Συγκινητική η Ροδόπη και πάλι.
3 Likes
Για μια στιγμή αισθάνθηκα τύψεις που δεν πήγα να ψηφίσω, μετά, όμως, είδα τα αποτελέσματα και συνήλθα…
Δεν κατακρίνω κανέναν που δεν ψήφησε και ούτε θα του ρίξω φταίξιμο κουνώντας το δάχτυλό μου (κάτι που σιχαίνομαι). Η δική μου ταπεινή άποψη είναι πάνω κάτω αυτήν
10 Likes
Συμφωνώ. Και γω δεν το έγραψα για να υπερηφανευτώ, και προφανώς αυτή την εξέλιξη δεν την περίμενα, άκρως απογοητευτικό το αποτέλεσμα. Βασικά όχι, δεν απογοητεύτηκα σε προσωπικό επίπεδο, όλα τα περιμένω πλέον σε αυτή τη χώρα.
3 Likes
Τελευταία φορά που παρακολουθούσα ελληνική τηλεόραση έπαιζε τούτο εδώ.
Και σήμερα που είδα για λίγο πάλι αυτό έπαιζε με μικρές παραλλαγές.
Πάντως εγώ το μετάνιωσα που πήγα να ψηφίσω. Πάρα πολύ κιόλας.
2 Likes
Πιθανώς, ο πιο άξιος όλων.
Δεν ήταν απάντηση προς τα εσένα θα το πόσταρα έτσι κ αλλιώς 
Είναι τόσα άτομα που έχουν φύγει για σαιζόν, έχουν θέματα υγείας και τόσα άλλα αλλά αυτοί που δεν είχαν τίποτα να κάνουν πιστεύω έπρεπε να ψηφίσουν. Πάλι θα έμπαιναν οι φασίστες στην βουλή αλλά με μικρότερη εκπροσώπηση ίσως.
Εγώ τον καημένο τον Μπογδανο λυπάμαι πάντως. Όλοι οι φασίστες στην βουλή αυτός μόνο έξω.
10 Likes
Ως ένα σημείο, ναι, υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες… Προσωπικά μιλώντας, δεν είχα καμία δικαιολογία να μην πάω, ίσα-ίσα μετέφερα το εκλογικά μου δικαιώματα στην πόλη που μένω για να μπορώ να ψηφίζω ανεμπόδιστα.
+την Λατινοπούλου. 
1 Like
Όλα κουλ τουλάχιστον τα έβαλες κάτω και σκέφτηκες. Άλλοι είναι πέρα βρέχει
1 Like
Πάντως, αν υπολογίσουμε τους ακροδεξιούς βουλευτές, κάτι πάει πολύ λάθος…υποψιάζομαι ότι τους ψήφισε μεγάλο ποσοστό των νέων. Άνθρωποι στην ηλικία του παππού μου εκτιμώ ότι ξαναγύρισαν στο ΠΑΣΟΚ (ωραία χρόνια 
), οι πιο πολλοί ΝΔ και κάποιοι με σοβαρή μαλάκυνση στους φασιστοναζίστες.
Όλοι ίδιοι είναι
Ακρη… Ενα τρελό πόστ
Στο μεσαίωνα οι άνθρωποι πίστευαν σε αφηρημένες έννοιες (σκέψεις δλδ ) όπως Θεός,κόλαση,παράδεισος και
η εκκλησία(δλδ οι παπαδες) τους ήλεγχαν λόγω αυτού.
Σήμερα οι άθρωποι πιστεύουν σε άλλες αφηρημένες έννοιες (σκέψεις δλδ) όπως Δημοκράτια,Κράτος,κτλ και
η βουλή (δλδ οι πολιτικοί) τους έλεγχουν λόγω αυτού.
Το ξύπνημα από τον μεσαίωνα ήρθε σιγά σιγά αλλά ήρθε και το τότε ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να μην πιστευεις στο θεο (τουλάχιστον η hardcore πίστη)
έγινε αυτονόητο και η εκκλησία (δλδ ανθρωποι) έχασαν την εξουσία τους πάνω στην κοινωνία (δλδ άλλους ανθρώπους)
Στο ίδιο έργο είμαστε θεατές και τώρα οι μάζες ξυπνανε (σιγά σιγά ) απο τον λήθαργο της πολιτικής.
Αποχή διαχρονικά
2007 : 25.9%
2009 : 29.1%
2012 A : 34.9%
2012 B : 37.5%
2015 A : 36.4%
2015 B : 43.8%
2019 : 42.1%
2023 A : 38.9%
2023 B : 47%
Υπάρχει μοτίβο… ε?
