υσχιει και η προτροπη/επιρεασμος απο την πολυ εκθεση τετοιων γεγονοτων.
αλλα δεν ειναι τοσο ξεκαθαρα σε καθε περιπτωση τα πραγματα. ας μην ξεχναμε οτι αυτη την στιγμη δεν υπαρχει ελπιδα για το αυριο. πριν ησουν σε μια δυσκολη κατασταση και ελεγες κατι θα γινει. τωρα δεν παιζει να πεις κατι τετοιο.
επισης αναφερθηκε οτι εχω γνωστους που εχουν οικονομικα προβληματα. πλεον υπαρχει ενα μεγαλο ποσοστο ανθρωπον που εχει ξεπερασει το απλο εχω οικονομικα προβληματα.
αν αναφέρεσαι στο δικό μου ποστ έγραψα για μάυρο χάλι δηλαδή να μην έχουν στον ήλιο μοίρα
πάντως αυτό που λες για την ελπίδα ισχύει…οι περισσότεροι δεν βλέπουν/πιστεύουν πως μπορούν να βελτιωθούν τα πράγματα οπότε χειροτερεύει ακόμη περισσότερο η ψυχολογική τους κατάσταση
αγαπώ ψυχολογικά προβλήματα που βγαίνουν στη φόρα. όλα βολικότατα στην ψυχολογία! εξηγεί τα πάντα ακόμη κι απ΄τα τηλεπαράθυρα!
Η προδιάθεση και η τάση για αυτοκτονία δεν είναι μέσα στον άνθρωπο ρε παιδιά ώστε να εκδηλώνονται.Είναι τάσεις που ενισχύονται με την κρίση,αλλά και όσο περνάει αυτή και εγκαθίσταται άλλοι άνθρωποι που δεν θα εκδήλωναν τέτοιες τάσεις τώρα τις εκδηλώνουν.Δεν είπε κάποιος ότι θα αυτοκτονήσουν όλοι όσοι έχουν κάποια προβλήματα αλλά το ότι αυτοκτονούν μερικοί δε σημαίνει πως είναι κυρίως ευθύνη του ατόμου αυτού.Ο ευαίσθητος ψυχισμός έχει χίλιους δυο παράγοντες και πολλοί “σπάνε” λόγω κρίσης.Μην προσπαθούμε να το ρίξουμε στο άτομο για να βγάλουμε λάδι άλλα πράγματα…
δυστιχως δεν ειμαι στο δικο μου πσ και τα περναω καπως τα μηνυματα.
φυσικα ειναι και στον ανθρωπο και στις προηγουμενες καταστασεις που εχει ζησει και στις αντοχες που εχει απο εκπαιδευτει στο σπιτι και διαφορα αλλα.
αλλα πραγματικα.αν δεν βλεπεις φως και δεν εχεις τωρα να φας ή να πληρωσεις το ρευμα με την μη υπαρξη ελπιδας ειναι ευκολο να τα χασεις.υπαρχει και ενα παραδειγμα στη λαρισα που δεν θελω να αναφερω που ειναι το πιο τραγικο εβερ. δεν πεθανε κανεις, αλλα το πως καταντησε ενας ανθρωπος σοβαρος εργατικος και τιμιος μονο πληρωνοντας τους λογαριασμους του με το κρατος να εχει φτασει στο να κοιμαται κατω απο σκεπαστρα τα λεει ολα.
ενα κρατος που καποιος σου χρωσταει ενα ποσο κι αυτο αντιστοιχει με ολα τα χρηματα που εχει και εσυ δεχεσαι να του τα παρεις με την μια, δεν μπορεις να λεγεσαι οχι κρατος αλλα ουτε παιδικη χαρα. το δεν θα ειναι οι δοσεις ανω απο το ταδε ποσοστο ακομη να εφαρμοστει.
ανθρωπος που επελεξε να μην χρωσταει και το κρατος του ειπε, ευχαριστω θα τα παρω ολα τωρα, ζησε στον δρομο.
