Ενώ όταν είχε βγει το medusa το να γράφεις 3-4 την ημέρα ότι πρόκειται για “σκουπίδια” και “οχετό” φαντάζομαι ότι βοηθούσε να γίνει εποικοδομητική συζήτηση ; (μην έχουμε 2 μέτρα και 2 σταθμα)
3 Likes
Δίκαιο
1 Like
Ωραία τα λέτε. Προσωπικά, στα σοβαρά, με κάλυψε ο Παντελής.
Κρατάω όμως ότι όντως κάποιοι θεωρούν πως ο μέσος μεταλλας στην Ελλάδα στα 90ιζ άκουγε πωρωμένα Massive Attack, Ulver και NIN. Φήμες λένε επίσης πως άκουγε και Bjork, Swans και Naked City. Ως γνωστόν εξάλλου στους Iced Earth πήγαιναν οι αναγνώστες του Ποπ και Ροκ.
Επίσης, να συμφωνήσουμε όλοι πως το Host δεν είναι ούτε σκουπίδι, ούτε αριστούργημα;
6 Likes
Να συμφωνήσουμε ναι …στο τελευταίο (πολύ καλός δίσκος θα έλεγα και το αφήνω εκεί)
Να σημειώσω τώρα ότι ο μεταλάς των αρχών του 90’ είναι ουσιαστικά ο μεταλάς των 80’ με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Ο μεταλάς στα τέλη της συγκεκριμένης δεκαετίας είναι κάπως πιο ανοιχτός σε ακούσματα και σε αυτό συνέβαλαν συγκροτήματα σαν και αυτό που συζητάμε τώρα…
8 Likes
Οχι, καθε αλλο. Το αντίθετο προσπαθω να αναδειξω.
Δεν υπήρχε μέσος μεταλλας.
Υπήρχαν κ υπάρχουν διαφορετικές τάσεις, ρευματα κ " κοινοτητες".
Το να αρνηθεί κανεις το παραπανω αποτελεί μονοσημαντη κ υπεραπλουστευμένη ερμηνεία του παρελθοντος, κ οχι η επισήμανση του.
Για σχετικότητα μίλησα παραπανω, οχι για κατοχή της απόλυτης αλήθειας.
Αλλά άπο την στιγμή που ομπρελιαζονται όλες οι διαφορετικές τάσεις κ αντιδράσεις ξανά κ ξανά κάτω από την ταμπέλα του μεταλλα, ναι, καλο ειναι να ακουγονται κ να σκιαγραφουνται κ άλλες οπτικές.
Στην τελική, έχει αποτυπωθεί κατ εξακολούθηση μια εντελώς στερεοτυπικη αντίληψη για το τι συνέβαινε τότε.
Ε, δεν βλάπτει να μοιραζόμαστε κ άλλου είδους αναμνήσεις κ βίωματα, όσοι τα διαθέτουμε.
2 Likes
Τι ηλικα εχετε; Νομιζω οτι οι μεταλλαδες των 90s ειμαστε εμεις. Αν κανω λαθος συγχωρέστε με, αν δεν κανω μου φαινεται περιεργο να μην θυμαστε και να μιλατε σε τριτο προσωπο γενικα και αοριστα
2 Likes
Εγώ θα συμφωνήσω στο ότι για μένα είναι ο καλύτερος δίσκος των Λοστ. Πάνω από Draconian. Κι ας μην ήξερε να γράφει μουσική ο Greg. Του πήρε λίγο αλλά έμαθε μωρέ ο φουκαρας οκ
1 Like
Εγώ (προφανώς) μιλάω για εμένα προσωπικά και για άλλους που άκουγαν τα ίδια λίγο πολύ , που συναναστρεφόμουν
Συμφωνώ. Όμως αυτό που περιγράφεις είναι ένας πολύ μικρός κύκλος ανθρώπων, ούτε καν αθηνοκεντρικός, αλλά ακόμα πιο περιορισμένος.
Καλώς ή κακώς, όσο στερεοτυπική και αν είναι η προσέγγιση, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σαφέστατα και υπήρχε «μέσος μεταλλας» και εντός της ευρύτερης ευγενής τάξης των μεταλλάδων που πάντα είχε μικροκοινότητες ήταν κυρίαρχος και στην Αθήνα και στην επαρχία.
Και αν θέλετε την γνώμη μου, ο μέσος μεταλλάς δεν όφειλε καθόλου να του αρέσει το Host.
Όταν ένα συγκρότημα κάνει τέτοια στροφή, είναι χαζό να θεωρούμε ως δεδομένο πως ο κόσμος οφείλει άκριτα να το ακολουθήσει.
2 Likes
Μόνο όταν τους αντιγράφουν οι Metallica
Υπήρξε μέσος μεταλλας στη σχολική κοινότητα του Ηρακλείου Αττικης κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 90; Φυσικά. Άκουγε μόνο mainstream (από την άποψη της ευρειας αποδοχής) συγκροτήματα της εποχής, δηλ maiden, metallica, gnr, slayer etc + μερικους κλασικούς των 70s και δατς ιτ. Έμενε σε αυτά, δεν ψαχνόταν με νέους ήχους και πειραματισμός.
