δεν θα το βαλω σε συγκριση και 1 να εβαζες στο HTSD και 10 στο μεδουσα παλι δεν θα ειχα καμια ενσταση , απλα θα μου εκανε εντυπωση . η μονη μου ενταση στο σκεπτικο σου ειναι ειναι το μεγαλο σε διαρκεια . Απο το Master of Puppets ειναι μεγαλα σε διαρκεια και τα κομματια και οι δισκοι . Αν ηταν ετσι να ακουγαμε μονο το Reign In Blood.
Καταλαβαινω να μην σε κερδιζουν καποια κομματια αλλα εκει ειναι και η μαγεια και το γκροουερ στοιχειο που εχεις αναφερει πιο πανω.
Τωρα για την μεδουσα οτι θεωρεις καλα , πολυ καλα τα κομματια και να τα εχεις μεσα σου τοσο ψηλα μου κανει εντυπωση γιατι δειχνεις να μην μπαινεις στη διαδικασια να το σκεφτεις λιγο παραπανω ή τελος παντων να προσπαθεις να το δεις και απο την αλλη μερια. Δηλαδη κατα μια εννοια , αν το καταλαβαινω σωστα , πιο ευκολα ταυτιζεσαι με καποιον που δεν θα εχει σε μεγαλη υποληψη το Χοστ (ή το BIN ή το One Second) , παρα με εκεινον που θα απορριψει εστω και ευκολα - γρηγορα το τωρινο “πισωγυρισμα” των Lost.
Τώρα έπιασες κι εσύ το Master of Puppets που ίσως είναι ο καλύτερος μεταλ δίσκος, αλλά είναι 8 κομμάτια. Ας ήταν και το HTSD 8 τραγούδια και θα το συζητάγαμε σε άλλη βάση.
Γκροουερ είναι το Medusa γιατί με τραβάει να το ακούσω σήμερα ας πούμε, δεν είναι το Manunkind πχ το οποίο έχω να το ακούσω 3 μήνες, ναι οκ προσπάθησα να μου αρέσει περισσότερο από όσο έπρεπε αλλά κάποια στιγμή στην πορεία χάθηκε ο ενθουσιασμός (θυμάμαι την μέρα που βγήκε το κομμάτι να μιλάμε στο fb και να σου λέω ότι “να αυτό το κομμάτι ας πούμε γιατί να υπάρχει στον δίσκο” )
Γιατί να μπω στην άλλη μεριά, καταλαβαίνω κάποιον που δεν του αρέσει αλλά δεν καταλαβαίνω την εμμονή του να μας αποδείξει ότι ντε και καλά είναι σκουπίδι.
Έχω πει πολλές φορές ότι το One Second είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους, το Host όχι, μου αρέσει πολύ αλλά όταν θέλω να ακούσω Paradise Lost δεν θα είναι στις 5-6 πρώτες μου επιλογές. Δεν ταυτίζομαι απαραίτητα με καμία μεριά, οι Lost έχουν αυτήν την μαγεία, ανάλογα με το πως θα ξυπνήσω. Δεν πετάω την σκούφια μου με την επιστροφή σε ακραίο ήχο αλλά δεν με χαλάει κιόλας.
εγω παντως δεν εχω εκλαβει εμμονη για να αποδειξει καποιος οτι ειναι σκουπιδι.
Περισσοτερο βλεπω μια εμμονη για αποδειξη οτι οι λοστ με τα 2 τελευταια , το γυρισαν στα σωστα μονοπατια , δεν δειχνουν εφησυχασμο , τους παει , ειναι ωραια τα μπρουταλ του Νικολα , ειναι γεματο ριφφς ο δισκος κτλ.
Εδω μεσα εχω γραψει οτι και ο ηχος στα leads Μου αρεσει και συνηθως τα καθαρα του Χολμς δενουν με το κομματια και δειχνει να μπορει να γραψει φωνητικες μελωδιες κατι που με το να τραβαει την τελευταια συλλαβη στα μπρουταλ φαινεται σαν να βαριεται.
Δεν περιμενω να εχουμε την ιδια αποψη αλλα πχ αν το Χοστ δεν σου αρεσει δεν μπορω να καταλαβω πως θα εχει και αυτο υψηλη βαθμολογια αλλα και τα τελευταια θα εχουν ενα καλο βαθμο . καπου εγω μαλλον το χανω.
ΥΓ επειδη ετυχε να κανω αλλη κουβεντα με αλλον φιλο μας και εψαχνα το θρεντ του HTSD ειχες πει και καλα πραγματα για το ManUNkind. δεν λεω οτι με το ζορι πρεπει να σου αρεσει , Επισης δεν ειπα για το MOP συγκεκριμενα, ειπα οτι απο εκεινη την κυκλοφορια και κατω αρχισαν να εχουν πραγματικα μεγαλους σε διαρκεια δισκους (τοτε το CD δεν πολυ υπηρχε . εκμεταλλευονταν οσο μπορουσαν το εκαστοτε φορματ)
Δεν είδα κανέναν να προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι πήραν τον σωστό δρόμο, όλη η κουβέντα γίνεται για να αποδείξουμε ότι και το 97 άλλαξαν ήχο, άλλαξαν κατεύθυνση τίποτα άλλο. Δεν πιστεύω ότι κάποιος δεν μπορεί να δει την διαφορά από το DT στο One Second, ναι φυσικά υπάρχουν κοινά στοιχεία αλλά ο ήχος είναι διαφορετικός.
Φυσικά και θα είχα πει καλά πράγματα για το συγκεκριμένο κομμάτι, δεν λέω ότι είναι φιλλερ άλλωστε, έχει τις στιγμές του όπως σχεδόν κάθε κομμάτι του Hardwired… απλά είναι κάπως τραβηγμένο, ίσως κάπως διαφορετικό από το φανταστικό επίπεδο που υπάρχει στο πρώτο μισό του δίσκου… τεσπα μην μιλάμε για metallica κι εδώ.
Χωρίς να αποτελεί την κλασική ‘nuclear blast’ πλαστικούρα, όπως έχει συνηθίσει να κυκλοφορεί και να προβάλλει η εν λόγω εταιρεία, το Medusa είναι η φυσική συνέχεια μιας πτωτικής πορείας μιας άλλοτε εξαιρετικά περιπετειώδους γκρουπάρας. Δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε ούτε One Second, ούτε BIN, ούτε καν Tragic Idol με τίποτα από αυτά που ακολούθησαν ή προηγήθηκαν. Οι Λοστ είχαν συνηθίσει και οι ίδιοι, αλλά και οι οπαδοί τους να τους θεωρούν μια ιδιάζουσα, απρόβλεπτη μπάντα γεμάτη εκπλήξεις, στροφές και αδιανόητες αλλαγές από καιρούς σε καιρούς. Αυτό κάποτε λοιπόν σφύριξε λήξη και μετά την εποχή του Paradise Lost, από κει και πέρα η σταδιακή επιστροφή σε καθαρά μεταλ φόρμες ήταν βέβαιο ότι θα τους οδηγούσε κάποια στιγμή σε πιο ακραίες εκφάνσεις του ήχου τους. Καλώς ή κακώς, η συνθετική αυθεντία του Μακιντος όσο πειραματιζόταν με ήχους και όργανα έφτασε στο peak της κατά τη διάρκεια των 90’s. Αλλά ακόμα και δισκάρες σαν το BIN ή το SOL, αποτελούν δημιουργίες που έχουν την αυθεντική λοστ πινελιά του διαφορετικού και ενδιαφέροντος. Συνθετικά, στιχουργικά, καλλιτεχνικά. Αν το In Requiem και το Faith… ήταν ένας δίσκος με τα καλύτερα κομμάτια και των δύο, θα ήταν ήδη κλασικό, αλλά τα φιλλερς είναι τόσο φίλλερς που μετριάζουν τη δήθεν μεγάλη μεταλλική επιστροφή τους! Το Tragic Idol, το μοναδικό μετά SOL άλμπουμ τους που θα μπορούσε να ενταχθεί μεταξύ των καλών στιγμών τους, ακούγεται τόσο καλό (αν εξαιρέσει κανείς τα generic drums του Adrian) γιατί το artwork και οι leads οδηγούν στην εποχή του Icon και προφανώς οι συνειρμοί με το συγκεκριμένο αριστούργημα το παρασέρνουν και αυτό. Αλλά έχει και καλά κομμάτια, στην πλειοψηφία τους δλδ, όπως και τα μπόνους κλασικά βέβαια.
