Μακάρι οι γονείς να έχουν τη δύναμη να ξεσκίσουν όλα τα σκουπίδια που εμπλέκονται στην υπόθεση. Δεν είναι εύκολο γιατί οι τύποι είναι επαγγελματίες μαφιόζοι, αλλά πραγματικά, μακάρι να τα καταφέρουν.
11 Likes
Το διαβασα το πρωι. Οταν ο αντιπαλος εχει ολο το συστημα με το μερος του, πρεπει να εισαι πολυ τυχερος για να ξεσκεπασεις δολοπλοκιες αυτου του ειδους. Μεσα στο αρθρο λεει οτι ο διευθυντής κυκλοφορίας του ΟΣΕ σκοτωθηκε σε τροχαιο. Δεν το θυμομουν βεβαια (στην υπερπληροφορηση και στην κακη μνημη της ανθρωποτητας πονταρει ολο αυτο το συγχρονο συστημα), αλλα ειναι αδυνατον να μην σκετεις συνομωσιολογικα σε τετοιες περιπτωσεις.
4 Likes
Λίγες μέρες μετά είχε σκοτωθεί, σε δυστύχημα με τη μηχανή του, στην παραλιακή.
1 Like
Αν εκλεγόμουν θα χρησιμοποιούσα το νόμιμο μονοπώλιο της βιας που μου δωσε ο λαός και θα ερχόμουν σε επαφή με την μαφία ή με το οργανωμένο εγκλημα τελοσπάντων (μπορεί να χε και καράβια ) και θα έλεγα " Θα σας κυνηγήσω μέχρι να παγώσει η κόλαση ή (εμφαση σε αυτό το ή) θα σας αφήσω ήσυχους και σε αντάλλαγμα θέλω μια στο τόσο να κάνετε μερικές δουλίτσες και για μένα".
Φυσίκα η επιλογή τους είναι προφανής. Τώρα άν ένας δικαστής-εισαγγελέας με ερευνούσε ποινικά θα είχα διάφορες εναλλακτικές. Δεν θα μπορούσα να τον πειράξω αν τα κάνε όλα κατα γράμμα με τα νόμιμα μέσα αλλά γιατί μη περνούσε ένα παπάκι χωρίς πινακίδες τα ξημερώματα που είχε βγάλει το σκύλο βόλτα και να είχε φωναξει ο καβαλάρεις του " Ο εγγονός σας ο Σπυράκος είναι το πιο όμορφο παιδί στη γειτόνια!". Γτ όχι. Ελεύθερη έκφραση!
Αυτό το εμπνεύστηκα απο τα απο πάνω ,ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΑ , δε λέω πως είναι έτσι. Προς θεού!
Αυτό προέρχεται απο το άρρωστο μυαλό μου και μόνο εγώ θα μπορούσα να το κάνω (άντε και ο Πούτιν) όποτε δεν έχετε να φοβάστε τίποτα, αρκεί μην δώσετε το μονοπώλιο της βίας σε μένα και τον Πούτιν!! Οποιοσδήποτε παιρνει μέρος στο δημοκρατικό συστημα εξαγνίζεται με την συμμετοχή αυτή και ούτε θα το σκέφτονταν κάτι τέτοιο, ποσο μάλλον να το εφαρμόσει κιόλας! Οπότε δώστε άφοβα το μονοπώλιο καθε 4 χρόνια σε όποιον έχει καλές ιδέες. (εκτός εμου-Πουτιν ε)
Εγώ απορώ ειλικρινά πάντως ποιός μπαίνει σήμερα στο τραίνο. Το επόμενο δυστύχημα φαίνεται να είναι θέμα χρόνου. Δύο φορές που ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη φέτος, προτίμησα το ΚΤΕΛ, όση παραπάνω ώρα και να κάνει.
ΜΙΑ γαμημένη γραμμή έχει ολόκληρη η μπουρδελοχώρα και δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά. ΜΙΑ.
20 Likes
Δεν ξέρω μήπως εμπλέκεται και ο Ρωμανός στην απώλεια των στοιχείων. Μήπως βρέθηκε καμιά σακούλα με το αποτύπωμά του στα συντρίμμια των τραίνων;
11 Likes
Λογικά βρίσκεται εκεί που είναι και το φλασάκι με τη λίστα λανγκάρντ.
Σε πιο καυτά ζητήματα,
Καπνός τσιγάρου προκάλεσε λέει την αναστάτωση, μερακλήδες δεν λέω, κρίμα και είχα έτοιμα τα λογοπαίγνια
3 Likes
σιγά σιγά, Ο Γιάννης αγοράζει όλη την Ελλάδα με τα ψέματα…
2 Likes
Και για να μην ξεχνιόμαστε, σήμερα είναι ακόμη μία επέτειος της κρατικής δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αν έχετε χρόνο διαβάστε τη συνέντευξη του γυμνασιάρχη του Αλέξανδρου και του Νίκου Ρωμανού
Ο γυμνασιάρχης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και του Νίκου Ρωμανού, Γιώργος Θαλάσσης, μίλησε στο Reader με αφορμή τη συμπλήρωση 16 χρόνων από τη μαύρη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου 2008.
Ηδολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η μεγάλη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, για όσους τα έζησαν από κοντά και από «μέσα», ήταν γεγονότα που σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων.
Η 6η του Δεκέμβρη μετατράπηκε σε μια ημερομηνία που χαράχτηκε ανεξίτηλα στο συλλογικό υποσυνείδητο και έλαβε τα δικά της (πολιτικά και κοινωνικά) χαρακτηριστικά.
Ο 15χρονος Αλέξανδρος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό και τα όσα ακολούθησαν (όπως εύστοχα ανέφερε ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα εκείνης της εποχής) «ήταν η ερώτηση και όχι η απάντηση».
Ο Αλέξανδρος εκείνο το βράδυ, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, είχε βγει με τους φίλους του στα Εξάρχεια. Είχαν πάει εκεί γιατί γιόρταζε ο φίλος του, ο κολλητός του, ο Νίκος Ρωμανός.
Σήμερα που συμπληρώνονται 16 χρόνια από εκείνη τη νύχτα, ο Ρωμανός βρίσκεται προφυλακισμένος για την υπόθεση με την έκρηξη στο διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους. Κατηγορείται, επειδή, σύμφωνα με την Αντιτρομοκρατική, μέσα στο ισοπεδωμένο διαμέρισμα, βρέθηκε ένα δακτυλικό του αποτύπωμα σε μια πλαστική σακούλα στην οποία υπήρχε ένα όπλο.
Ο Ρωμανός, στα χέρια του οποίου ξεψύχησε ο Γρηγορόπουλος, είναι για την αστυνομία, αυτό, που με όρους της δεκαετίας του 1980, θα λέγαμε «συνήθης ύποπτος».
Ο κ. Γιώργος Θαλάσσης, μια πατρική φιγούρα για τα δυο αυτά παιδιά, ήταν ο γυμνασιάρχης τους. Όχι από εκείνους τους διευθυντές που ασχολούνται με τον μαθητή και αφήνουν σε δεύτερη μοίρα τον άνθρωπο. Από εκείνους που ασχολούνται πρώτιστα με τον άνθρωπο.
Γνώριζε και τους δύο. Τους μιλούσε, τους άκουγε, τους συμβούλευε. Τα όσα λέει στο Reader έχουν, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ιδιαίτερη βαρύτητα. Ειδικά σε μέρες σαν τη σημερινή που η μνήμη δίνει τη δική της σκληρή μάχη απέναντι στη λήθη και την παραπληροφόρηση.
«Ο Αλέξανδρος ήταν ένα πολύ ντροπαλό παιδί»
Πώς ήταν οι σχέσεις με τους μαθητές σας;
«Εξαρτάται. Αυτοί που με ήξεραν πραγματικά με αγαπούσαν πολύ και είχαμε πολύ φιλικές σχέσεις. Αυτοί που δεν με ήξεραν με αντιμετώπιζαν με κάποιο δέος γιατί σε αυτούς λειτουργούσε το στερεότυπο ‘‘γυμνασιάρχης’’. Αλλά τα παιδιά στα οποία έκανα μάθημα μέσα στην τάξη με αγαπούσαν πάρα πολύ και εξακολουθούν να με αγαπούν ως τωρα. Αλλά και γενικά όσα παιδιά κατάφερναν να με γνωρίσουν, με αντιμετώπιζαν πολύ φιλικά και τα αντιμετώπιζα πολύ φιλικά».
Δεν προσπαθούσατε, δηλαδή, να έχετε αυτή την απόσταση που συνήθως έχουν οι καθηγητές από τους μαθητές ή τους θέλατε πιο κοντά σας;
«Το πιο κοντά και το πιο μακριά είναι πολύ σχετικό. Τους ήθελα πιο κοντά υπό την έννοια της εμπιστοσύνης. Είχαν κάποιο θέμα; Mου το έλεγαν. Είχαν ανάγκη από μία συμπαράσταση; Έρχονταν σε εμένα. Αυτό θεωρώ ότι είναι το πιο κοντά, όχι το να… παίζουμε σφαλιάρες. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ο καθένας πρέπει να έχει τη θέση του. Όπως και μέσα στην οικογένεια, άλλωστε. Οι ρόλοι είναι διαφορετικοί. Δεν είμαστε όλοι φίλοι. Άλλο οι γονείς, άλλο τα παιδιά. Άλλο οι εκπαιδευτικοί, άλλο τα παιδιά. Πρέπει να υπάρχει κάποια σήμανση αυτής της διαφορετικότητας.
«Δεν είναι θέμα ιεραρχίας. Είναι θέμα διαφοράς αρμοδιοτήτων και καθηκόντων. Θυμάμαι μια φορά είχε χιονίσει και είχα καθυστερήσει να πάω στο σχολείο και μέσα στην τάξη είχαν στείλει κάποιον αντικαταστάτη. Νόμιζαν ότι δεν θα πάω αλλά εγώ πήγα με ένα τέταρτο καθυστέρηση και όταν μπήκα μέσα στην τάξη, αντί τα παιδιά να στεναχωρηθούν που τέλος πάντων πρόλαβα να πάω και θα έκανα μάθημα άρα θα έχαναν την ελεύθερη ώρα, άρχιζαν να πανηγυρίζουν και ο κακομοίρης ο αντικαταστάτης ενοχλήθηκε γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί συμβαίνει αυτό. Μου έχει μείνει αυτό το περιστατικό. Το θυμάμαι».
Φωτογραφίες: Tζίνα Σκανδάμη
Να πάμε στον Αλέξη;
«Θα έλεγα να πάμε στον Αλέξανδρο. Αλέξης είναι κάτι το οποίο του δόθηκε μετά θάνατον. Αλέξη δεν τον είχε πει κανείς όσο ζούσε. Κάποια στιγμή δημιουργήθηκε ένα σύνθημα: ‘‘Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη, αυτές οι ημέρες είναι του Αλέξη’’. Χαρίν της ομοιοκαταληξίας σε εκείνο το σύνθημα έγινε Αλέξης. Από εκεί και πέρα επικράτησε το Αλέξης. Αλλά είναι Αλέξανδρος. Αν τον φωνάζατε Αλέξη δε θα γύριζε. Δεν το ήξερε αυτό το όνομα. Και η οικογένειά του δε χρησιμοποιούσε αυτό το όνομα. Ούτε οι φίλοι του».
Σωστά! Τον είχατε και μαθητή τον Αλέξανδρο;
«Όχι. Δεν τον είχα μαθητή. Τον ήξερα ως διευθυντής. Τον ήξερα πολύ καλά, όμως. Μιλούσαμε».
Τι παιδί ήταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος;
«Πολύ ντροπαλό. Πάρα πολύ ντροπαλό παιδί. Πολύ χαμηλού προφίλ. Η συζήτηση μαζί του δεν ήταν εύκολη. Μιλούσε σιγά και έπρεπε να κάνεις προσπάθεια να ακούσεις τι λέει. Τόσο ντροπαλό παιδί ήταν. Τον ήξερα πάρα πολύ καλά, διότι σχεδόν κάθε εβδομάδα ερχόταν η μητέρα του να ενημερωθεί για τις επιδόσεις και την πρόοδό του. Και όποτε ερχόταν να δει τους καθηγητές του, ερχόταν να δει και εμένα και ως εκ τούτου εγώ καλούσα τους καθηγητές του για να με ενημερώσουν και να ξέρω ακριβώς τι θα πούμε με τη μητέρα του.
Έτσι είχα πάντα μια καλή εικόνα του παιδιού η οποία έγινε και πολύ προσωπική διότι τα πρωινά καθυστερούσε να έρθει. Αυτό σήμαινε πως έπαιρνε αδικαιολόγητη απουσία οπότε έπρεπε να περάσει πρώτα από το γραφείο μου και να πάρει χαρτί για να γίνει δεκτός στο μάθημα. Ερχόταν, λοιπόν, σε εμένα για να μου πει για ποιον λόγο άργησε. Βέβαια, δε χρειαζόταν να μου πει για ποιον λόγο άργησε γιατί εγώ ήξερα.