αντε κρατα δυναμεις και περιμενε το αυριο
Μιλάμε για ένα σύνολο καταστάσεων που μπορεί να οδηγήσει κάποιον σε αυτοκτονία και σίγουρα ο ψυχισμός του ατόμου πάιζει τον βασικό λόγο που εκδηλώνονται τέτοιες συμπεριφορές. Δεν εξηγούνται όλα τόσο απλά βέβαια αλλά ούτε προσπαθεί κάποιος … “να βγάλει λάδι άλλα πράγματα”
Παιδιά παρακολουθώντας τη συζήτηση δεν έχω να πω πολλά. Απλά είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει κανείς το πώς κάποιος οδηγείται στην αυτοκτονία αν και νομίζω ότι πολλά πράγματα σχετίζονται με τον ψυχισμό του ατόμου (και όταν λέμε ψυχικές διαταραχές δεν είναι ανάγκη να θεωρείται ως μια βαριά ψυχική νόσο). Και γενικά δε μπορούμε να ομαδοποιήσουμε τα περιστατικά γιατί σε κάθε περίπτωση μπορεί το άτομο να επηρεάζεται από άλλα προβλήματα της κοινωνίας και του περιβάλλοντός του και ο ψυχισμός του να είναι ευαίσθητος ή όχι.
ό,τι λέει ο ό,τινανε. όσο ο άνθρωπος ζει σε κοινωνίες κι όχι μόνος στις σπηλιές, η κύρια επιρροή σε κάθε πράξη είναι η κοινωνία κι όχι ο ατομικός ψυχολογικός προκαθορισμός. για κάθε έναν που είχε “προδιάθεση” και “υποβόσκοντα ψυχολογικά προβλήματα” θα υπάρχει πάντα μια κοινωνία (και όλες οι μονάδες της ξεχωριστά) που είχε σαφώς σημαντικότερο ρόλο στην απόφαση κάποιου να αυτοκτονήσει από την περίεργη ψυχολογική του κατάσταση. για κάθε περίεργη ψυχολογική κατάσταση, υπάρχει μια κοινωνία που τη δημιουργεί και τη διογκώνει. για κάθε μη αναστρέψιμη μηδενιστική πράξη υπάρχει πάντα μια κοινωνία που δεν έμαθε στα μέλη της πώς να χειρίζεται καταστάσεις. η ψυχολογιοποίηση, ναι, είναι πολύ βολική γιατί στέλνει τις κοινωνικές ευθύνες… στις σπηλιές. γι’ αυτό άλλωστε χρησιμοποιείται παντού και πάντα. για κάθε γαμημένο πενηντάρη που θα τινάζει τα μυαλά του στον αέρα, θα υπάρχει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί ως κοινωνία που τα τελευταία πενήντα χρόνια δεν του σφηνώσαμε στο μυαλό πως το να βρεθείς στο πεζοδρόμιο δεν ισούται απαραίτητα με το μηδέν.
ενδιαφέρουσα θεωρία η οποία καταργεί το άτομο και το καθιστά βορά στις ορέξεις της κοινωνίας.
αν θελετε ντε και καλά να το αποδώσετε ευθύνες να το κάνετε σωστά.
στην περίπτωση της αυτοκτονίας λόγω χαμού ενός αγαπημένου προσώπου ή ερωτικής απογοήτευσης πάλι η κοινωνία φταίει;
Συμφωνώ απόλυτα.Για να σου εξηγήσω τσινάσκι τι θέλω να πω : “η ψυχολογιοποίηση, ναι, είναι πολύ βολική γιατί στέλνει τις κοινωνικές ευθύνες… στις σπηλιές” .αυτό ήθελα να πω προς όσους προσπαθούν να ρίξουν στο άτομο τις κύριες ευθύνες έστω και κάτω από το πέπλο του πολύπλοκου ψυχισμού (που όντως είναι πολύπλοκος) να αποφύγουν να μιλήσουν για το καπιταλιστικό σύστημα που με όλη του την αντίφαση οδηγεί ανθρώπους στην απόγνωση και στην αυτοκτονία.Όπως είπε και ο crimson idol με το παράδειγμα του,άπειροι άνθρωποι χωρίς να φταίξουν σε τίποτα βρεθήκανε στο δρόμο,ακόμα και άνθρωποι που ήταν απόλυτα νομοταγείς.Ε αυτή η μεταβολή στη ζωή κάποιου επηρεάζει τρομερά τον ψυχισμό ειδικά όταν μία κοινωνία σου μαθαίνει πως “Όποιος γεννηθεί φτωχός δεν έχει ευθύνη,όποιος όμως πεθάνει φτωχός φταίει”.Αρνείσαι να δεχτείς πως ενώ τα έκανες όλα καλά πλέον σε φτύνει αυτός που μέχρι χθες σου λεγε πως όλα είναι καλά,θα πας μπροστά κλπ.