Υπάρχει τώρα μέσος μεταλλας; Εικάζω πως όχι. Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι πλέον δεν υπάρχει mainstream τάση στο μέταλ. Οι διαφορετικές τάσεις, ρεύματα και κοινότητες που ορθά αναφέρεις έχουν κόψει ολες κομμάτια από το κάποτε τεράστιο σε όγκο mainstream, με αποτέλεσμα να έχουν μεγαλώσει τόσο ώστε να μην θεωρούνται καν niches. Και το mainstream όπως το βίωσα μέχρι τα early 90’s, να μην υφίσταται πια.
10 Likes
Πολυ σωστη παρατηρηση. Τοτε ημασταν κοινοτητα, ειχαμε κοινες προσλαμβανουσες, το Χαμμερ, τον Χακο, τις ραδιοφονικες εκπομπες του Χρονοπουλου, βγαιναμε στις ιδιες καφετεριες/κλαμπ/δισκαδικα, οποτε ηταν σαφως πιο ευκολο να υπαρχει μια “περιρεουσα ατμοσφαιρα” γυρω απο ενα συγκροτημα/αλμπουμ. Σημερα ειναι πολυ πιο “μοναχικη” η ακροαση της μουσικης, δεν εχουμε σαν μεταλλαδες τα χαρακτηρηστικα της κοινοτητας οποτε πιο δυσκολα παρασυρομαστε απο το hype η το κραξιμο. Γενικα πλεον μετα τα 90ς το μεταλ δεν θα ελεγα οτι εχει πλεον τα χαρακτηρηστικα υποκουλτουρας οπως ειχε κατα κορον στα 80ς και αρκετα στα 90ς-early00s.
Χωρις διαθεση εξιδανικευσης η νοσταλγιας ολα αυτα, it is what it is, γενικες παρατηρησεις.
5 Likes
Παρακολουθώ με (σχετικό) ενδιαφέρον τα όσα λέγονται εδώ τις τελευταίες μέρες, και με αφορμή ορισμένα από τα γραφόμενα ας θέσω κι εγώ κάποιους γενικότερους προβληματισμούς:
Οι υπερσυντηρητικοί στα ακούσματα τους “μεταλλάδες των 80s-90s”, που έσπευδαν να καταδικάσουν ότι ξέφευγε από τα καθιερωμένα, μήπως τελικά δεν ήταν περισσότερο ενοχλητικοί και στενόμυαλοι από τους σύγχρονους λογοκριτές του “πολιτικώς ορθού” γούστου που εκφοβίζουν όποιον τολμήσει να εκφράσει αρνητική άποψη για έναν δίσκο χαρακτηρίζοντας τον “κολλημένο” ή στην καλύτερη, αντιμετωπίζοντας τον με συγκατάβαση αφού “δεν το πιάνει”; (γιατί, ως γνωστόν, τα άπαντα των πάντων είναι τέλεια, αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο γούστο)
Ευπρόσδεκτοι οι πειραματισμοί, όμως υπάρχουν και πειράματα που αποτυγχάνουν, τι να κάνουμε!
Κάτι τέτοια βλέπει και το Hammer και αποθεώνει τα πάντα, γιατί να χαλάμε άλλωστε τις καρδιές μας;
Άσχετο τώρα με το Host, αλλά σχετικό με την… ανοιχτομυαλιά των σύγχρονων ακροατών, όσο αστείο κι αν είναι εκ πρώτης όψεως, καταντά τελικά θλιβερό το φαινόμενο του “ρεβιζιονισμού”, αυτό δηλαδή που, δεκαετίες μετά, επιχειρείται η αποκατάσταση (και αποθέωση) κάποιων δίσκων που δεν έτυχαν θερμής υποδοχής σαν καινούριες κυκλοφορίες, από τους οπαδούς ενός συγκροτήματος που μαζεύονται διαδικτυακά και (χωρίς φυσικά την δυνατότητα αντιλόγου) αλληλοεπιβεβαιώνονται ότι η “μπαντάρα τους” δεν έχει κυκλοφορήσει τίποτε κάτω από τέλειο. Υπήρξαν όντως κάποιοι δίσκοι μπροστά από την εποχή τους που δεν είχαν την ανάλογη αναγνώριση, αυτοί όμως δικαιώνονται από τον Χρόνο ποικιλοτρόπως, όχι πάντως από “επιτροπές” οπαδών!
3 Likes
Νομίζω οτι το προβλημα ειναι το κραξιμο για το κραξιμο και το κατα ποσο αυτο επηρεαζει μια μπαντα στο να ειμαι τοσο λειτουργική οσο και δημιουργική. Οχι για το ποιος θα επιβληθει.
Πρώτα απ’ όλα:
Pics or it didn’t happen! (Καλά, όχι και pics, αλλά στείλε σε PM info (χωρίς να εκθέτεις ονόματα και καταστάσεις ντε…) ΤΩΡΑ, γιατί είναι ό,τι πιο cult έχω ακούσει)
Ironman, απόλαυσα τα posts σου γιατί όντως δίνουν μία διαφορετική αφήγηση για το metal των 90’s που σπάνια τη συναντάς. Η διαφωνία μου είναι στο εξής σημείο (κι εξαρχής δηλώνω ότι προφανώς έχω λειψή εικόνα για ό,τι συζητάμε, γιατί εγώ ξεκίνησα ν’ ακούω metal ως έφηβος στα τέλη 90’s):
Από τη μία στο τέλος δηλώνεις πως
Δεν υπήρχε μέσος μεταλλας.
