Προσωπικά θεωρώ εμπνευσμένο ένα δίσκο εαν με αγγίξει ψυχικά και ας χρησιμοποιει ο καλλιτεχνης μόνο μια κιθάρα!Που για κάποιον μπορεί να είναι ξενέρωτο!!Δεν μπορω να υποστηρίξω εαν “ολα είναι υποκειμενικά” ,μιας και έχω άποψη μόνο για αυτό που νιώθω εγω και μπορεί φυσικά να κάνω λάθος!Απλά η ψυχική μου κατάσταση κρίνει αυτό που ακούω!
2 Likes
Η αλήθεια όμως από την άλλη είναι ότι αν ένας δίσκος, ένα τραγούδι σου μιλάει για οποιοδήποτε λόγο, αν είναι εμπνευσμένο έχει λίγη σημασία. Ξεχνάμε ότι μιλάμε για τραγούδια, για μουσική, δε χρειάζεται πάντα να υπάρχει πρόοδος, δεν είναι ιατρική. Πόσα τραγούδια είναι κομματάρες, αλλά βασίζονται σε ένα χιλιοπαιγμένο στυλ? Once Solemn, Digging the Grave, Enter Sandman, κάποια τυχαία παραδείγματα. Σίγουρα και εγώ πιστεύω ότι σχεδόν πάντα παίζει ρόλο και η κατάσταση που βρίσκεσαι την ώρα που ακούς έναν δίσκο. Έχω αναιρέσει πολλές φορές την άποψή μου για συγκεκριμένους δίσκους μετά από κάποια χρόνια, γιατί είτε δεν είχα το κατάλληλο υπόβαθρο για να τους εκτιμήσω (τρανταχτό παράδειγμα το Arise των Seps - γιατί ήμουν πολύ μικρός όταν το πρωτοαγόρασα και… φοβόμουν!), είτε γιατί δεν ήμουν στη φάση για να τους ακούσω τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δεν είναι όλες οι μουσικές για όλες τις στιγμές και όλους τους ανθρώπους, το έχω ξαναγράψει πολλές φορές. Η έμπνευση ή η μη έμπνευση νομίζω ότι θα έπρεπε να αφορά τους ίδιους τους συνθέτες, κατά πόσο δηλαδή εύκολα ή δύσκολα τους ήρθε το riff ή η ενορχήστρωση και αν ή όχι χρησιμοποίησαν κάποια ήδη πετυχημένη πατέντα για ένα νέο τραγούδι. Οι νέοι Lost δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου, γιατί προτιμώ τα μινόρε solo του Mackintosh και την καθαρή φωνή του Holmes, αλλά αυτό που παίζουν τώρα γιατί να μη μπορεί να χαρακτηριστεί και αυτό πειραματικό για τους ίδιους? Τόσο extreme δεν έχουν ξαναπαίξει ποτέ. Βέβαια, αν έχεις ψαχτεί λίγο περισσότερο στην extreme μουσική δε θα ακούσεις κάτι νέο για ΕΣΕΝΑ και προφανώς δε θα σε εντυπωσιάσει, για τους ίδιους όμως μπορεί να είναι ένας νέος ενδιαφέρων και άγνωστος δρόμος και απλά τον ακολουθούν να δουν που θα τους βγάλει. Όπως έκαναν πάντα.
5 Likes
Συμφωνώ ότι η έμπνευση δεν είναι αυτοσκοπός (για τον ακροατή) και ότι εννοείται ότι αν μας αγγίξει το άκουσμα το πιο σημαντικό έχει επιτευχθεί. Απλά μία διευκρίνηση: όταν μιλάω για έμπνευση δε μιλάω αναγκαστικά για πρόοδο, νεωτερισμούς και ποικιλία, αλλά για ποιοτικές ιδέες. Η έμπνευση υπάρχει και με μία ξερή κιθάρα, όπως είπε ο thevoid -ένα απλό παράδειγμα είναι το “As the crow flies” του Steve Von Till. Πιο minimal πεθαίνεις! Αλλά ο τύπος σου σπαράζει την καρδιά με αυτά που τραγουδάει γιατί καταφέρνει σε κάθε τραγούδι του να εφευρίσκει και άλλη μία θλιμμένη μελωδία, διαφορετική από την προηγούμενη κλπ. Αυτό εγώ το ονομάζω έμπνευση (χωρίς νεωτερισμούς, πρόοδο κλπ.).
