Πιθανόν να εξέλαβε την κίνησή σου ως απειλή προς τον ιδιοκτήτη του.
Το έχω πει πολλές φορές δεν μου αρέσει να δένουν τα ζώα, αλλά το ίδιο (αν όχι περισσότερο) σιχαίνομαι να χρησιμοποιείς ένα σκυλί, ένα ζώο, σαν φύλακα. Πάρε συναγερμό. Τα ζώα δεν προορίζονται για φύλακες. Δεν τους αντέχω αλήθεια, άνετα τους μπουρλοτιάζω, είναι πιο επικίνδυνοι από τα σκυλιά τους. Αχ με φούρκισες τώρα, δεν θα σταματήσω.
Εγώ το ένιωσα σαν.
" Κοίτα δεν κωλοβαραω όλη μέρα, κάτι κάνω"
Κωλοβαραγε όλη μέρα btw. Σπάνια το έβλεπες όρθιο χαχα
Χαχα, λες? Βάλθηκε ν’ αποδείξει ότι τ’ αξίζει το φαΐ του. Εμ τι, για ακαμάτη τον πέρασες;
Όταν ένας σκύλος επιτεθεί σε άνθρωπο τότε ή ο σκύλος ήταν χωρίς επιτήρηση, χωρίς λουρί, χωρίς φίμωτρο κλπ σε μέρος που κυκλοφορούν άνθρωποι, ή ο άνθρωπος μπήκε στον χώρο του σκύλου. Ο σκύλος δε φταίει πάντως.
Δε μας βγαίνει κάποια επιθετικότητα. Όλα ανάγονται στο να ξέρουμε να φερόμαστε στη ζωή. Και όσοι έχουν σκύλους και όσοι πάνε σε εστιατόρια και όλοι. Σε αυτό υπάρχει γενικότερο πρόβλημα, δε νομίζω να διαφωνεί κανείς 
.
Σίγουρο αυτό. Επίσης και η κουλτούρα απέναντι στα ζώα συντροφιάς είναι διαφορετική σε χώρες όπως η Γαλλία σε σχέση με την Ελλάδα. Τόσο η κουλτούρα αυτών που έχουν, όσο και των υπολοίπων.
Μερικα στα γρηγορα:
Την ευθυνη την εχει ΠΑΝΤΑ ο ιδιοκτητης και ποτε το ζωο, το οποιο παντα βασιζεται σε ενστικτα και σε conditioning.
Δεν ειναι ολες οι ρατσες σκυλιων το ιδιο. Προσωπικα δεν βρισκω κανεναν λογο να εχει καποιος Pitbull Terrier ή Rottweiler, οταν μπορει να εχει οποιαδηποτε αλλη ρατσα. Ολοι ξερουμε ομως γιατι θελουν πολλοι να εχουν μια πιο επιθετικη ρατσα σκυλιων. Ειναι προεκταση του ανδρισμου τους ή/και θελουν να τα εκπαιδευσουν να ειναι επιθετικα, γιατι το βρισκουν γαματο.
Και τα Chihuahua ειναι μια απο τις πιο επιθετικες ρατσες που υπαρχουν, αλλα λογω μεγεθους, δυναμης και σαγονιων, προφανως δεν μπορουν να ειναι οσο επικινδυνα οσο θα ηθελαν και οσο αλλες, μεγαλυτερες ρατσες.
Παραλληλισμοι με οπλα κτλ ειναι λιγο ακυροι, αλλα αυτο που μπορει σιγουρα να παραλληλιστει ειναι οι προθεσεις των ιδιοκτητων σκυλιων, και το κινητρο τους για να εχουν συγκεκριμενη ρατσα οταν υπαρχουν πανω απο 100 ρατσες που μπορουν να επιλεξουν.
Απλα παρτε γατες κι αφηστε τα σκυλια. Λατρεμενα και τα δυο ειναι, απλα με γατες αφενος δε θα εχετε τετοια διλημμματα, αφετερου μπορειτε να πατε διακοπες για κανα 2 εβδομαδες και με αυτοματο feeder να μην ανησυχειτε καθολου. Ισα ισα που τα γατια θα κανουν ζωαρα οσο λειπετε.
