Καλα, αυτο ειναι μονο μια παραμετρος, και οχι ολες οι παραμετροι που εθεσες στο προηγουμενο σου ποστ. Θελεις να μιλησουμε για αστυνομικη βια στην κοινωνια, συστημα φυλακων, αασφαλειες υγειας, λογαριασμους νοσοκομειων και ακρατο καπιταλισμο που ολα ξεζουμιζουν αμεσα ή εμμεσα τον ανθρωπο με κινησιακες δυσκολιες του παραδειγματος? Αλλα οκ αμα μπορει να παει στο High Line ολα καλα
Bye bye και το Αμέρικαν ντρημ…? ;ρ
Χχαχαχα δεν πιστεψα ποτε σε κανενα Αμερικαν Ντρημ… Δεν εχω αυταπατες πως υπαρχουν μερη στον κοσμο που ειναι δραματικα καλυτερα απο αλλα μερη. Κυριως γιατι ολα εχουν ανθρωπους
Αλλα τωρα τελευταια σκεφτομαι αρκετα σοβαρα τον επαναπατρισμο, μιας και το αναφερεις…
Ξανασκέψου το. Θα ξαναθές να φύγεις. ;ρ
Ναι δεν αμφιβαλλω… αλλα ξερω γω, θα εχω καποιους καλους φιλους κοντα, δυο ανιψια, δυο γονεις, μια αδερφη, ενα αυτοκινητο με ανοιχτα παραθυρα και μια θαλασσα… εστω για 3 μηνες
Οκ, πάω πάσο (για τη θάλασσα). Από κοινωνική ζωή στην Αμερική τίποτα;
εδιτ: κ για την οικογένεια. Αν και οι φίλοι και η οικογένεια είναι, εν πολλοίς, βιώματα για το καθένα.
Εχω μωρε και πολλες και καλες παρεες (καποιες).
Τωρα με το κοβηντακι ειναι λιγο δυσκολα τα πραγματα. Επισης, ενα βασικο ειναι η ευρεση ερωτικου συντροφου, οσο αστειο κι αν ακουγεται ετσι. Αλλα αυτο ειναι μεγαλη κουβεντα. Δεν ειμαι σιγουρος πως ειμαι φαν του πως γινονται αυτα τα πραγματα σε μεγαλουπολεις, συμπεριλαμβανομενης της Αθηνας βεβαια. Ολοι εχουν πολλες επιλογες, πολυ ψηλα τον αμανε, και μια ελλειψη αποφασιστικοτητας και σταθεροτητας. Τεσπα μεγαλο θεμα αυτο.
Εχει να κανει και με επιπεδο ζωης. Αυτην την στιγμη αν μου ελεγες οτι μπορω να επιλεξω οποιοδηποτε lifestyle, ειμαι σε φαση που μπορει και να επελεγα μονιμη ζωη σε καποιο ελληνικο νησι, μακρια απο την πολυκοσμια. Σιγουρα παντως δεν βλεπω πλεον την ζωη σε μεγαλουπολεις οσο ευχαριστη οσο καποτε. Δεν με ενδιαφερει να εχω 300 επιλογες σε μπαρ, εστιατορια, γειτονιες, παρκα κτλ. Δεν χρειαζομαι τοσες επιλογες.
Καλά, για ερωτικό σύντροφο δεν ξέρω, θεωρώ όμως ότι είναι θέμα πολλών συγκυριών και όχι κυρίως κατοικίας, αλλά ζώντας σε μεγαλούπολη της Αμερικής γνωρίζεις από πρώτο χέρι πως λειτουργούν εκεί οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων.
Στα υπόλοιπα θα συμφωνήσω ότι δεν είναι το παν οι ‘‘απεριόριστες’’ επιλογές που σου προσφέρει ένα μεγάλο αστικό κέντρο, έχοντας ζήσει όμως μια ζωή στην ‘‘άλλη πλευρά’’ διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το αν θα μπορούσε κάποιος, π.χ. σαν εσένα, να μείνει προσκολλημένος για πολύ καιρό σε έναν τέτοιο τόπο.
Μμμμμ μαλλον πεφτεις εξω, αλλα τωρα πρεπει να κοιμηθω γιατι εχω καταστρεψει φουλ βιολογικο ρολοι. Ακομα κι ο οργανισμος μου ειναι σε ωρες Ελλαδας :εκσντη:
Ισως το εχω ξαναγραψει: πριν απο χρονια, ειχαμε παει με την ξαδελφη μου στο Αμστερνταμ. Καθως περπατουσαμε, με ρωτησε “καλα, ποσους αναπηρους εχει εδω;”, εντυπωσιασμενη απο το ποσους ανθρωπους ειχαμε δει να κυκλοφορουνε με αμαξιδια, να μπαινουν σε τραμ κλπ κλπ. Της απαντησα οτι στην Ελλαδα με τοσα τροχαια σιγουρα εχουμε περισσοτερους, αλλα οι ανθρωποι μενουν συχνα κλεισμενοι στα σπιτια τους γιατι απλα δεν μπορουν να κυκλοφορησουν στα μπουρδελοπεζοδρομια και σε ολα τα υπολοιπα μπουρδελα που εχουμε στην Ελλαδα.
Ετσι τους αντιμετωπιζει ο οδηγος, ο περαστικος, ο νομοθετης, το κρατος το ιδιο λοιπον.
Μην υποτιμάς το ότι μια κοινωνία σκέφτεται, υπολογίζει και διευκολύνει κάποιον να έχει πρόσβαση σε κάτι τόσο απλό.
@pantelis79 κάτι αντίστοιχο μου είχε συμβεί όταν με επισκέφτηκαν συγγενείς στη Σκωτία, τους είχε κάνει εντύπωση πόσα παιδιά (και ενήλικοι) με σύνδρομο down υπήρχαν. Και η απάντηση μου ήταν ανάλογη, απλά εκεί τους έβλεπαν γιατί προσπαθούσαν να τους εντάξουν στον κοινωνικό ιστό.
Να μην πάμε στους άστεγους, εξαρτημένους κλπ που ο κόσμος τους μιλούσε, τους πήγαινε μια σούπα ή ένα καφέ κοκ.
Προφανώς @QuintomScenario δεν υπάρχει ουτοπική κοινωνία που όλα είναι καλά -από την άλλη όμως μη ζούμε/ζούνε σε κανένα συννεφάκι οι Έλληνες νομίζοντας ότι είναι φιλόξενοι, ευγενικοί, καλλιεργημένοι κοκ. Δεν ξέρω αν ήταν ανέκαθεν έτσι η Ελληνική κοινωνία ή οι συνεχείς κρίσεις (οικονομική, προσφυγικό κοκ) έκαναν ένα μεγάλο μέρος της έτσι. Θεωρώ πως πάντα ήταν μια συντηρητική κοινωνία που πράγματα που σε μια Δυτική κοινωνία θεωρούνται ακραία και μη επιτρεπτά στην Ελλάδα τα θεωρούν ανεκτά (σεξιστικά, ομοφοβικά σχόλια κοκ).
Ξεφύγαμε βέβαια, αλλά όλη αυτή η σκατίλα που επικρατεί στα social media με αφορμή τα 2-3 τελευταία γεγονότα δε μου αρέσει και δε θεωρώ -πλέον- ότι είναι απλά μια θορυβώδης μειοψηφία. Κι αν είναι, παίρνει βήμα γιατί υπάρχει μια πλειοψηφία νοικοκυραίων που θα ψελλίσει “τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια” κοκ.
Χειροτερη ηταν παλια. Εχουμε κανει βηματα μπροστα, αλλα εχουμε δρομο ακομα.
Με κάλυψες. Έφαγα πολλές κρυάδες και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου και μέτα την ολοκλήρωσή τους. Πιο πρόσφατο περιστατικό η παντελής απουσία προσβασιμότητας (για αναπηρικά αμαξίδια) στο Δικαστικό Μέγαρο Κορίνθου που στεγάζεται ο Δικηγορικός Σύλλογος. Θα ανέβαινα μαζί με τον πατέρα μου για την εγγραφή μου ως ασκούμενη (εικονικά και μόνον -για τον ίδιο λόγο), αλλά ενημερώθηκα ότι δεν υπήρχε τρόπος και ως εκ τούτου θα ξέμενα στον προαύλιο χώρο. Τελικά εξουσιοδότησα τον πατέρα μου και έμεινα σπίτι. Η πρόσβαση και δω που μένω είναι για κλάματα, συνυπολογίζοντας βέβαια την περιορισμένη κινητικότητα των χεριών μου και την απαράδεκτη οδική συμπεριφορά, ενώ άλλοτε τυχαίνει να με καρφώνουν οι περαστικοί με βοϊδίσιο βλέμμα, (ευτυχώς ελάχιστοι ξέμπαρκοι) στην ηλικία μας, πάνω κάτω, και γενικά η κατάσταση κατήντησε φαρσοκωμωδία. Αν και θεωρώ ότι ήμασταν ανέκαθεν αδιάφοροι, προ κρίσης, απλώς κατά τη διάρκειά της γίναμε πιο εσωστρεφείς: εσωστρεφείς και αδιάφοροι.
Εδω Τσεχια δεν καταλαβαινεις διαφορα απο τους ανθρωπους με τα αμαξιδια σε ολους τους τομεις… Ειναι τοσο ενεργοι που πλεον δεν σκεφτεσαι καν την διαφορετικοτητα τους… Στο γραφειο μερικα μετρα απο το δικο μου , ειναι στην εταιρεια ενας με προβλημα στα ματια ( τυφλος ) και δουλευει κανονικα χωρις κανενα προβλημα και χωρις καμια διαφορα απο κανεναν αλλο… Ερχεται οπως ολοι και συμμετεχει κανονικα σε οτιδηποτε συμβαινει μεσα στην εταιρεια… Γενικα εκει ειναι η παιδεια σαν συμμετοχη ενεργα στην κοινωνια…
Στο Λονδίνο κάθε βδομάδα βλέπεις έργα στους δρόμους, όλο κάτι φτιάχνουν και συνήθως κλείνουν μικρά κομμάτια στο πεζοδρόμιο για να δουλέψουν. Πάντα βάζουν είτε μια μικρή πλαστικη ράμπα είτε στρώνουν άσφαλτο να συνδέσουν το πεζοδρόμιο με το δρόμο για τα αμαξίδια.
Στην Ελλάδα βλέπεις έργα που δεν τελειώνουν ποτέ. Κυρίως δε οι επιθεωρήσεις.
Συνεχιζω τον κατα 30% οφφ τοπικ διαλογο μας απο χθες.
Ακομα και σε μεγαλουπολη να μενεις, οταν η καθηνμερινοτητα σου περιλαμβανει την δουλεια σου, αντε καμια εξασκηση τυπου SOCCER οπως εγω, και σπανιως κοινωνικοποιεισαι τις καθημερινες γιατι ο καθενας εχει την δουλεια του και την ζωη του και απο μια ηλικια και μετα την οικογενεια του, τοτε δεν υπαρχουν τεραστιες διαφορες μεταξυ αυτης της ζωης και μιας πιο ηρεμης ζωης σε προαστια ή σε επαρχια κατα την γνωμη μου.
Εχω την δυνατοτητα να παω καθε μερα και να τσεκαρω ενα διαφορετικο μουσειο, μια θεατρικη παρασταση, μια συναυλια, να εξερευνησω ενα ακομα κομματι της πολης, να βγω για μπυρες κτλ, αλλα αν στην πραξη δεν το κανω παρα μια φορα καθε 2 βδομαδες (περα απο Σαββατοκυριακο), τοτε η δυνατοτητα του να το κανω δεν εχει μεγαλη πρακτικη αξια. Και μετα απο 11 χρονια στη Νεα Υορκη, ποσο μπορω να την εξερευνησω πια?
Αλλωστε και Αθηνα, δε θα ηθελα με τιποτα να μενω κοντα στο κεντρο. Μεγαλωσα σε προαστια και το θεωρω σκαλες ανωτερο σε ποιοτητα ζωης. Ειχα και την τυχη να ειμαι κοντα στην φυση σχετικα. Σε 5 λεπτα ημουν Πεντελη με το αμαξι αν ηθελα, και σε μιση ωρα ημουν στην θαλασσα μεσω διαδρομης πανω απο το βουνο.
Τωρα τα αλλα που λετε για τις ραμπες για τους αναπηρους, δεν ξερω ποση σχεση εχουν με το αν ειμαστε φιλοξενοι και φιλοτιμοι ως λαος. Δηλαδη why not both. Γιατι δηλαδη να μην παραδεχθουμε πως γινεται να ειμαστε φιλοξενοι και φιλοτιμοι, και ταυτοχρονα να μην εχουμε καθολου καλες υποδομες ως κρατος? Κυριως μιας και αυτο ειναι η πραγματικοτητα.