Ο λόγος για τον οποίο αργούσε ήταν ένας και μοναδικός: Είχε μια μεγαλύτερη αδερφή η οποία πήγαινε στο Λύκειο. Εκεί έπαιρναν τις απουσίες πιο αργά και αυτό το κορίτσι καθυστερούσε και μαζί καθυστερούσε και ο Αλέξανδρος γιατί ερχόντουσαν και τα δυο πιασμένα χέρι – χέρι. Περπατούσαν τη διαδρομή από το σπίτι τους στο σχολείο πιασμένα χέρι – χέρι.
Φανταστείτε ένα 14χρονο αγόρι και ένα 16χρονο κορίτσι, πιασμένα χέρι – χέρι να έρχονται στο σχολείο το πρωί. Αυτή είναι μια εικόνα, που δεν την είχε δει ποτέ κανείς. Εγώ, λοιπόν, το ήξερα όλο αυτό. Και υποτίθεται πως έπρεπε να τον μαλώνω και να του λέω να φεύγει νωρίτερα από το σπίτι και να έρχεται μόνος του στο σχολείο. Δεν το έκανα. Θεωρούσα ότι ήταν πιο σημαντικό να είναι αγαπημένα τα δύο αδέρφια και να έρχονται πιασμένα χέρι – χέρι, από το να έρχεται νωρίτερα και να μη χάνει αυτά τα πέντε – δέκα λεπτά από το μάθημα».
«Εξαιρετικά παιδιά ο Γρηγορόπουλος και ο Ρωμανός»
Τι συζητάγατε με τον Αλέξανδρο; Ποιες ήταν οι ανησυχίες που ενδεχομένως είχε; Τι σας ρώταγε;
«Ο Αλέξανδρος δεν είχε μεγάλη ωριμότητα. Ήταν παιδί. Δεν είχε ανησυχίες κοινωνικού τύπου όπως είχε ο Ρωμανός. Τα θέματά του ήταν οι φίλοι του, το σπίτι και τέλος πάντων όλα αυτά που απασχολούν ένα παιδί. Ως εκ τούτου, δεν είχαμε να πούμε πολλά. Και ήταν, όπως σας είπα, πολύ ντροπαλός. Περισσότερο εγώ του μιλούσα.
Έχει παρουσιαστεί μια πολύ διαφορετική εικόνα για να τον Αλέξανδρο από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας του, ξεκινώντας από τον Κούγια ο οποίος αμέσως βγήκε και είπε ‘‘αυτά τα παιδιά δεν είναι σαν τα δικά σας και σαν τα δικά μας’’. Φαντάζομαι πώς το εννοούσε αλλά μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να ήταν σαν τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και σαν τον Νίκο Ρωμανό, γιατί μιλάμε για εξαιρετικά παιδιά».
Και με τον Νίκο η συνθήκη ήταν η ίδια; Δηλαδή, δεν τον είχατε μαθητή αλλά τον γνωρίζατε ως διευθυντής;
«Α, με τον Νίκο ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Συνέβαιναν άλλα πράγματα. Πού να φανταζόμουν τότε πως όλες αυτές οι συζητήσεις που κάναμε θα ήταν αργότερα αντικείμενο συνέντευξης. Αδιανόητο».
Φωτογραφίες: Tζίνα Σκανδάμη
Δηλαδή; Τι συζητήσεις κάνατε με τον Νίκο Ρωμανό;
«Θλιβερές. Πολύ θλιβερές συζητήσεις. Τον Νίκο τον ήξερα από την Α’ Γυμνασίου. Και πάλι εξαιτίας της μητέρας του, η οποία ερχόταν και εκείνη πολύ τακτικά για να ενημερωθεί για το παιδί της. Και πάλι έπαιρνα πληροφορίες από τους καθηγητές οι οποίες πληροφορίες έλεγαν πως ήταν ένα παιδί πολύ ώριμο, με πολύ μεγάλη κοινωνική ανησυχία. Τον απασχολούσαν όλα τα θέματα αλλά κυρίως τα κοινωνικά και οι παρατηρήσεις που έκανε στη λογοτεχνία και την ιστορία ήταν αξιομνημόνευτες. Ένα πολύ ώριμο παιδί, με πολλές ανησυχίες.
Ο Ρωμανός ήταν πολύ δημοφιλής. Είχε έναν πολύ καλό φίλο, ο οποίος είχε έναν κατά δύο χρόνια μικρότερο αδερφό. Ο Νίκος ήταν φίλος και με τα δυο παιδιά. Το μικρότερο παιδί, όταν ξεκίνησε η σχολική χρονιά, δεν ήρθε στο σχολείο γιατί μερικές ημέρες νωρίτερα είχε πέσει σε κώμα. Ήταν μια θλιβερή κατάσταση που δεν είχε αίσιο τέλος.
Το παιδί μετά από ένα μεγάλο διάστημα νοσηλείας σε Ελλάδα και εξωτερικό, πέθανε. Ο Νίκος ήταν πολύ πληγωμένος από αυτή την κατάσταση και συνεχώς βρισκόταν στο σπίτι του φίλου του για να τον φροντίζει. Και μετά τον θάνατο του παιδιού συνέχιζε να πηγαίνει στο σπίτι του και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να παρηγορήσει τον φίλο του και τους γονείς του.
Το πρωί, εγώ πήγαινα σχολείο αρκετά νωρίτερα. Πήγαινα από τις 7:30. Ο Νίκος ερχόταν και αυτός νωρίς και ζητούσε από τους καθηγητές να του επιτρέψουν να ανέβει στο γραφείο μου για να μιλήσουμε. Ερχόταν πάρα πολύ τακτικά και αυτό που ήθελε ήταν να του πω κάτι παρηγορητικό, να του πω κάτι για τον φίλο του. Περίμενε από εμένα να τον καθησυχάσω και να του πω πως όλα θα πάνε καλά και ο φίλος του θα γίνει καλά.
Προσπαθούσα να τον εμψυχώσω και να του πω ότι όλο αυτό που έχει αναλάβει ήταν πάρα πολύ καλό και σωστό. Η προσωπική μου επαφή με τον Νίκο άρχισε από αυτό το θέμα. Καταλαβαίνετε πως, όταν πέθανε το παιδί, ένα χρόνο πριν τη δολοφονία του Αλέξανδρου, ήταν σε άσχημη κατάσταση.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι, όταν προέκυψε το όνομα Νίκος Ρωμάνος στη δίκη για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και ο δικηγόρος υπεράσπισης του Κορκονέα μου είπε ‘‘και ο Γρηγορόπουλος ήταν ένας επικίνδυνος αναρχικός, όμοιος με τον Ρωμανό και δεν ήταν τυχαίο που ήταν φίλοι’’, προσπάθησα να ανασκευάσω αυτή τη, δίχως επιχειρήματα, επίθεση και απευθυνόμενος προς το δικαστήριο είπα πόσο πληγωμένο παιδί ήταν ο Νίκος.
Είχε βιώσει το θάνατο του ενός φίλου και στη συνέχεια το θάνατο ενός άλλου φίλου μέσα στην αγκαλιά του και ο εισαγγελέας της έδρας μου απάντησε ‘‘και άλλοι έχουν χάσει φίλο αλλά δεν κατέληξαν έτσι’’. Ο εισαγγελέας δεν ήταν εκεί για να υποστηρίξει το θύμα. Ήταν εκεί για να υποστηρίξει τους δολοφόνους. Και το κατάφερε».
Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια προβοκατόρικη ερώτηση. Μου περιγράφετε δυο παιδιά τα οποία ήταν πολύ καλά παιδιά. Τι δουλειά είχαν στα Εξάρχεια;
«Θα σας απαντήσω έμμεσα με τρεις τρόπους. Έγινε η δολοφονία, έγινε η κηδεία του Αλέξανδρου, άνοιξε ξανά το σχολείο και στην πρωινή συγκέντρωση που κάναμε, μου ζήτησαν συμμαθητές του Αλέξανδρου να μιλήσουν για τη δολοφονία. Ήταν όλα τους συγκλονισμένα.
Μέσα στην αίθουσα ήταν και παιδιά της Α’ Γυμνασίου που δεν ήξεραν τον Αλέξανδρο, δεν ήξεραν ακριβώς τι είχε συμβεί, ότι είχαν ακούσει από τους γονείς του. Ένα από αυτά τα μικρά παιδιά, απευθύνθηκε στον 15χρονο ομιλητή και τον ρώτησε: ‘‘Και τι ήθελαν στα Εξάρχεια’’; Εκείνος απάντησε: ‘‘Εκεί δίπλα είναι το σπίτι μου. Εγώ μένω εκεί. Θα με ρωτήσεις γιατί μένω εκεί; Θα με ρωτήσεις τι δουλειά έχω στα Εξάρχεια’’;
Το άλλο που ήθελα να πω είναι πως η ερώτηση ‘‘τι ήθελε στα Εξάρχεια’’ έχει σχέση με όλη αυτή την προσπάθεια του κόσμου να ρίξει το άδικο στο θύμα. Όποιο και αν είναι το θύμα… δεν μπορεί. Έφταιγε. Διότι αν φταίει το θύμα εγώ είμαι ασφαλής. Δε φταίω και άρα δε θα βρεθώ ποτέ σε θέση θύματος. Το θύμα οπωσδήποτε πρέπει να φταίει.
Και να πω και το τελευταίο. Το δικαστήριο έγινε στην Άμφισσα. Μίλησα, λοιπόν, με τη μητέρα μου η οποία τότε ήταν 90 ετών, δεν είχε αντιληφθεί τι συμβαίνει, και της είπα πως αύριο θα πάω στην Άμφισσα γιατί γίνεται ένα δικαστήριο για ένα παιδί που σκότωσε ένας αστυνομικός και η πρώτη της αντίδραση ήταν: ‘‘Τι δουλειά είχε στην Άμφισσα το παιδί’’;
Δεν της είπα πού σκοτώθηκε αλλά αφού της είπα ότι εγώ πάω στην Άμφισσα υπέθεσε πως εκεί σκοτώθηκε το παιδί. Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση. Προφανώς, λοιπόν, θα μπορούσε και η Άμφισσα να βγει ένα επικίνδυνο μέρος».
Πώς μάθατε για τη δολοφονία του Αλέξανδρου;
«Έμαθα ότι δολοφονήθηκε ένα παιδί. Το βράδυ του Σαββάτου. Εκείνο το βράδυ, δηλαδή. Δεν πήγε το μυαλό μου, όμως. Καθόλου. Και την άλλη ημέρα πρωί – πρωί μου τηλεφώνησε η υποδιευθύντρια του Γυμνασίου και μου είπε: ‘‘Ξέρεις ποιο ήταν το παιδί που δολοφονήθηκε; Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος’’. Εκείνη την ώρα ένιωσα έναν πολύ μεγάλο θυμό, μια πολύ μεγάλη αγανάκτηση που πάλι είχαμε ένα νεκρό παιδί από σφαίρα αστυνομικού. Δεν ήταν ο Αλέξανδρος ο πρώτος. Ούτε ο τελευταίος.
Δε σκέφτηκα ποτέ ‘‘τι έκανε; πού έμπλεξε’’ κλπ. Από την πρώτη στιγμή ήξερα πως ένας αστυνομικός καταχρηστικά, με δολοφονική διάθεση, σκότωσε ένα αθώο παιδί. Δεν αμφέβαλα καθόλου».
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος | eurokinissi
«Τον Κορκονέα, οι συνάδελφοί του, τον έλεγαν ‘‘Ράμπο’’»
Τι πιστεύετε ότι έφταιξε και εκείνη τη νύχτα πήγαν όλα τόσο στραβά; Πώς μια συνηθισμένη για τα Εξάρχεια λογομαχία μεταξύ νεαρών και αστυνομικών είχε αυτή την κατάληξη; Είχε να κάνει μόνο με τον Κορκονέα ο οποίος ήταν ικανός να το κάνει και βρέθηκε εκεί τη χειρότερη στιγμή;
«Ξέρετε τι όνομα είχαν αποδώσει οι συνάδελφοί του στον Κορκονέα; Ράμπο! Στο δικαστήριο, ο εισαγγελέας είχε πει πως το ότι τον αποκαλούσαν έτσι οι συνάδελφοί του, πρέπει να μετρήσει υπέρ του γιατί σημαίνει πως έκανε πολύ καλά το καθήκον του. Το φαντάζεστε;
Ήταν ένας άνθρωπος που είχε αυτό το… νταηλίκι. Πυροβόλησε, είδε ότι τον χτύπησε, δεν ενδιαφέρθηκε για να δει ποια θα είναι η εξέλιξη, δεν κάλεσε ασθενοφόρο, ο Σαραλιώτης δίπλα του δεν τον συνέλαβε και οι δυο τους μαζί προσπάθησαν να διαγράψουν όλα τα σε βάρος τους ενοχοποιητικά στοιχεία.
Ο εισαγγελέας που υποστήριξε την αθωότητα του Σαραλιώτη καθόλου δε σκέφτηκε πως όλα αυτά που έκανε ο Σαραλιώτης μετά τη δολοφονία απέβλεπαν στο να καλύψει τη δική του ενοχή. Δεν απέβλεπαν στο να καλύψει την ενοχή του Κορκονέα. Όμως κατά τον εισαγγελέα και κατά τους ενόρκους ο Σαραλιώτης ήταν αθώος. Όμως ούτε εκείνος δεν ενδιαφέρθηκε. Δεν έπρεπε να μείνει εκεί, ας έφευγε ο Κορκονέας, να δει τι έγινε με εκείνο το παιδί; Τους ενδιέφερε, ωστόσο, μόνο να το καλύψουν».
Μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου, πότε μιλήσατε με τη μητέρα του;
«Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς. Αυτό που θυμάμαι, ωστόσο, είναι πως πέρα από τα συναισθηματικά, μου είπε να καταθέσω σαν μάρτυρας ήδη από το στάδιο της προανάκρισης. Τέλος πάντων. Δεν ήταν και σε θέση να πει πολλά πράγματα η γυναίκα».
Όσο περνούσαν οι μέρες και ακούγατε αυτά που ακούγαμε και εμείς για το τι παιδί ήταν ο Αλέξανδρος, πού είχε μπλέξει, τις παρέες του, τα Εξάρχεια, τι συναισθήματα σας προκαλούσε όλο αυτό;
«Πάρα πολύ μεγάλο θυμό και γι’ αυτό αμέσως βγάλαμε από το σχολείο ανακοίνωση που λέγαμε πως ήταν ένα εξαιρετικό παιδί που δεν είχε δημιουργήσει ποτέ κανένα θέμα και η διαγωγή του ήταν πάντα άριστη. Αυτή η ανακοίνωση απαντούσε ουσιαστικά σε αυτά που είχε βγει και είχε πει ο Κούγιας. Και άλλοι βέβαια τα έλεγαν, όχι μόνο ο Κούγιας. Απλά οι άλλοι επαναλάμβαναν αυτά που έλεγε ο Κούγιας».
Στην κηδεία του Αλέξανδρου πήγατε;
«Όχι δεν είχα πάει. Ήταν πολύ οδυνηρό για εμένα όλο αυτό».
Με τον Νίκο μιλήσατε τότε;
«Όχι. Δε μίλησα μαζί του. Δεν ήταν σε θέση να συζητήσει και να ακούσει. Και κυρίως δεν ήθελε να ακούσει πως έπρεπε να πάει να καταθέσει στο δικαστήριο. Είχα κάνει μεγάλη προσπάθεια να του μιλήσω αλλά δεν τα κατάφερα. Επικοινωνούσαμε μέσω της μητέρας του. Όπως έλεγε η μητέρα του δεν ήθελε να πάει να καταθέσει γιατί φοβόταν πως ο Κούγιας θα ασχολιόταν μόνο με τον παππού του. Ο Νίκος μπορεί, όπως σας είπα, να ήταν ένα παιδί πνευματικά ώριμο αλλά συναισθηματικά ήταν ένα πολύ τρυφερό και ευάλωτο παιδί και δε θα μπορούσε να το αντέξει αυτό. Και για τον λόγο αυτό δεν εμφανίστηκε σε κανένα στάδιο της δίκης.
Εγώ τον Νίκο τον συνάντησα πάλι όταν αποφυλακίστηκε. Μέσω συμμαθητών του, βρήκε το τηλέφωνό μου, μου τηλεφώνησε και συναντηθήκαμε. Την πρώτη φορά κάπου έξω, στο Ψυχικό, και από εκεί και πέρα ερχόταν πολύ συχνά εδώ, στο σπίτι μου».
«Η εξέτασή μου στη δίκη ήταν κωμωδία»
Τι σας «έβγαλε» ως διαδικασία η δίκη;
«Η εξέτασή μου ήταν μια κωμωδία αλλά τέλος πάντων. Το βασικό ήταν ότι οι ένορκοι όταν μιλούσα με κοίταζαν στα μάτια, το ίδιο και οι δικαστές. Και έκαναν ερωτήσεις. Υπήρχε διάλογος. Σε δεύτερο βαθμό, όλοι ήταν βουβά πρόσωπα. Μερικοί κοιμόντουσαν. Κυριολεκτώ. Δεν έδειχναν κανένα απολύτως ενδιαφέρον.
Όταν πήγα να καταθέσω, η πρώτη ερώτηση της προέδρου ήταν αν η Σχολή Μωραΐτη είχε τμήμα IB (σσ: πρόγραμμα σπουδών που προετοιμάζει τους μαθητές για την εισαγωγή τους στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια), ήθελε να την ενημερώσω για το πρόγραμμα διότι είχε γιο έφηβο και την ενδιέφεραν αυτά τα θέματα. Κατέθετα επ’ αυτών. Και μετά μπήκα στη βασική κατάθεση επί του θέματος και δεν τους πολυένοιαζε. Δε θέλανε να μιλήσω πολύ και να επηρεάσω».
Φωτογραφίες: Tζίνα Σκανδάμη
Σας δημιούργησε προβλήματα η στάση που κρατήσατε υπέρ του Αλέξανδρου;
«Ναι, μου δημιούργησε. Έχασα τη θέση μου. Αλλά δε θέλω βγει αυτό το ‘‘τι ηρωικά που τα έκανα’’ και ‘‘πόσο πλήρωσα γι’ αυτό’'. Δε θέλω να βγει αυτό. Το σχολείο με είχε υποστηρίξει απόλυτα στην κατάθεσή μου για τον Αλέξανδρο και σε όλα τα βήματα που κάναμε εκείνη την περίοδο. Αυτό κράτησε έως το 2012.
Μετά τις εκλογές και την άνοδο της Χρυσής Αυγής και μιας στροφής που έγινε προς τα πολύ δεξιά από την ελληνική κοινωνία, το σχολείο άρχισε να ανησυχεί για την πελατεία του. Υπήρχαν τότε και τα οικονομικά προβλήματα εξαιτίας της κρίσης, οι γονείς έπαιρναν τα παιδιά τους από το σχολείο επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα δίδακτρα.