Ας γράψω κι εγώ την ταπεινή μου άποψη περί σκύλων…
Όσον αφορά τη βόλτα τους σε δημόσιο χώρο, η νομοθεσία στη χώρα μας είναι - αν δεν κάνω λάθος - σαφής: με λουρί, με φίμωτρο και υπό έλεγχο. Γνωστός μου περίμενε μια μέρα να πάρει έναν καφέ και δίπλα του ήταν ένα ζευγάρι με σκύλο (λυκόσκυλο νομίζω), που δεν είχε εκείνη την ώρα ούτε φίμωτρο, ούτε το κρατούσαν από το λουρί. Αποτέλεσμα; Ξαφνικά του ήρθε του σκύλου και δάγκωσε το χέρι του γνωστού μου, χρειάστηκαν ράμματα σε ιατρείο. Οι άλλοι κατάλαβαν το λάθος τους (ο ένας νομίζω ήταν και αστυνομικός στο επάγγελμα) και μόνο γονατιστοί δεν παρακαλούσαν για να μην τους κάνει καταγγελία (δεν τους έκανε, κακώς για εμένα).
Όσον αφορά σε ιδιόκτητο, περιφραγμένο ή/και κλειστό χώρο, μπορώ να έχω ελεύθερο τον σκύλο μου και να τον ελέγχω μόνο όταν έρχονται τρίτοι για επίσκεψη (γιατί είχαμε δει πρόσφατα τραγικά/εγκληματικά αποτελέσματα με παιδί και όχι μόνο). Αν άγνωστος πάει να μπει χωρίς την άδειά μου στον περιφραγμένο ιδιόκτητο χώρο μου, όπου εννοείται θα έχω ελεύθερο τον σκύλο μου, και του επιτεθεί ο σκύλος μου, ποιος θα φταίει; Ο σκύλος, εγώ ή ο εισβολέας; Κατά την άποψή μου, ο τρίτος.
Μιας και αναφέρθηκαν τα τσιουάουα, κάποτε με είχε δαγκώσει ένα τέτοιο δείγμα σκύλου με κοφτερά δόντια στο πόδι, αν το κλώτσαγα θα το μαζεύανε από τον τοίχο… Ήταν σε σπίτι που είχα πάει δεκάδες φορές, το σκυλί είχε θέμα με τον χώρο του, αν καθόμουν με μύριζε και με προσπέρναγε, αν περπατούσα γρύλιζε επιθετικά και το κρατούσαν κάθε φορά. Το θέμα είναι ότι όταν μου επιτέθηκε ήταν έξω από το εξώπορτα του σπιτιού, όπου πρόλαβε να βγει και να επιτεθεί. Βλαμμένο σκυλάκι…
Χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες σήμερα, εντός και εκτός φόρουμ!
Διότι, ως γνωστόν, “σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει”, όπως επίσης και “Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει”, μια ακόμη παροιμία που έρχεται στο νου!
“45 Γιάννηδες, ενός κοκκόρου γνώση”
“Πότε ο Γιάννης δε μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί”
Ευτυχώς για τις Ιωάννες δε λένε τίποτα 
Χρόνια σας πολλά!
Η συμπεριφορα των (κακων) ιδιοκτητων με τους σκυλους ειναι πολυ κοντα στην οδηγικη αλλα και στων καπνιστων. Ειναι αυτος ο peak ελληναρισμος του κανω οτι γουσταρω και συνηθισε το.
Ελλάδα η Χώρα του ήλιου.
Στο βορρά έκανε κρύο και ήταν πιο πυκνοκατοικημένα. Οι άνθρωποι αναγκάζονταν να ζούν όλοι μαζί σε
μεγάλα ξύλινα σπίτια με φωτιά στη μέση, 20-25 ατομα μαζί. Δεν ξέρω αν έχετε δει Βίκινγκ, καπως έτσι.
Αποτέλεσμα ήταν να μάθουν να περιορίζουν τις τάσεις τους και την έκφραση τους, για να μην γίνεται ΧΑΜΟΣ. Μίλαγε ένας ένας και πρόσεχαν πως η συμπεριφορά τους επηρεάζει τους άλλους, γτ αν “γίνεις προβλημα” εφυγες. Δηλαδή μάθαν να δημιουργούν “ενα ευχάριστο περιβάλλον”.