Είναι λεπτή η γραμμή, όπως είπα, και σίγουρα παίζουν ρόλο και τα βιωματικά όπως ειπώθηκε παραπάνω, αλλά επιμένω ότι είναι αρκετές οι φορές που μπορούμε να διαχωρίζουμε το κάθε στοιχείο.
2 Likes
Αυτο με το Host απλα ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ. Δειχνει ελλιπη τριβη και ενασχοληση με Depeche Mode και με την ηλεκρτονικη μουσικη γενικοτερα. Μπορει στο μεταλλικο σου μυαλο να θελεις να βρεις πολλες δικαιολογιες ως προς το γιατι τα Plague Within και Medusa ειναι πιο ειλικρινη, πιο τιμια, πιο εμπνευσμενα, πιο καλα, πιο γαματα, πιο καυλωτικα, πιο ανωτερα μουσικα απο το Host, αλλα τιποτα απο αυτα δεν ειναι αληθεια. Τα περισσοτερα απο αυτα ειναι ακριβως αναποδα, ενω τα λιγα που ειναι υποκειμενικα (η προσωπικη καυλα του καθενος) ειναι δικες σου αποψεις, οπως ακριβως η αντιθετη αποψη ειναι αποψη καποιων αλλων.
Ολα ειναι υποκειμενικα στη μουσικη φυσικα, αλλα σε αυτο το θρεντ εχετε παει 200 βηματα παραπερα και ουσιαστικα εχετε ακυρωσει τις μουσικες σπουδες του οποιουδηποτε πανω σε αυτον τον κοσμο. Θα ηθελα καποια στιγμη να βγαλουν οι Λοστ ενα δισκο που να μην εχει καμια συνοχη, καμια πρωτοτυπη μελωδια, παρωχημενο ηχο, αθλια φωνητικα και ηχους απο κλανιες, για να δω τι αποθεωση θα φαει κι αυτο, περα απο καμια λογικη. Αλλωστε μονο οι κλανιες λειπουν για να φτασουν εκει περα.
1 Like
Συγγνώμη αλλά δεν άντεξα… Κατά τα άλλα, ωραίο post και ωραία συζήτηση. Η αλήθεια είναι πως ανοίγοντας το rocking και βλέποντας τόσα νέα μηνύματα στο thread, νιώθω κάπως που ακόμα δεν έχω αξιωθεί να ακούσω τον δίσκο.
1 Like
Ε τώρα Τι να απαντήσω τώρα σε αυτό το παραλήρημα ; Είναι προφανές ότι δεν τα πας πολύ καλά με αντίθετες απόψεις. Σου προτείνω να ακούσεις το ρεμιξ του sell it για να ηρεμήσεις.
Απλά ο @QuintomScenario δεν θέλει να καταλάβει ότι στο Host παραέμοιαζαν με Depeche Mode, για κάποιο λόγο δεν το δέχεται. Προφανώς από μέσα υπάρχουν κιθάρες και πράγματα που θυμίζουν Paradise Lost αλλά αυτά δεν φαίνονται με την μια(και ίσως αν δεν μας έλεγαν ότι είναι σαμπλαρισμένες κιθάρες να μην το καταλαβαίναμε και ποτέ) και είναι πολύ πίσω, και εκτός αυτού όλος ο ήχος, οι φωνητικές μελωδίες τα πάντα είναι τόσο μα τόσο όχι Paradise Lost που γι αυτό και ο δίσκος ξένισε τότε τον κόσμο. Και τα μπλιμπλίκια του One Second ήταν ξένα προς τον ήχο των Lost εκείνης της εποχής, και τότε έφαγαν κράξιμο άλλωστε. Δηλαδή δεν θυμάμαι να μας είχαν δώσει στοιχεία ότι θα το πάνε τόσο ηλεκτρονικά μετά το DT.
Συμφωνώ 100% πάντως πως μετράει σε τι διάθεση θα σε βρει ένας δίσκος, για μένα είναι ίσως το πιο σημαντικό.