Το σχολείο θεώρησε πως ένας από τους λόγους που χάνει την πελατεία του ήταν και η στήριξη του Γρηγορόπουλου και του Ρωμανού. Ειδικά για τον Ρωμανό το σχολείο δεν ήθελε να έχει γενικότερα σχέση. Αλλά απαρνήθηκε και τον Αλέξανδρο. Από το 2012 και μετά η εντολή που μας έδιναν ήταν όταν έρχεται η επέτειος της δολοφονίας, να μη μιλάμε στα παιδιά για τον Αλέξανδρο γιατί αυτά δεν αρέσουν στους γονείς. Από εκεί και έπειτα άρχισε η μεγάλη στροφή. Μέχρι τότε το σχολείο με στήριζε σε όλα τα βήματα».
Να πάμε λίγο τώρα και στον Νίκο Ρωμανό; Είχατε πάει στο δικαστήριο πριν λίγες ημέρες όταν κρινόταν το αν θα προφυλακιστεί για την υπόθεση της έκρηξης στους Αμπελόκηπους και εκείνο το περιβόητο δακτυλικό αποτύπωμα στη σακούλα. Τι σκέφτεστε για αυτή την ιστορία;
«Ναι είχα πάει στο δικαστήριο. Θα σας πω το εξής: Πριν από τρεις μήνες είχα γράψει στο Facebook ότι απομένουν τρεις μήνες στον Χρυσοχοΐδη για να υπονομεύσει τις εκδηλώσεις μνήμης για τον Αλέξανδρο. Ο Χρυσοχοΐδης δεν ανέχεται αυτές τις εκδηλώσεις γιατί είναι εκδηλώσεις κατά της αστυνομίας. Δεν είναι μόνο για τη μνήμη του Αλέξανδρου, είναι και κατά της αστυνομίας. Και αυτό δεν το ανέχεται.
Του ήρθε αυτό το ‘‘δώρο’’ με το διαμέρισμα και την έκρηξη. Ενώ, λοιπόν, είχε τα στοιχεία, τα όποια στοιχεία, αληθινά ή κατασκευασμένα, αλλά ας πούμε αληθινά, προφανώς από την αρχή, η σύλληψη του Νίκου έγινε στις 18 Νοεμβρίου. Περίμενε, δηλαδή, να τελειώσουν όλες οι κινητοποιήσεις για το Πολυτεχνείο, να μη συνδεθεί ο Ρωμανός με αυτές τις κινητοποιήσεις και το έβγαλε στις 18 Νοεμβρίου, μια ημέρα μετά, ώστε να κατασκευάσει ένα άλλο δεξιό αφήγημα:
Ο Ρωμανός είναι τρομοκράτης αμετανόητος, ο Γρηγορόπουλος θα είχε εξελιχθεί επίσης σε τρομοκράτη, τι καλά που έκανε ο Κορκονέας που μας απάλλαξε από τον έναν τρομοκράτη. Αυτό είναι ένα ακροδεξιό αφήγημα το οποίο υπάρχει. Το διαβάζουμε, το ακούμε. Βγαίνει συνέχεια. Και αυτό το αφήγημα ήθελε να ενισχύσει ο Χρυσοχοΐδης. Αυτή την ερμηνεία δίνω εγώ».
Άρα θεωρείτε πως η εμπλοκή του Νίκου Ρωμανού στην υπόθεση των Αμπελοκήπων είναι μια σε βάρος του σκευωρία;
«Θα σας πω το εξής: Ο Νίκος ερχόταν συχνά εδώ στο σπίτι μου και περνούσε όλη την ημέρα μαζί μας. Τον ενδιέφερε να συζητάμε. Και με εμένα και με τη γυναίκα μου. Μπορείτε να φανταστείτε έναν τρομοκράτη να έρχεται, να μας κάνει επίσκεψη, σε δύο ηλικιωμένους, και να περνάει όλη την ημέρα μιλώντας για θέματα που απασχολούν την κοινωνία;
Όταν καθυστερούσε καμία φορά να έρθει ή να με πάρει τηλέφωνο εγώ ανησυχούσα, ειλικρινά. Όταν μιλούσαμε ξανά του έλεγα ‘‘θέλω να μην αφήνεις μεγάλα διαστήματα γιατί ανησυχώ για σένα’’. Μου έλεγε ‘‘μα γιατί ανησυχείτε; δεν κάνω απολύτως τίποτα. Δεν είμαι αναμεμειγμένος σε τίποτα. Δεν έχετε κανένα λόγο να ανησυχείτε’’. Και του έλεγα ‘‘παιδί μου δεν ανησυχώ για το τι θα κάνεις εσύ. Ανησυχώ για το πώς θα σε παγιδεύσουν. Ανησυχώ για το τι θα κατασκευάσουν για να σε μπλέξουν. Για τους άλλους ανησυχώ για το πώς θα φερθούν απέναντί του. Όχι για το τι κάνεις εσύ’’».
Φωτογραφίες: Τζίνα Σκανδάμη
«Θέλουν να περάσουν το αφήγημα του ‘‘αλήτη Γρηγορόπουλου’’»
Θυμήθηκα τώρα, επειδή μιλήσαμε νωρίτερα για τις κινητοποιήσεις στη μνήμη του Αλέξανδρου, εκείνη την 6η Δεκέμβρη μέσα στην καραντίνα που είχατε προσπαθήσει να φτάσετε στην οδό Μεσολογγίου, στο σημείο της δολοφονίας, αλλά σας είχαν εμποδίσει.
«Μόλις ξημέρωνε. Σάββατο πρωί. Όλοι οι δρόμοι άδειοι. Ψυχή δεν υπήρχε στους δρόμους. Ούτε αυτοκίνητο, ούτε άνθρωπος. Σας λέω, μόλις είχε αρχίσει να ξημερώνει. Και δε με άφησαν. Δεν υπήρχε θέμα κορονοϊού. Ήμουν εγώ και η γυναίκα μου, η Αλεξάνδρα. Οι δυο μας. Δεν υπήρχε περίπτωση να κολλήσουμε κάποιον, ή να μας κολλήσει αυτός. Ολομόναχοι ήμασταν. Το θέμα ήταν πως δεν έπρεπε να γίνει καμία εκδήλωση μνήμης για τον Αλέξανδρο.
Όταν, μάλιστα, άφησα τα ρόδια που κρατούσα σε μια γωνία, ένας φίλος μου που μένει απέναντι από το μνημείο, μου τηλεφώνησε και μου είπε πως κατεβαίνει να πάει να τα πάρει και να τα πάει εκείνος στο μνημείο γιατί δεν μπορούσαν να τον εμποδίσουν αφού έμενε εκεί. Όταν πήγε, όμως, είχαν εξαφανιστεί. Μετά από λίγα λεπτά. Τους ενοχλεί πάρα πολύ. Το αφήγημα που θέλουν να περάσει είναι γι’ αυτόν ‘‘τον αλήτη τον Γρηγορόπουλο, που έκλεισε στη φυλακή έναν οικογενειάρχη αστυνομικό’’. Το έχω ακούσει με τα αυτιά μου, πολλές φορές.
