-πολύ περισσότερη έμπνευση.
1 Like
Το θέμα με την έμπνευση είναι το πως την ερμηνεύει ο καθένας…
Ακροατής 1{ωωωωωω τι γαμάτο κομμάτι} =Εμπνευση
Ακροατής 2 για το ίδιο κομμάτι {Τι κουραδάκι είναι αυτό}=No Εμπνευση
Πολυ ωραιες αναλύσεις κανετε αλλά πραγματικά ο καθένας το κάθε τραγούδι που ακούει το φιλτράρει με το δικό του τροπο(ψυχικη κατάσταση που βρίσκεται)
Προσωπικά μπορεί να είχα ακούσει ένα αλμπουμ πριν 20 χρόνια και να μην μου άρεσε και σήμερα να το λατρεύω!Τότε δεν είχε έμπνευση και σήμερα έχει?Οχι,απλα εγω βρίσκομαι σε διαφορετικά ψυχικά στάδια που επηρεάζουν και την μουσική που ακούω!!!
2 Likes
Επιτέλους ! Αυτό το απλό πράγμα προσπαθώ να πω τοση ώρα
Προσωπικά όχι με την έννοια ότι παρεξηγήθηκα, απλά ήθελα να τονίσω ότι δεν είναι δυνατόν να φτάνουμε στο σημείο να λέμε “δεν μπορεί να σου αρέσει τόσο πολύ ένας δίσκος - δουλεύεις μέχρι και τον εαυτό σου”. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτά που γράφεις τα πιστεύεις ακράδαντα απλά - όπως γράφει ο και thevoid είναι θέμα ερμηνείας και άλλων πολλών παραγόντων.
Σχετικά με το πρώτο σκέλος της συζήτησης μας είναι προφανές ότι οι λοστ ενσωματώνουν τις διάφορες επιρροές τους στο φίλτρο λοστ, το καλό για εμάς είναι ότι έχουν μεγάλο εύρος επιρροών (αλήθεια πόσοι μεταλλάδες ακούγανε sisters πριν οι λοστ κάνουνε το μεγάλο breakthrough με το draconian - εγώ πάντως δεν άκουγα ). Στο host όμως το στοιχείο dmode υπερισχύει του στοιχείου λοστ (δεν είναι κακό αυτό). Όμως το στοιχείο πχ kreator στο faith ε όχι έχει φιλτραριστεί στον ήχο των λοστ πολύ περισσότερο. Δεν ακους το faith και λες πχ βγάλανε δίσκο οι kreator σε καμία περίπτωση !
Επίσης μη πέφτουμε στη παγίδα να λέμε τα νέα λοστ δεν μου κάνουν το ίδιο κλικ με τα κλασσικα τους αν είναι δυνατόν ! Για ποια μπάντα ισχύει αυτό ; Για τους maiden ; τους metallica ; τους kreator ;, τους candlemass ;
Τέλος θα συμφωνήσω για τη καλλιτεχνική αξία των neurosis απλά δεν μπήκα πότε σε αυτούς λόγω ακριβώς αυτού του συναισθήματος ασφυξίας που σου προκαλούν.
Διαφωνώ με τον ισχυρισμό του thevoid, γιατί διαχώρισα (από το πρώτο μου post) το ζήτημα του βιώματος. Δεν ονομάζω εμπνευσμένους δίσκους τα “Icon”/“Draconian times” επειδή μου άρεσαν. Τα ονομάζω εμπνευσμένους επειδή κατάφεραν σε κάθε κομμάτι να χρησιμοποιήσουν διαφορετικά στοιχεία (π.χ. πιάνο, άγρια φωνητικά, καθαρά φωνητικά, ανδρικά/γυναικεία, punk ρυθμους, funeral doom ρυθμούς, κλασικές χεβιμεταλλιές, gothic μελωδίες κ.ο.κ.) και παρ’ όλα αυτά καταφέρνουν να ακούγονται συγκροτημένοι και ποιοτικά σταθεροί από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου. Πολλές φορές αυτά πάνε μαζί (το βίωμα και το “μη-βίωμα”), άλλες δεν πάνε. Άλλες φορές είναι και δύσκολο να τα ξεχωρίσουμε. Π.χ. με το “Gothic”, προσωπικά, δεν κατάφερα ποτέ να ταυτιστώ. Δεν αμφισβητώ, όμως, ότι ο Mackintosh έσφυζε από δημιουργική έμπνευση σε εκείνο το album, έκανε πράγματα καινοτόμα. Γενικά δε μου αρέσει όταν όλες οι συζητήσεις περί μουσικής τελικά καταλήγουν στο “όλα είναι υποκειμενικά”. Πιστεύω ότι πολλές φορές (όχι πάντα) μπορείς πραγματικά να συζητήσεις αναλυτικότατα για πράγματα που τα αδικείς όταν τα αναγάγεις σε “ζήτημα γούστου”.
3 Likes