Υπήρχαν κ υπάρχουν διαφορετικές τάσεις, ρευματα κ " κοινοτητες".
Ενώ πιο πριν έχεις πει πως:
και
Όπως καταλαβαίνεις, μπορεί να υπάρχουν (όπως σωστά αναφέρεις), τάσεις, ρεύματα, κοινότητες κλπ., αλλά συνήθως σε τέτοια κοινωνικά φαινόμενα (μουσικά, πολιτισμικά ακόμα και πολιτικά) υπάρχει κι αυτό που αναδεικνύεται ως κυρίαρχο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν όλα τα υπόλοιπα, ούτε τα εξαφανίζει. Τα κάνει, όμως, περιθωριακά.
Αυτό το πράγμα το υποστηρίζεις κι εσύ στην ουσία, αναδεικνύοντας ως “κυρίαρχη” την τάση εκείνη που στα 90s δεν διάβαζε Hammer, ψαχνόταν με εξωμεταλλικά, πειραματικά ακούσματα κι άραζε Βίλλα Αμαλίας. Ε, συγγνώμη (και το λέω με κάθε καλή διάθεση γιατί πολύ θα ήθελα να είχα γεννηθεί σ’ έναν τέτοιο κόσμο, και με πάσα επιφύλαξη γιατί εγώ ήμουν μεταλλάς σ’ επαρχιακή πόλη), αλλά αυτό μου ακούγεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ρε φίλε. Δεν ακυρώνω το βίωμά σου, αλλά αμφισβητώ την ευρύτητά του και το κατά πόσον πραγματικά καθόρισε τις εξελίξεις, όπως λες. Αναφέρεις ως απόδειξη την εμφάνιση των μπαντών της Venerate και, πραγματικά, απορώ με την αφέλεια: πόση αποδοχή έχουν (δυστυχώς) τέτοιες μπάντες στο σύνολο των μεταλλάδων της χώρας μας; Στο σενάριό σου το Razor θα έπρεπε να ξεπουλούσε και το Hammer να ήταν το κόλλημα κάποιων έφηβων, έλα όμως που το πρώτο το έφαγε η μαρμάγκα ή αναγκάστηκε ν’ “αναβαπτιστεί” σε 8-σέλιδο μέσα στο Hammer όπου έβρισκαν λιγουλάκι χώρο όλες αυτές οι μπάντες που αναφέρεις. Στο σενάριό σου ο Γιοβανίτης ή ο Αγόρος π.χ. που μάθανε μπαλίτσα σε πολλούς από εμάς δε θα ήταν η μύγα μες στο γάλα, θα ήτανε το γάλα. Δηλαδή, πραγματικά, θα καταφέρουμε να κάνουμε και τη Βίλλα Αμαλίας κομμάτι της metal ελληνικής υποκουλτούρας; Νομίζω ότι π.χ. ακριβώς ο καθολικός ενθουσιασμός και η αποδοχή του Metal Solid@rity καλή ώρα (κι από μεριάς σου), αποδεικνύει το πόσο διαχωρισμένα ήτανε αυτά τα πράγματα, το πόσο κάποιοι το είχανε τόσο πολύ ανάγκη και γι’ αυτό φάνηκε αυτή η διαφορά σήμερα.
Ξαναλέω, εγώ έτυχα μεταλλάς σ’ επαρχία, με το Hammer Βίβλο (παρ’ όλα αυτά ευτυχώς δεν ήμουν κολλημένος σαν άτομο -πρόλαβα να ‘χω αγαπημένο συγκρότημα τους Nirvana οπότε ήμουνα ήδη “αμαρτωλός”), και μπορώ ν’ ανασύρω δεκάδες γράμματα, δηλώσεις συγκροτημάτων, άρθρα γραφιάδων που ν’ αναμασάνε τις ίδιες μαλακίες: το metal είναι ανώτερη μουσική (μαλάκες, τώρα θυμήθηκα επικό άρθρο στο Invader που προσπαθούσε να συνδέσει το heavy metal με την αρχαία ελληνική μουσική -πρέπει να το ψάξω αυτό), οι πάνκηδες είναι άτεχνοι, το hip-hop και η ηλεκτρονική δεν είναι ΚΑΝ μουσικές γιατί δεν παίζονται από ζωντανά όργανα κλπ. κλπ. Και χέσε το Hammer, τα ίδια πράγματα άκουγα από τον περίγυρο μου (που δεν ήμασταν power-άδες ή κάτι τέτοιο ε, death και black ακούγαμε). Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, ρε φίλε, live στο Eightball (Homo Iratus ήτανε; Δε θυμάμαι) και ήταν μία support μπάντα μ’ έναν γορίλα τραγουδιστή που επειδή ο κόσμος ήτανε ψόφιος, πετάει ατάκα “καλά ρε, χτες στο hip-hop το live όλοι σαν πιθήκια χοροποδηγάνε, εμείς τίποτα;”. Και να θες να σηκωθείς να φύγεις ξέρω 'γώ, αλλά έλα που ήρθες για τους headliners. Ακόμα και στο forum, ρε φίλε, τσέκαρε 3ο-4o post στο hip-hop topic, από πρώην συντάκτη του Rocking κιόλας: “σε λάθος forum είσαι” του λέει. Θα μου πεις ΟΚ, από κάτω υπάρχουν άλλα 200 posts και το topic είναι ζωντανό, αλλά you get the point, αυτές οι νοοτροπίες υπάρχουν (όχι τυχαία, ο ίδιος συντάκτης μιλώντας για το “Same difference” των Entombed έλεγε ότι φανερώνει την gay friendly πλευρά τους). Και μου λες μετά δεν έπαιζαν αποκλεισμοί κλπ.