Με τι κόστος όμως? Μη αυθεντικότητα! Οχι ο εαυτός μου! Ελλειψη αγάπης. Πρέπει να δείχνεις τι είσαι για να αγαπηθείς και όχι τι πρέπει να είσαι για να επιβιώσεις. Αν σου λέγαν Μπραβό ή εκτιμούσαν της φέικ εκφραση σου τότε δεν ένιωθες αγάπη αλλά μια ανακούφιση πως θα έχεις και αύριο σπίτι.
Οπότε έχουμε χαρούμενο περιβάλλον και λυπημένη ψυχή.
Ελλάδα. Ο Κάθενας έμενε μακριά αν και ποτέ δεν ήταν σπίτι του… κάπου γύρναγε. Ηθελες να ουρλιάξεις? Νο προμπλεμ, κανένας δε σε άκουγε ή νοιάζονταν, γτ πολυ απλά άν δε γούσταρε έφευγε.
Βρίσε , αδιαφόρησε εντελως για την ύπαρξη άλλων, Δεν υπάρχει θέμα,δεν ενοχλείς. Εδώ προφανώς υπάρχει μεγαλύτερη αυθεντικότητα και ΠΟΤΕΝΤΙΑΛ τουλάχιστον για τρού λόβ. Αν δείχνείς τι είσαι υπάρχει πιθανότητα σε κάποιους να αρέσεις!
Εδώ έχουμε χαρούμενη ψυχή και ΓΤΠ περιβάλλον.
Δεν ταιριάζει στον Ελληνα η μεγαλούπολη και η πυκνοκατοίκηση. Παει κόντρα στην εξελιχτική ψυχολογία του. Και προσπαθου΄με με ΝΟΜΟΥΣ και περιορισμούς να την χαλιναγωγήσουμε.
It aint happening boys. Χρειαζόμαστε άλλο μοντέλο οικονομίας και όχι να μιμηθούμε τον βορρά όπως προσπαθούμε! Και να αραιώνουμε ε ! Πανω απ όλα να αραιώνουμε , χαχα.
Τώρα θα πείτε Ιταλία , Ισπανία κτλ. Εκεί δεν είναι πιουρ. Εκεί είναι ουσιαστικά Γερμανικά φυλα λόγω ιστορίας . Φαίνεται και απο το DNA. Εμείς είμαστε ΠΙΟΥΡ δλδ Μίνωες και Μυκηναίοι. Φούλ ζέστη δλδ.
Αυτοί μπασταρδεύτικάν για πολλούς λόγους. Κατακτήσεις απο κατακτητές που δεν είχαν θέμα ιντερμιγλιν. Εμείς λιγότερο, με κατακτητές που ΔΕΝ ΜΑΣ ΘΕΛΑΝ. Επίσης υπήρχε πάντα το ΠΑΣ μη Ελληνας βαρβαρος όποτε ψάχναμε Ελληνες για να κάνουμε παιδία κτλ κτλ κτλ. Πολλοί λόγοι τεσπα.
Προσπαθούμε να μιμηθούμε την επιτυχία ανθρώπων που ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΛΛΟΝ. Εκεί ήθελα να καταλήξω . Εμείς είμαστε χωριό ,ψάρεμα,κυνηγι,κήπος κτλ
Πιο αναρχία δλδ. Ο καθένας πιο αυτόνομος, με έμφαση στο ΠΙΟ , όχι τελείως δλδ. Μια ισορροπία πιο κοντα στην ελευθερία. Η περισσότεροι περιορισμοί δεν θα δουλέψουν ΠΟΤΕ σε αυτό το ΖΩΟ.
Ω! Να ήμασταν και εμείς σαν και αυτούς !
Αυτοί. " Αν δεν είχα προγραμματισμένες διακοπες στο Αιγαίο το καλοκαίρι θα σκότωνα την οικογενεια μου και θα την έτρωγα,"
Αύριο ξεκινάω δουλειά μετά από 15 μέρες και για τελείωμα των διακοπών είδα ξανά την τριλογία του “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”. Με αφορμή την πρώτη ταινία που έδειξε το Star - αντί να δείξουν την extended version μας έπρηξαν στις διαφημίσεις - έκατσα και είδα και τις άλλες δύο ταινίες σε extended. Παράλληλα αναρωτιόμουν πού πήγαν τα χρόνια του Γυμνασίου, που αυτές τις ταινίες τις σχολιάζαμε το επόμενο πρωί στο σχολείο, αφού είχαμε ξενυχτίσει για να τις δούμε στην τηλεόραση, πού πήγαν οι παρέες εκείνης της εποχής, πώς ξαφνικά τριανταρίσαμε, και πώς πολλοί πρωταγωνιστές των ταινιών είναι τώρα κοντά στα 60 (είναι δυνατόν ο κινηματογραφικός Μπόρομιρ, ο κινηματογραφικός Φάραμιρ κι ο κινηματογραφικός Άραγκορν να είναι τώρα τόσο μεγάλοι;).