Είναι λες και το να ελέγχουν άνθρωποι άλλους ανθρώπους και να επιβάλουν με την ΒΙΑ
κανονες πάνω στις ζωές τους ,έχει κατι το εγγενές αρνητικό. (Can΄t put my finger on it though)
Σμολάρεκ
Χοντρικά δλδ , 55% δεξιά - ακροδεξιά επί του εκλογικού σώματος
1 Like
Δεν μας φταίει το πολιτικό σύστημα, αν οι άνθρωποι που κυβερνούν είναι λίγοι. Πάντα τα συγχέουμε, και είναι άδικο γτ έχουμε το καλύτερο πολιτικό σύστημα που θα μπορούσαμε να έχουμε από το '75 μέχρι σήμερα, μας αρέσει δεν μας αρέσει.
Συγγνώμη, δεν είναι επίθεση.
Εγώ υπολογίζω περίπου 500.000-700.000 φασίστες με PhD, και ακόμα 1 μύριο περίπου αυτοδίδακτους.
1 Like
θελετε να εξορκισετε τους δαιμονες της πολιτικης?
να δειτε το ουτοπικο μελλον περαν της τωρινης δυστοπιας?
να δειτε την ΑΛΗΘΙΝΗ επιρροη πισω απο την τελικη “εκδοχη” του De Mysteriis?
forget about Euronymous and Snorre, the real riff machine came in the form of Nick Carr
DAEMONS
4 Likes
2-3 σκέψεις πάνω σ’ αυτό ήθελα να κάνω, παρόλο που δεν είδα ακόμα τ’ αποτελέσματα των εκλογών.
Καταρχάς να συμφωνήσω μαζί σου ότι ούτε εγώ πίστευα ότι υπήρχαν 450.000 φασίστες στην Ελλάδα, πάντα πίστευα ότι ήταν πολλοί περισσότεροι. ΟΚ, το λέω με μία δόση (πικρού) χιούμορ και υπερβολής αυτό (or not), αλλά θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Ουσιαστικά θέλω να ισχυριστώ ότι ποτέ δεν υπήρχε ζήτημα «κρυψίματος» και «φανερώματος» των φασιστών στην Ελλάδα (τουλάχιστον από τα τέλη των 90’s που μπορώ να μιλήσω κι εγώ εμπειρικά λόγω ζωντανών αναμνήσεων). Τα πάντα ήταν φανερά μπροστά στα μάτια μας -αρκεί να είμαστε ικανοί να διακρίνουμε μεταξύ του «διάχυτου»/κοινωνικού φασισμού (το λέω έτσι σχηματικά) και της πολιτικής εκπροσώπησής του.
Που λέτε το 1998, πολύ πριν τις Χρυσές Αυγές, τους Κασιδιάρηδες, τους Καρατζαφέρηδες ή τους Καμμένους, κάποιοι «περιθωριακοί» είχανε εκφράσει την αλληλεγγύη τους στους μετανάστες μέσω αυτής της (προκλητικότατης) αφίσας:
Η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν είναι ρατσιστές, λέγανε, γιατί είναι κάτι χειρότερο: είναι το πτώμα του μικροαστισμού σε αποσύνθεση. ΟΚ, κρατάω προσωπικά τις αποστάσεις μου από πολιτικές αναλύσεις «συλλογικής ευθύνης» που παρουσιάζουν αντιφατικά (στο εσωτερικό τους) κοινωνικά σύνολα ως κάτι το αδιαφοροποίητο (αν και η αφίσα «κρατάει τα προσχήματα» μιλώντας για πλειοψηφία), αλλά εγώ θέλω να επιστήσω την προσοχή στο εξής: στην οξυδέρκεια (και την πολιτική τόλμη) των διαδηλωτών να συνδέσουν το φαινόμενο του ρατσισμού (και του φασισμού, θα πω εγώ, για να έρθουμε και στην κουβέντα μας) με αυτό του μικροαστισμού. Της Ελλαδάρας των 90’s, θυμίζω.
