Ας πω και εδώ την άποψη μου, μιας και βαριεμαι στη δουλεια.
Οι ΛΟΣΤ για εμένα ειναι πολυ ιδιαίτερο κομμάτι στο μουσικο μου κοσμο. Με έχουν συντροφέψει πολλές στιγμές στη ζωη μου και γουστάρω καθε δισκο που εχουν κανει. Ακόμα και το BIN που με άλλη παραγωγη θα φυσαγε.
Ε λοιπον εδω την εφαγα. Απογοητευση. Οχι μεγαλη γιατι το θεμα φαινοταν απο μακρια με όλες αυτες τις μεγαλοστομες παπατζες που ακουγονταν απο την μπαντα, αλλα και απο διαφορες κριτικες (ο αλλος εκανε συγκριση με το draconian).
Το αλμπουμ μου φαινεται μπερδεμενο. Οι εναλλαγες των ντεθ φωνητικων του χολμς με τα καθαρα ειναι ακυρες (ενω τα καθαρα φωνητικα μου φαινονται κακα ωρες ωρες), Τουλαχιστον σε καποια κομματια. Γιατι το return to the sun γαμαει. Κομματι PL, όπως έπρεπε να είναι. Beneath broken earth επίσης επος (my dying bride αυρα).
Από εκει και περα αλλα δυο αρκετα καλα τραγουδια (no hope in sight και victim of the past) και μετα τιποτα. Τον εχω ακουσει το δισκο 10 φορες ξερω γω και μου εμεινε μονο το wtf ρεφρεν του cry out. Και δηλαδη δεν μιλαμε για πειραματικη προγρεσιβ τζαζ. Την πρωτη φορα που ακουσα το tragic idol ειχα ενθουσιαστει με καποια κομματια.
Ετσι και για να βεβαιωθω εχωσα καποια στιγμη και το paradise lost και πραγματικα θλιψη για το φετινο.
Με εμένα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ενώ στις πρώτες ακροάσεις ήμουν κάπως μουδιασμένος και επιφυλακτικός, τώρα δεν ξεκολλάω από τον δίσκο.
Έχω την αίσθηση πως σε βάθος χρόνου θα αντέξει όπως έγινε και με τα τρία προηγούμενα. Από το 07 και μετά οι Lost βγάζουν μόνο δισκάρες. (να σημειώσω εδώ πως δεν μου αρέσει η περίοδος από το Host μέχρι το Symbol και το ομώνυμο το θεωρώ καλό αλλά λίγο)
Δυσκολεύομαι να βρω μετρια στιγμή, όσο πληθαίνουν οι ακροάσεις τόσο περισσσότερο μου αρέσει. Ηχητικά ο δίσκος σαν σύνολο δεν μοιάζει με κανένα άλλο από την 25χρονη καριέρα τους. Λίγο από gothic, λιγο από shades, λιγο από one second κλπ αλλά επαναλαμβάνω σαν σύνολο δεν μοιάζει με κανένα άλλο δίσκο. Επίσης πειστικότατος γκοθικ ντουμ υμνος το beneath, ομοίως πειστικο κοπάνημα στο flesh. Πολύ ενδιαφέρουσες οι εναλλαγές του victim όπου ανεβαίνει σταδιακά η ένταση, το τερμιναλ γεννήθηκε για να παίζεται λαιβ… Πάω να το ξανακούσω τώρα που έπιασε και … βροχή
χα χα χα, συμφωνω, δυστυχώς ισχυει πάντα η παροιμία με τα πολλα κεράσια φιλε μου…
Κοιτα, τον δίσκο απογοητευση δεν το λες, απλά δεν είναι και οτι καλύτερο έβγαλαν…Οι Lost ειναι απο τις πολυ ιδιαίτερες περιπτώσεις μουσικών γενικώς. Η όρεξή τους και το πάθος για παραγωγής καλής μουσικής είναι που κρατούν μαζί τους πολλους φανατικους οπαδους (κ εμενα…) , το ψάξιμο και οι πειραματισμοί τους αυτο αποδεικνύουν, ενα γκρουπ που δεν επαναπαυεται στις δαφνες της επιτυχιας τους (βλ. Draconian) αλλα τολμα να εξερευνα και αλλα μονοπάτια οπως π.χ. [B]το Host το οποιο βρισκω παρα πολυ καλο [/B]εν αντιθεσει με παρα πολλους οπαδους τους που το θεωρουν ξεπούλημα, αν ειναι δυνατόν!