Το TPW όταν βγήκε ήταν πάλι κάτι διαφορετικό, μια ακόμα στροφή στην καριέρα τους που έδειξε να περιέχει μερικές καλές και μερικές αστείες απόψεις της μπάντας. Return To The Sun πχ και Flesh From Bone δύο εκ διαμέτρου αντίθετες συνθέσεις στον ίδιο δίσκο, με το πρώτο να γαμάει και το δεύτερο να αποτελεί ένα από τα χειρότερα τραγούδια τους, με μια επιτήδευση εξαιρετικά προφανή.
Και αν ο Μακιντος γράφει τραγούδια στον αυτόματο και μπερδεύει τους Vallenfyre με την ποιότητα και τη σημασία των Λοστ, η στροφή του Χολμς σε εξ’ολοκλήρου μπρουταλ φωνητικά είναι από τις πιο WTF στροφές του γκρουπ. Ακόμα και αν το Medusa είχε καλές συνθέσεις (που δεν έχει), ο Χολμς με τις παράταιρες γκαρίλες του πάνω σε μελωδικά περάσματα μετατρέπει το τελικό αποτέλεσμα σε τουλάχιστον περίεργο, τελείως αταίριαστο, αλλά δεν το αντιλήφθηκαν και οι ίδιοι αυτό όταν άκουσαν το τελικό αποτέλεσμα; Πχ. το Fearless Sky, με μελωδικά φωνητικά θα ήταν άλλο τραγούδι, ή ακόμα και το χιτάκι Blood & Chaos. Άντε τα δύο μπόνους κάτι πάνε και κάνουν και θυμίζουν τους Λοστ, συνολικά όμως αν αυτό το άλμπουμ προβάλλεται σαν “καλό Λοστ άλμπουμ”, προφανώς και δείχνει την κατάσταση στον ήχο…και στην ευρέως χέβυ δισκοπαραγωγή. Και προφανώς επίσης, σύγκριση με Shades Of God δεν υφίσταται ούτε καν. Εκεί ακόμα και οι άγνωστες σχετικά πτυχές του παρουσιάζουν ένα γκρουπ σε άνοδο και με διάθεση να γράψει κανονικό Doom και όχι προκάτ δίσκο. Και είναι οι Λοστ, όχι οι arch enemy.
Φυσικά πουθενά δεν υπάρχει σύγκριση, και φυσικά εκεί είχαν βγάλει σερί 3 διαφορετικούς δίσκους και φυσικά τότε ήταν 20κάτι χρονών. Επίσης το προκατ αν και καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, οκ doom ήθελαν να παίξουν οι άνθρωποι και σε αυτό, και doom παίζουν.
νομιζω οτι υπερβαλεις πολυ στην κριτικη σου. Σκουπιδι δεν το λες, διαμαντι δεν ειναι αλλα κινειται ΣΙΓΟΥΡΑ στα πειραματικα νερα των Lost ακομη και αν δεν πετυχαινουν τις πιο εμπνευσμενες τους στιγμες.
Το RIP P.L. ειναι περα για περα ακραιο, εδω οι Metallica δεν πεθαναν με τις μ@αλακιες που εβγαζαν απο το '92 εως και περσι (που εκαναν ΤΗΝ εκπληξη με το Hardwired !) , οι καλλιτεχναρες δημιουργοι θα πεθανουν ?
[quote=“legolas, post:689, topic:60398, full:true”]Το RIP P.L. ειναι περα για περα ακραιο, εδω οι Metallica δεν πεθαναν με τις μ@αλακιες που εβγαζαν απο το '92 εως και περσι (που εκαναν ΤΗΝ εκπληξη με το Hardwired !) , οι καλλιτεχναρες δημιουργοι θα πεθανουν ?
[/quote]
Δεν ξέρω ρε μάγκες τι λέτε εγώ θεωρώ ότι τα bsides του pl, ενώ για το faith και το tragic δεν πατάω σχεδόν ποτε το σκιπ (κοινώς δυσκολέυομαι μέχρι και σήμερα να βρω bside) και το plague απέχει μίλια μακρια από πλαστικούρες arch enemy και έχει μερικα από τα καλύτερα τραγούδια των λοστ ever. Αυτα λέω πολύ στο χαλαρό δεν προσπαθώ να πείσω κανένα πραγματικά. Σίγουρα μου κάνει φοβερή εντύπωση που είστε τόσο απόλυτοι με δίσκους τους οποίους του θεωρώ πραγματικά καλούς και τους ακούω συχνά με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση αλλά οκ γούστα είναι αυτά. Το bin πάντως το θεωρώ το μοναδικό δίσκο των λοστ χωρίς ψυχή - γεγονός που αναγνωρίζει πάνω κάτω και το ίδιο το γκρουπ. Αυτα
οκ Chinaski , εχεις δικιο, χα χα χα, παρασυρομαστε (αν και αληθευει στο μεγιστο το παραπανω για μενα…)
Γενικα το Medusa θελει πολλα ακουσματα ακομη και για μας τους φανμποϋδες για να βγαλουμε συμπερασματα. Παω για πανω απο 8 ακροάσεις (οι μισες οχι προσεκτικά λογω παραλληλης δουλειας…)
Αυτο που ΕΩΣ ΤΩΡΑ μου μενει ειναι οτι (δυστυχως…) τα καλυτερα κομματια ειναι αυτα που βγηκαν πρωτα σε κυκλοφορια … Το Longest winter ισως απο τα καλυτερα τους, Medusa, Blolod & Chaos οι κορυφαιες στιγμες του δισκου.