Εγώ είχα την τύχη/ατυχία να μεγαλώσω σαν παιδί τη δεκαετία του ’90 στην «τιμημένη» ελληνική επαρχία -σε χωριό μάλιστα. Δε θα μπορούσα εκ των πραγμάτων να έχω οποιαδήποτε συμμετοχή ή γνώση της παραπάνω διαδήλωσης, αλλά είχα την εμπειρική γνώση των αφετηριών της. Μία γνώση που ακόμα κι αν δεν την «έζησε» κανείς τότε, έχει διασωθεί σε γνωστές ταινίες, γραφικές τηλεοπτικές σειρές, πηχυαίους τίτλους σε περιοδικά κι εφημερίδες της εποχής, σε ανέκδοτα κλπ. Μιλάω, κυρίως (αλλά όχι μόνο), για τον ρατσισμό ενάντια στους Αλβανούς εργάτες. Το κυνήγι που φάγανε οι Αλβανοί στα 90’s στην Ελλάδα, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής, κανένα Φαρμακονήσι, καμία Μανωλάδα. Δεν θέλω να βάλω σε μία ιεραρχική κλίμακα τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία -δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Θέλω απλά να τονίσω μέσω αυτής της άτυπης «σύγκρισης» ότι ΤΟΤΕ αυτοί που κυνηγούσαν, βίαζαν, σκότωναν κι έστελναν στον αγύριστο, δεν ήταν κάποια ολιγομελή «τάγματα κρούσης», ούτε μέλη ακροδεξιών κομμάτων. Ήταν ένας διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός που εκφραζόταν υλικά και θεωρητικά από χωριά τύπου Κριεκούκι μέχρι τα συνδικαλιστικά όργανα των οικοδόμων που ελέγχονταν από το Κ.Κ.Ε. Από το ΚΛΙΚ του Κωστόπουλου μέχρι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης που έδινε δώρο ένα ρεπό σε όποιον μπάτσο συνελάμβανε Αλβανό (ένα αναλυτικό χρονολόγιο με ντοκουμέντα όλων αυτών κι ακόμα παραπάνω που πολλοί δε θα ήθελαν να θυμούνται σήμερα, μπορεί κανείς να βρει στην έκδοση «Περί της (ανομολόγητης) καταγωγής των ρατσιστικών ιδεωδών της ελληνικής κοινωνίας και περί της (ομολογημένης) χρησιμότητάς τους» που κυκλοφόρησε το 2001 από τις εκδόσεις Λέσχη Κατασκόπων του 21ου Αιώνα). Για ν’ αντιληφθεί κανείς το επίπεδο κοινωνικοποίησης και αποδοχής τέτοιων ιδεών, θ’ αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη σχολική μου ζωή που με φοβερή αμηχανία «ξέθαψα» όντας πλέον ενήλικος: στο χαρακτηριστικό ανθολόγιο με τις εκθέσεις μας που παίρναμε όλοι μαθητές όταν τελειώναμε την ΣΤ’ Δημοτικού, υπάρχει ακόμα έκθεση του ξαδέλφου μου (συνεσταλμένου κι ευαίσθητου παιδιού που στη ζωή του δεν έχει επιβληθεί ποτέ και σε κανένα άτομο -μάλλον το αντίθετο συνέβαινε) με θέμα «Το αγαπημένο μου ζώο», στο οποίο κατά λέξη είναι γραμμένο πως «αγαπάμε πολύ τον σκύλο μας, γιατί μας φυλάει από τους Αλβανούς». Αυτή η έκθεση όχι απλά δεν γυρίστηκε στον μαθητή, όχι απλά δεν αποτέλεσε αφορμή ώστε κάποιος προοδευτικός (; ) δάσκαλος να μας ανοίξει έστω λίγο τα μυαλά και να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, μα επιβραβεύτηκε μπαίνοντας στο ετήσιο ανθολόγιο της τάξης.