Συμπέρασμα: Η θέαση του άρχοντα μειώνει πολύ το άγχος, αυξάνει πολύ την κρίση των τριάντα.
Και των σαράντα
Κλάμα…
Κάπου μέσα στους πρωτους μήνες του 2003 σε στρατιωτική μονάδα της Λαμίας μετρούσα λίγες ακόμα εβδομάδες μέχρι το τέλος της θητείας μου.
Ένα απογευμα, σε μια έξοδο μου από το στρατόπεδο, περπατουσα σε κεντρικό δρόμο της πολης πηγαινοντας προς το κέντρο.
Σε μια στροφή του δρόμου υπήρχε βενζινάδικο με παρκαρισμένα αυτοκίνητα μπροστά του.
Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά κ δεν είχα σπουδαία ορατότητα. Οποτε περνώντας ανάμεσα απο δυο αυτοκινητα κατέληξα να βαδιζω ολοταχώς προς το σπιτάκι του σκυλου του βενζινάδικου, του οποιου την ύπαρξη αγνοουσα κ το οποίο δεν φαινόταν καθολου από κει που ερχομουν.
Το σκηνικό γινεται ακομα καλυτερο από το γεγονός ότι είχα μαζι μου discman (ειπαμε 2003 - θυμάμαι ακομα τι άκουγα εκείνη την ώρα: ήταν Priest εποχής Ripper) κ το volume ήταν στο τέρμα, οποτε δεν άκουσα καθολου τα γαβγισματα που υποθέτω ότι θα είχαν αντηχησεί σε όλη την πολη εκείνη την ώρα.
H εικόνα λοιπον που εχω είναι να προχωρω ανάμεσα στα δυο αυτοκινητα μέσα στο σουρουπο, με τον Ripper να σκουζει μέσα από τα ακουστικά μου “Hell is Home to me” ή κάτι τέτοιο, κ αντί να ξαναβγώ στον δρόμο, τα βήματά μου να με έχουν οδηγήσει στον Κερβερο τον ίδιο:
Πετάγεται μπροστά μου το πιο τρελαμένο γιγαντιαίο λυκόσκυλο που θυμάμαι να έχω δει (το οποιο ήταν μεν αλυσοδεμενο, αλλα με αλυσίδα τέτοιου μήκους ώστε ο σκυλος να έχει υπερβολικα μεγάλη ακτίνα κινήσεων),
με αρπάζει κατευθείαν στο ποδι κ ρίχνει με τους κυνόδοντές του ακραίο δάγκωμα στην δεξιά μου κνήμη.
Η αλήθεια είναι ότι θυμάμαι ακόμα τον πονο απο το δάγκωμα όπως κ τη δυναμη που χρειάστηκε να βάλω για να τραβηξω το ποδι μου από τα δόντια του.
Για ένα λεπτό, από αυτά που φαίνεται να κρατουν μια αιώνιοτητα, η αίσθηση έμοιαζε σα να ξεκολλουσε σάρκα από πανω σου.
Με τα πολλα, κ μετα απο όλη τη φασαρία που έκανε ο σκυλος, την ώρα που κατάφερα κάπως να απεγκλωβιστω, ήρθε κ κόσμος από το βενζινάδικο (δυο άτομα αν θυμάμαι καλά), κ πηγαν κατευθείαν να χτυπήσουν τον σκυλο.
Εντελώς ειλικρινά, κ χωρίς σάλτσες, η άμεση αντίδρασή μου, απόλυτα ενστικτωδώς, κ παρολο που ο πονος ήταν ακόμη αφορητα έντονος, ήταν να φωνάξω “οχι” κ να προστατεψω το σκυλί.
Να αναφέρω κάπου εδώ πως δεν είχα ποτέ μου κατοικίδιο, αλλά δεν θεωρώ πως χρειάζεται κιόλας να έχει κανείς για να έχει μια φυσική αγάπη προς τα ζώα.
