Η αλήθεια είναι ότι στο Proficiency τμήμα των Αγγλικών ήμασταν όντως αρκετοί (10+). Στα Ισπανικά ήμασταν οριακά 10, αν θυμάμαι σωστά. Ωστόσο, αυτό δεν επηρέαζε σημαντικά τη ροή στο μάθημα και αυτό πιστώνεται στους καθηγητές.
Όπως σου είπα, η δική μου εμπειρία ήταν θετική. Μάλιστα, προς τιμήν τους, στα Αγγλικά όταν είδαν ότι θα περνούσα άνετα τις εξετάσεις, μού είπαν να μην ολοκληρώσω το ταχύρρυθμο πρόγραμμα (το οποίο είχα προπληρώσει ολόκληρο, λόγω προνομιακής τιμής) και να δώσω νωρίτερα (καθώς είχα και το Μεταπτυχιακό τότε και είχα φορτωθεί πολλά) και μου μετέφεραν το ποσό ως επιπρόσθετη έκπτωση σε νέα γλώσσα που ξεκίνησα (Ισπανικά).
Μόλις σκότωσα μια κατσαρίδα με μπουνιά στον τοίχο για να μη μου φύγει στο νεροχύτη από πίσω, πόσα κιλά αρχίδια ρε γαμώτο? Βέβαια μπορεί να μην έχω δέρμα σε λίγο με τόσο οινόπνευμα, χλωρίνη, ξύδι, dettol και fairy που έριξα αλλά εδώ ξεχωρίζουν οι άντρες απ’τα παιδάκια
Δεν είμαι χιπστερας για να μένω σε τέτοιες περιοχές
Λόγω έκτακτων συνθηκών τώρα μένω νότια προάστια, αλλά κανονικά μένω ανατολική Αττική. Τόσα χρόνια εκεί, αφήνουμε κάτω τις γάτες και δεν έχω δει ούτε ένα ζωύφιο
Να πούμε βέβαια ότι εικόνες όπως η παραπάνω με το βουνό από σπασμένα πιάτα στοιβαγμένα μπροστά από τον/την “καλλιτέχνη” δεν αντιπροσωπεύουν “χαλαρό βραδάκι πριν λίγα χρόνια”, αλλά παραπέμπουν σε παλιότερες δεκαετίες μέχρι τα 80s, 90s το πολύ, όταν το συγκεκριμένο… ευγενές έθιμο ήταν ακόμη διαδεδομένο στα μπουζουκτσίδικα των πόλεων αλλά και των εθνικών οδών (για πιο… cult καταστάσεις!)
Νομίζω μάλιστα ότι κάποια στιγμή το σπάσιμο των πιάτων απαγορεύτηκε - σε κάθε περίπτωση αντικαταστάθηκε από την ρίψη λουλουδιών με τα οποία έραιναν οι εύθυμοι θαμώνες τον “καλλιτέχνη” (ναι ρε, πάλι με εισαγωγικά!) εκφράζοντας την ευαρέσκειά τους!
Χαρακτηριστικές είναι και οι σκηνές από ελληνικές ταινίες εκείνων των χρόνων που απαθανατίζουν τέτοια σκηνικά και αμβλύνουν κάθε υπέρμετρη διάθεση νοσταλγίας για τις “παλιές, καλές εποχές”.
Όπως τα θυμάσαι σχεδόν, αν και έμεινα Καστάνη. Μούρος, Αγία Άννα, Παραδείσια, Νικουριά, Λαγκάδα, Θολάρια, η γιαγιά που φτιάχνει φαγητά μόνο με παραγγελία απ’τις προηγούμενες μέρες στον Ασφοντυλίτη, το άραγμα απ’το μεσημέρι ως το ξημέρωμα στην Αιγιάλη για μπάνιο, φαί και μετά ποτό στο que. Μου χάλασε και το κινητό και ήμουν χωρίς τεχνολογία για 6 μέρες, διάβασα και τον Ζαρατούστρα για να κάψω το κεφάλι μου, όλα τέλεια.
Απίστευτο νησί, τέλεια vibezz, και του χρόνου να’μαστε καλά
Δεν είναι μέδουσες, είναι σαλούφες. Δεν είναι επικίνδυνες αλλά δεν είναι και ό,τι καλύτερο να κολυμπάς μέσα στις σαλούφες όπως εγώ χτες. Έχει σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Κάποιοι τις πιάνουν και τις πετάνε έξω στην άμμο.
Επιβεβαιώνω. Σε δύο διαφορετικούς κόλπους στους οποίους έκανα μπάνιο φέτος (χωρίς να βρίσκονται κοντά μεταξύ τους) είχε αρκετές (ειδικά στον έναν). Αρκετοί φίλοι και συνάδελφοι, μού είπαν ότι είχε και σε κάποια νησιά του Αιγαίου.
