Ωραίο το “Lost Paradise”, αλλά από εκείνα τα μνημειώδη ντεμπούτα, το “As The Flower Withers” είναι το καλύτερο.
Επίσης, κομμάτια σαν το “Never For The Damned” δεν δύναται να γράψει ουδείς.
Πάρτε και ένα tour report.
Eγώ πάντως γουστάρω αθεράπευτα και το Paradise Lost. Αυτός ο δίσκος έχει μια μελαγχολική ακατέργαστη καφρίλα, που μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις έχει επιτευχθεί ανάλογή της… Ξέρω, δεν συγκρίνεται με τα επόμενα αριστουργήματα, αλλά αξίζει και αυτός μία αναφορά. Οι κιθαρες στα πιο μελωδικά σημεία βγάζουν πολύ πόνο πάντως ρε παιδιά. Σε σημεία θα μπορούσα να πω ότι μου θυμίζει την μελαγχολία που βγάζανε οι Rotting Christ σε κομμάτια τύπου Transform All Suffering Into Plague. Επίσης μου αρέσουν αρκετά και τα classic metal σόλος της κιθάρας που υπάρχουν σε ορισμένα τραγούδια. Γενικώς πρόκειται για έναν υποτιμημένο δίσκο θα έλεγα, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται και στο ότι ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν μία από τις πρώτες μου επαφές με τον πιο “ακραίο” ήχο. ( Μαζί με το morbid visions 
). Όπως και να έχει χαίρομαι που τον γουστάρω.
Το icon…αλλά με βαριά καρδιά…πως να διαλέξεις???
Κάθε ένα album έχει τραγούδια που τα σπάει…απλώς το icon έχει μέσα το widow…που νομίζω ότι είναι το all time fav…
Παντως εχω την εντυπωση οτι το τελευταιο το υπερεκτιμησαμε λιγακι…
Με τα 3 τελευταια δεν εχω ασχοληθει πολυ.Αγαπημενο μου το Draconian Times και δευτερο
το Gothic.Mεχρι και το Believe in Nothing μου αρεσουν ολα τους τα αλμπουμς.
Αληθεια το Lost Paradise γιατι δεν ειναι στο Poll?
Αληθεια, δες το ποστ #77…
Συγγνωμη κυριε κρισπ.Απλα δεν διαβασα τα αλλα ποστ γιατι οι κυριοι ειναι
τοσο τεραστια μπαντα που δεν νομιζω οτι θα ακουγα κατι πρωτοτυπο εδω μεσα.
οσο αφορα το ντεμπουτο τους μπορω να πω οτι εχει και ενα ιδιαιτερο εξωφυλλο,το οποιο μ’αρεσει αρκετα
αν και μπορει να παρεξηγηθει πιστευω,λογω στασης του χεριου.δεν ξερω αν το χει σκεφτει και κανας αλλος.
χωρις βεβαια να υπονοω τιποτα,καθοτι ουδεποτε νομιζω εξεφρασαν οι Lost πολιτικες ανησυχιες.
Συμφωνώ. Πολύ καλός δίσκος το In Requiem, αλλά όχι στους 4-5 καλύτερους τους κατά τη γνώμη μου. Που αν διάλεγα 5 αγαπημένους, θα έλεγα Draconian Times, One Second, Icon, Symbol of Life και Gothic, με πρώτο αναπληρωματικό το Host.
Με τίποτα. Απλά δές τι κυκλοφορεί πλέον στον χώρο του Gothic/ατμοσφαιρικού metal τα τελευταία χρόνια και αυτομάτως θα δείς πόσο σημαντική δουλειά είναι το “In Requiem”. Οι Lost απλά αποδεικνύουν και αποθεώνουν τον τίτλο τους με αυτό το άλμπουμ. Leaders not followers. Μπορεί να μην ακολουθεί την παράδοση της φάσης, “κάθε δίσκος και μια νέα μουσική πρόταση”, αλλά μέσα σε δυό τρία κομμάτια συγκεντρώνεται η ταυτότητά τους.
Σίγουρα, δεν υπάρχει λόγος για συγκρίσεις με τα μνημειώδη και άφθαστα άλμπουμ τους, αλλά από την άλλη, απλά επιβεβαιώνουν με κάθε κυκλοφορία τους το πόσο επιδραστική και σημαντική μπάντα είναι.