Τέλος πάντων, καταλαβαίνεις προφανώς ότι εγώ βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την αφήγησή σου και η γενεαλογία που επιχειρείς μάλλον θα έχει πολύ ενδιαφέρον ν’ αναπτυχθεί περαιτέρω, κυρίως γιατί αποτελεί μία εναλλακτική (ανταγωνιστική ίσως;) ματιά στην κυρίαρχη αφήγηση. Αλλά δύσκολα μπορώ να δεχτώ ότι κυρίαρχη αφήγηση είναι αυτή. Γι’ αυτό και τη θεωρώ πολύτιμη, το ξαναλέω!
8 Likes
η συζήτηση είναι πραγματικά υπέροχη . Καλώς ή κακώς είμαι άλλη γενιά ( η επόμενη ) όσων εκφράζετε άποψη και δεν έχω να προσθέσω κάτι ουσιαστικό .
Ίσως μόνο ότι επειδή η κάθε γενιά/εποχή/δεκαετία έχει τις προσλαμβάνουσες της , θεωρώ ότι μπορώ να καταλάβω και τις δυο πλευρές απλά με άλλα παραδείγματα. Π.χ. μπορώ να μπω στη θέση ενός ανθρώπου που στα 90’ς ξενέρωσε ή επιδοκίμασε με/τα Host ή τα Load/Reload όπως εγώ πχ σαν έφηβος ξενέρωσα και διέγραψα ολικά τους linkin PArk μετά το MtM , ενώ σήμερα , 10 χρόνια μετά ακούω κάποια κομμάτια και λέω " οκ , είναι πολύ ωραίο και τους ταίριαξε το στυλ "
Σας διαβάζω με μεγάλη προσοχή παρόλα αυτά
3 Likes
Ψοφάω για συζήτηση με Λεπερ ( το χω πει από παλια ότι στηρίζω, κι ας έχω συχνά πολλες διαφωνίες στα -εκάστοτε- επί μέρους).
Συζήτηση, ναι, αλλά με όρους κ σε βάσεις που θα θέσουμε από κοινού ρε συ. Το να μπω στην διαδικασία να γράψω ( κι άλλα) σεντόνια στα πλαισια του να αποδείξω την εγκυρότητα πραγματων ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ από αυτά που είπα, τα οποία προκύπτουν από λάθος μετάφραση των γραπτών μου, είναι λίγο μαλακια, οπότε δεν είναι αυτή η βάση πανω στην οποία θα μιλήσω.
Επίσης, συνηθιζω να ακριβολογω, οπότε όταν προκύπτουν παρανοήσεις στα λεγόμενά μου, δεν είμαι σίγουρος ότι ευθυνομαι εγω. Αλλά, όπως κ να χει, εχω την προθεση να προχωρήσω σε διευκρινίσεις. Οχι όμως σε αποδείξεις ισχυρισμών που δεν εκανα.
Αρχικα ρε συ Λεπερ, κολακευτικοτατη η φιλοδοξία που πας να μου χρεώσεις, αλλά δεν αποδέχομαι καν την υπαρξη ενός ενιαίου κ αδιαλλαχτου - μέσα στα χρόνια - κυριαρχου πολιτισμικου παραδειγματος (γιατί ουσιαστικά αυτή ειναι η λέξη που ψάχνεις, αν έχω διαβάσει σωστά το ποστ σου) ώστε να επιχειρήσω να το ανταγωνιστω/ ανατρεψω.
Πρώτα απ ολα, έχει παραβλεφθεί πληρως η αναφορά μου σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες,κ σε συγκεκριμένες εποχές.
Εκεί κρυβεται το κλειδί της παρανοησης, με αποτέλεσμα να βρίσκεις αντιφάσεις εκεί που δεν υπάρχουν.
Ωραία, επεκτείνω τον συλλογισμό μου λοιπόν.
Αρχικά αναφέρθηκα σε συγκεκριμένη εποχή. Ουτε στο πρωτο μισό των 90ς, όπως ανέφερε στο πολυ ενδιαφέρον ποστ του ο ( πρωην!) @SvenN (νυν Ροζ
Καντ 
) ουτε στα late 00s κ δώθε, από όπου αντλεις μέρος των παραδειγματων σου για να αντικρουσεις μια τοποθέτηση που δεν εκανα ποτε.
Καμιά αντίφαση λοιπόν, γιατί κάθε πολιτισμικο παράδειγμα, όπως ξέρεις καλα κ συ, έχει την διάρκεια ζωής του, μέχρι να αντικατασταθεί/ ανατραπεί από το επόμενο ( η γνωστή Αλλαγή Παραδείγματος- Paradigm Shift).