Επιπλέον, ειδικά στην συγκεκριμένη περιπτωση, θεωρώ ότι η ευθυνη ήταν στον μεγαλύτερο βαθμό δική μου,που ηλιθιωδως δεν έδωσα μεγαλύτερη προσοχή στον περιβαλλοντα χώρο,
κ σε έναν μικρότερο των ιδιοκτητών (οχι τόσο για το μήκος της αλυσίδας - ουτως ή άλλως προσωπικα σιχαίνομαι τις καταστάσεις όπου απαιτείται αλυσοδεσιμο κ θεωρώ ότι καλό είναι τα ζώα να βρίσκονται σε περιβάλλοντα που να μην χρειάζεσαι να καταφυγει κανεις σε τέτοια μέτρα- όσο για το πού είχαν το σκυλοσπιτο εξαρχής: αρκετά κοντά στο δρόμο, κ με χαμηλή ορατότητα λόγω αυτοκινητων μπροστά του κλπ).
Ωστόσο, η ιστορία ΔΕΝ τελειώνει εδώ.
Το αληθινό twist ήταν αυτό που επακολουθησε.
Το δάγκωμα ήταν σοβαρό κ χρειάστηκε φροντίδα κ παρακολουθηση οπότε, πολυ λογικα, όταν επέστρεψα στο στρατόπεδο πηγα στην αντιστοιχη μονάδα νοσηλείας, όπου κ σημειώθηκε το περιστατικό.
Με μια μικρη λεπτομέρεια να απαιτείται να προστεθει στην ιστορία:
Επειδή ήμουν κ λιγο παρταλι τότε, στα τελευταία της θητείας μου, κ ήμουν συνέχεια με φυλακές, κρατήσεις κ ολα αυτα τα ωραία που παιζουν στον Ε.Σ. η αλήθεια είναι ότι όταν είχα βγει κ έπεσα πανω στον σκυλο, δεν ημουν όντως εξοδουχος- μια χαρά σκαστος ήμουν…
Οποτε στην αναφορά του περιστατικου δεν μπορούσα προφανώς να πω ΠΟΥ έγινε, κ αναγκαστηκα να πω ότι το δάγκωμα ήταν από τυχαίο αδέσποτο σκυλο του στρατοπέδου ( οχι κάποιο συγκεκριμένο - υπηρχαν πολλα τότε εκεί, τα οποία φυσικά, απ όσο θυμάμαι, δεν είχαν πειραξει ποτε κανέναν)
Καλά πήγε αυτό…
Την επόμενη μέρα, το περιστατικο άρχισε να παιρνει διαστάσεις που δεν φανταζομουν καν:
Ο διοικητής του στρατοπέδου ετοιμαζόταν να αιτηθεί να μαζευτούν όλα τα αδέσποτα του στρατοπέδου
(όπου πιθανοτατα θα κατέληγαν να θανατωθούν).
Κ ετσι απλά, βρέθηκα να ειμαι, οχι απλά σκαστος, αλλά κ υπόλογος για ψευδή αναφορά σε σοβαρό θέμα, στην περίπτωση που το παραδεχομουν.
Κ προφανως όλο αυτό σηκώνει ΕΔΕ.
Ωστόσο, όσο παρταλι κι αν ημουν, δεν μου περασε ουτε μια στιγμή από το μυαλό να αφήσω να γίνει θανάτωση ζωντανων (ποσο μάλλον από δική μου μαλακια), οπότε πριν προλαβει ο διοικητής να κινήσει τις διαδικασίες βγήκα κ είπα στεγνά τι ακριβώς είχε γίνει.
Το αποτέλεσμα ήταν τα σκυλιά να γλιτώσουν, ο διοικητής, παραδόξως να εκτιμήσει την στάση μου (κ να με επιβραβευσει βέβαια με 20 μέρες φυλακή, για να μη ξεχνιόμαστε), στο στρατόπεδο να συζητιέται όλο αυτό το σκηνικό για το επομενο δίμηνο, κ να μου βγάλουν ένα παρατσούκλι του τυπου “Δεκανέας Ντόγκης ο Αληταράς” ή κάπως έτσι.
Επιλογος:
Περίπου κανα δίμηνο μετά το περιστστικο ( κ χωρίς φυσικά να έχω όντως υπηρετήσει τις φυλακές που έτρωγα- αλλιώς ακόμα εκεί θα ήμουν),
φρεσκο-απολυμενος από τον Ε.Σ. βρίσκομαι σε παλια μου γνώριμα μέρη κάπου στο τέρμα της Πατησίων.