Ρε συ μην τρελαθούμε τελείως ! όταν βγήκε το one second κανείς δεν πίστευε ότι μιλάγαμε για το ίδιο συγκρότημα, έδειχνε ότι δεν μπορεί να βγήκε από το ίδιο συγκρότημα που είχε βγάλει τα 5 προηγούμενα. Όπως ήταν εκεί θυμάται ! και τώρα σου λέει ότι ο κλασσικός ήχος των λοστ είναι το host και όχι του faith ή του plague. γελάμε και πάμε για κλασιμο
Το μοναδικό κομμάτι που ίσως μας έδειχνε μια προδιάθεση είναι το Another Desire αλλά και πάλι δεν έχει ξεκάθαρα ηλεκτρονικά στοιχεία.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν πολλοί είναι ότι οι αντιδράσεις τους για τη στροφή στο plague μοιάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό με αυτές των επικριτών ττης host/one second εποχής όταν αυτά βγήκανε τότε…Κομματάρα το another desire παρεπιπτόντως
1 Like
Μμμμ, το “Another desire” θα έλεγα ότι πρόκειται για την πρώτη (από τις ελάχιστες, ούτως ή άλλως) καθαρή rock μπαλάντα των Lost. Δε θα χώραγε σε κανένα δίσκο τους, παρ’ όλο που πρόκεται για άλλη μία κομματάρα.
Σχετικά με τη διαφοροποίηση του ήχου στα “One second”/“Host”, κάνετε ένα σοβαρό λάθος. Επικεντρώνεστε στην αλλαγή του μουσικού στυλ και αγνοείτε ότι η ουσία, η ατμόσφαιρα, το μουσικό DNA, το δεν-ξέρω-πως-αλλιώς-να-το-περιγράψω, είναι 100% Paradise Lost. Οι κοψοφλέβικοι στίχοι, η θλίψη, οι έντονες ερμηνείες (παρ’ όλο που το αγριωπό στυλ έχει μετατραπεί σε μελωδικό), οι συναισθηματικές μελωδίες είναι όλα εκεί, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Σαφώς και η υιοθέτηση ηλεκτρονικών ήχων και η μεγάλη χρήση των keyboards ήταν μία σοκαριστική διαφοροποίηση, αλλά οι δίσκοι είναι μέχρι το μεδούλι βουτηγμένοι στην Paradise Lost ατμόσφαιρα.
Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε ότι μέχρι τότε ο κλασικός ήχος ήχος των Lost ήταν αυτός των “Icon”/“Draconian times” (και άρα τα “One second”/“Host” κάτι “ξένο”/καινούριο), το να λέγεται κάτι τέτοιο σήμερα είναι άτοπο και ανιστόρητο. Γιατί από εκείνη την εποχή οι Lost κυκλοφόρησαν και κάτι “Believe in nothing” και “Symbol of life” που δικαιολογεί το να επανανοηματοδοτήσεις τι σημαίνει “κλασικός ήχος Lost”. Είναι ο ήχος των “Icon”/“Draconian times” ή μήπως ένας ήχος που μέσω συνεχών πειραματισμών μπορεί και κρατάει κάποια βασικά συστατικά (θλίψη, τραγικές μελωδίες κλπ.); Μιλάμε για το συγκρότημα που έκανε δεύτερη φύση του τις αλλαγές και που η “πειραματική” του περίοδος είναι τόσο μεγάλη (χρονικά, αλλά και σε δίσκους) που δε δικαιολογεί να ονομάζεται “κλασικός ήχος” ο ήχος μόνο δύο δίσκων. Κι αν κάποιοι δουν πίσω από τα μπλιμπλίκια και τα synthesizers θα δουν ότι και οι πειραματικοί δίσκοι τελικά μοιράζονται πολλά παραπάνω απ’ όσο φανταζόμαστε με τους “κλασικούς” δίσκους (τα βάζω σε “αυτάκια” όλα αυτά για να καταλαβαινόμαστε).
Με βάση αυτήν την ανάλυση, ναι, για μένα τα “One second”/“Host” είναι κλασικοί Paradise Lost δίσκοι, ενώ η τελευταία τους περίοδος όχι.
Off topic: παρόμοια φάση ήταν και οι Anathema. Σοκαριστική η αλλαγή του “Alternative 4” και του “Judgement”; Κάποιοι θα πουν ναι, και συμφωνώ ότι σαν στυλ διαφοροποιήθηκαν. Παρ’ όλα αυτά για μένα αυτοί οι δίσκοι βασίζονται στα ίδια συστατικά που βασίζονται και τα “The silent enigma”/“Eternity”. Θλίψη κι εδώ (λιγότερο πιασάρικη από τους Lost και πιο εσωτερική), σπαρακτικές ερμηνείες, απίστευτοι στίχοι. Δεν έχει σημασία αν στον ένα δίσκο αυτά τα εξωτερίκευαν με doom κιθάρες και γρυλίσματα και στον άλλο με Floyd-ικές συνθέσεις και ψυχεδέλεια. Ναι, μία σύνθεση κατά ένα μέρος αποτελείται από τον τρόπο διαμόρφωσης και εκτέλεσης, αλλά μεγάλο ρόλο παίζει και η ουσία της, το χρώμα της.
6 Likes
Για να αντιγράψω τον quintom λιγάκι : όλο το ποστ που έχεις γράψει είναι τα ανάποδα ! Ενναλακτικά σου λεώ ότι διαφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό με αυτά που έχεις γράψει και θα σου το αναλύσω αργότερα !
Εντάξει δεν μίλησε κανείς για κλασικό ήχο Paradise Lost όμως, αλλά πέρα από την θλίψη και την μαυρίλα σε κάθε δίσκο τους μέχρι το DT υπάρχει μια κοινή συνισταμένη, το μεταλ. Από το One Second μέχρι και το Host αυτό δεν είναι τόσο έντονο, την θέση του μεταλ παίρνουν τα πιο ροκ ριφφς αλλά και τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Στην συνέχεια προσπάθησαν να συνδυάσουν την μεταλ πλευρά τους με τα ηλεκτρονικά στοιχεία μέχρι και το ομώνυμο .
Κλασικός ήχος Paradise Lost είναι βασικά τα lead του Γρηγόρη, αυτό είναι το σήμα κατατεθέν της μπάντας. Οι δυο τελευταίοι δίσκοι ξεκάθαρα είναι επιστροφή σε ακραίο ήχο όχι όμως όπως ακριβώς το έπαιξαν στους πρώτους τους δίσκους, κάνουν κάτι διαφορετικό, σίγουρα σημεία θυμίζουν πολύ το Gothic ή το Shades αλλά δεν μπορεί κάποιος να πει ότι κοπιάρουν τον ήχο αυτών των δίσκων.
Leper ολα τα στοιχεια που αναφερεις υπαρχουμ σε μεγαλο βαθμο κ απο το 2007 κ μετα . συνεπως δεν κατανοω το επιχειρημα σου. Συγεκριμένα “Οι κοψοφλέβικοι στίχοι, η θλίψη, οι έντονες ερμηνείες , οι συναισθηματικές μελωδίες είναι όλα εκεί” ακόμη και στα in requiem έως και plague ! Επίσης τι εννοείς πειραματικός δίσκος ; Πραγματικός πειραματισμός είναι τα gothic/icon όταν άνοιξαν νέους δρόμους στη μουσική και όχι όταν άρχισαν να παίζουν (ιδιαίτερα επιτηχυμένα ομολογουμένως) πράγματα που απλά δεν ήταν μεταλ αλλά τα είχαν κάνει άλλοι νωρίτερα
Καλά μη νομίζεις ότι και εγώ μπορώ να το ακούσω πλέον, όπως και πολλά άλλα, αυτό όμως δεν αναιρεί την ηγετική θέση στα playlists και των ίδιων των Metallica, αλλά και όλων των Djs ανά την υφήλιο. Κάποιος λόγος θα υπάρχει γι’ αυτό…
1 Like
Το “πειραματικός” (όπως διευκρίνησα και στο post μου) το έβαλα σε αυτάκια απλά για να καταλαβαίνουμε σε ποια περίοδο αναφέρομαι. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι σίγουρα μπορούν αυτοί οι δίσκοι να χαρακτηριστούν ως πειραματικοί, όχι τόσο γιατί εφεύραν κάτι νέο (όπως είπες, η ηλεκτρονική μουσική θα υπήρχε και χωρίς αυτούς), αλλά γιατί αποτυπώνουν μία συγκεκριμένη τάση που τότε χαρακτήριζε ένα μεγάλο μέρος της ατμοσφαιρικής metal σκηνής (βλέπε Tiamat, Amorphis, Anathema, My Dying bride, The 3rd and the Mortal κλπ.). Κανείς από αυτούς δεν ανακάλυψε τον τροχό, αλλά το ότι όλοι μαζί, την ίδια πάνω-κάτω περίοδο, αποφάσισαν να διευρύνουν το συγκεκριμένο ήχο (άλλος πηγαίνοντας προς το trip-hop, άλλος προς την ψυχεδέλεια κλπ.) φανερώνει μία τάση, και αυτό εγώ το το ονομάζω σαφώς τάση προς πειραματισμό. Από αυτήν την οπτική δέχομαι αυτόν τον όρο, δηλαδή από την οπτική που προέρχεται από τη πλευρά του metal.
