Ναι κάπου τόσο κοιμήθηκα, ούτε που θυμάμαι. Και περάσαμε κόλαση μετά, πρώτες μου εκλογές, ουρά μέχρι την πόρτα του σχολείου και την άλλη μέρα (Δευτέρα) είχα άχαστο ραντεβού με πολυεθνική για τη δουλειά μου… Πήγα και κόντεψα να κλάψω από την κούραση μπροστά σε κάτι Γάλλους.
Μια φορα πηγα στη ζωη μου ηταν σε συναυλια Maiden νομιζω to 2008? Ποτε ειχαν ερθει τοτε?
Και μου ειχαν πει οτι τιγκαρει στους φοιτητες
και καλες τιμες (τοτε)
Το άλλο το μεγάλο το οδοιπορικό το έγραψα, μην τα ξαναλέμε. Γενικά αυτές οι ιστορίες είναι που σου μένουν και έχεις να αναπωλείς και να χαζοχαίρεσαι, οπότε ρησπεκτ.
Δεν θυμάμαι κανένα στοιχείο για την εκδρομή, μόνο το πόσο επεισοδιακή ήταν. Ο οδηγός πρέπει να ήταν κάποιου είδους μορφή γενικά και στο γύρνα δεν μας έκανε την υποχρεωτική στάση εγκαίρως και έτσι αναγκάστηκε να σταματήσει για πόση ώρα κάπου μέσα στην μέση του απόλυτου πουθενά.
Αν όμως ήμασταν στην ίδια, κάτι άλλο θα θυμόσουν. Είχα κατέβει πιο νωρίς με αποτέλεσμα να μην ενημερωθώ για το που θα μας περίμενε το λεωφορείο μετά τη συναυλία. Γι’ αυτό με περίμενε ένα ολόκληρο λεωφορείο για καμιά ώρα μετά το λαιβ κάπου στο Plovdiv και όταν έφτασα ήταν ό, τι πιο κοντινό σε λιντσάρισμα έχω ζήσει (και είχαν 100% δίκιο οι άνθρωποι). Ένας βέβαια θεούλης τραγουδούσε “Που’ σαι Θανάση” και το πήρε στην πλάκα, ίσως ήταν η αιτία που δεν με βάλανε να πάρω ταξί Plovdiv - Θεσσαλονίκη.
Χαχαχαχαχαχ. Δεν μου λέει κάτι. Αν και είχα πιει αμύθητη ποσότητα μπύρας, νομίζω θα το θυμόμουν. Τουλάχιστον τέλος καλό, όλα καλά. ;p
Εμένα με περίμεναν στο λεωφορείο των Helloween στην επιστροφή. Σίγουρα πολύ πολύ λιγότερο, αλλά και πάλι είχαν ψιλοεκνευριστεί κάποιοι. (μα γιατί?! ;p) Είχα ξεχαστεί μετά το λάιβ και πήγα κάποια στιγμή χαλαρή και ο τσηφ ήταν σε φάση “ΜΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ”. Αλλά οκ, δεν μου είπαν κάτι, μπήκα και φύγαμε κατευθείαν.
Maiden,rockwave 2018 κατεβαινω με εκδρομη και οι μλκς μεταφερουν το λεοφορειο απο την απεναντι πλευρα απο εκει που το αφησαμε χωρις να ειδοποιήσουν.Βγαινω σχετικά γρηγορα μετα το τελος της συναυλιας,παντου σκοταδια με αποτελεσμα να μην καταλαβω την αλλαγη.Σκεφτηκα οτι μαλλον μπερδεψα την εξοδο και γυρναω πισω.Μην πολυλογω,εχω χασει εντελως τον προσανατολισμο και δεν επιανε με τιποτα σχεδον το κινητο.Καταφερνω να βρω τον υπευθυνο στο κινητο με μεγάλη προσπαθεια και ο μπαγλαμας μου δινει οτι να ναι οδηγιες που με οδηγουν σε ακυρα σημεια.Να του λεω να περιμενουν κτλ και να μου τα μασαει.Σκεφτομαι οτι θα μεινω στην μέση του πουθενα και επεξεργαζομαι εναλλακτικες λυσεις.Ευτυχως συναντω γνωστο που ασχολειται με εκδρομες (ειχα να τον δω χρονια)και μου λεει ακριβως τι εγινε με καποια λεοφορεια και πως να παω.Καταφερνω μετα απο 2-3 ωρες να βρω επιτελους το λεοφορειο.Το αστειο ειναι οτι μετα περιμεναμε και αλλα ατομα που ειχαν ακριβως το ιδιο προβλημα.
Εν τω μεταξύ, όση ώρα διάβαζα τις υπέρ-γαμάτες εξιστορήσεις από τα ταξίδια σας και, γενικά, τις ζωές σας,θυμήθηκα ότι η ΠΙΟ συναρπαστική ιστορία που έζησα τελευταία και ειδικότερα τον τελευταίο περίπου χρόνο είναι η σημερινή μέρα που μετά από τρίμηνη παραμονή στο δωμάτιό μου (ως επί το πλείστον),βγήκα με τον πατέρα μου στον πεζόδρομο-κεντρική αγορά της κωμόπολης που μένω και αγόρασα κρουασάν σοκολάτα. Damn it.
Σημαντική λεπτομέρεια: φορούσαμε προστατευτικές μάσκες σε άδειο δρόμο.
@akefaloskavalaris υ.γ. Τώρα παίζει το “Πού 'σαι Θανάση” στην τηλεόραση…