Και να σας πω και κάτι τελευταίο. Εκείνο το βράδυ της δολοφονίας, ο Αλέξανδρος, είχε κανονίσει με τη μητέρα του, να τον πάρει από τα Εξάρχεια την ώρα που θα έκλεινε εκείνη το μαγαζί της στο κέντρο της Αθήνας. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο της, νόμιζε η μητέρα του ότι ήταν ο Αλέξανδρος ο οποίος την περίμενε για να πάνε μαζί στο σπίτι. Όμως ήταν άλλο πρόσωπο, το οποίο της ανήγγειλε ότι το παιδί ήταν στο νοσοκομείο. Δεν είπαν ότι ήταν σκοτωμένο.
Το λέω αυτό, γιατί προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αμαυρώσουν την εικόνα του Αλέξανδρου και να το παρουσιάσουν ως έναν επικίνδυνο που απείλησε τη ζωή του Κορκονέα. Ξέρετε πολλά επικίνδυνα παιδιά να δίνουν ραντεβού με τη μαμά τους στις 9 το βράδυ, να περάσει, να τα πάρει και να τα πάει στο σπίτι»;
32 Likes
Πόσο καραγκιόζηδες είναι αυτοί ρε μλκ ;;;;
3 Likes
Ναι.
6 Likes
Για να μάθεις να μην εκτιμάς τον καθηγητή πανεπιστημίου του βερολίνου. Φάτες τώρα τις 2 γιορτές και χωρίς σάκη κιόλας
7 Likes
hi all - δεν ξερω αν παρακολουθείτε το εξαιρετικό κανάλι του Μαρινάκη (καθηγητή στη Σιγκαπούρη), αλλα εβαλε το παρακατω ενδιαφερον βίντεο και σε συνδυασμό με παλαιότερα, όλοι φοβούνται για την ασφάλειά του.
5 Likes
Καλά τα λέει αλλά έχω μια βασική ένσταση. Ο Παο έχει αρχίσει να κάνει μεταγραφές δεκάδων εκατομμ. !
Μπορείτε να αναβάλετε την αφυπνισή σας για κανα 2-3 χρόνια ακόμα?
Και μετά… ΠΑΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΑΜΕ.
Ευχαριστώ.
Με αυτό το βίντεο ειδικά συμφωνώ στο έπακρο (και μπράβο του), αλλά γενικά πρέπει να παίρνουμε με γερά grains of salt αυτά που λέει. Πρώτον, γιατί ενσωματώνει συχνά την προσωπική του άποψη ως αλήθεια (ή και χειρότερα κάποιες φορές επιστημονική αλήθεια), δεύτερον γιατί παρ’όλο που είναι καθηγητής, δεν παρουσιάζει πάντα τις διάφορες και συχνά αντικρουόμενες θεωρίες και ερμηνείες για αυτά που λέει, παρά μόνο αυτήν με την οποία ο ίδιος συμφωνεί, και τρίτον, γιατί πλέον δέχεται χορηγίες από την Freedom24, κάτι που φαίνεται να έχει επηρεάσει αρνητικά την ποιότητα του καναλιού. (καλό ποστ εδώ: https://www.reddit.com/r/greece/comments/1gyfjlo/χάσαμε_το_greekonomics/)
Φυσικά συνεισφέρει γνώση, σε έναν τομέα που η Ελλάδα είναι πολύ πίσω, και δεν λέω τίποτα ρηξικέλευθο, απλά πρέπει να ακούμε όσα λέει με κριτική σκέψη, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω.
3 Likes
Απ’όλα τα επιχειρήματα που δίνουν ένα edge στον γράφοντα έναντι του συνομιλητή στα ιντερνετς, ο “πρωτοδισκακισμος” ειναι το κατ’εξοχην που σιχαίνομαι. Γιατι ειναι και το πιο ακουραστο. Ηταν καλυτερος ο Μαρινακης πριν βγαλει λεφτα απο τη δουλεια του. γουαου. Καθε φορα που διαβαζω κατι τετοιο αναρωτιεμαι πως ζουνε αυτοι που τα γραφουν.
Στο υπολοιπο ραντ ο φιλος γαργαλιεται που ο Μαρινακης εκανε μια διαφημιστικη συνεντευξη στη φρηντομ. Γουαου Χ 2. Ειναι το μονο απο τα βιντεο του που δεν εχω δει.
Κατα τα αλλα συμφωνω. Αλλα εχει πλακα η κριτικη σε οποιον κανει καποιου ειδους κριτικη στα πραγματα - επειδη δεν ειναι αρκετα καθαρος (ή είναι ; αδιαφορο) όσο θα θελαμε σε ενα φαντασιακο/ιδανικο επιπεδο “χασαμε” το γκρηκονομικς. Ή όπως λες γιατι δεν παρουσιαζει ολες τις αποψεις. Βασικα ολες οι αποψεις ειναι Out there σε οποιον θελει να τις βρει. Ο τυπος κανει τοσο προσεγμενα βιντεο, και καταληγουμε πως θα επρεπε να κανει ακομα μεγαλυτερα, ακόμα πιο τζάμπα, για να “αξιζει τον χρονο μας” ;
ενηγουεη
5 Likes
Εγώ βλέπω την πραγματικότητα σαν ένα κτήνος πληροφοριών και συνδέσεων.
Έχουμε 100 IQ. Φυσικά και δεν βλέπουμε την αλήθεια. Οπτικές γωνίες δίνουμε. Με την ελπίδα ότι στην σύνθεση αυτών θα νιώσουμε λίγο παραπάνω.
Ο τύπος στο βίντεο δίνει μια καλή οπτική γωνία. Τέλος . Μακάρι να τανε καλύτερος . Μακάρι να ήταν ο θεός. Μακάρι να ήτανε η μητέρα μου που τα ήξερε όλα όταν ήμουν 3ον. 
Με αυτόν τον περιορισμό δουλεύουμε.
Γενικό σχόλιο
Το youtube είναι εδώ και πολλά χρόνια μια πλατφόρμα για content creators με σκοπό το κέρδος, κοντά στο 100% στα μικρά κανάλια/ερασιτέχνες (230k θεωρείται μικρό προς μέτριο) και λίγο λιγότερο στα κανάλια που προέρχονται από οργανισμούς (π.χ. το Discovery και το National Geographic δεν περιμένει το youtube).