Ο δισκος σαφως και κινειται πολυ κοντα στα Gothic & λιγο λιγοτερο στο Shades of God , προσπαθωντας να προσεγγισει το τοτε κλιμα και να πεισει οτι μπορουν με (εμπορικη ?) επιτυχια να κανουν οτι και στις πρωτοκλαστες εποχες των early '90s. Το σημαντικο κομματι της προσπαθειας αυτης, τα brutal φωνητικα, φαινεται όμως να μην “πειθουν” σήμερα, χωρις να ειναι τελειως σκατα (οπως αναφερουν μερικοι…) μια επιτηδευση, γυαλισμα αν θες, το εχουν κανοντας τα να ηχουν οχι και τοσο original… Ακουστε π.χ. το αποτυχυμενο fade out στην κραυγη στο τελειωμα του “from the gallows” (και αποτομο κοψιμο-χασάπης… )
Οι υπολοιπες συνθεσεις, δεν σου μένουν και δεν εχουν να πουν κατι , ουτε να συνεισφερουν φοβερά στο είδος πιστευω…
Aυτο ισως που τους παρεσυρε σε αυτη την ηχητικη κατευθυνση ειναι προφανως το beneath broken earth, κομματαρα κατέμε, που τους βγηκε ανελπιστα καλα (συμφωνα και με τους ιδιους) και θα μεινει σιγουρα ως ενα απο τα διαμαντια τους.
Καταληγοντας, δεν ειναι (οπως και το Plague) απο τις καλυτερες δισκογραφικες δουλειες τους, δεν πέθαναν ομως και απο την αλλη… Εχουν πολλα να δωσουν, να ειστε σιγουροι…Εδω θα μαστε σύντροφοι…
Αυτο που εγραψες φιλε ειναι ισως και το σημαντικοτερο για τους Lost: Εχουν την μαγεια να ακους ενα δισκο τους αναλογα με την διαθεση σου! Ισχυει οσο σε κανενα αλλο γκρουπ.
υ.γ. διαφωνω με το Host. Eχει πολλα θετικα . Τον ακους ανετα αν εχεις mood για Nτεπεσμοντιες και ελεκτρο-ροκιες
Μα είπα κι εγώ ότι μου αρέσει πολύ το Host, απλά δεν είναι στα 5-6 κορυφαία τους για μένα. Ή για να το πω κι αλλιώς όταν θέλω να ακούσω Paradise Lost ήχο προτιμώ άλλους δίσκους τους.
Έχω -και έχετε- ακούσει χιλιάδες δίσκους. Αλλά πόσοι από αυτούς δεν έχον ΟΥΤΕ ΜΙΑ νότα παραπανίσια; Το Draconian Times είναι ανάμεσα σε αυτή την ελίτ. 10αρι από τα λίγα. Για εμένα πάνω από οποιοδήποτε άλλο δίσκο έχουν βγάλει. (Το γράφω τώρα γιατί ρουφάω ένα χαρμάνι μοναστηριακών άμστελ και μάμος και μου ήρθε όρεξη να ακούσω PL και έβαλα το Enchantment και απλά έπαιξε όλος ο δίσκος)
σωστα, συμφωνω και επαυξανω. Αρκετες φορες κανω αυτες τις σκεψεις και ειναι ωραιο θεμα για συζητηση. Μaster of Puppets, Painkiller , South of Ηeaven & Draconian Times ειναι λιγοι απο τους δισκους που KYΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ η 1η νότα ειναι διαμαντι όσο και η τελευταια!
Ας μην το επεκτεινουμε ομως και βγουμε off-topic…
)
.