Ειναι ιδανικο? Προφανως και οχι. Η Ελλαδα εχει πολλα στραβα και θα μπορουσα να γραψω βιβλιο με το ποσα πραγματα με ενοχλουν στην Ελλαδα. Ομως δε θα παω στο αλλο ακρο να πω πως ειμαστε μια ρατσιστικη πατριαρχικη οπισθοδρομικη κοινωνια στην πλειονοτητα της, γιατι πολυ απλα δεν το πιστευω,
Πιστευω πως οπως και σε καθε αλλη χωρα του κοσμου, υπαρχει ενα 20-40% του πληθυσμου (αναλογα με την χωρα) που απλα το ΓΑΜΑΕΙ για τους υπολοιπους, και βγαζει ενα κακο ονομα. Σορρυ αλλα δεν δεχομαι οτι το μεγαλυτερο ποσοστο των Ελληνων ειναι ολα αυτα που μπορει να δει καποιος σε ενα τυχαιο σχολιο στο oneman. Γελαει λιγο ο κοσμος αν νομιζετε οτι αυτο ειναι αντιπροσωπευτικο του μεσου Ελληνα. Ειναι μια online vocal minority. Δυστυχως υπαρχει, αλλα και τι να γινει.
Εδώ σημερινό άρθρο της Καθημερινής, με τίτλο " Γιατί πληρώνουμε το ακριβότερο ρεύμα στην Ευρώπη". Αναρωτιέμαι, γιατί τόσα χρόνια στο πολυτεχνείο οι ενεργειακοί καθηγητές μας λέγαν πως λόγω λιγνίτη, το ρεύμα είναι πάμφθηνο στην Ελλάδα και οι έξτρα χρεώσεις το κάνουν ακριβό. Ας μπω να διαβάσω τι λέει το άρθρο. Τρίτη και τέταρτη παράγραφος:
Τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προκαλούν σοκ. Η τιμή χονδρικής της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα είναι κατά 47% υψηλότερη από τον μέσον όρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση και σχεδόν κατά 70% υψηλότερη από τη φθηνότερη ευρωπαϊκή αγορά, τη νορβηγική.
Η χονδρική τιμή της μεγαβατώρας στην Ελλάδα, το α΄ τρίμηνο του 2020, διαμορφώθηκε σε 50 ευρώ, έναντι μέσης τιμής 34 ευρώ στα 27 κράτη-μέλη της Ε.Ε. και 17 ευρώ στη Νορβηγία. Η δεύτερη ακριβότερη χώρα στην ηλεκτρική ενέργεια είναι η Μάλτα, ένα νησί, μια μικρή και κλειστή αγορά με μία μόνο διασύνδεση με το υπόλοιπο ευρωπαϊκό ηλεκτρικό σύστημα, όπου η τιμή της μεγαβατώρας διαμορφώθηκε στα 45 ευρώ.
Εννοείται πουθενά λινκ ή παραπομπή. Άρα μπαίνω στα στατιστικά της Ευρωπαικής Επιτροπής να δω αν θυμάμαι λάθος αυτά που μας μάθαιναν. Βάζω το αγγλικό λινκ, γιατί είναι επικαιροποιημένο με τα στοιχεία του 2ου εξαμήνου του 19, με προγραμματισμένο update το Νοέμβρη, όπως λέει. Τα στοιχεία λοιπόν λένε. Household consumers:
Non household consumers:
Αν κάποιος βλέπει τα νούμερα και τις κατατάξεις που λέει στο άρθρο, ώστε να στηρίξει τις απόψεις για να περάσει τις θέσεις του, ας το πει. Προσωπικά δε βλέπω διαστρέβλωση, βλέπω ψέμματα και μάλιστα ασύστολα.
Το άρθρο λέει για τις τιμές χονδρεμπορικής, όχι για τις τιμές λιανικής. Λέει δηλαδή για τις τιμές στις οποίες αγοράζουν οι προμηθευτές ηλεκτρικής ενέργειας (αυτοί με τους οποίους συμβαλλόμαστε εμείς οι πελάτες/καταναλωτές) από τη χονδρεμπορική αγορά. Το πόσο το πουλάνε οι προμηθευτές στον καταναλωτή είναι άλλο θέμα και οι ρυθμιζόμενες χρεώσεις που οι προμηθευτές είναι υποχρεωμένοι να επιβάλουν και είναι κοινές για όλους είναι άλλο θέμα.
Με τον κορονοϊό οι τιμές χονδρεμπορικής στην Ελλάδα έχουν πέσει πολύ. Τα τιμολόγια από την άλλη, καθόλου . Επίσης, τα λιγνιτικά έχουν πάψει να συμφέρουν ακριβώς λόγω της πολύ αυξημένης τιμής των ρύπων, πράγμα το οποίο προβλέπεται να συνεχιστεί για τα επόμενα χρόνια/δεκαετίες.
Κι εδώ μια ανάλυση:
Βέβαια κακώς συγκρίνουν την Ελλάδα/Ε.Ε. με τη Νορβηγία. Αυτοί έχουν τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ η Statoil είναι σχεδόν κρατική από ότι θυμάμαι.