Προφανώς κάνει πολύ καλά που λέει ό,τι θέλει να πει, αλλά ότι κάποιος συμφωνεί μαζί του δε σημαίνει ότι δε χρειάζεται κριτική. Για να το κολλήσω με τον ακέφαλο
Αυτό είναι το ερευνητικό του αποτύπωμα, το οποίο είναι ανύπαρκτο τα τελευταία 6 χρόνια, και “ανύπαρκτο” γενικώς. Μην αρχίσω το flame, αφού μπορώ να επιχειρηματολογήσω με τις ώρες γιατί τα οικονομικά δεν είναι επιστήμη (και σε αρχαία πια ποστς, ο Αλεχάντρο είχε πει πως γενικά δεν είναι εύκολο να βγει νέα έρευνα στις οικονομικές επιστήμες και το πήρα σαν face value τότε γιατί μου έμοιαζε λογικό και συνεχίζω έτσι), αλλά ακόμη κι αν είναι, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι επιστήμονας.
Άρα αφού είναι καθηγητής, θα έπρεπε να κάνει είτε το ένα (έρευνα) είτε το άλλο (διδασκαλία). Διδασκαλία λέει κάνει στη Σιγκαπούρη (κομπλέ μάλλον) και έρχεται μετά να πουλήσει (μέσω διαφήμισης) βιντεάκια στο ελληνικό κοινό. Σε γενικές γραμμές, για μένα μια χαρά κάνει (free world γενικά), και ό,τι έχω δει βγάζει νόημα, γιατί πολύ απλά…όποιος έχει λίγο δράμι μυαλό καταλαβαίνει τι έχει συμβεί στην Ελλάδα, δλδ δε χρειάζεται να κάνεις οικονομετρία ή να χρησιμοποιείς hilbert spaces για να καταλήξεις σε “επιστημονικούς” όρους πως γίνονται οικονομικά εγκλήματα στην Ελλάδα και υπάρχει διαφθορά, αρκεί να κάνεις κάποιες προσθοαφαιρέσεις και τίποτε άλλο.
Άρα όταν ένας καθηγητής, δέχεται διαφήμιση από μια πλατφόρμα (και όχι ad revenue από τα εκπαιδευτικά βιντεάκια) είναι σίγουρα κάτι το οποίο θα έπρεπε να μας απασχολεί. Πιστεύω πως αν ήταν τόσο καλός επιστήμονας, θα μπορούσε να βρει αλλού δουλειά, ή αν δεν είμαστε τόσο χάπατα δε θα μας τραβούσε τόσο το ενδιαφέρον.
Επομένως (δεν τα έχω δει όλα του βίντεο, ούτε με απασχολεί, αν και ό,τι έχω δει συμφωνώ), έχει προφανώς νόημα να το ψάχνεις λίγο παραπάνω, όταν κάποιος δίνει υπόσταση στην άποψη του με το είμαι καθηγητής (για να είσαι καθηγητής πρέπει να είσαι επιστήμονας που δεν είναι), μιλάει για πράγματα που είναι υποκειμενικά (τα οικονομικά, όχι ότι μας έχουν κατακλέψει) και άρα εκφράζει προσωπική άποψη, στοχεύει σε κοινό ηλίθιο by default (αυτό μπορεί πολύ πιο εύκολα να αποδειχτεί από τα οικονομικά ) και τέλος, προωθεί κάτι που πιστεύει αυτός ο ίδιος ότι του κάνει (fair πάντως αυτό, είναι άλλος ένας πωλητής).
Δε θα πω ότι θα έπρεπε να κάνει ακόμη μεγαλύτερα video ή τσάμπα ή αν αξίζει το χρόνο μας, αλλά το ποιος σε πληρώνει είναι πλ πλ σημαντική ερώτηση
3 Likes
Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι πως παρουσιάζει τον εαυτό του ως ειδήμονα (που ενδεχομένως είναι) πράγμα που ρίχνει τις άμυνες των ανθρώπων και μετά κάνει διαφήμιση προϊόντων σε μορφή συνέντευξης, δήθεν πως τα στηρίζει αυτά έτσι και αλλιώς γιατί είναι το μέλλον. Μιλάμε για ανηθικότητα άλλου επιπέδου.
Είναι κατά κάποιο τρόπο όπως την βδομάδα influencers που είχαμε στο ξενοδοχείο που δούλευα στη Μύκονο. Ορισμένα πράγματα κάνουν bypass τις άμυνες των καταναλωτών, ένα από αυτά είναι οι influencers που παρουσιάζονται ως φίλοι μας που μας προτείνουν τα καλύτερα κλπ.
Το ίδιο θα έλεγα και για τον εθνικό ήρωα Αντετοκούμπο που σε μια φάση είχα σιχαθεί να τον βλέπω σε διαφημίσεις για τζόγο. Εγώ θα ντρεπόμουν στη θέση του και από τότε μόνο κράξιμο τρώει από μένα.
/
Όσων αφορά τώρα το περιεχόμενο… Η αξιοκρατία, η διαφθορά κλπ είναι κατά τη γνώμη μου υπερεκτιμημένα ζητήματα τα οποία δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση!
3 Likes
Δεν είναι επιστήμονας και απευθύνεται σε ηλίθιους.
Έχουν όμως πολλοι αυτή την ανάγκη για αυτα τα απλά και προφανή . Δεν είμαστε όλοι ουολ και Νικ που τα πιάνουν με την μια.
Που είναι ο λόγος ή ο αντίλογος ή ο συμπληρωματικός κτλ λόγος τον
" πραγματικών επιστημόνων" ?
Δεν ακούω κάτι… Μάλλον ασχολούνται με την επίσημη τους και δεν έχουν χρόνο.
Νομίζω πως πρέπει να ακούμε αυτά που λέει ο καθένας και όχι πόσο “ειδήμονες” θεωρούνται.
“A winner of the Nobel Prize in Economics, Paul Krugman wrote in 1998, “The growth of the Internet will slow drastically, as the flaw in ‘Metcalfe’s law’—which states that the number of potential connections in a network is proportional to the square of the number of participants—becomes apparent: most people have nothing to say to each other! By 2005 or so, it will become clear that the Internet’s impact on the economy has been no greater than the fax machine’s.”
Ακούω όλη μου την ζωη μαλακίες από ειδήμονες και αστέρια από άσχετους. Οπότε τα ζυγίζω με βάση την ουσία τους και όχι τι χαρτιά έχει ο καθένας στον κρεμασμένα στο τοίχο.