Όσον αφορά το ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που ανέφερα (θλίψη κλπ., μην τα ξαναγράφω) υπάρχουν και στην τελευταία περίοδο των Lost, εδώ ξαναγυρνάμε στην αρχή της όλης κουβέντας (που μάλλον έκανε και τον κύκλο της), αφού εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχουν (ή, πιο σωστά, υπάρχουν σε πολύ μικρό βαθμό). Πιστεύω ότι αυτή η (επιτηδευμένη, κατά τη γνώμη μου) στροφή στον πιο extreme ήχο έχει κάνει τη μουσική τους αρκετά πιο επίπεδη, αρκετά πιο heavy σίγουρα, αλλά αρκετά πιο ανάλαφρη από άποψη συναισθημάτων. Κι αυτό είναι το πρόβλημα μου με τους δίσκους αυτούς, δε μου προσφέρουν αυτό που συνήθισα να παίρνω από τους Lost, τα έντονα συναισθήματα, το να μην μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τους στίχους, το να με ανατριχιάζουν αυτά που λέει ο Holmes και ο τρόπος που τα λέει. Και, ειλικρινά, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιοι τα βρίσκουν όλα αυτά στα τελευταία albums.
1 Like
Δεν διαφωνώ καθόλου στην δεύτερη παράγραφο, είναι γεγονός οτι κυρίως στους δυο τελευταίους δίσκους δεν υπάρχει αυτό που λες. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα το νέο δίσκο είπα ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχουν ανατριχιαστικές στιγμές. Υπάρχουν κάποιες πραγματικά καλές στιγμές και κάποιες με λιγότερο ενδιαφέρον, όλα πλέον είναι πιο στημένα ας πούμε για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό τους, που αυτή τη στιγμή είναι το μεταλ κοινό ή αν θες η θέση τους στο μεταλ πάνθεον.
Δεν το δεχομαι, για τον λογο του οτι δεν ειναι αληθεια, απλο ειναι 
Οι φωνητικες μελωδιες του Host ειναι 100% Paradise Lost, μην τα ξανασυζηταμε τωρα αυτα. Αν επαιρνες ακριβως τα ιδια τραγουδια και τους εβαζες αλλη παραγωγη, με παραδοσιακο rock/metal ηχο, ο δισκος θα εβγαινε ενα One Second Part 2, ενω καποια τραγουδια θα μπορουσες να τα κανεις να ακουγονται λες και ειναι ακομα κι απο το Icon, με τον αντιστοιχο ηχο της εποχης. Ο @Leper_Jesus το εξηγησε τελεια, με τις μινορε μελωδιες, τις δομες, και τα παντα ολα.
Και τα μπλιμπλικια θεμα παραγωγης ειναι, αλλα the feeling can’t avoid you. Τωρα το γιατι κανεις διαχωρισμο απο τα μπλιμπλικια, ενω τα πληκτρα που εισηγαγαν στο Gothic ας πουμε ειναι κατι 100% οκ και αναξιο αναφορας, δεν το γνωριζω. Στο Icon εβαλαν στον ηχο τους ακομα περισσοτερα πληκτρα, ενω εβαλαν επισης και γυναικες φωνες. Επισης ειχαν ενα instrumental το οποιο δεν ειχε καμια σχεση με τη μουσικη που επαιζαν μεχρι τοτε. Στο Draconian Times εχωσαν μεσα οχι απλα πληκτρα, αλλα πιανο κανονικο. Ο ηχος στις κιθαρες αλλαζε ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΔΙΣΚΟ τοσο δραστικα, που 2 δισκους μετα, δεν ηξερες αν ακους την ιδια μπαντα. Η μικροτερη αλλαγη ηχου σε κιθαρες που ειχαν οι Paradise Lost μεχρι τη στιγμη που σταματησαν να εξελισσονται, ηταν απο το Icon στο Draconian Times.