Κ κάθε ηλικιακή ομάδα, ή πιο ταιριαστα για την συζήτηση που κανουμε, κάθε μουσική γενιά, ειναι, ως ενα βαθμο, δημιουργημα ( και) του πολιτισμικου παραδειγματος της εποχής της ( κ ενίοτε φορέας του επόμενου).
Επίσης, δεν καταλαβαίνω από που προκυπτει ότι αρνουμαι την υπαρξη ηλιθίων στο metal ( ή οπουδήποτε) κ τότε κ τωρα. Έγραψα δυο ολοκληρες παραγραφους παραπανω στις οποίες περιγραφω τα χάλια τους ( ή τουλάχιστον μιας μερίδας τους).
Ουτε υποστήριξα ότι ήταν λίγοι σε αριθμό. Αυτο που έγραψα αυτολεξεί όμως, ειναι οτι η συντριπτική τους πλειοψηφια ήταν δεκαπεντάχρονα.
Αν θέλει κάποιος να το αμφισβητησει αυτό, είναι άλλο θέμα κ άλλη συζήτηση.
Οι δικές μου αναμνήσεις κ εμπειρίες αυτό έχουν καταγράψει.
Ε, οι 15χρονοι το 99 , όσοι κι αν ήταν, δεν είχαν την δυνατότητα να επικυριαρχησουν σε τίποτα,… ΤΟΤΕ. Το ότι μετά αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν κ συνετέλεσαν σε ένα έντονο ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ συμπεριφορων κ νοοτροπίας που έλαβε χώρα σταδιακά τα τελευταία αρκετά χρόνια, ναι, ισχύει εντελώς κ είμαι κ από τους ανθρώπους που λογω ηλικίας, ακουσματων, βιωματων, με ενοχλεί κ έντονα. Αλλά δεν μίλησα για το τώρα. Μίλησα για το τότε. Το να προβαλλουμε το τώρα στο τότε, ναι, θα συμφωνησω ξεκαθαρα με @Ian_Metalhead ( όσο εμφανώς διαφορετικες αντιλήψεις/ πεποιθήσεις κι αν έχουμε σε πολλα) οτι ειναι ρεβιζιονισμος κ μάλιστα αναίσχυντος ( αν πρέπει ντε κ καλα να προβούμε σε τέτοιους χαρακτηρισμους).
Τα γιουχαρισματα κ στους System κ στους Nevermore ένα χρόνο πριν ( στο πρωτο λαιβ με Iced Earth- εξ ου κ το σχόλιο μου για διαφορετικο/ ευρύτερο κοινό που παρερμηνευσε κ έσπευσε να ειρωνευτεί ο φίλος @antonis86antoniadis ) κ διαφορα αντίστοιχα, δεν χρειάζομαι βιντεο για να τα μάθω, εκεί ήμουν. Ουτε βλεπω πού τα αρνήθηκα, πολλω δε μάλλον τα ξεπλυνα.
Φυσικά κ έγιναν.Ναι τι;
Από που προκυπτει ότι αυτές οι μαλακιες χαρακτήριζαν το συνολο;
Τετοιες παπαριες παντα έπαιζαν.
Κ κάποιες από αυτές ναι, ήταν κ απόρροια του χουλιγκανισμού των 80s κ πολλών άλλων παθογενειών του χώρου,οι οποίες ομως εχουν τις ριζες τους σε μια εποχή ακόμα πιο μακρινή, επι Μποσινακη κ μετα Αρκουδεα, οταν ο Γεωργακακης κ τα ΜΕΑ του (οσοι τυχόν ενδιαφέρονται ας γκουγκλαρουν, για λεπτομέρειες), παραλληλα με τα κατάλοιπα του χουντικου παρακρατους ( ή έστω της πτερυγας του εκείνης που ειχε καταφέρει να επιβιώσει κ να παραμείνει ενεργή κ μεταπολιτευτικά) κ τα εκκολαπτόμενα τότε πρωτοχρυσαυγιτακια, προβοκαραν/ προκαλουσαν/ δυναμιτιζαν με την παρουσια τους μεσα στο λεκανοπέδιο ( με επίκεντρο φυσικα την γνωστη Πλατεία), συντηρωντας κ θεριευοντας συχνά τον διαβόητο χουλιγκανισμο μερίδας( ΚΑΙ) των μεταλλαδων του τότε ( κ οχι μονο των πανκηδων).
Κ η κατάσταση αυτη επιδεινώθηκε/ κορυφώθηκε, ίσως, κατά περιπτωσεις, όταν στις αρχές των 90ς, ο Ακατανομαστος, πατέρας του τωρινου ανεκδιήγητου πρωθυπουργισκου, είχε ξαμολήσει τους μπάτσους κ την αυθαιρεσία τους, προς πασα κατευθυνση, με το διαβόητο: " Το Κράτος είστε εσείς ".
Καλο ειναι, λοιπόν, να μην τσουβαλιαζουμε τέτοιες καταστάσεις, εποχές κ συμπεριφορες
( αγνοώντας το ιστορικο πλαισιο που τις γέννησε) , με τα κακομαθημένα βολεμένα μεσοαστακια των late 90s της απολιτικ Ελλάδας του Σημίτη, βγάζοντας ένα συνολικο διακύβευμα για το ποιον του Έλληνα μεταλλα.