Και η δική σου θεωρία καταργεί το άτομο, γιατί στην ουσία το καθιστά βορά στις ορέξεις μιας ακαθόριστης “ψυχικής προδιάθεσης”.
Όσο για την ερώτησή σου, ναι, σαφέστατα οι κοινωνικές δομές και τα πρότυπα ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό και για τα δύο.
Σορρυ για το νταμπλ ποστ : Έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι ερωτικές απογοητεύσεις και οι χαμοί αγαπημένων προσώπων τα τελευταία 3,5 χρόνια και έχουν αυξηθεί έτσι δραματικά οι αυτοκτονίες?
Μπορεί να τους παράτησαν οι γκόμενες τους επειδή δεν έχουν φράγκο λόγω κρίσης
ελπίζω να καταλαβαίνεις πως δεν διαφωνώ
εννοειται πως το κοινωνικό πλαισιο μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην περιθωριοποίηση και να τον ωθήσει σε απονενοημένα διαβήματα…πάντα συνέβαινε και πάντα θα συμβαίνει άσχετα αν το κραταιό αυτή την εποχή οικονομικό μοντέλο είναι ο καπιταλισμός. Το στίγμα που η κάθε κοινωνία σου προσάπτει πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκτονία. Σήμερα τέτοιο στίγμα μπορεί να είναι η φτώχια, παλιότερα ήταν κάτι διαφορετικό και σίγουρα στο μέλλον θα διαφοροποιηθεί και πάλι.
Το να φτάσεις σε τέτοια επίπεδα ένδειας, οπου δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τη βοήθεια τρίτων όσο ταπεινωτικό και να είναι δεν οδηγεί απαρέγλιτα στην αυτοκτονία…εχει να κάνει και με το πως μπορεί να το διαχειριστεί ο καθένας.
η κουβέντα έχει ξεφύγει από το θέμα “αυξηση των ποσοστών αυτοκτονιών λόγω οικονομικής κρίσης” αν δεν κάνω λάθος
ναι της ψυχικής προδιάθεσης του ίδιου του ατόμου οπότε δεν βλέπω πως μπορεί να το καταργεί
το θέμα είναι να βρούμε σε τι ποσοστό επηρεάζει η κοινωνία και σε τι ποσοστό ένα άτομο το έχει μέσα του και καλά? Αυτά που “έχει μέσα του” κάποιος, από που προέρχονται? δεν οφείλωνται στον κοινωνικό του περίγυρο,άρα στην κοινωνία ?
κανένα άτομο δεν καταργώ, οι απόψεις μου άλλωστε στα περισσότερα θέματα είναι υπερβολικά ατομικιστικές για να το κάνω αυτό. το άτομο, ωστόσο, το καταργεί η ατομικιστική κοινωνία, η οποία προφανώς δε χρειάζεται να είναι καπιταλιστική. στην περίπτωση που θέτεις, ναι, πάλι φταίει η κοινωνία σε μεγαλύτερο βαθμό. αν αυτή μάθει στο άτομο να είναι απόλυτα ετεροπροσδιορισμένο (όπως και του το μαθαίνει), λογικό είναι να φουντάρει μόλις χαθεί αυτό από το οποίο το άτομο προσδιορίζεται.
Το να φτάσεις σε τέτοια επίπεδα ένδειας, όπου δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τη βοήθεια τρίτων όσο ταπεινωτικό και να είναι δεν οδηγεί απαρέγκλιτα στην αυτοκτονία…έχει να κάνει και με το πως μπορεί να το διαχειριστεί ο καθένας.