Σε μια εποχή, που αποθεώνονται κάτι epica/nightwish και όλα αυτά που προωθούνται ως συνεχιστές της φάσης εκείνης (ενώ στην ουσία απέχουν έτη φωτός) , σαφώς και ένα άλμπουμ με την βαρύτητα του “In Requiem”, όχι μόνο δεν υπερεκτιμάται, αλλά δείχνει πάλι το δρόμο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Bride.
Χωρίς να θέλω α υποτιμίσω τους Lost,άλλωστε μου αρέσουν αρκετά,αν το είδος έχει ακόμη ανάγκη 2 απ’ τα συγκροτήματα που το ξεκινήσανε για να πάρει μπρός,αυτό δεν είναι και πολύ καλό για το είδος.
Σ’ αυτο συμφωνω…
Εδω συμφωνω ακομα περισσοτερο απλα δεν ειμαι απο αυτους που θα κρινουν ενα δισκο με βαση τι αλλο κυκλοφορει στο χωρο αλλα αυτονομα. Μου αρεσει η οχι με διαφορες διαβαθμισεις. Δεν καθομαι καν να σκεφτω ποια μπαντα τον εβγαλε, με τη λογικη οτι “οι ταδε εχουν δωσει αριστουργηματα, οποτε αυτο ειναι μετριο για τα δεδομενα τους”.
Αυτο που με χαλασε λιγο στα 2 τελευταια Λοστ, παροτι (ειδικα το In Requiem) εχουν πολυ καλα κομματια μεσα ειναι οτι κατα καποιο τροπο “πιεστηκαν” να γυρισουν στο παρελθον. Μπορει και να το ενιωθαν βεβαια, δεν μπορω να ξερω…
εγω πιστευω οτι και απο τη μια “πιεστηκαν” αλλα και απο την αλλη οταν εχεις τοσο καιρο να παιξεις οπως επαιζες στο παρελθον,ε καμποσο δεν σου χει λειψει??και οταν επισης αυτο που σε χαρακτηριζει και αυτο που κανεις καλυτερα (βλ mackintosh) ειναι το συγκεκριμενο παιξιμο της κιθαρας,ε τοτε εκει δεν θα επικεντρωθεις!!!
αλλα για μενα η ουσια ειναι να βγαζεις καλη μουσικη!
γιατι ποιος μου λεει και οτι μπαντες σαν τους sodom και motorhead που επιμενουν στο να μην αλλαζουν τον ηχο τους το κανουν επειδη γουσταρουν και οχι επειδη δεν μπορουν να κανουν αλλιως!!
Να διευκρινησω οτι το πιεστηκαν δεν το γραψα με την εννοια οτι τους πιεσε η εταιρια. Απλα, επειδη η αποψη που ακουγοταν απο το One Second και μετα ηταν “καλα αλμπουμ οι Lost, αλλα σαν τα Icon/Draconian δεν ειναι…”, νομιζω οτι και οι ιδιοι θελησαν να επιστρεψουν σε αυτο που ηθελε η πλειοψηφια του κοινου. Αυτο ομως ειναι αδικια για τεραστιους δισκους σαν το One Second η το Symbol…
πωπω ξαναβαλα σημερα να ακουσω το gothic μετα απο κατι αιωνες…
εισαι μεγαλος.
το Paradise Lost εχανε καπου στο συνολο. Το In Requiem εχει πολυ καλα κομματια αλλα το μειονεκτημα του ειναι οτι ενω ακριβως θυμιζει τα παλια, δε το χει το φιλινγκ. οχι οτι δε σπερνει, αλλα το Icon feeling δε το βγαζει, οσα στοιχεια κι αν εχει απ τον παλιο τους ηχο.
Το μειονεκτημα του ειναι ενα. ηθελε λιγοτερα keyboard-influenced στοιχεια. δηλ ειναι το πραγμα που με ψιλοχαλα στο δισκο.
Και το Symbol ειναι οντως απιστευτα αδικημενο. Δισκαρα μεγατονων.
Βασικά τι feeling να πιάσει ρε παιδιά το “Paradise Lost” ή το “In Requiem”, μπροστά σε ένα δίσκο που κυκλοφόρησε 13 χρόνια πρίν (εξάλλου ICON δεν ξαναβγαίνει). Και με όλους τους πειραματισμούς που ακολούθησαν την περίοδο αυτη. Εξάλλου το ζητούμενο πλέον είναι να βγάζουν αξιοπρεπείς δίσκους και αυτό με τις 3 τελευταίες κυκλοφορίες το χουν καταφέρει. Το ομώνυμο οκ, καλό είναι, αλλά σε σχέση με το τελευταίο και το “Symbol…” είναι λίγο πίσω.
Πάντως τα δύο τελευταία κάτι κάνουν από πλευράς συναισθήματος αλα-ICON περιόδου.
Με κομμάτια σαν τα Sanctimonious You, Never For The Damned, Sun Fading, Ash & Debris, Sedative God δεν φαίνονται πάντως να “πιέζονται” ιδιαίτερα να γυρίσουν στα παλιά ήθη και έθιμα. Και όταν μιλάμε για έναν συνθέτη του βεληνεκούς του Mackintosh, οκ είναι λίγο άτοπο το περι feeling. Με ένα σόλο του ή ένα lead πέρασμα δημιουργεί σχολές και μηδενίζει δισκογραφίες.
σωστος!!!
και μην ξεχναμε κατι που ισχυει επι το πλειστον στις περισσοτερες μπαντες.
οταν ξεκινανε ειναι πανω στην πορωση.ειχαν ενα οραμα!
τωρα πλεον οι μπαντες αυτες,παιζουνε μουσικη επαγγελματικα!
Δεκτες οι γνωμες και βασικα δεν διαφωνω οτι το In Requiem ειναι πολυ καλος δισκος (το oμωνυμο ομολογω οτι το βρηκα απλα καλο εως και μετριο). Απλα θεωρω οτι εγινε πολυς ντορος ακριβως επειδη μερικα περασματα στις κιθαρες εφεραν στο νου το Icon η το Draconian. Ενω το Symbol που ειχε ας πουμε την ολοδικη του προσωπικοτητα σαν δισκος περασε καπως στο ντουκου…
Βασικά το “Symbol Of Life” είναι πολύ μεγάλος δίσκος. Απλά ίσως ξεχνάς την μετα “Host” περίοδο των Paradise Lost και την αντιμετώπισή τους από τον τύπο και την εταιρεία τους. Όταν βγαίνει μια τέτοια δισκάρα και δεν διαφημίζεται πουθενά, μιας και φυσικά το μέταλ κοινό / μεταλ έντυπα μετά το “Host” σχεδόν τους αποκήρυξε, η εταιρεία δεν πολυασχολείται με την προώθησή του (εκτός από την Γερμανία που έγινε ντόρος με συνεντεύξεις κτλ) τότε το πρόβλημα δεν είναι στο άλμπουμ ή στην αναφορά των οπαδών. Τώρα που μετακόμισαν σε μια αμιγώς μέταλ εταιρεία (century media) και η οποία εκτός των άλλων έκανε απίστευτη διαφημιστική καμπάνια για το “In Requiem”, έβγαλε τα απίστευτα limited κτλ, ε καταλαβαίνεις τι παίζει πάνω κάτω. Εξώφυλλα, συνεντεύξεις, δίσκοι του μήνα ακολουθούν λογικά αυτήν την πολιτική. Και φυσικά το “In Requiem” τα αξίζει και με το παραπάνω γιατί είναι σχεδόν αριστουργηματικό. Ετοιμάζεται και το live dvd τους, κυκλοφορεί όπου να’ναι και το “Over The Madness” ντοκυμαντέρ και όπως καταλαβαίνεις οι άρχοντες του ατμοσφαιρικού ήχου επέστρεψαν και σε επίπεδο σωστής προώθησης του υλικού τους.
Και μιας και όπως έχεις αναφέρει, λατρεύεις και τους τεράστιους Tiamat, σκέψου την ίδια φάση πάνω κάτω με το “Prey”. Καταπληκτικό άλμπουμ, το οποίο πέρασε στην λήθη από την πλειοψηφία επειδή δεν το πήρε κανείς χαμπάρι. Λογικά επειδή οι Tiamat μετά το “Wildhoney” έπαψαν να απασχολούν κοινό και κριτικούς. Ενώ ακολούθησαν δισκάρες - έπη, σαν το “Skeleton Skeletron” και το “A Deeper Kind Of Slumber”.
Να δούμε τι θα βγάλουν πάντως τώρα που ετοιμάζονται για νέο άλμπουμ.