Προσωπικά έχω κάποιες σκέψεις, που δεν ξεκινούν τώρα αλλά τέλος πάντων αποφάσισα τώρα να τις γράψω, παρά το ότι ξέρω πως θα το μετανιώσω (δε γαμιέται συμβαίνει συχνά κι αυτό), με το γενικό κλίμα γύρω από τις πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις της Παρασκευής.
Ωραία, η πλειοψηφία του κόσμου που έχω ακούσει (ή διαβάσει) να λένε δυο κουβέντες, τοποθετούν το ζητούμενο όχι στο πρόσωπο του Μητσοτάκη (κι εγώ, αλλά μάλλον όχι για τον ίδιο λόγο) αλλά στο «γενικότερο πολιτικό σύστημα». Θέλουν(?)/θέλουμε(?) αυτό να αλλάξει και να πληρώσουν οι υπεύθυνοι. Ακούω συχνά επίσης ότι πρέπει να καταργηθεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και επιτέλους να γίνουμε σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος.
Οκ, θέλουμε δηλαδή μια ελεύθερη, δυτική αγορά όπου οι διαχειριστές της επιβολής της εξουσίας θα είναι υπόλογοι απέναντι στους άλλους διαχειριστές της ίδιας εξουσίας (yes it is). Το κεφάλαιο να έχει όρια στις συνθήκες που δέχεται να χρησιμοποιεί ώστε να αυτοσυσσωρευθεί ακόμα και όσο περισσότερο, να κινείται αυτός που το καρπώνεται μέσα στα πλαίσια μιας νομιμότητας και μόνο (όπως βέβαια ο ίδιος την ορίζει γιατί αυτός θέτει το ίδιο το πλαίσιο με τα δικά του όργανα να το νομοθετούν, αλλά οκ) και όταν τα κέρδη ζητούν επικίνδυνες συνθήκες ή εξαντλητικά επίπεδα εκμετάλλευσης για τους ανθρώπους να λένε ώπα, το παρακάναμε. Ναι, μέσα κι εγώ. Ένα λεπτό δώστε μου να καβαλήσω πρώτα τον ιπτάμενο ελέφαντα που εχω στο πατάρι και να ντυθώ με τη διαστημική στολή της αθανασίας μου, ακούγοντας το νέο δίσκο SOAD.
Εκτός αν θέλουμε να σπάσει η θεοποίηση αυτής της αηδίας που λέγεται εξουσία (ναι από τη στιγμή που εξουσιάζει εξουσία θα τη λέω, κι ας μην είναι sic), και να πάει στο διάολο κάθε διαχειριστής της, μπας και αναπνεύσουμε καμιά φορά χωρίς να πνιγόμαστε απ’ το ζυγό της εκμετάλλευσης, μπας και γλυτώσουμε από την έρημο της μοναξιάς και της κατάθλιψης που σπέρνει στο διάβα του το κέρδος και η ζωή που επιβάλει. Ξέρω γω, αν αυτό τότε ψήνομαι, είμαι όντως μέσα. Αλλά εδώ έρχεται το επόμενο που με μπερδεύει. Λοιπόν θέλουμε να σπάσει η ροή του καπιταλισμού, να παρατήσουν την εξουσία αυτοί που την ελέγχουν (ή την ασκούν)… από μόνοι τους. Επειδή μαζεύτηκαμε πολλοί και θα στεναχωρηθούν που μας είδαν να μην τους αγαπάμε πια. Σε κάθε περίπτωση πάντως δε χρειάζεται να τρομάξουν, και δεν είναι και σωστό δηλαδή. Δεν πρέπει να απειληθούν, από το λαό και την οργή του, πρέπει να λογοδοτήσουν μόνο στα δικά τους όργανα. Τα δικά τους, όργανα. Γιατί η βία δεν είναι ποτέ λύση, εκτός αν τη χρησιμοποιούν οι ίδιοι για να μείνουν όλα όπως έχουν. ΑΚΡΙΒΩΣ όπως (τα) έχουν.
Έχουν καταφέρει τόσα χρόνια να πείσουν τους πάντες ότι το πιο σημαντικό απολα είναι να μην αμφισβητεί κανείς το δόγμα της μη βίας από το νέο και τη νέα που δεν αντέχει άλλο, το φοιτητή που έχει αγανακτήσει, τον εργάτη που έχει σιχαθεί, τον άνθρωπο που τους έχει μισήσει, δίκαια έχω να πω εγώ γιατί μόνο μίσος τους ταιριάζει. Κάθε φορά πρέπει να νιώθω υποχρεωμένος να καταδικάσω τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Ε όχι ρε, δεν την καταδικάζω από όπου κι αν προέρχεται. Αυτό σημαίνει ότι συμφωνώ ότι πάντα μπορεί να οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο? Όχι. Αυτό σημαίνει ότι συμφωνώ με τη βία από όπου κι αν προέρχεται? Μα προφανώς όχι. Αλλά αντί να διαμαρτυρηθώ ή να κατσαδιάσω ένα παιδί 17 χρονών που θέλει να σπάσει το κεφάλι αυτού που του μαυρίζει τη ζωή (και το σώμα όταν βρει την ευκαιρία), προτιμώ να σκέφτομαι «οι υπόλοιποι γιατί δε θέλουν?» Μήπως να θελήσουν κι αυτοί λίγο μπας και αναπνεύσουμε πιο καθαρά, και με λιγότερα καθάρματα να ορίζουν τη ζωή μας? Το τί μετά, το πότε και το πώς θα το συζητήσουμε μεταξύ μας, εμείς που θα τους φτύσουμε γιατί λαχταράμε να έρθει άλλο αύριο. Και δε θα δώσουμε αναφορά, ούτε θα λογοδοτήσουμε στη σαπίλα. Το να ελπίζουμε ότι με εκλογές και ησυχία όλα θα φτιάξουν και δε θα ξαναεχουμε νεκρούς (δικούς μας, πάντα δικούς μας, ποτέ δικούς τους) είναι το πιο πετυχημένο παραμύθι που έχει κυκλοφορήσει, για παιδιά και για μεγάλους.