το πώς θα το διαχειριστεί ο καθένας είναι γραμμένο στο dna; δε μαθαίνεται; πολύ φαταλιστικός τρόπος σκέψης (ο οποίος σαφώς καταργεί το άτομο). τα όποια εγγενή χαρακτηριστικά του ατόμου, έρχονται στην επιφάνεια μέσω της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον. για τον άνθρωπο η κοινωνία του είναι το σημαντικότερο κομμάτι αυτού του περιβάλλοντος. κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έρχονται ποτέ στο προσκήνιο γιατί πολύ απλά η κοινωνία δεν τα θέλει εκεί και έχει μάθει τους τρόπους να μην τα φέρνει στην επιφάνεια. από τη στιγμή που η υπαρξιακή αγωνία είναι εγγενές ψυχολογικό χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπινων όντων, θα έπρεπε ανά δεύτερο άτομο κάποιος να αυτοπυρπολείται. αν κάποιος έχει γενετική προδιάθεση μανιοκατάθληψης, σαφώς υπάρχει μια πιθανότητα να αυτοκτονήσει κάπου κάπως κάποτε, αλλά, πριν από αυτό, πρέπει να τον αφήσουμε (ή να τον βοηθήσουμε) να νοσήσει και αφού νοσήσει να τον αφήσουμε στη μοίρα του. στη σημερινή κοινωνία, η οποία έχει τη δυνατότητα να ταΐσει τους πάντες, να γιατρέψει τα πάντα, να μας εκθέσει στα πάντα και να μας μάθει τα πάντα, κάθε ένας που αυτοκτονεί γιατί θεωρεί πως δεν έχει στον ήλιο μοίρα, είναι περισσότερο θύμα της κοινωνίας του παρά της φυσιολογίας του.
με είδες να λέω πως φταίει ΜΟΝΟ η ψυχοσύνθεσή του ατόμου;
γράφω:
εννοειται πως το κοινωνικό πλαισιο μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην περιθωριοποίηση και να τον ωθήσει σε απονενοημένα διαβήματα…πάντα συνέβαινε και πάντα θα συμβαίνει άσχετα αν το κραταιό αυτή την εποχή οικονομικό μοντέλο είναι ο καπιταλισμός. Το στίγμα που η κάθε κοινωνία σου προσάπτει πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκτονία. Σήμερα τέτοιο στίγμα μπορεί να είναι η φτώχια, παλιότερα ήταν κάτι διαφορετικό και σίγουρα στο μέλλον θα διαφοροποιηθεί και πάλι.
Το να φτάσεις σε τέτοια επίπεδα ένδειας, οπου δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τη βοήθεια τρίτων όσο ταπεινωτικό και να είναι δεν οδηγεί απαρέγλιτα στην αυτοκτονία…εχει να κάνει και με το πως μπορεί να το διαχειριστεί ο καθένας.
και εσύ πας και απομονώνεις το τελευταίο.
εξακολουθώ να πιστεύω πως ο βασικός παράγοντας είναι το άτομο και ο ψυχισμός του
η κοινωνία μπορεί να είναι το μικρόβιο που θα σε προσβάλει…το αν θα νοσήσεις εξαρτάται από τις ψυχικές αντοχές του ανθρώπου. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα αυτοκτονήσει. Αυτός που ανήκει σε “ευπαθή” ομάδα όμως είναι δυνητικός αυτόχειρας και 8/10 περιπτώσεις θα έχει εμφανίσει σημάδια προβληματικής συμπεριφοράς
Τώρα το γιατί κάποιος μπορεί να είναι ψυχικά ασταθής δεν γνωρίζω γιατί συμβαίνει. Μαθηματικά σπούδασα όχι ψυχολογία. Εικάζω πως έχει κατά ένα μεγάλο βαθμό να κάνει με το πως μεγαλώνει ως παιδί … ας πει και κανένας που γνωρίζει ονόματα και διευθύνσεις.
Τα αίτια πάντως της κακής ψυχικής υγείας που μπορεί να οδηγήσουν σε αυτοκτονία είναι πάρα πολλά. Δεν είμαι βέβαιος πόσο νόημα έχει να προσπαθούμε να βγάλουμε μία ενιαία κινητήρια δύναμη για όλους τους αυτόχειρες. Από στατιστική σκοπιά πάντως, αύξηση των προβλημάτων ψυχικής υγείας εμφανίζεται κυρίως σε κοινωνίες όπου το άτομο συγκρίνει τον εαυτό του με τον κοινωνικό του περίγυρο και όχι ανάμεσα σε πλούσιους ή φτωχούς. Για αυτό υπάρχουν αυτοκτονίες π.χ. στην Ελλάδα (“τώρα μου πήγε η σύνταξη 300? και θα είμαι ο φτωχός του χωριού”) και όχι στην Ινδονησία (“το τσουνάμι μου πήρε τα παιδιά και την γυναίκα, μένω πλέον σε καλύβα και πρέπει να βγάλω τον μήνα με 20$”).
