μακάρι να βγάζανε αλλα δυο-τρια symbol. Γενικα βλεπω οτι καθως οι μπαντες γερνάνε, αλλα οι reviewers είναι πάντα 25-35 ετών, υπάρχει recency bias. όπως και εμεις εχουμε “ημουν teenager bias”. φοβερο οτι με το νεο album ειναι παλι relevant και το ειπε ο Νικ και στη συνεντευξη - “πηραμε τον χρονο μας”.
Δεν θεωρω οτι οι Λοστ, ή η καθε μπαντα, εχει αναγκη να εχει 17 (!!) δισκους.
Τι να πουν και οι Rage που έχουν…27 (?)
Πραγματικά γιατί εκαναν 2.5 χρόνια απο το resurrection στο afterlifelines κανείς δεν έχει καταλάβει.
Ευτυχώς ηταν διπλό.
Είναι ψόφια η παραγωγή στο BIN δυστυχώς, κι εκεί φυσικά υπήρχαν καλά τραγούδια, Paradise Lost είσαι αφού!
Πάντως 17 δίσκοι για τους συγκεκριμένους δεν με χαλάει καθόλου. Έχουν σχεδόν κάτι για κάθε περίσταση.
PLX = top 5 PL albums
Toυς είδα χθες στο Islington (να πω την αλήθεια για τους Messa πήγα και είναι η δεύτερη φορά που βλέπω φέτος PL χωρίς να πάω κατά βάση για αυτούς, η άλλη ήταν με King Diamond).
Αψεγάδιαστη εμφάνιση, κεφάτος (!) Holmes, και αρκετά μοιρασμένο setlist. Μοναδικό παράπονο το ότι ήθελα παραπάνω Ascension (τρία τραγούδια σε σετ λιστ 16 κομματιών / 90 λεπτών). Που μάλιστα είχαν και πολύ συμμετοχή από το κοινό, παρότι καινούργια.
Και τις 2 φορές που τους είδα φέτος ήταν σε πολύ υψηλά στάνταρ.
ΥΓ: Δεν πρέπει να χάσετε τους Messa το Δεκέμβρη.
To Ascention εξαιρετικό, φέτος είδα κι εγώ τους Paradise Lost δύο φορές τυχαία και ήταν και τις δύο εκνευριστικά βαριεστημένοι, χαίρομαι που βλέπω ότι μετά την καλοκαιρινή περίοδο μάλλον τους πέρασε.
Ωστόσο, ήρθα να ενισχύσω το παραπάνω σχόλιο για τους Messa.
Τους είδα πρόπερσυ (?) εδώ και ήταν πραγματικά πάρα πολύ ωραίοι.
Όμως φέτος, τους είδαμε στο Roadburn σε πλήρη εκτέλεση του The Spin και μόνο που δεν λιποθυμήσαμε. Έχουν εξελιχθεί σε μεγαθήρια, παραμένωντας όμως ταπεινά παιδιά, προσηλωμένα στην τέχνη τους. Θα τους ξαναδώ στο Damnation Festival σε ένα μήνα, και δεν διαπραγματεύομαι καν ότι θα τους ξαναδώ και εδώ. Παιδιά μην χάσετε αυτό το συγκρότημα, έχουν πραγματικά κάτι για όλους, από αυτούς που προτιμούν τα αέρινα φωνητικά μέχρι τους ανθρώπους που αγαπούν την κιθάρα, από αυτούς που θέλουν την παλιά μουσική μέχρι όσους ακούνε μόνο καινούρια, είναι συγκλονιστικοί.
Για να συνεχίσω το σχόλιο σου, τους είδα χθες και σκέφτομαι σοβαρά να πάω να τους δω στο Brighton (την επόμενη του Damnation) όπου είναι headliners.
Όντως τρομακτική εξέλιξη. Βοηθάει και το γεγονός πως το The Spin είναι λιγότερο εσωστρεφές από τα Belfry και Feast for water για παράδειγμα. Αλλά είμαστε off topic!
Εννοείται θα δούμε Messa!
Άλλαξαν ομάδα για τον ηχο τους στις συναυλίες οι Lost, ισως έπαιξε ρόλο κι αυτό και ήταν καλύτεροι, ίσως το feedback για το νέο δίσκο τους επανέφερε τον ενθουσιασμό, ποιος ξέρει.
Το καλοκαίρι πάντως είχαν θέματα στον ήχο τους. Ευτυχώς είχαν καλό σετλιστ
Ο Greg ειχε δηλωσει προσφατα σε συνεντευξη οτι για το Ascension δεν προκειται να παιζουν παραπανω απο 3-4 κομματια σε καθε συναυλια, γιατι αλλωστε ετσι κανουν καθε φορα που βγαζουν δισκο. Κατι που φυσικα απεχει τεραστια αποσταση απο την αληθεια, αλλα εδω μεγαλωνουμε εμεις και ξεχναμε πραγματα, δε θα ξεχνανε οι 55χρονοι? 
Θυμαμαι χαρακτηριστικα πως στην περιοδεια για το Symbol Of Life επαιζαν 6-7 τραγουδια απο τον δισκο. Μαλιστα επειδη ειχαν επισκεφτει την Ελλαδα 3 φορες στο μεσοδιαστημα μεταξυ Symbol Of Life και Paradise Lost, οσοι ειχαμε παει και τις 3 φορες ειχαμε ακουσει κυριολεκτικα ολον τον δισκο ζωντανα εκτος απο το πωρωτικο Channel For The Pain (μικρο παραπονακι τοτε) και το καπως λιγο πιο αδυναμο Primal, συμπεριλαμβανομενης της διασκευης στο Small Town Boy.
Παρομοιες καταστασεις και για το PLX και το In Requiem, αφου το 2006 και το 2007 ειχαμε δει 7 απο τα τραγουδια του εκαστοτε καινουριου δισκου ζωντανα, ενω το 2009 ειδαμε 6 απο τα τραγουδια του FDUDUU.
Ενταξει, μπορει κανεις να πει οτι πλεον εχουν 17 δισκους στην δισκογραφια τους, και αρα με την παραδοχη οτι καποια τραγουδια δεν γινεται να κοπουν, η εκπροσωπηση του τελευταιου δισκου θα ειναι καπως μικροτερη. Εγω βεβαια θα προτιμουσα να δω Sirens, Savage Days και I Lay A Wreath Upon The World αντι για τα 3 singles. Πιθανολογω οτι το Salvation και το Precipice μπορει να μην ακουστουν ποτε, δεδομενης της δυσκολιας του να βγουν αξιοπρεπως σε ζωντανη εμφανιση.
Αξιοθαυμαστο παντως οτι τα πρωτα 12 τραγουδια στο setlist της παρουσας περιοδειας ειναι απο 11 διαφορετικους δισκους. Και σιγουρα εχει γινει επιτηδες.
Messa κι εγω!
Όλοι Messa!
Ξεκίνα ανάποδα χρονικά. The Spin πρώτα και παρτο αντιστροφα.
Δεν το ήξερα αυτό …
Πολύ καλά έκαναν ασυζητητί
Το πόσταρε ο Jeffo στο ημερολόγιο του 
Είδα Messa/Paradise Lost χθες
Κατ’αρχήν, ευχαριστώ πολύ για το τιπ για τους Messa, τους οποιους έμαθα από εδώ, και απόλαυσα και στη σκηνή. Λιγο ντροπαλοί, ίσως όλο το βάθος του ήχου τους δεν αποδόθηκε, αλλά ωραίοι μουσικοί, φοβερή φωνή και παρουσία, και κέρδισαν το κοινό, το οποιο στο τέλος τους καταχειροκρότησε. Ωραίο support ουσιαστικό. Θα βάλω να ακούσω περισσότερο.
Για Lost - αλληλούια ! Ο νεος δίσκος πρέπει να έχει απήχηση, η μπάντα ήταν κεφάτη, ο ήχος ΜΠΟΜΠΑ (μαλλον ο καλυτερος lost ήχος που έχω ακούσει, αν και έχω να τους δω από την Draconian Times συναυλία στην Αθήνα). Οι Aaron / Πλίατσικας να χτυπιούνται συνέχεια, Once solemn, pity the sadness, αίμα και άμμος, και ο Νικ σε πολλά κέφια.
Ίσως πρέπει να πει καποιος σε όλους τους μουσικούς, ότι με deep cuts ή έστω τα χιτάκια B, κερδίζεις κοινό και καριέρα. Ευτυχώς που δεν ακούσαμε ΠΑΛΙ as i Die και last time. Και οι ίδιοι φάνηκαν να γουστάρουν το φρεσκάρισμένο σετ τους.
φυσικα 80 λεπτά, αλλά τι είχες Νίκο, τι χα πάντα.
Να τους δειτε
Ευτυχώς έρχονται ξανά Νορβηγία, στο Όσλο αυτή τη φορά, γιατι στο Μπέργκεν ηταν απογοήτευση (ίσως όχι με τελείως δικό τους φτιάξιμο). Ανυπομονώ.
κριμα που δεν εχουν παιξει ποτε το channel for the pain, Οπως λες σε αλλο σχολιο, απο τα πιο ιδιαιτερα τους κομματια, με τον Χολμς σχεδον να ‘ραππαρει’
Επιτέλους του έριξα κι εγώ όσες ακροάσεις θεώρησα απαραίτητες για να σχηματίσω μία πρώτη άποψη.
Κάποιοι ίσως θυμούνται ότι τα τελευταία (πολλά) χρόνια είχα καταντήσει (χωρίς να το θέλω) ο γραφικός user που σε κάθε νέο album των Lost τούς έκραζε για ανέμπνευστα, μέτρια αποτελέσματα (ιδίως όσον αφορά τις επιδόσεις του Holmes -αλλά και γενικότερα τη μουσική τους κατεύθυνση). Με χαρά, λοιπόν, επιβεβαίωσα ότι τα σχόλια που διάβαζα τόσο καιρό δεν ήταν εκτός τόπου και χρόνου, μα όντως εγώ προσωπικά βρίσκω ότι το “Ascension” είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει το συγκρότημα από την εποχή του “Tragic idol” (ίσως και του “In requiem”). Ναι, τόσο πολύ με κράτησε (και συνεχίζει να με κρατάει ο δίσκος).
Κατά τη γνώμη μου το “Ascension” ουσιαστικά κατάφερε να συμπυκνώσει με αριστοτεχνικό τρόπο όοολη την τελευταία heavy κατεύθυνση των Βρετανών και να τη συνδυάσει και με ψήγματα της πιο πειραματικής περιόδου τους (πράγμα που δεν θα έλεγα ότι είναι το και το πιο εύκολο του κόσμου, δηλαδή να ρίξεις στο μίξερ δύο τόσα διαφορετικά πράγματα και να βγει κάτι όμορφο). Να το πω αλλιώς: άνετα εγώ εξαφάνιζα όλη την τελευταία δισκογραφία τους και στη θέση τους θα μπορούσα να δω ένα “Ascension” να διαδέχεται π.χ. το “In requiem” και να φαντάζει ως μία λογική (και αντάξια σε ποιότητα) συνέχεια εκείνου του δίσκου και της πορείας τους μέχρι τότε.
Για να μπω στα ενδότερα του δίσκου (όχι για να πω κάτι καινούριο -νομίζω τα περισσότερα σχόλια που έχουν κατατεθεί μέχρι τώρα ήταν to the point), θεωρώ ότι ο δίσκος με έξυπνο τρόπο ξεκινά «προβλέψιμα» για ν’ απογειωθεί ανέλπιστα προς τη μέση με μία σειρά από τραγούδια που δεν περίμενα ότι θα ξανακούσω από Lost. Ναι, προφανώς και αναφέρομαι στο “Lay a wreath upon the world” που έχει “Symbol of life” vibes. Και ναι, προφανώς και ένιωσα (και νιώθω ακόμα) ρίγη συγκίνησης με το “Savage days” που μοιάζει λες και ξέμεινε από την “Host”/”Believe in nothing” περίοδο και θα έβλεπα να χωράει σε οποιαδήποτε best-of συλλογή κάνω στο μέλλον για τους Lost (δεν περίμενα ποτέ ότι θα το έλεγα αυτό για νέο κομμάτι τους).
Από εκεί και πέρα θα έλεγα ότι ο δίσκος κρατάει την ποιότητά του για 3 λόγους: πρώτον, την κιθαριστική δουλειά του Mackintosh, δεύτερον το ότι σχεδόν κάθε σύνθεση περιέχει μικρο-εκπλήξεις που δεν σε αφήνουν να μιλάς εύκολα για filler ή να κάνεις skip και τρίτον το γεγονός πώς υπάρχουν σημαντικές μουσικές διακυμάνσεις στη ροή του δίσκου που κάνουν την ακρόασή του απολαυστική και γενικά μ’ επιτυχία υποθέτω ότι ικανοποιούν διάφορα ακροατήρια διάφορων περιόδων των Lost.
Για το πρώτο δεν έχω να πω πολλά πράγματα, νομίζω ότι από το πρώτο θρηνητικό lead του “Serpent on the cross” (και το απίστευτο solo που ακολουθεί) μέχρι το ανατριχιαστικό κλείσιμο του “The precipice”, ο Mackintosh αποδεικνύει ότι έδωσε μεράκι σε αυτόν τον δίσκο κι έκανε πραγματικά ωραία πράματα.
Τον δεύτερο παράγοντα τον θεωρώ απίστευτα σημαντικό κι είναι αυτό που με γοητεύει συνήθως περισσότερο στη μουσική, δηλαδή να νιώθω ότι ο συνθέτης έχει την ικανότητα και την έμπνευση να σου πετάει νέες ιδέες μέσα στο τραγούδι εκεί που δεν το περιμένεις. Ε π.χ. εγώ το αντιλαμβάνομαι αυτό ακόμα και σε «safe» συνθέσεις τύπου “Tyrants serenade” -υπάρχουν 3 διαφορετικές φωνητικές (καθαρές εννοώ) γραμμές, από πότε έχει να το κάνει αυτό ο Holmes; Επιτέλους, δηλαδή. Το ίδιο συμβαίνει και στο “Sirens”, τραγούδι που πέρα από αυτό ξεχωρίζει π.χ. κι από το απροσδόκητο ανατολίτικο touch -δίχως αυτά τα δύο πράγματα εγώ θα μιλούσα για μία μέτρια σύνθεση από άποψη riff π.χ. Ή δες το “Dilivium”: εκεί που έχεις φτάσει στο τέλος και θεωρείς ότι ό,τι είχε να δώσει το τραγούδι στο έδωσε, σού πετάει άλλο ένα όμορφο κιθαριστικό lead ο Greg. Ε, τέτοιες μικρο-εκπλήξεις σε κρατάνε καθ’ όλη τη διάρκεια του album.
Όσον αφορά τον τρίτο παράγοντα, νομίζω ότι οι Lost κατάφεραν μ’ επιτυχία να παρουσιάσουν κάθε πτυχή του εαυτού τους: και Type O Negative ατμοσφαιρίλες έχουμε, και θρηνητικό doom/death, δυστυχώς και δύο τραγούδια στην πιο extreme κατεύθυνση των τελευταίων χρόνων που όχι τυχαία τα βρίσκω τα πιο αδύναμα του δίσκου (“Silence like the grave” και “Deceivers”, ντε), και πιο 90’s ή πειραματικά vibes όπως είπαμε, και ένα κλασικό Lost-άδικο closing track με το πιάνο του και τη sol-άρα του!
Απίστευτο, αλλά απολαμβάνω δίσκο Lost μετά από 10+ χρόνια!