Πολλά από αυτά τα τυπακια, εκει στα τελη των 90ς, ήταν όντως έφηβοι, κ μόλις τελειωναν με τις γιουχες ( ή όταν τους τις τελείωναν οι γυρω τους, που δεν ήταν παντα ανεκτικοί σε τέτοιες παπαριες όπως έγραψα κ σε άλλο ποστ) επέστρεφαν σπίτι τους κ το πολυ πολυ να έγραφαν κανα γράμμα σε κανα Χάμμερ ή κανα κράξιμο στα πρωτολεια τότε message boards των συγκροτημάτων.
Δεν τα αρνήθηκα όλα αυτά. Ε δεν ήταν αυτα όμως το κυριαρχο παράδειγμα τότε, πως να το κάνουμε. Απο που κι ως που αποφασίσαμε ότι το πρωτευον target group του metal του 99 ήταν τα 15χρονα; Κ γιατί να παίρνουμε ως θεσφατο σε τέτοιες συζητήσεις μια προσεγγιση με ορους της αγοράς ( γιατί ΕΚΕΙ αρμόζει η έννοια του target group, του μέσου μεταλλα ή μέσου ο,τιδήποτε - πελατη/ καταναλωτη/ ψηφοφορου κ η αντίληψη περι προιοντος/ πελατη.
Κ αυτός ειναι ο λόγος που επί της αρχής αρνουμαι τέτοιες οπτικές. Δεν είναι θέμα άρνησης της πραγματικότητας, είναι ιδεολογικη διαφωνία ως προς την ομαδοποίηση ολόκληρων ρευμάτων κ κινήσεων - μουσικών κ οχι μονο - με όρους δημοσκοπικου γραφήματος. Ειδικά όταν μιλάμε για τέχνη κ για - συχνα- ελευθεριακου πεδιου συνδηλωσεις της).
Θεωρώ παρα πολυ προβληματική την συγκεκριμένη προσεγγιση, κ πιστευω πως αγνοεί πολλες παραμέτρους ( κοινωνικες κ πολιτισμικες) της εποχης, που δεν καταγράφονται κ δεν εξαντλούνται ουτε σε απόλυτους αριθμούς, ουτε σε ατάκες εφήβων που δεν είχαν προλαβει ακόμα να κοινωνικοποιηθουν πληρως, ώστε να μπορουν να θεωρηθούν (ΤΟΤΕ ξανατονιζω) το κυριαρχο πολιτισμικο παραδειγμα της εποχής.
Το ότι αυτός ο ρόλος, λοιπόν, πρακτικα αναλογούσε στους μεγαλυτερους ( οσον αφορά την κοινωνικοποίηση, την διαδραση με την σκηνη το συνολικο αποτυπωμα κλπ), δεν σημαίνει πως αναφερομαι σε ένα ομοιογενες συνολο μιας ΕΝΙΑΙΑΣ κουλτούρας. Πουθενά δεν έγραψα κάτι τέτοιο, ώστε να κάνεις λόγο για αντιφάσεις.
Ναι, επί του συνόλου κ υπεραπλουστευτικα μιλώντας, οι 20ρηδες κ 25ρηδες του 2000 αποτελούσαν πιο αντιπροσωπευτικο δείγμα των συμπεριφορων της εποχής από τα τότε 15χρονα, αυτό είπα.
Κ πολλες από τις συμπεριφορές κ τις αντιδράσεις που στηρίζουν το στερεότυπο του κολλημένου μεταλλα προέρχονταν από αυτά τα 15χρονα, οποτε πολυ ευλογα, με βάση το σκεπτικό μου, ΔΕΝ τις θεωρώ αντιπροσωπευτικες της εποχής.
Δεν είπα πουθενά ότι οι μεγαλύτεροι , κάποιοι εκ των οποίων είχαμε κ ευρύτερη μουσική παιδεία, αποτελουσαμε ένα ενιαίο, ομοιογενες συνολο. Γι αυτό κ δεν πιστεύω στην υπαρξη του μέσου μεταλλα ουτε σε πρακτικό επίπεδο στατιστικης( ποσο μάλλον χωρίς περαιτέρω χωροχρονικες διευκρινήσεις).
Αλλά από ένα σημείο κ μετα ανοίγει τόσο πολύ η συζήτηση , κ προκυπτουν τοσα διαφορετικά θέματα, που είναι κ δομικά λάθος να επιχειρησω να τα συμπτύξω σε ένα ποστ, κ πρακτικα αδυνατο ( ναι, το Ironmanικο αφήγημα φοβάμαι πως θα προκυψει πολυτομο, αν ποτέ γραφτεί!)
Οποτε πολλά από τα επί μέρους που θίγεις
( από το Χάμερ μέχρι τα διάφορα συμπεριφορικα δείγματα των 00ς, κ απο το Metal Solid@rity, μέχρι τα ποσταρίσματα του Νιχιλιστ κλπ)
ίσως να ειπωθουν άλλη στιγμή σε άλλο ποστ
( κ σε άλλο θρεντ εδώ που τα λέμε, γιατί εδώ αφενός το ψοφησαμε στο οφφτοπικ, αφετέρου ενδεχεται να αγνοηθούν από παιδιά που ισως να τα εβρισκαν ενδιαφέροντα, αλλά μπορεί να μην μπαίνουν στο θρεντ των Λοστ με αποτελεσμα να τα προσπερασουν).
