Είναι και εμένα από τις αγαπημένες μου διαδρομές αυτές, από Ερυθραία για Κατσιμίδι και Ιπποκράτειο Πολιτεία-Μπελετσι, από Κρυονέρι για ανάκτορα, και η ευρύτερη περιοχή της Βαρυμπόμπης προς το τελεφερίκ και στη συνέχεια τις φουρκέτες της Πάρνηθας και τα καταφύγια είναι μοναδικης φυσικής ομορφιας, όπως και ολόκληρη η Πάρνηθα είναι ένα μοναδικό σε ομορφιά βουνό. Μακάρι να τη σβήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και φυσικά να μην έχουμε θύματα
Σ’ ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρία σου μαζί μου. Το μόνο που με ξενίζει είναι τα πολυάριθμα (10+ ατόμων) τμήματα που πολλοί θεωρούν ότι είναι το μεγαλύτερό τους μειονέκτημα.
Προς Θεού, σιγά το πράγμα.
Η αλήθεια είναι ότι στο Proficiency τμήμα των Αγγλικών ήμασταν όντως αρκετοί (10+). Στα Ισπανικά ήμασταν οριακά 10, αν θυμάμαι σωστά. Ωστόσο, αυτό δεν επηρέαζε σημαντικά τη ροή στο μάθημα και αυτό πιστώνεται στους καθηγητές.
Όπως σου είπα, η δική μου εμπειρία ήταν θετική. Μάλιστα, προς τιμήν τους, στα Αγγλικά όταν είδαν ότι θα περνούσα άνετα τις εξετάσεις, μού είπαν να μην ολοκληρώσω το ταχύρρυθμο πρόγραμμα (το οποίο είχα προπληρώσει ολόκληρο, λόγω προνομιακής τιμής) και να δώσω νωρίτερα (καθώς είχα και το Μεταπτυχιακό τότε και είχα φορτωθεί πολλά) και μου μετέφεραν το ποσό ως επιπρόσθετη έκπτωση σε νέα γλώσσα που ξεκίνησα (Ισπανικά).
Μόλις σκότωσα μια κατσαρίδα με μπουνιά στον τοίχο για να μη μου φύγει στο νεροχύτη από πίσω, πόσα κιλά αρχίδια ρε γαμώτο? Βέβαια μπορεί να μην έχω δέρμα σε λίγο με τόσο οινόπνευμα, χλωρίνη, ξύδι, dettol και fairy που έριξα αλλά εδώ ξεχωρίζουν οι άντρες απ’τα παιδάκια
Μου περπάτησε κατσαρίδα στο χέρι, δεν είναι τίποτα…
Στο τσακ γλίτωσα τη συγκοπή.
παλιοτερα εμενα με περπατησε κατσαριδα στους ωμους
Ηταν και πετουμενη
Οταν βλεπω κασταριδα κοβω λασπη
Ανατριχίλα, ε. Δε θυμάμαι επί πόσα λεπτά τσίριζα.
Σου προτείνω να μετακομίσεις στο παλαιό διαμέρισμα που έμενα στην Ιπποκράτους και θα αποκτήσεις σχετικά skills που δεν φανταζόσουν ποτέ.
Δεν είμαι χιπστερας για να μένω σε τέτοιες περιοχές
Λόγω έκτακτων συνθηκών τώρα μένω νότια προάστια, αλλά κανονικά μένω ανατολική Αττική. Τόσα χρόνια εκεί, αφήνουμε κάτω τις γάτες και δεν έχω δει ούτε ένα ζωύφιο
Εξαιρετικη η ατμοσφαιρα και σημερα γτχμ, να δω ποτε θα μπορεσω να βγω για κανα ποδηλατο/τρεξιμο…
Οχι τιποτα αλλο, μου την βαρεσε και βγηκα χτες το βραδυ να περπατησω χαλαρα και κατεληξα να κανω 19χλμ…
Αυτος με τα λευκα στην δευτερη, ειναι σιγουρα προστατευμενος?
Άντε και του χρόνου παιδιά
Με την πρώτη φωτο απορεις με τα λεφτα που περασαν απο τα χερια πολλων ελληνων και πως ξοδευτηκαν αυτα.
Να πούμε βέβαια ότι εικόνες όπως η παραπάνω με το βουνό από σπασμένα πιάτα στοιβαγμένα μπροστά από τον/την “καλλιτέχνη” δεν αντιπροσωπεύουν “χαλαρό βραδάκι πριν λίγα χρόνια”, αλλά παραπέμπουν σε παλιότερες δεκαετίες μέχρι τα 80s, 90s το πολύ, όταν το συγκεκριμένο… ευγενές έθιμο ήταν ακόμη διαδεδομένο στα μπουζουκτσίδικα των πόλεων αλλά και των εθνικών οδών (για πιο… cult καταστάσεις!)
Νομίζω μάλιστα ότι κάποια στιγμή το σπάσιμο των πιάτων απαγορεύτηκε - σε κάθε περίπτωση αντικαταστάθηκε από την ρίψη λουλουδιών με τα οποία έραιναν οι εύθυμοι θαμώνες τον “καλλιτέχνη” (ναι ρε, πάλι με εισαγωγικά!) εκφράζοντας την ευαρέσκειά τους!
Χαρακτηριστικές είναι και οι σκηνές από ελληνικές ταινίες εκείνων των χρόνων που απαθανατίζουν τέτοια σκηνικά και αμβλύνουν κάθε υπέρμετρη διάθεση νοσταλγίας για τις “παλιές, καλές εποχές”.
Όπως τα θυμάσαι σχεδόν, αν και έμεινα Καστάνη. Μούρος, Αγία Άννα, Παραδείσια, Νικουριά, Λαγκάδα, Θολάρια, η γιαγιά που φτιάχνει φαγητά μόνο με παραγγελία απ’τις προηγούμενες μέρες στον Ασφοντυλίτη, το άραγμα απ’το μεσημέρι ως το ξημέρωμα στην Αιγιάλη για μπάνιο, φαί και μετά ποτό στο que. Μου χάλασε και το κινητό και ήμουν χωρίς τεχνολογία για 6 μέρες, διάβασα και τον Ζαρατούστρα για να κάψω το κεφάλι μου, όλα τέλεια.
Απίστευτο νησί, τέλεια vibezz, και του χρόνου να’μαστε καλά