Ήταν περίπου ενάμιση χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, κ όλη η πολη είχε πολλα αδέσποτα.
Αργά το βράδυ λοιπόν, σε ένα σημείο του δρόμου που περπατουσα - ευτυχώς μόνος - βρεθηκε απέναντι μου στην άδεια Πατησίων μια αγέλη από αδέσποτα (νομίζω είχα μετρήσει πανω απο δέκα), τα οποία κοντοσταθηκαν για μια στιγμή, κ αμέσως μετά άρχισαν να γαυγιζουν σαν δαιμονισμένα κ να τρέχουν προς το μέρος μου.
Για λίγα δευτερόλεπτα θυμάμαι να παγωνω κ να ενεργοποιείται μέσα μου η ανάμνηση της εμπειρίας που είχα στη Λαμία.
Κάπου εκεί συνειδητοποίησα επί τόπου, ότι - περα απο την επικινδυνοτητα της κατάστασης - εκείνη ήταν η στιγμή που η εμπειρία του βιωματος θα μετασχηματιζοταν σε φοβία - ή όχι.
Αμέσως μετά λοιπόν, κάπως κατάφερα να ανακτησω την ψυχραιμία
μου κ έμεινα ακίνητος κ σταθερός με καμια δωδεκαρια σκυλους να τρέχουν κ να γαβγίζουν γυρω μου κυκλωνοντας με σα να ήταν οι Ροχιριμ του Two Towers.
Τλκ, όσο απίστευτο κ να ακουγεται, σταδιακά ηρέμησαν κ άρχισαν να με ακολουθούν, χωρίς να με πειραξουν, όταν μετά απο λίγα λεπτά,με ηρεμες κινήσεις, συνέχισα να περπατάω.
Τλκ βρέθηκαν να μου κάνουν παρεα στη διαδρομή μου, να με μάθουν κ απο κει κ περα, όταν τα συναντούσαν ξανά να με αναγνωρίζουν.
Οποτε κάπως έτσι βρέθηκα να μετατρέπομαι σταδιακά - κ σιγουρα άθελά μου - σε dog whisperer κ αντί να τα αποφευγω/αποστρεφομαι να εξοικειώνομαι/αγαπω-κατα-περιπτωσεις πολυ πιο άνετα απ ότι στο παρελθον.
Ηθικα διδάγματα:
Ναι, κάποιες καταστασεις που αφορούν ζώα ( ποσο μάλλον αδέσποτα ή άγρια κλπ) μπορουν να εξελιχθουν πολυ επικίνδυνα.
Προφανώς η ευθυνη εναπόκειται παντα στους ανθρώπους, πρωτιστως στους υπεύθυνους για το εκάστοτε ζώο (προσωπικα σιχαίνομαι τη λέξη ιδιοκτήτης σ αυτά τα ζητήματα), κ σε καποιες περιπτωσεις - όπως με αδέσποτα - σιγουρα απαιτείται μια στοιχειώδης επίγνωση του περιβάλλοντος
(για την πολιτεια δεν κάνω ΚΑΝ λόγο, ποσο μάλλον για την πολιτεία του Κουλη)
Στην πραγματικοτητα, έψαχνα απλά αφορμή να ανακαλεσω αυτή την ιστορία - ειναι απο τις αγαπημένες μου
PS Οι Γατες ειναι ΛΑΤΡΕΙΑ ουτως ή άλλως
(κι ας μου πηρε χρονια να το συνειδητοποιησω - μεχρι που χρειάστηκε να ζησω για καιρό με κανα δυο στον ίδιο χωρο κ κατάλαβα ποσο ΕΠΙΚ Ζωντανά ειναι)
Επιστροφή στην βάση μετά απο 11 μερούλες στην Ελλάδα. Να ευχηθώ καλή χρονιά σε όλους σας, υγεία φυσικά, να αγαπάτε τους ανθρώπους σας κ να τους το δείχνεται όσο πιο συχνά γίνεται.
Χρόνια πολλά στους Αντώνηδες και τις Αντωνίες, με υγεία και μουσικάρες!
Ευχαριστουμε
Χρόνια πολλά και στις Αθανασιες και τους Θανασηδες (ποιος Θανάσης; όπως θα έλεγε και ο ΘΒ!)
Karen Metal 