ΥΓ. Ελα ρε συ, στειλε pm όποτε θες, για να σου πω ο,τι θες, αλλά σε τέτοια σκηνικά νομιζω πως είσαι άδικος:
Το ξερω οτι κανεις καλοπροαίρετο χιουμορ, αλλά καμια καλτιλα κ καμια ανάγκη για τεκμήρια / αποδείξεις.
Ίσα ίσα που είναι κάποια σκηνικά της εποχής που προεκυψαν φυσικά, αβίαστα κ οργανικα, κ που αποτελούν προσωπικες κ πολυτιμες αναμνήσεις. Αν μας δοθεί ποτε η ευκαιρία να μιλήσουμε για αυτα κ άλλα αντίστοιχα, ευχαριστως να το κανω, αλλά προφανως κ οχι σε βάση του τυπου: " Πεισε με" κ " Πω, τι καλτιλες ειναι αυτες", όσο θετικά κι αν το λες.
Κι ελπιζω να καταλαβαινεις οτι κ εγω καλοπροαίρετα κ εντελως φιλικα στο λεω το παραπανω.
2 Likes
Δεν μου φαίνεται ότι μίλησε κανείς για κυριαρχία. Βέβαια κυριαρχία σε τι? Στο πως φαινόμασταν (ως ελληνικό κοινό) στα live?
Αν το δούμε από αυτή την άποψη, τότε θα πρέπει να δούμε από ποιά περίοδο και μετά αρχίζει και μπαίνει η ελλάδα ουσιαστικά στον συναυλιακό χάρτη και τι μπάντες ήταν.
Γιατί και Death είδαμε και Kreator και Slayer, αλλά είδαμε και Hammerfall και Blind Guardian και Gamma Ray.
Θέλουμε να διαχωρήσουμε τόσο το κοινό? Να δούμε ποιοί ήταν που και τι ακούσματα/προσλαμβάνουσες είχαν?
Αν δεν κάνω λάθος, από τα γραφόμενα σου, το 1999, δεν ήσουν 15, αλλά 20 κοντά (συν πλην), που φυσικά έχει την σημασία του: άλλιως βλέπεις τον κόσμο λίγο πιο μεγάλος, άλλες προσλαμβάνουσες έχεις, άλλες δυνατότητες (ακόμα και στο που θα βγείς και που θα πας), οπότε συνολικά άλλες επιρροές.
Δεν θα πω για γυμνάσιο, αλλά για λύκειο (για να πιάσω το 15), που είμασταν δεν είμασταν 20 μεταλλάδες. Στην περιοχή μου λοιπόν(μην ξεχνάμε ότι ως και τότε το να ζεις σε άλλο δήμο=άλλη πόλη), δεν υπήρχαν τέτοια βιώματα, δεν υπήρχαν μαγαζιά για να πας, δεν υπήρχε σίγουρα βίλα αμαλίας. Από τους μεγαλύτερους υπήρχαν 2 (ΔΥΟ) στην 3η λυκείου, o ένας ήταν πιο κοντά στο prog και ένας μεγακάφρος που άκουγε όλη μέρα death metal.
Από την παρέα μου λοιπόν, κάτι παιδιά είχαν μια μπάντα και η 2 πιο απ έξω επαφές ήταν ο Σταθης από τους Reflection (γιατί η μπάντα τους έκανε πρόβες στο studio του) και ο Θέμης από τους Rotting Christ (γιατί στο ένα παιδί έκανε αγγλικά η κοπέλα του τότε). Aντε και ο τύπος από το Soundmachine (?) στον Πειραιά που μας είχε βάλει να ακούσουμε Catharsis.
Γιατί τα λέω άλλα αυτά? Από αυτά που έβλεπα γύρω μου τότε, υπήρχε ένας μέσος όρος. Ο μέσος όρος του ακούω ότι ακούει ο φίλος και μέχρι εκεί. Αν τώρα κάποιος είχε την ευκαιρία να πάει και να έχει επαφή με διάφορα στέκια κλπ, σόρυ κιόλας, αλλά ούτε πλειοψηφία ήταν, ούτε την “επικυριαρχία”. Όπως εγώ ζούσα στον μικρόκοσμό μου, έτσι και όλοι οι υπόλοιποι αυτό έκαναν. Και αν εξαιρέσουμε κάποιες πολύ κεντρικές περιοχές που είχαν να υποστηρίξουν το κάτι παραπάνω, ΟΛΕΣ οι υπόλοιπες, δεν το είχαν και έμεναν στα γνωστά.
Δεν έχει φυσικά νόημα να δούμε ποιός την είχε πιο μεγάλη, δεν υπάρχει κανένας λόγος.
Για κάθε έναν που είχε την τύχη να είναι πιο μέσα στα πράγματα, υπηρχαν άλλοι 10 που δεν ήταν.
Δεν θέλω να πω τίποτα απολύτως με τα παραπάνω, δεν θέλω να κατηγοριοποιήσω κανέναν. Απλα για κάθε μια ωραία αφήγηση του @Ironman1, υπάρχουν άλλες 10 πιο βαρετές. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό που περιγραφεις, μου φαίνεται ότι ήταν μια μειοψηφία.
