Βουδαπεστη ισως η πιο ομορφη Ευρωπαικη πολη που εχω επισκεφτει, αντε μαζι με το Παρισι. Και θα ηθελα να δω την Στοκχολμη καλοκαιρι κι οχι Ιανουαριο, που ηταν ολα ξερα και παγωμενα. Να πας να φας σνιτσελ βασικα καθε μερα. Το 2007 ειχα φαει αυτο με περιπου 9-10 ευρω αλλα δε θυμαμαι ονομα εστιατοριου, σιγουρα δεν ηταν αυτο που εβαλε πιο πανω ο Κρισπ , αφου εκεινο φαινεται πιο φανσι να πουμε.
Βιεννη επισης πανεμορφη πολη, με τελεια λουκανικα καθε τυπου, γαματες μπυραριες, ειχα παει και σε ενα μεταλλαδικο (ολα αυτα επισης το 2007) και ειχα φαει επισης καταπληκτικα σνιτσελ εκει περα, αλλα οντως λιγακι βαρετη ως πολη, δεν ειναι για πολλες μερες.
Ρωμη δεν εχω παει ποτε αλλα εννοειται θα την προτιμουσα. Γενικα Ιταλια λατρευω οπου κι αν εχω παει, και μια μερα θα παω να κανω ενα τεραστιο road trip να δω και πολεις που δεν εχω δει ποτε.
Α, επισης, ξεχασα, ενα απο τα καλυτερα πραγματα που μπορει να κανει κανεις στην Βουδαπεστη ειναι να παρει το καραβακι που παει πανω στον Δουναβη, κατα προτιμηση μιση ωρα πριν το ηλιοβασιλεμα για να βιωσει την καλυτερη ωρα της ημερας και να εχει απιστευτες θεες της πολης οσο νυχτωνει.
Λοιπόν, θα προσπαθήσω να μαζέψω τις σκέψεις μου και να απαντήσω σε όλους.
Καταρχάς, σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Και εγώ προς Ρώμη κλίνω, από άποψη κόστους, φαγητού, αξιοθέατων, και δεδομένου ότι δεν έχω ταξιδέψει ξανά στο εξωτερικό θεωρώ ότι είναι πιο προσιτός προορισμός για αρχάριους ταξιδιώτες.
Δυστυχώς (ή ευτυχώς), πολλοί κρίνουν μέρη ως βαρετά, επειδή δεν τους ταιριάζουν οι άνθρωποι και ο τρόπος ζωής τους. Και τους κατανοώ όταν έχουν επισκεφθεί αυτά τα μέρη, αλλά στον περίγυρό μου κάθε τόσο ακούω ανθρώπους που είναι ζήτημα αν έχουν ταξιδέψει μια φορά στη ζωή τους να εξαπολύουν κριτικές ολούθε. Αυτή είναι και η μόνιμη διαφωνία με τους γονείς μου, κυρίως τον μπαμπά μου, που το πιο μακρύ ταξίδι που έχουν κάνει είναι ένα 3ήμερο στην Βουλγαρία στα φοιτητικά τους χρόνια.
Τέλος πάντων, θέλω να καταλήξω στο ότι είμαι ανοιχτή να γνωρίσω μια διαφορετική κουλτούρα και ας μη μου ταιριάζει, αλλά λόγω της κόντρας με τον μπαμπά μου έχω πάει στο άλλο άκρο να απορρίπτω πράγματα στο εσωτερικό, αν και υπάρχουν προορισμοί που θα με ενδιέφερε να επιστεφτώ, βλ. Καστοριά, Καβάλα (ο πατέρας μου κατάγεται από βόρεια Ελλάδα αλλά εγώ δεν έχω πάει σχεδόν πουθενά - όλη μου τη ζωή ζω στην Πελοπόννησο). Και αυτή η αντίδραση δεν είναι υγιής.
Ατάκες όπως “σαν την Ελλάδα δεν έχει”, “έχουμε την καλύτερη κουζίνα”, με κάνουν να πλήττω αφόρητα. Οι Ιταλοί τους ενοχλεί που τρώνε μακαρόνια, οι βορειοΕυρωπαίοι ωμό κρέας, οι Ανατολίτες καυτερά. Και εγώ αν ταξιδέψω - τελικά - Σκανδιναβία δε θα επιλέξω να φάω κάτι μαγειρεμένο σε αίμα άλκης, αλλά κάποια άλλη επιλογή. Δεν γίνεται να είναι όλα ΣΚΑΤΑ.
Στην Σκανδιναβια συγκεκριμενα, με εξαιρεση οτιδηποτε εχει να κανει με σολομο (και ομολογουμενως εχουν καπου 600 συνταγες με σολομο), κι ομως γινεται να ειναι ολα σκατα.
Ειναι καποιες κουζινες (φυσικα με μεγαλο βαθμο υποκειμενικοτητας) που ειναι πραγματικα απαισιες. Στην Ολλανδια για παραδειγμα, δεν ειχα βρει ουτε ΕΝΑ πραγμα που να αξιζει οσον αφορα το φαγητο. Και εννοειται πως δοκιμασα αυτα που μου προτειναν οι φιλοι μου ως “τα καλυτερα”, με την παραδοχη οτι δεν ειναι κατι ιδιαιτερο. Χωρες σαν το Βελγιο, την Σουηδια, την Ολλανδια, την Ελβετια και μερικες ακομα, δεν φημιζονται ακριβως για την κουζινα τους Αντιθετως, οποιαδηποτε μεσογειακη, ανατολικο-ευρωπαικη και χωρες τυπου Αυστρια, Γερμανια, Τσεχια, εχουν πολυ καλες κουζινες, σε διαφορετικο υφος φυσικα.