Η ψυχική υγεία σε μια κοινωνία δεν είναι μικρή υπόθεση. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη τη σημασία της και το χειρότερο όλων είναι πως δεν έχουμε καταλάβει και το μέγεθος του προβλήματος. Για αυτό και βλέπεις άλλους να κάνουν πολιτική προπαγάνδα με τις αυτοκτονίες και την τωρινή κατάσταση, άλλους να νομίζουν πως οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν νορμάλ και είμαι 100% σίγουρος πως κανένα ΜΜΕ δεν ασχολείται με την ψυχική υγεία στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή (δεν έχω δει ελληνική tv εδώ και 2 μήνες).
Το τραγικότερο όλων είναι πως το ποσοστό ατόμων που πάσχουν από ψυχική ασθένεια είναι τόσο μεγάλο που κατά πάσα πιθανότητα πολλοί από εμάς έχουμε ένα κοντινό άτομο που δεν είναι ψυχικά υγιές και υποφέρει και δεν λαμβάνει την θεραπεία που χρειάζεται για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής του. Το άτομο αυτό δεν λαμβάνει αυτή την θεραπεία είτε γιατί δεν έχει καταλάβει πως χρειάζεται θεραπεία (αποτυχία του κράτους να μας ενημερώσει για αυτό το υπαρκτό πρόβλημα) είτε γιατί φοβάται πως οι γύρω του θα τον/την πουν “τρελό” αν ζητήσει βοήθεια από κάποιο ψυχοθεραπευτή.
Δεν είμαι ειδικός για να μπορώ να σας δώσω περισσότερες πληροφορίες και τηλέφωνα (φαντάζομαι ούτε αυτό θα έχει γίνει σε κάποιο από τα ΜΜΕ που ασχολείται με τις αυτοκτονίες) αλλά χοντρικά η κακή ψυχική υγεία συνήθως συνδυάζεται με κρίσεις πανικού, υπερβολικό άγχος και αϋπνία, ενώ αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα μπορεί να οδηγήσει και σε ψυχοσωματικά προβλήματα υγείας. Εγώ θα πρότεινα σε όποιον ενδιαφέρεται να το ψάξει.
Το ποσοστό ατόμων που η ποιότητα ζωής τους θα βελτιωθεί αισθητά αν λάβουν θεραπεία είναι κάπου ανάμεσα στο 10-20%. Με την τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα θα έλεγα πως είμαστε κοντά στο άνω όριο. Με λίγα λόγια, λιγότερο πιθανό είναι να είσαι Έλληνας και ξανθός ή δίμετρος παρά Έλληνας και με καλή ψυχική υγεία. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό, απολύτως νορμάλ πρόβλημα που μπορεί να συμβεί σε όλους (όπως π.χ. η γρίπη) και χρειάζεται θεραπεία.
^ Αχ ωραίο θέμα πιάσατε! 
Και εγώ πιστεύω ότι οι αυτοκτονίες είναι περισσότερο θέμα ψυχισμού-ψυχοσύνθεσης-πέστε το όπως θέλετε, τέλος πάντων- του ατόμου… παρά τόσο ένα “φαινόμενο” των καιρών… Οπωσδήποτε ή όλη κατάσταση είναι ένας πολύ σημαντικός και επιβαρυντικός παράγοντας, αλλά δεν είναι η βασική αιτία… Έχει να κάνει με το κάθε άτομο ξεχωριστά…άλλοι πιστεύουν ότι δεν έχουν άλλη διέξοδο και καταφεύγουν εκεί… ενώ άλλοι δεν το βάζουν κάτω μέχρι τέλους! Η αλήθεια είναι ότι η όλη κατάσταση μας οδηγεί εκεί, αλλά απ’ το χέρι μας περνάει αν θα το βάλουμε κάτω ή όχι ! Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές!
Χήρα, ετών ογδόντα εφτά. Ολογράφως. Φύρα για το κράτος. Ντρέπεται, γιατί ξεπέρασε το προσδόκιμο. Και είναι βάρος, για όλους. Λέει.