Είναι σαν να έτυχα εγώ σε παρέα που διάβαζε στην εφηβεία 10 λογοτεχνικά (!!)το 3μηνο (!) και να λέω μετά από καιρό, ότι όχι, δεν ήταν η πλειοψηφία που δεν διάβαζε, εγώ είχα ζήσει αυτό αυτό και αυτό. Πόσο άτομα ήταν συνολικά στην Τιθόρα, στην Βιλα κλπ? 100?200?500? Και μιλάμε για τους συνειδητοποιημένους. Τέσπα, δεν θέλω προσπαθώ να αμφισβητήσω τίποτα (αλήθεια). Δεν μπορώ όμως, παρά να τονίσω ότι αυτό που περιγράφεις ήταν ένα πολύ μικρό ποσοστό.
4 Likes
Ωραίο το narrative πως μόνο οι έφηβοι μεταλλαδες ήταν κολλημένοι και τοξικοι στα 90ς στην Ελλάδα, μόνο που οι μεγαλύτεροι των 20 , που τώρα αγγίζουν
ή έχουν ξεπεράσει τα 50, είχαν πολύ περισσότερους κολλημένους ανάμεσα τους. Δεν βγήκε άδικα ο όρος μεταλλοπατερας, και σίγουρα δεν βγήκε για τους εφήβους της εποχής. Η αλλεργία σε αλλαγές ύφους, σε πειραματισμό, σε ηλεκτρονικό ήχο και σε παρέκκλιση από τον μέταλ ήχο δεν κάνει ηλικιακες διακρίσεις.
1 Like
Ωραία, για να μην κολλάει όμως η συζήτηση στο ίδιο σημείο, έστω ότι ήταν έτσι και οτι εχεις δίκιο ως προς το ποσοστό. Και;
Θεωρείς πραγματικά ότι αυτό αποδυναμώνει την αξία μιας άλλης οπτικής;
Το αφήγημα που μιλάει για τον μέσο μεταλλα, τον κολλημένο κλπ κλπ, έχει συζητηθει εδώ μέσα ξανά κ ξανά.
Δεν αξίζει να δοθεί καποια στιγμη κ το στιγμα μιας άλλης οπτικής;
Κ γιατί αυτό να πρέπει να γίνει με όρους άμυνας κ αντιπαράθεσης, κ οχι διαλεκτικα κ συνθετικα;
Γιατί να πρεπει, ντε κ καλα, αυτή η άλλη οπτική να καταρριφθεί για χάρη του κυριαρχου αφηγηματος;
Τόσο απόλυτοι έχουμε γίνει που δεν μπορουμε να συνδιαλλαγουμε με διαφορετικες θεωρήσεις της όποιας πραγματικοτητας εξετάζουμε κάθε φορά;
Κ για να το κλείσω από κει που το ξεκίνησα μέρες πριν, θέτοντας το ίδιο ερώτημα στο αρχικό του πλαισιο:
Ναι, έχουμε διαβάσει ( κ ξεπεταξει με συνοπτικες διαδικασίες) ξανά κ ξανά κ ξανά για όλους εκείνους τους μεταλλαδες που απέρριψαν το Χοστ γιατί ήταν άμπαλοι.
Είμαστε επιτέλους διατεθειμένοι να συζητήσουμε κ να αντιμετωπίσουμε ηρεμα κ ομορφα κ μια άλλη πραγματικοτητα ( από όσο μικρο ή μεγαλο ποσοστο κι αν εκπροσωπείται στην τελική), η οποία λέει ότι για κάποιους μεταλλαδες κ μη, ο δίσκος δεν ήταν καλός, για λόγους ουσίας κ περιεχομενου, κ οχι για λόγους φόρμας κ ήχου;
Κ οχι, για να μην το παμε στο άλλο άκρο του απολυτου σχετικισμου, δεν θέτω το ερώτημα με την έννοια του προσωπικού γουστου.
Ναι, προφανώς κ υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν γουστάρουν κ το Draconian Times κ το Master of Puppets κ οποιοδήποτε classic.
Το θέμα δεν είναι να γίνουμε αιρετικοί κ edgy, αλλά ουτε τόσο φοβικοι που να αρνούμαστε να εκτεθούμε κ σε μια αποκαθήλωση του εκάστοτε έργου, όταν αυτή είναι βασισμένη σε επιχειρήματα.
Ε δεν είναι κακό, στους πενήντα εκθειασμους που έχει φάει εδώ μέσα το Year of Summer, να μπορουμε να δεχτουμε κ μια απόρριψή του που να αφορά την ποιοτητα του, για την κρίση κάποιων. Ναι, για κάποιους από μας κάποιοι δίσκοι είναι αδιάφοροι λόγω ποιότητας/ περιεχομενου/απόδοσης, κ οχι λόγω υφους/ κατεύθυνσης.
Κ δεν βρίσκω κανένα κακό στο να αναφερθει κατι τετοιο ( κ ίσως κ παραπανω απο μια φορά) όπως έχει γίνει κατ εξακολουθηση το αντίθετο, χωρίς να πρεπει να λοξοδρομησει η συζήτηση για άλλη μια φορά στους κολλημενους του τότε κ του τώρα.
3 Likes