Ίσως επειδή είναι πιο κοντά στις δικές μας γεύσεις. Συμφωνώ ότι έχει να κάνει με το υποκειμενικό κριτήριο του καθενός, αρκεί βέβαια αυτός ο “καθένας” να έχει δοκιμάσει πρώτα για να κρίνει.
σνιτσελ που ειχα φαει το 12 στη Βιεννη αλλα η πραγματικη μαγεια βρισκοταν στην πατατοσαλατα που το συνοδευε. Δεν ξερω τι ειχαν βαλει μεσα (μελι;) αλλα δεν θα τη ξεχασω ποτε! Εχω ψαξει κατα καιρους στο ιντερνετ για αυστριακες συνταγες αλλα δεν βρηκα τπτ. Το εστιατοριο μας το ειχε προτεινει ενας τυχαιος ντοπιος που ρωτησαμε κατι που γενικα προτεινω.
Πανεμορφη πολη τον Νοεμβριο που πηγα και ηταν ολα στολισμενα για τα Χριστουγεννα και ηταν ολα λαμπερα και παραμυθενια χωρις ομως να ειναι κιτς. Στα αρνητικα οι ακριβες τιμες και οτι ειχε ολη την εβδομαδα ομιχλη. Ηλιο ειδαμε το τελευταιο διωρο μονο.
Στο ιδιο ταξιδι επισκεφτηκα και Βουδαπεστη. Επισης παραμυθενια αλλα με πιο γοτθικο τροπο και ολα παμφθηνα. Σε ενα εστιατοριο bar που φαγαμε νομιζω ειχαν 3 ευρω οι μεριδες και ηταν νορμαλ μερος. Οχι του πεταματου. Επισης ειχαμε παει σε ενα αλλο που μας το προτεινε ο τυπος απο το hostel για 10% εκπτωση. Ηταν ψιλο γκουρμε με φλεγομενες κρεπες για επιδορπιο αλλα και παλι πιο φθηνα απο οτι ενα μπρελοκ στη Βιεννη
Ρωμη ειχα μεινει για ενα μηνα, παλι το 12 αλλα Σεπτεμβριο με βερμουδα-κοντομανικο. Δεν εχω pics απο φαγητο αλλα ναι υπεροχη πολη κι αυτη. Οπου και να πας, δεν θα το μετανιωσεις.
Βουδαπέστη είχα πάει πριν πολλά χρόνια, το 2006 τα Χριστούγεννα, και δεν θυμάμαι και τα πάντα πλέον*
Από αξιοθέατα τα μόνα που θυμάμαι να με είχαν εντυπωσιάσει είναι η Πλατεία των Ηρώων και κάποια πολύ ωραία κτήρια στις όχθες του Δούναβη. Και φυσικά και οι “κρουαζιέρες” στο Δούναβη είναι πολύ ωραίες.
Το φαγητό μου άρεσε αρκετά, μου έχουν μείνει περισσότερο η σούπα Γκούλας, τα σνίτσελ, το ότι συχνά βάζουν μήλο ή πορτοκαλι σε κάποια πιάτα με κρέας, και ένα καπνιστό κότσι που είχα φάει και νομίζω ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζα (όπως και οι γείτονες Σλοβάκοι αλλα κυρίως οι Τσέχοι το έχουν πολύ με καπνιστά κρέατα, σούπες και μπύρες)
*Περισσότερο θυμάμαι τα φαγητά από τα αξιοθέατα, αυτός είμαι.
Από προορισμούς Ιταλίας που έχω πάει θα πρότεινα με σειρά προτεραιότητας:
Ρώμη (σούπερ τα πάντα όλα)
Φλωρεντια (νταξ, όλη η πόλη είναι ένα μουσείο)
Βενετία (μόλις συνηθίσεις το gimmick των καναλιών αντί δρόμων, δεν λέει και πολλά, άσε που αν θυμάμαι και καλά δεν τη λες και εύκολα προσπελάσιμη με αμαξίδιο)
Μιλανο (Πέραν του Ντουομο που όντως σου πέφτει το σαγόνι… γκιμμι αρμανι που θα έλεγε και ο Τζειμζ)
Obituaries for the restaurateur Ado Campeol (1928–2021) reported that it was invented at his restaurant Le Beccherie in Treviso on 24 December 1969 by his wife Alba di Pillo (1929–2021) and the pastry chef Roberto Linguanotto. The dish was added to its menu in 1972.
Εκει ειχα φαει το 2007 και ψαχνω 15 χρονια να θυμηθω/βρω το εστιατοριο απο το οποιο εβαλα την φωτο αποπανω!!! Πωωωω σε ευχαριστω. Γιασονα, να πας οπωσδηποτε.
Εγώ να πω πάντως πως όλο αυτό με τα άπειρα αρχαία στη Ρώμη με κούρασε. Βαρέθηκα, οκ να πας στο Βατικανό, να μπεις και σε κανένα μουσείο, αλλά πόσο πια?
Πιο πολύ με εντυπωσίασε ότι είχαν παντού βρύσες και έτρεχε παγωμένο νερό, παρακαταθήκη 2000+ χρόνων, παρά τα άπειρα αγάλματα, μουσεία κλπ
- Σκανδιναβία δε θα επιλέξω να φάω κάτι μαγειρεμένο σε αίμα άλκης, αλλά κάποια άλλη επιλογή. Δεν γίνεται να είναι όλα ΣΚΑΤΑ.
Αντιθετως, οποιαδηποτε μεσογειακη, ανατολικο-ευρωπαικη και χωρες τυπου Αυστρια, Γερμανια, Τσεχια, εχουν πολυ καλες κουζινες, σε διαφορετικο υφος φυσικα.
