Ας γραψω και εγω την γνωμη μου τωρα που βρηκα χρονο. Βασικα πανω κατω συμφωνω με τους προηγουμενους. Μια πολυ καλη εμφανιση με ιδιαιτερο setlist, αλλα με μικρη διαρκεια.
Ας τα παρουμε ομως απο την αρχη. Απο τους Potergeist ειχα ακουσει 1-2 τραγουδια τα οποια μου αρεσαν αλλα στο live δεν μου αρεσαν απλα, με ξετιναξαν. Με εντονες τις Down αναφορες στην μουσικη, αλλα και πολλες ομοιοτητες στα φωνητικα και στην σκηνικη παρουσια του τραγουδιστη με τον Phil Anselmo, η μπαντα κυριολεκτικα εσκισε. Καλοπαιγμενο southern metal με ψυχη, τσαμπουκα και γενικα το καταλληλο attitude, πρεπει να κερδισαν μεγαλο μερος του κοινου. Με εμενα τα καταφεραν παντως.
Και παμε στους πολυαγαπημενους μου Paradise Lost. Η μπαντα βασικα επιβεβαιωσε τα γνωστα για αυτους δεδομενα. Δεδομενο νουμερο 1, αποτελουν μεγαλη μπαντα, δεδομενο νουμερο 2, η δισκογραφια τους εχει τεραστια ποικιλια και δεδομενο νουμερο 3, εχουν θεμα με την διαρκεια των συναυλιων τους…
Το μπασιμο με το Mortals Watch The Day ηταν καπως μουδιασμενο με τον Holmes να ειναι κρυος, στο So Much Is Lost μια απο τα ιδια, αλλα απο το Remembrance αρχικα και ειδικα απο το Gothic και μετα η φωνη του ηταν πολυ καλη. Η αποδοση της μπαντας σε ολα τα κομματια ηταν αψογη εκτελεστικα αλλα σε καποια σημεια ακουγοταν “θαμμενη” η κιθαρα του αγαπητου Aaron Aedy. Απο αποψη ορεξης απο την πλευρα της μπαντας ολα κομπλε, ο Holmes που ειναι επιφοβος ειχε κεφακια και πεταγε και ατακες, ο Edmondson ηρεμος και χαλαρος οπως παντα, ο Erlandsson οσο φαινοταν ηταν γελαστος, ο Mackintosh ορεξατος χτυπιοταν συνεχως, οσο για τον Aaron Aedy ο,τι και να πω ειναι λιγο, μακραν ο πιο εντυπωσιακος επι σκηνης οπως παντα, παθιασμενος και μεγαλη ψυχαρα, σε ανεβαζει με την ολη παρουσια του. Το setlist ηταν πολυ καλο και ιδιαιτερα ποικιλομορφο. Μου ελειψαν καποια τραγουδια απο τα αγαπημενα μου της μπαντας, αλλα δεν εχω παραπονο γενικως, επαιξαν ενα τραγουδι απο καθε δισκο εκτος απο το Believe In Nothing και το In Requiem, με το Draconin Times να αντιπροσωπευεται απο 2 κομματια. Μιλαμε για μια μπαντα που εχει πειραματιστει οσο λιγες με την μουσικη της στην πορεια των χρονων και εχει τολμησει και αυτο φανηκε εντονα το Σαββατο. Οταν το “σαπιο” doom-death Rotting Misery με αψογη να σημειωσω εκτελεση στα φωνητικα απο τον Holmes, ακολουθειται απο το γεματο πληκτρα ηλεκτρονικο One Second τι να πεις? Ποικιλια, οχι αστεια… Και η καλυτερη ατακα της βραδιας ηταν του Holmes που μολις τελειωσε το Rotting Misery ειπε “Αυτο το κομματι ειναι απο πολυ παλια και παμε σε κατι τελειως διαφορετικο” και με το που ακουγονται τα πρωτα πληκτρα του One Second λεει “This was our sold out”.
Στα αρνητικα τωρα, οπως ειπαν και αλλοι, θα προτιμουσα αφου επαιξαν τοσα κομματια με πληκτρα να ειχαν καποιον session πληκτρα μαζι τους και να μην ηταν ολα samples. Και το μεγαλο αρνητικο ηταν φυσικα η διαρκεια. Ναι το ξερουμε οτι γενικα δεν παιζουν πολυ ωρα, αλλα 70 λεπτα με τα 5 να ειναι τα κενα μεταξυ των encore ειναι πολυ λιγα για headline εμφανιση μπαντας. Μπορει να μην αντεχει παραπανω ο Holmes, μπορει να υπαρχουν 1000 δικαιολογιες, οπως καποιοι που ελεγαν οτι τον πειραξε ο καπνος, οπως και να εχει μπορουσαν να παιξουν 2-3 τραγουδια ακομα και να ημασταν ολοι ευχαριστημενοι. Αδικουν τους εαυτους τους ετσι και ειναι μεγαλο κριμα…
Για το Stage Volume 1 εχω να πω οτι εγω μπροστα και αριστερα που ημουν ειχαμε πολυ καλο ηχο και βλεπαμε μια χαρα, δεν ξερω τι γινοταν πιο πισω. Αλλα η ζεστη ηταν αφορητη και κατι πρεπει να γινει με αυτο. Παντως σαν μαγαζι καλο μου φαινεται γενικα, δεν ξερω πως ηταν πισω βεβαια που ηταν φισκα, αλλα και τις προηγουμενες 2 φορες που πηγα στους Gamma Ray και στους Moonspell ημουν μια χαρα απο αποψη χωρου.
Αρα μιλαμε για μια πολυ καλη βραδια που αν οι Paradise Lost επαιζαν παραπανω χωνοντας μεσα και 4-5 απο τα κομματια-μνημεια της δισκογραφιας τους οπως τα Embers Fire, Pity The Sadness, As I Die, True Belief ή ο,τιδηποτε απο το Draconian Times θα αποκτουσε μυθικες διαστασεις. Αλλα ειπαμε αυτη η μπαντα αδικει τον εαυτο της…
:!: