Κι εγώ πιστεύω ότι το πειραματικό είναι καταχρηστικός όρος για το συγκεκριμένο είδος, τουλάχιστον εδώ και 10 χρόνια. Δεν μιλάμε για κάτι νέο ως ήχο, αλλά για μία πολύ καλή δουλειά πάνω σε γνωστά παρακλάδια του doom.
1 Like
Μμμμ, το “Close”, ρε παιδιά, με όλα αυτά τα oriental περάσματα, τους ψιλο-jazz αυτοσχεδιασμούς (ή έτσι μου ακούγονται εμένα τουλάχιστον) και τις ξαφνικές εναλλαγές ταχύτητες σε σημεία, μου βγάζει κάτι αρκετά πειραματικό και πέρα από τα τετριμμένα!
Από αυτή την άποψη, ότι πειραματίζονται, ναι, μπορεί να το πει κανείς. Όπως πειραματίζονται με το oriental και οι Orphaned Land (λέω ένα χτυπητό παράδειγμα). Κατά βάση, ό,τι είναι 4/4 δεν το βρίσκω πειραματικό, αλλά εμπλουτισμένο. Δεν αξίζει πάντως να κολλήσουμε σε ετικέτες. Μ’ αρέσει που αυτή η μπάντα παίρνει όλο και πιο πολύ τη θέση που της αξίζει στη συνείδηση του κόσμου.
Ναι, με την έννοια που το λες εσύ το εννούσα.
1 Like
Κάπως αργοπορημένος στο πάρτυ, αλλά ας είναι… Εδώ πρόκειται για βραδύκαυστο φυτίλι και όχι για δυναμιτάκι.
Κατ’ αρχάς, τεράστια μαγκιά τους και μεγάλη μαεστρία ότι βγάζουν έναν τέτοιο τρομερό δίσκο, έχοντας καταφέρει να μην τους “ρουφήξει” το αριστουργηματικό “Close”. Εντελώς διακριτός δίσκος το “The Spin”, αυτόφωτος και σαγηνευτικός με έναν διαφορετικό τρόπο από τον προκάτοχό του.
Πολύ όμορφα τα έχετε πει παραπάνω όλοι κι εν πολλοίς με έχετε καλύψει στα περισσότερα, ωστόσο, ας παραμιλήσω κι εγώ λίγο:
Το “Void Meridian”… Τι ‘ν’ τούτο, ρε παίδες; Τι μαγεία είναι αυτή; Μεγαλειώδες κομμάτι που δεν χορταίνεται με τίποτα. Μιλάμε για εθισμό, όχι αστεία. Εισαγωγή για να σου μείνει το σαγόνι στο πάτωμα.
Την σκυτάλη τη λαμβάνει και τη μεταφέρει επάξια το “At Races”. Σκοτεινό έως το μεδούλι του, θα μπορούσε -σε μία παράλληλη πραγματικότητα- να είναι ένα κομμάτι των The Gathering των late 90s, αν είχαν πέσει ομαδικώς σε κατάθλιψη. Φοβερές κιθάρες, επίσης.
Το “Fire on the Roof” υπέροχο κι αυτό και ας το βρίσκω ένα από τα πιο “συμβατικά” (ελπίζω ότι γίνεται κατανοητό πόσο καταχρηστικά το χρησιμοποιώ αυτό) του δίσκου.
Δεν ξέρω τι λέτε οι υπόλοιποι για το “Immolation”, αλλά εγώ το ερωτεύτηκα αυτό. Επιβλητική ατμόσφαιρα και ομορφότατες μελωδίες. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς; Καλά, η Sara “κεντάει” εδώ πέρα.
Με το “The Dress” δεν μπορώ να είμαι φουλ αντικειμενικός, καθότι αποτελεί ένα από τα εξέχοντα δείγματα του ήχου που όταν αποκαλύφθηκε μπροστά μου πριν 20 χρόνια σχεδόν, λησμόνησα το όνομά μου και αφέθηκα να βυθιστώ. Πάρε μας μαζί σου, μάγισσα. Τι φωνητικές γραμμές, αδερφάκι μου; Καλά, το δε πειραματικό/jazz/διαστροφικό/μεγαλοφυές σημείο-γέφυρα πριν το οργιώδες solo και το κλείσιμο, να το πιεις στο ποτήρι.
Κάποιος να μου εξηγήσει, παρακαλώ, πώς βρεθήκαμε στο Μισσισσίππι ξαφνικά κι από εκεί διακτινιστήκαμε στην Σκανδιναβία. Τι μπάλα παίχτηκε εδώ (“Reveal”), ρε; Το αγάπησα περισσότερο για το περίεργο κράμα του, πάντως.
Εντάξει… “Thicker Blood”, λέει… Στην εισαγωγή του ομολογώ ότι δεν τρελάθηκα και απόρησα με τη διάρκεια. Σκέφτηκα “Μα, τι μπορεί ν’ ακολουθήσει;”. Πού να ‘ξερα; Εκεί, λίγο πριν τη μέση (μετά τα 3 λεπτά και κάτι χοντρικά) ξεκινάει μία πορεία στο εξωπραγματικό, με πρωθιέρεια τη Sara, καταλήγοντας σ’ ένα ντεμαράζ αναφορών στο υπέρλαμπρο κλείσιμο, που εμένα μου έφεραν στο μυαλό ένα κάρο κολληματικά σημεία από το παρελθόν: από μνημειώδη lead του κλασσικού heavy metal, μέχρι το καλύτερο post σημείο που (δεν) έγραψαν ποτέ οι Isis, οι Ιταλοί κάνουν κομπολογάκι όποια πρώτη ύλη πιάνουν στα χέρια τους και οι υπόλοιποι απολαμβάνουμε αποσβολωμένοι.
Βασικά, σε μία εποχή τόσης πολλής πληροφορίας που σου κάνει το μυαλό πουρέ, το μόνο ανάχωμά μας είναι δίσκοι σαν το “The Spin”. Ευχαριστούμε Messa (από την καρδιά μας).
16 Likes
Αυτό δεν έχει ανακοινωθεί κάπου ακόμα, έτσι; Προφανώς δεν λέμε για την περιοδεία με P.Lost (?)
Χριστούγεννα χωρίς Δεκεμβριάτικο live Paradise Lost δε γίνεται!
Ειχε κανει story ο διοργανωτης, τους ειχε ταγκαρει και ειχε γραψει κατι του στυλ " τα λεμε Δεκεμβριο",αναφεροντας το Gazarte για Αθηνα και το 8Ball για Θεσσαλονικη.
Λατρεύουμε 8μπολ φυσικά, αλλά την προηγούμενη φορά είχε τιγκάρει σε σημείο ασφυξίας. Φέτος θα έχει τόσο λαό, που λογικά και να λιποθυμήσεις θα μείνεις όρθιος.
3 Likes
Το βλεπω να αλλαζει χώρο αμέσως μολις γινει sold out
Όχι ρε παιδιά 8ball , λυπηθείτε μας, λυπηθείτε και την μπάντα. Mονο αν παίξουμε τετρις με τα κορμιά μας θα χωρέσουμε εκεί.
Άργησα αλλά το άκουσα…3 φορές από χθες και συνεχίζουμε. Τι έβγαλαν οι τύποι ρε;; Έχει και αυτή τη συννεφιά που του ταιριάζει γάντι.
Ομολογώ ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα στο άκουσμα του ήταν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα υπέροχο μίγμα goth rock με αναφορές σε gathering (κυρίως λόγω φωνητικών γραμμών).
Τα τραγούδια όλα ένα κι ένα αλλά ιδιαίτερη μνεία στα 3 πρώτα και το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Reveal, τι έπος είναι αυτό;!
Στα -πολλά-θετικά του και η διάρκεια, 41 λεπτά περνάνε τόσο εύκολα που το repeat είναι η μόνη λύση.
Καλά εννοείται αν έρθουν χειμώνα είμαι ήδη εκεί.
9 Likes
official και όχι ίδια μέρα με deafheaven ευτυχώς!
10 Likes
Gazarte? Χμ περίεργη επιλογή.Περίμενα να έχουν μεγαλώσει λίγο εμπορικά μετά και το Spin.
Ε ντάξει η διοργάνωση δουλεύει συχνά με το Gazarte, λογικό είναι. Από τη μία έχει πολύ καλό ήχο, από την άλλη μακάρι τα νούμερα της προπώλησης να τους στείλουν σε μεγαλύτερο χώρο.
1 Like
Βίντεο για την κομματάρα
7 Likes
@montecristo - για να μπούμε ον τοπικ, νομίζω ότι η καλύτερη ιδέα είναι να ξεκινήσεις αντίστροφα - από το τελευταίο τους genre bending αριστούργημα, στο μυσταγωγικό, μακροσκελές Close και μετά τα δύο πρώτα που είναι δυο ωραίοι doom δίσκοι.
4 Likes
Συμφωνω οτι ετσι ειναι ο καλυτερος τροπος.