Εξηγησε μου σε παρακαλω το εξης. Τι ακριβως ειναι που καθιστα δραματικη αλλαγη αυτη που συνεβη απο το Draconian Times στο One Second, αλλα οχι ας πουμε απο το Shades OF God στο Icon? Ακομα και σημερα να βαλω να παιζουν αυτοι οι δισκοι απο την αρχη ως το τελος, με εξαιρεση το As I Die, πραγματικα ακουγεται λες και ειναι δυο εντελως διαφορετικες μπαντες. Δεν υπαρχει κανενα κοινο ουτε στον ηχο, ουτε στις δομες, ουτε στις διαρκειες, ουτε στα φωνητικα, ουτε στη συνολικη παραγωγη, ουτε σχεδον πουθενα. Μεχρι κι ο Matthew Archer εμαθε επιτελους να παιζει γαμω τα τυμπανα στο Icon ενω μεχρι τοτε χτυπουσε οπου ναναι (και μετα εφυγε απο τη μπαντα για να ερθει ο πολυ ανωτερος Lee Morris φυσικα)! Βγαζει νοημα η αλλαγη απο το Gothic στο Shades Of God? Σε ποιο συμπαν?! Δυο δισκοι που επισης θα μπορουσαν να ειναι απο δυο διαφορετικες μπαντες. Αλλα εκει οοοοοοοοοχι δεν ειχαμε προβλημα. Με το που επεσαν τα “μπλιμπλικια” (τι στο διαολο σημαινει αυτο πρακτικα για το One Second πραγματικα?!) αμεσως αρχισαν τα παραληρηματα. Να κατσουμε να γραψουμε ενα Συνταγμα ρε παιδι μου, να αποφασισουμε τι στοιχεια επιτρεπονται σε μπαντες να βαζουν στον ηχο τους, και ποια στοιχεια οχι. Να οργανωθουμε, δε μπορει η καθε μπαντα να κανει οτι θελει και να αλλαζει τον ηχο της οπως θελει, μονο συγκεκριμενες αλλαγες ειναι αποδεκτες.
Ημουν κι εγω εκει, και θυμαμαι το οτι αναρωτιομουν πως αυτη η υπερμπαντα που ειχε βγαλει τον καλυτερο δισκο του 1995, μπορεσε να ξεπερασει τον εαυτο της. Οσον αφορα την απορια πως γινεται η μπαντα που εβγαλε τα 5 προηγουμενα να εβγαλε το One Second, αυτο ηταν ερωτηση που γινοταν μετα απο ΚΑΘΕ ΔΙΣΚΟ απο τους πρωτους 7-8 δισκους της μπαντας. Δεν εχει καμια περιοπτη θεση το One Second στο θεμα εκπληξης.
Κλασικος ηχος Lost δεν υπαρχει, γιατι εχουν αλλαξει τον ηχο τους τοσες φορες που δεν εχει νοημα μια κουβεντα για κλασικο ηχο. Το μονο σιγουρο ειναι πως ο ηχος του Plague και του Medusa ειναι τοσο χιλιοπαιγμενος που αντι για κλασικος κατανταει γελοιος.
Ομορφο το οτι θελεις να τα εξισωσεις, αλλα τοτε μιλουσαμε για πρωτοποριακες κινησεις, τωρα μιλαμε για επιστροφη στο παρελθον τους, και δυστυχως στο οχι πολυ ποιοτικο κομματι του παρελθοντος τους. Εκει πεφτει το κραξιμο, και στην ελλειψη ποιοτητας και εμπνευσης, οχι στη στροφη απαραιτητα.
Ο @Leper_Jesus τα εγραψε ΑΨΟΓΑ για μια ακομα φορα. Σου βγαζω το καπελο μου.