Λοιπόν, αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλος αυτός ο διάχυτος ρατσισμός/φασισμός που ήταν στα φόρτε του για 15+ χρόνια (με σημείο αιχμής το πανελλαδικό πογκρόμ ενάντια στους Αλβανούς στις 04/09/2004), τότε δεν εκφραζόταν στη μακροκλίμακα της εξουσίας (εννοώ το λεγόμενο «πολιτικό πεδίο»: κόμματα, εκλογές, κοινοβούλια κλπ.). «Και που ξέρεις ότι μιλάμε τότε για φασίστες, ρε μεγάλε;», εύλογα θα ρωτήσει κανείς. Μα γιατί τον φασίστα, λέω εγώ, δε θα τον καταλάβεις από τη σβάστικα στο χέρι. Θα τον καταλάβεις από το τι λέει ή τι κάνει εναντίον των μεταναστών, από το πώς αντιλαμβάνεται την ιστορία, πώς μιλάει και «κάνει πλάκα» για τους «ζαβούς» και τους «παλαβούς», από τι ιδέες και πρακτικές έχει για το σώμα (το δικό του αλλά και γενικά), από την άποψη για τα φύλα, από το πώς μοστράρει τα μούτρα του στην «παρέα» ή όταν κάνει «καμάκι», πώς αντιμετωπίζει το αφεντικό του και τους συναδέλφους του κλπ. Αυτό, δηλαδή, που εγώ ονομάζω φασισμό σαν κοινωνική συμπεριφορά (δηλαδή τον σεξισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τη μισαλλοδοξία, την έφεση στη βία κλπ.), μπορούσε κανείς να τα βρει διάχυτα στους νεοέλληνες, σε πολύ μεγάλη έκταση για πάρα πολλά χρόνια. Απλά όλοι αυτοί δεν «καταγράφονταν» σαν φασίστες στην κεντρική πολιτική οθόνη γιατί ψήφιζαν με βάση τα οφέλη που περίμεναν σε μια γκάμα συμφερόντων τους -και όχι «ιδεολογικά» με τη στενή έννοια. Ο Λεπέν το είχε σχολιάσει χαρακτηριστικά από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90: «στην Ελλάδα είστε πολλοί που θα συμφωνούσατε μαζί μου, αλλά ψηφίζετε άλλα κόμματα». Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο κοινωνικός φασισμός δεν είχε καταγραφεί πολιτικά σε μέγεθος ανάλογο με σήμερα τις δεκαετίες του ‘90 και του ‘00, οφειλόταν απλά στη διαφορά αντίληψης που είχε ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων για το «πολιτικό» και το «κοινωνικο» -στον βαθμό στον οποίο μπορούσαν να αποσπούν διαφορετικά οφέλη με διαφορετικούς τρόπους.
Το ότι αυτό άλλαξε από τα μέσα των 00’s και μετά οφείλεται σε μια σειρά από παράγοντες τους οποίους πάνω-κάτω νομίζω πλέον όλοι γνωρίζουμε: πρώτον, τα παραδοσιακά, κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα κόμματα, έχασαν τη δυνατότητά τους να μεσολαβούν σ’ όλη την έκταση της (κοινωνικής) ζήτησης σε προσόδους και ωφελήματα διαφόρων ειδών. Δε θα είχε καμία ελπίδα ένα καθαρόαιμο ρατσιστικό/φασιστικό κόμμα όσο καιρό τα υπόλοιπα, τα mainstream, επικάλυπταν τις ρατσιστικές ορέξεις των Ελλήνων ικανοποιώντας τις υπόλοιπες ανάγκες τους (κι εννοώ εδώ τον διορισμό, τη μετάθεση, την απόσπαση, τις μίζες, τις άδειες τραπεζοκαθισμάτων, τα αυθαίρετα κλπ. κλπ.). Αυτή η συμφωνία «έσπασε» με την έλευση της κρίσης και τα μνημόνια, κι εκεί ακριβώς βρέθηκε ο χώρος και για τέτοια κόμματα. Δεύτερος παράγοντας, ο Δεκέμβρης του 2008 -δεν μπορούμε ν’ αφήνουμε τέτοια πράγματα στη λήθη, παιδιά. Δεν ήταν «επεισόδια» τύπου Πολυτεχνείου, δεν ήταν οδομαχίες. Μέρα μεσημέρι μαθητές έβγαιναν και την πέφτανε στα τμήματα, ντόπιοι και μετανάστες πλιατσικολογούσαν καταστήματα μαζί με άνεση ενώ χιλιάδες διαδήλωναν (κι αυτό δεν το λέω με την παραμικρή ένδειξη καταδίκης), η αστυνομία είχε απονομιμοποιηθεί κοινωνικά σε μεγάλο βαθμό, μία δεξιά κυβέρνηση δίσταζε να εφαρμόσει κάποιο δόγμα μηδενικής ανοχής, καθώς και μία μικρή, αλλά σημαντική, λεπτομέρεια: το μοναδικό ακροδεξιό κόμμα που μόλις είχε μπει στον πολιτικό στίβο και μάλιστα είχε επιχειρήσει τον προηγούμενο καιρό να οργανώσει μία κάποια «πεζοδρομιακή», ακροδεξιά αντιπολίτευση τύπου «επιτροπές κατοίκων» (ΛΑ.