Σύνταξη 894 ευρώ. Οκτακόσια ενενήντα τέσσερα. Ολογράφως κι αυτό. Άλλοι -λέει- δεν παίρνουν ούτε τετρακόσια. Μερικοί ούτε καν σύνταξη. Μερικοί δεν έχουν καν δουλειά. Κάποιες μέρες ούτε γάλα για το παιδί παίρνουν. Την κάναν να ντρέπεται και γι αυτό. «Επειδή το βάλατε γινάτι να ζείτε εσείς και να ζείτε με οκτακόσια ευρώ, εσείς που ανάγκες δεν έχετε, δεν περισσεύει τίποτε για τους νέους, ένα βαρίδιο είστε».
Στα νοίκια, επί αιώνες. Όλα πέφτουν, τα νοίκια είναι σκληρά καρύδια, αντέχουν ακόμη. Έφυγε, μετά απο εικοσιπέντε χρόνια, από το προηγούμενο σπίτι γιατί ούτε ένα εικοσάρικο σκόντο δέχτηκαν να της κάνουν, να πληρώνει τουλάχιστον τη συμμετοχή της για τα χάπια της πίεσης. Μετακόμιση στα 86. Νέα ζωή αρχίζει ξανά. Για δυο μήνες ήταν σαν χαμένη στο νέο κουτί. Αλλού πατούσε, αλλού βρισκόταν, ήθελε το βράδι να πάει στο μπάνιο και πήγαινε στην ντουλάπα. Ήθελε να πατήσει το διακόπτη και έπιανε πόμολο. Πήγαινε να ανοίξει τη βρύση στην κουζίνα και άνοιγε το ψυγείο. Τρεις φορές λάθεψε και στο κρεβάτι, ευτυχώς είχε τοίχο δίπλα και την κράτησε όρθια. Το 2011 πλήρωσε τρεισήμισι χιλιάρικα σε νοίκια. Μπορούσε -βέβαια- να πάει να ζήσει σε τριάντα τετραγωνικά στον πρώτο ή σε κανένα δώμα αντί να ζητάει Βερσαλλίες στον τρίτο με εξηνταπέντε τετραγωνικά. Και σε γηροκομείο μπορούσε, βασίλισσα θα ήταν, αν δεν ντρεπόμασταν εμείς. Το σύνδρομο της Βίκης τις στοίχειωσε όλες όμως, νέες και γριές. Στα λούσα και στη χλίδα. Και γι αυτό ντρέπεται.
Πληρώνει ρεύμα, νερά, τηλέφωνο. Και κοινόχρηστα. Επιμένει να έχει ηλεκτρικό, τρεχούμενο νερό και να μιλάει μια στις τόσες με τις κόρες της και την αδερφή της. Να μιλάει, για να νιώθει ότι δεν είναι φάντασμα.
Δεν θα το πιστέψεις αλλά τρώει κιόλας. Έχει δοσοληψίες με τον χασάπη. Τον φούρναρη. Και με το μανάβη. Μια μέρα είδα να της κάνει ντελίβερι και ο μπακάλης της γειτονιάς. Τυρί, γάλα, ρύζι, αλεύρι, έναν πελτέ ντομάτας, μακαρόνια νούμερο 10, πιπέρι, ζάχαρη, δυο κουτάκια μπίρες. «Για τα εγγόνια» που θα 'ρχόταν να τη δουν. Εκείνη πίνει ελληνικό, μέτριο. Αν ξεχάσει να πει στο μπακαλόπαιδο να φέρει καφέ, πίνει νερό σκέτο. Από τη βρύση και το ψυγείο, μισό μισό. Έχει και ψυγείο. Ένα Κελβινέιτορ σαράντα χρόνων, δεν το αλλάζει. Κανείς δεν της είπε ότι εδώ δεν είναι αρχαία Αίγυπτος, να θάβουν τους ανθρώπους με τα ηλεκτρικά τους μαζί. «Αφού δουλεύει παιδάκι μου, τι με πειράζει η απόψυξη;»
Τα πόδια τσακισμένα, η μέση τσακισμένη, δεν βγαίνει πια έξω, μόνο στο μπαλκόνι για να ρίξει λίγο νερό στις πέντε γλάστρες. Στις μεγάλες ζέστες πλένει και το μπαλκόνι, ξυπόλητη. Τότε μόνο τη βλέπω να ανατριχιάζει από ευχαρίστηση. Τότε που θυμάται τις παλιές μέρες, που έπλενε τη σκάλα στη μονοκατοικία όταν ο ήλιος έκαιγε και μετά έστρωνε τις κουρελούδες για να καθήσει με τις φίλες της, καρπούζι γλυκό, κρύο νερό, γέλια. Της είπα χίλιες φορές «απαγορεύεται να θυμάσαι, δεν σου κάνει καλό». Το είπα και στην κόρη της, «μίλα της, εσένα σ’ ακούει». Δεν μ’ ακούει καμιά τους. Επιμένει να μη ξεχνάει. Αδιόρθωτη. Δεν ντρέπεται να θυμάται, λέει.