Οι Lost ειναι εδω για να μας δίνουν καλη μουσική, αυτο μ’εχουν πεισει οτι προσπαθουν και κανουν. Οταν το αποτέλεσμα δεν ειναι το αναμενόμενο (οπως η τελευταια κυκλοφορία) δεν μπορεις επ’ουδενεί να τους κατηγορήσεις. Η μουσική παράγεται απο έμπνευση, κανεις και ποτέ δεν μπορει να βγάλει 15 Draconian times σε 20 χρόνια…
Νομίζω είναι ανώτερο από το “Tragic idol”, του οποίου αυτήν τη στιγμή θυμάμαι μόνο ένα κομμάτι (το ομώνυμο), και σίγουρα ανώτερο από το ανεκδιήγητο “Faith divides us-death unites us”. Για πιο πριν δε συγκρίνουμε γιατί θα μας πάρουν τα ζουμιά. Δηλαδή ΟΚ, έβαλα χτες μετά από χρόοονια το ομώνυμο και έλεγα θεούλη μου, τι συγκροτημένος και ωραίος δίσκος, τότε ακόμα τραγουδούσε ο Holmes.
Anyway, αυτό μάλλον είναι και πάλι το μεγάλο μείον του δίσκου, οι φωνητικές ερμηνείες. Ωραίο το κολπάκι να το γυρίσει στα (ξεψυχισμένα) growls, αλλά η αδυναμία και πάλι φαίνεται: [U]ο τύπος δεν μπορεί να συνθέσει φωνητικές μελωδίες[/U]. Δεν ξέρω τι διάολο έχει πάθει τα τελευταία χρόνια, λες κι έπαθε αμνησία. Τόσο επίπεδο, άχρωμο τραγουδιστή δύσκολο να βρεις.
Το συν του δίσκου είναι ότι έχει σχετικά ωραία ροή, 2 death metal-ιές, ένα doom/death, μία κλασική ατμοσφαιριά, ένα άσχετο stoner-άδικο που μάλλον θέλησε να ακουμπήσει τη λογική του “Shades of god” κλπ. κλπ. Δε βαριέσαι, δηλαδή, κυλάει ωραία, άσχετα με την ποιότητα.
Ε αυτά που θα μείνουν είναι τα “An eternity of lies” (σιγουράκι, αλλά τι να κάνουμε) και “Beneath broken earth” (safe σύνθεση, αλλά σωστή). Επίσης κάτι πάνε να κάνουνε τα “No hope in sight”, “Victim of the past” και “Return to the sun”, αλλά δεν το ολοκληρώνουν. Πάντως κομμάτι που να κάνω skip μόνο το “Cry out” είναι, όλα τα άλλα κάτι θα ΄χουν, κανένα riff ωραίο, κανά πέρασμα, κάτι.
Το άκουσα κι εγώ σήμερα έτσι λόγω καιρού, μια χαρά είναι ακόμα, καλό σημάδι αυτό…
Όμως το καλύτερο κομμάτι το άφησαν εκτός δίσκου, και η συμβουλή μου θα ήταν ότι οκ ξεκαβλώσατε με τις death-ιές ας παίξετε τώρα έτσι…
Πράγματι ο καιρός παίζει σημαντικό ρόλο …Ρε σεις το terminal μόνο εγώ το θεωρώ κομματάρα ? Το cry out συμφωνώ ότι κάνει λίγο (μπυρο)κοιλιά αλλά μιλάμε χαλαρά για 4 κομμματάρες συν αλλά 4 πολύ καλά και γενικώς δεν θέλει πολύ ανάλυση …μακάρι και ο επόμενος δίσκος να έχει ανάλογη ποιότητα, όσο για τη μουσική κατεύθυνση προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να το τραβήξουνε στα άκρα πιο μπρουταλ και περισσότερη - post one second μελωδικότητα κλπ
Το Terminal είναι από τα κορυφαία του δίσκου και για μένα, το Cry Out, όπως σίγουρα θα έχω πει και πιο πίσω, εκεί μετά το ενάμιση πρώτο λεπτό γίνεται υπέροχο και τόσο Paradise Lost.