Ο.Σ.), αδυνατούσε πλήρως να εφαρμόσει οτιδήποτε στον δρόμο (σ’ αντίθεση π.χ. με τους «αγανακτισμένους» ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ους στα 80’s ενάντια στους αναρχικούς). Όλα αυτά εμένα με κάνουν να σκέφτομαι ότι με φόντο την κρίση του ’10 το ΛΑ.Ο.Σ. είχε «καεί» σαν το ακροδεξιό χαρτί της χώρας -δεν εξηγείται αλλιώς και η πολιτική του «αυτοκτονία» με τη στήριξη των μνημονίων ή το ότι δεν επιχειρήθηκε π.χ. από μέλη του μία τότε διάσπαση. Όχι, έπρεπε να «σπρωχτεί» η πλέον επιθετική έκφανση του φασιστικού φαινομένου σαν διέξοδος για λογαριασμό του κοινωνικού χυλού και του συστήματος, κι αυτό το χαρτί ήταν η Χρυσή Αυγή. Προσοχή, μ’ αυτό δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν ολοκληρωτικά απούσα μία κάποια κοινωνική δυναμική τους, αλλά οργάνωση με (αποδεδειγμένες) άκρες και διασυνδέσεις με παρακράτος, Κ.Υ.Π κλπ., δεν αυτονομείται τόσο εύκολα για να κάνει την έφοδό της στο πολιτικό προσκήνιο. Όσο αφόρητη κι αν ήταν π.χ. η κατάσταση σε συγκεκριμένες γειτονιές της Αθήνας λόγο της εγκληματικότητας (που μπορεί π.χ. να οδηγήσει σε μία «αγανακτισμένη», ρατσιστική ψήφο), δεν μπορεί να εξηγήσει τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής σε χωριά της ελληνικής επαρχίας που μπορεί να έκαναν να δούνε μετανάστη χρόνια ολόκληρα. Όχι, δούλεψε πολύ και το θέαμα, δόθηκε χρόνος άπλετος στα media, υπήρξε κάλυψη δημοσιογραφική και κάλυψη αστυνομική. «Σπρώχτηκε» με τα μπούνια η φάση τους, όπως και «τραβήχτηκε» (με χαρακτηριστική ευκολία) όταν χρειάστηκε. Για να κάνω μία αντιστοιχία, όπως π.χ. το χρηματιστήριο δε διέφθειρε ένα κομμάτι των Ελλήνων στα τέλη των 90’s, αλλά κεφαλαιοποίησε τις προϋπάρχουσες φαντασιώσεις τους για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, έτσι και η Χρυσή Αυγή «καλέστηκε» να κεφαλαιοποιήσει μια σειρά κοινωνικών χαρακτηριστικών και δεδομένων τα οποία «από μόνα τους» παρήγαγαν καθημερινά εξουσία στην κοινωνική μικροκλίμακα, αλλά δεν μπορούσαν να την κάνουν από μόνη της να σκαρφαλώσει ως το κοινοβούλιο (γνώμη μου).
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι το να εκλαμβάνουμε τις παρουσίες ή τις απουσίες ακροδεξιών κομμάτων σαν «μεγέθυνση» ενός φαινομένου που «κανονικά» έχει μικρές διαστάσεις είναι λάθος. Τα πράγματα είναι πολύ-πολύ χειρότερα (πάντα ήταν). Οι κοινωνικοί όροι για την πολιτική έκφραση τέτοιων κομμάτων ήταν ήδη διαθέσιμοι, απλά αυτά τους επικυρώνουν, τους αναπαράγουν, τους «μπετονάρουν» παραπάνω. Μένει να δούμε αν αυτή η πλειοδοσία ρατσισμού και εθνολατρείας που θα παρατηρηθεί στην ελληνική βουλή το επόμενο διάστημα, θα λειτουργήσει κι αμφίδρομα δίνοντας άλλον αέρα στον κοινωνικό φασισμό που εκφράζεται στον δρόμο (χαρακτηριστικό παράδειγμα: την επομένη του ναυαγίου της Πύλου υπήρξε διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη με συμμετοχή 1.500+ ατόμων, και κατά τη διάρκεια της πορείας περαστικοί προκαλούσαν, έβριζαν, πετάχτηκαν γιαούρτια κλπ. Ξαναλέω: σε πορεία 1.500 ατόμων και μετά από πολύνεκρο ναυάγιο). Προσωπικά είμαι απαισιόδοξος κι έτοιμος για τα χειρότερα, αλλά αυτή η εποχή μας έλαχε. Τι να λέγανε κι αυτοί οι περιθωριακοί που διαδήλωναν στα 90’s!
20 Likes
26 Likes