Στις είκοσι του μήνα της έχουν περισσέψει σαράντα, άντε πενήντα ευρώ μέχρι να ξαναπληρωθεί. Από τις είκοσι και μετά δεν χρειάζεται τίποτε από ψώνια, «όχι παιδάκι μου, απ’ όλα έχω». Γιατί ξέρει πως λεφτά δεν θα της πάρουμε για ένα ψωρορύζι, λίγα μακαρόνια, μισό κιλό κιμά και τρία φρούτα. Και ντρέπεται. Κι άμα της γεμίσουμε κρυφά -τώρα που μπορούμε κι εμείς- ντουλάπι ή ψυγείο κλαίει. Και κοιτάει στο πάτωμα, εμάς όχι. Ούτε το ταβάνι μπορεί να κοιτάξει, το γαμημένο το αυχενικό την γονατίζει κάθε δεύτερη μέρα. Δεν έχει πια κόκαλα, μια στήλη από άλατα είναι. Η γυναίκα του Λωτ θα έσκαγε απ’ τη ζήλια της.
Χτες της είπαμε ότι πρέπει να πληρώσει τετραψήφιο στην εφορία. Χίλια ευρώ και λίγα κέρματα. Πώς είναι όταν ο γιατρός σου λέει «δεν έχω καλά νέα», έτσι και τώρα. Πρώτα της είπαμε να καθήσει. Δεν κατάλαβε. «Γιατί;» ρώτησε, «δεν έχω ζάλη σήμερα, αφού έπλυνα και τα στόρια, καλά είμαι».
Τώρα θα ντραπεί για τα καλά. Αυτή. Που δεν χρώσταγε ποτέ ούτε ώρα σε άλλους, ούτε φλιτζάνι ζάχαρη, ούτε σπυρί από ρύζι, όχι λεφτά.
Θα ντραπεί, όσο και ο άλλος που ανατριχιάζει και μόνο στην ιδέα ότι θα ξεφτιλιστεί αν μετακινείται με τραμ, με ΚΤΕΛ και τρένα, μαζί με όσους παίρνουν τρακόσια, πεντακόσια, εφτακόσια ή εκατό ευρώ.
Γι αυτό φροντίζουν να ξεφτιλίσουν πρώτα όλους τους άλλους, έναν έναν, μέρα με τη μέρα. Nα τους βάλουν να τρώγονται μεταξύ τους, να ξεφτιλίζονται σαν τις πουτάνες που τρώγονται για τον πελάτη, θαρρείς και δεν ξέρουν πως είτε τον πάρουν είτε όχι πάλι πουτάνες θα είναι. Εννιακόσια ευρώ σύνταξη και ένα στόμα και μιλάς, εμείς που είμαστε δυο με πεντακόσια τι να πούμε δηλαδή; Γι αυτό μας ξεφτιλίζουν έναν έναν, όλους, μέχρι τον τελευταίο. Για να είναι η δική τους ξεφτίλα μικρότερη. Η πρώτη και μοναδική φορά που ζητάνε κάτι λιγότερο, κάτι μικρότερο, κάτι ευτελέστερο. «Ξεφτιλισμένοι ναι, αλλά εσείς περισσότερο. Είτε το θέλετε μαλάκες, είτε όχι, εμείς πάντα θα είμαστε από πάνω. Πάντα. Επειδή εσείς μας βάλατε από πάνω. Ξεφτιλισμένοι μια εμείς, χίλιες εσείς. Μαλάκες, ε μαλάκες».