Πω πω πραγματικα ομως, εχουμε 2017, ξεκολληστε λιγακι απο το μεταλ. Πραγματικα στη μπουτσα μας το μεταλ. Ο ηχος της κιθαρας δεν ειναι δυαδικος, να πεις οτι α, οκ, τωρα ειναι μεταλ, τωρα δεν ειναι μεταλ. Ο ηχος της κιθαρας και η παραμορφωση αυτης ειναι ενα ολοκληρο φασμα, το οποιο ειναι συνεχες. Οσο διαφορετικος ειναι ο ηχος της κιθαρας απο το Lost Paradise στο Shades Of God, τοσο διαφορετικος ειναι απο το SOG εως το Draconian Times, και μετα απο το DT εως το One Second. Και ακομα και μεχρι το Host, υπαρχει μια διαφοροποιηση στον ηχο που βγαινει απο τα πεταλια και τις παραμορφωσεις που χρησιμοποιουν, αλλα αυτο δε σημαινει πως μεταλ=καλο και οχιμεταλ=κακο.
Ισα ισα που τολμω να πω οτι το αντιθετο παρατηρειται πλεον πιο συχνα στις συγχρονες μπαντες, αφου πολλες εχουν πεσει στην παγιδα να βγαλουν τον πιο γαματο σκληρο χεβι υπερκαυλεουρα ηχο, και τελικα δε δινουν σημασια στο ζουμι, δηλαδη στη ΣΥΝΘΕΣΗ τραγουδιων. Παγιδα στην οποια εχουν πεσει ΚΑΙ οι Paradise Lost δυστυχως για μενα. Δε μπορεις να μου ισχυριζεσαι τωρα οτι ο Greg εριξε την ιδια δουλεια στο Host που ειναι τιγκα σε ηλεκτρονικα, πληκτρα, κιθαρες, βιολια, βιολοντσελα, γυναικειες φωνες, samples και της παναγιας τα ματια (με σουπερ αρτιο αποτελεσμα ηχητικα) και στο MEdusa που καθεται και ξυνει μια κιθαρα επι 50 λεπτα.
2 Likes
Κάτσε γιατί τώρα ήπια 2 γουλιές καφέ, και τα μαλλιά μου είναι έτοιμα να πέσουν, το λοιπόν ΤΙ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ ΡΕ ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΟΥ GOTHIC ΜΕ ΤΟΥ ONE SECOND??? Θες να μας τρελάνεις πρωί πρωί ( ώρα Ελλάδας) ;; Στο Gothic είναι καθαρά συνοδευτικά και υπάρχουν για να βοηθήσουν την ατμόσφαιρα, και φυσικά, στο Icon πέρα από το Deus Misereatur(που είναι το γαμημένο το outro) ποιο άλλο κομμάτι έχει τόσα πλήκτρα;;; Το ίδιο και στο DT, τι σχέση έχουν όλα αυτά τα συνοδευτικά επαναλαμβάνω πλήκτρα με του One Second ή του Host;
Δεν διαφωνώ, αν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο είναι κάποια doom riffs και το ότι είναι μεταλ… α σε χαλάει το μεταλ… κρίμα! Ίδια μεγάλη αλλαγή υπάρχει και από το Gothic στο Shades. Αλλά ρε άνθρωπε του θεού που είναι τα ριφφ στο One Second που είναι τα σολο γαμώ το κεφάλι σου;;;; 
Που είναι τα lead γαμώ τα αυτιά της ρέγγας που δεν είναι δραστική η αλλαγή από το DT;;; Και ποιος είπε ότι μας χάλασε η αλλαγή αυτή;;;; Ίσα ίσα το One Second είναι στα αγαπημένα μου δισκάκια εβερ αλλά όχι ότι δεν είναι δραστική η αλλαγή σε σχέση με το DT… μην τρελαθούμε τελείως.
Και εσύ μπορεί να γούσταρες την αλλαγή στο one second αλλά το 90% της μεταλικής κοινότητας έπαθε τη πλάκα της ζωής του. Η αλλαγή ήταν πολύ πιο δραστική από justice σε black album. Μπράβο του καλά κάνανε άλλα όταν “βγήκε” το one second στη καλύτερη να λέγανε πολύ καλό paradise lost όμως δεν είναι !