Ο μπαμπάς μου βγάζει τον μικρό τρεις φορές την ημέρα, το πρωί, το μεσημέρι και αργά το απόγευμα προς βραδάκι. Πρόσφατα, είδε ένας κύριος τον μπαμπά μου να βγάζει μια σακουλίτσα και να τα μαζεύει μπροστά στην αυλή του και του έλεγε “μπράβο”…που φτάσαμε, σκέφτηκα.
Επίσης, τον μικρό τον παίρνουμε παντού μαζί μας, σε μαγαζιά, εμπορικά, ταβέρνες κλπ. Αν μας κάνουν παρατήρηση γυρίζουμε την πλάτη και δεν ξαναπατάμε στο μαγαζί, στην χειρότερη τον κρατάμε μέσα στο κουτί μεταφοράς, στην καλύτερη τον βάζουμε πάνω στην καρέκλα ή τον καναπέ και όχι μόνο δεν μας λένε τίποτα αλλά κάθε φορά που περνάνε από δίπλα του άνθρωποι, είτε περαστικοί είτε υπάλληλοι, σκύβουν από πάνω του και τον φιλάνε. Ο μικρός ποτέ δεν δημιουργεί πρόβλημα, αν και δεν είναι εκπαιδευμένος, είναι εξαιρετικά ήρεμος και φιλικός. Θέλω να πω μ’ αυτό, τι ζόρι τραβάνε μερικοί; Τα αδέσποτα, ναι, είναι πρόβλημα αλλά δεν φταίνε αυτά, αν οι καθυστερημένοι τα εγκαταλείπουν στην τύχη τους ή/και δεν τα στειρώνουν. Αισταδιάλα.
Σήμερα μπήκα σε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος και λίγο μετά από μένα μπήκε ένας κύριος με σκύλο. Ο σκύλος ανέβασε τα μπροστινά του πόδια σε δύο πάγκους. Εγώ τράβηξα ζόρι. Έπρεπε να τον αφήσει έξω τον σκύλο, τελεία.
Δεν γνωρίζω. Πάντως, θεωρώ ότι υπό προϋποθέσεις οι σκύλοι μπορούν να μπαίνουν μέσα σε καταστήματα, π.χ. σκύλοι-οδηγοί. Για παράδειγμα, στο νοσοκομείο δεν μας είχαν αφήσει να τον βάλουμε μέσα με το κουτί μεταφοράς, οκ λογικότατο. Σε γενικές γραμμές, εμένα δεν με ενοχλούν τα σκυλιά οπουδήποτε, όταν πληρούν τα απαραίτητα, εμβόλια και υγιεινή. Οκ, πώς θα το ξέρεις, απλά το υποθέτεις όταν συνοδεύονται από άνθρωπο.
Δε με ενοχλούν ούτε εμένα τα σκυλιά, με ενοχλεί να βάζουν τα πόδια τους σε πάγκους που ακουμπάνε σκεύη φαγητού όπως θα με ενοχλούσε αν τα έβαζαν άνθρωποι.
Ναι ναι, κατάλαβα. Καταφανώς, φταίει ο κάτοχος του ζώου. Όντως, και εμείς έχουμε αδυναμία στον μικρό αλλά δεν τον αφήνουμε ανεξέλεγκτο (και αυτός από μόνος του έμαθε να μην είναι).
το προβλημα που βλεπουμε συχνα ειναι πως οι κατοχοι των ζωων ειτε 1. υποθετουν πως επειδη αυτοι δεν εχουν προβλημα με μια συνθηκη, δεν θα επρεπε να εχουμε και οι αλλοι ειτε 2. πιστευουν πως τα ζωα τους εχουν δικαιολογιες γιατι φοβηθηκαν/δεν καταλαβαν/ειναι ζωα κτλ, και εκει που πας να φας, πρεπει να μπεις σε μια φιλοσοφικη συζητηση για το μεχρι που πρεπει να παει η πατουσα του ζωου, και αν καποιος ενοχλειται αν το παιδι του τρωει διπλα σε ενα λυτο, ακακο (?) μικρο λυκο.
Τις καταλαβαίνω τις ανησυχίες σας. Προσπαθώ, δηλαδή! Εγώ ζω μαζί του, γνωρίζω τον χαρακτήρα του ζώου, ξέρω πως να τον χειριστώ σε κάθε περίσταση, είναι αλλιώς.
Μοντεχριστο, θα είχε ενδιαφέρον να μοιραστείς την εμπειρία σου πάνω σε αυτό το θέμα και να μας πεις τι ισχύει στην Ελβετία (Ελβετία δεν ζεις;). Πώς είναι εκεί οι άνθρωποι. Οκ, ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν αδέσποτα, ή τουλάχιστον όχι στο βαθμό που υπάρχουν εδώ, αλλά δεν γνωρίζουμε τη νοοτροπία των ανθρώπων με ζώα.
Όσο για το μανταρίνι, δεν είναι η πρώτη φορά που αναρτά δημοσιεύσεις που είναι ενάντια στα ζώα. Τον θυμάμαι. Χαλάρωσε την πέτσα σου, τρολάκι.
Εμενα το θεμα μου ειναι οτι δεν σεβεσαι το (εστω παραλογο) κολλημα η φοβια του αλλου. Αν εχω σιχαινομαι τα ζωα (δεν τα σιχαινομαι, αλλα χαρην συζητησης) δεν ειμαι υποχρεωμενος να το ανεχτω επειδη εσυ δεν εχεις θεμα. Ναι ξερω κοσμο που δινει γλωσσοφιλα με το σκυλι του, εμενα τα σαλια με ψιλοαηδιαζουν, σορυ τι να κανω, δεν μου αρεσει. Να μην μιλησω για ατομα με φοβιες. Γιατι θεωρουμε το δικαιωμα του ιδιοκτητη σκυλιου να το βγαλει βολτα χωρις λουρι η να το βαλει σε μια καφετερια (που το ζωο γαβγιζει γιατι δεν περναει καλα) πιο σημαντικο απο το δικαιωμα ενος ανθρωπου με φοβια να πιει τον καφε του ηρεμα?
Ολα αυτα λυνονται με διαλογο φυσικα. Το προβλημα με πολλους ιδιοκτητες σκυλων ειναι οτι εχουν τεραστιο self-entitlement και αμα πας να πεις και τιποτα εισαι το ακαρδο κτηνος και αμα δεν γουσταρεις σηκω φυγε εσυ. Εγω αυτα δεν μπορω, σορυ.
μεγαλη πιστη εχεις στον συν-ανθρωπο… αυτα λυνονται με κανονες βασικα.
και επειδη ρωτηθηκα
στη Γαλλια που μενω, εχουν φτιαξει και dog parks και χωρους/τουαλετες. επισης εχουν 100 επισημανσεις παντου αναφορικα με τα κακα. Και προστιμα πεφτουν αν σε πιασουν. οι ιδιοι οι ιδιοκτητες ειναι αυστηροι με αλλους ιδιοκτητες
δεν θυμαμαι να εχω δει ζωο χωρις λουρι εκτος ελεγχομενου χωρου
οπως δεν θυμαμαι να εχω δει μεσα σε ρεστωραν
και στις πολυκατοικες υπαρχουν επιλογες, αλλα και ποινες
το θεμα ειναι οταν δεις ενα αγνωστο ζωο να τρεχει στη γενικη κατευθυνση του παιδιου σου και πρεπει σε κλασματα του δευτερολεπτου να αποφασισεις ποσο κουλ εισαι. Ακομα και σε επιθεσεις σκυλων σε παιδακια, διαβαζουμε “προκληθηκε ο σκυλος”, “επρεπε να ξερει το παιδι”, “επρεπε να εχει κανει την ταδε εκπαιδευση αλλα την εκανε αλλα ο εκπαιδευτης δεν ειχε πιστοποιηση” και δεν ξερω και εγω τι.
Δεν μου έχει τύχει. Όποτε κάποιος το φοβάται και το λέει το παίρνουμε αγκαλιά και το απομακρύνουμε από τον άνθρωπο που φοβάται. Δεν λέω ότι δεν είναι πρόβλημα αυτό, αλλά σε μας δεν έτυχε να δημιουργήσει πρόβλημα σε άλλους ανθρώπους. Για μένα δεν είναι ή το σκυλί (εγώ δλδ) ή αυτός. Καλύτερα να συμβιβαστούμε. Ούτε είναι λογικό να μου κάνουν παρατήρηση όμως όταν είναι σε εξωτερικό χώρο, δεν γαβγίζει (δεν γαβγίζει ποτέ σε ξένους χώρους) και είναι είκοσι μέτρα μακριά, δεν ανάγκασα κανένα με το ζόρι, αλλά αν η πολιτική του καταστήματος το επιτρέπει και εγώ σε σέβομαι, γιατί όχι; Του φοράμε λουρί,το οποίο κρατάμε στα χέρια ακόμα και όταν τρώμε, δεν το έχουμε ανεξέλεγκτο.
Και τα σάλια σε αηδιάζουν, μαζί σου, δεν σε υποχρέωσα να τον φιλήσεις, όμως εγώ δεν απαγορεύεται να φιλάω το σκυλί μου σε δημόσιο χώρο επειδή σε αηδιάζει, ε στην τελική δεν θα πάρω άδεια και για αυτό.
Το λήγω γιατί σας βγαίνει επιθετικότητα σε αυτό το θέμα, δεν μπορώ να ξέρω τι εμπειρίες έχετε, αλλά εγώ (ως κάτοχος σκύλου) σας σέβομαι σε δημόσιους χώρους και θέλω και οι άλλοι να δείχνουν ευγένεια και κατανόηση, όχι να επικρατήσει ή ο ένας ή ο άλλος.
Χμ, νομιζω οτι οι συμφορουμιτες δεν μιλουν για περιπτωσεις σαν τη δικη σου. Ολα σωστα φαινεται οτι τα κανεις. Μιλουν για τις περιπτωσεις εκεινων που θεωρουν οτι “ενα ζωο ειναι, δεν θα σε πειραξει”.
Πριν πολλα χρονια με ειχε δαγκωσει ενα τοσοδα σκυλι στην παραλια. Παιδια ημασταν, οι ξαδέρφες μου μικροτερες, τρομαξαν οταν ειδαν το σκυλι να μας κοβει το δρομο (χωρις καν να γαυγισει) και ειπα “ενα σκυλακι ειναι”. Και με δαγκωσε. Για χρονια τα φοβομουν, παροτι το εχω ξεπερασει. Διασκεδαζω με μερικα σκυλια φιλων και γνωστων, αλλα εχω χασει το τρενο με τα μαθηματα για το πώς αλληλεπιδρουμε με σκυλια γενικως.
Καπου εγραψε ο Παντελης οτι ““οι κάτοχοι ζώων” μπορεί να αντικατασταθεί με αρκετούς ακόμα όρους” και εχει απολυτο δικιο. Δεν εχει σημασια αν εσυ εχεις αγαπη για το ζωο σου, αν σου αρεσουν τα οπλα, αν σου αρεσει να κανεις γυμνισμο, αν προτιμας να πετας τα σκουπιδια σου στον μπλε καδο ανακυκλωσης (αν θελεις να πικαρεις αντιπαλη ομαδα στο παρκινγκ του γηπεδου της αγαπημενης σου ομαδας ή αν σου αρεσει να καπνιζεις σε κλειστους χωρους - για να κανουμε και μια συνδεση με προσφατα flames του φορουμ). Οφειλεις να σεβαστεις μια κοινωνια οπου οι κανονισμοι της λενε το αντιθετο. Αν δεν σου αρεσουν, υπαρχουν και οι παλαιοχριστιανοι, οι σπηλιες, τα βουνα και αλλοι πλανητες.
Για να γελασετε, αγαπω τις γατες, χωρις να εχω δικη μου ωστοσο. Προχθες με γρατζουνισε μια ενω την χαϊδευα και κωλοτριβοταν στα ποδια μου. Τα ιδια στην Αντιπαρο, αν παω 5-10 μερες και δεν με γρατζουνισει γατα, ειναι σαν να μην εκανα διακοπες.
Μην παρεξηγηθω, δεν μιλαω για εσενα, απο το ποστ σου πιαστηκα για να παραπονεθω για διαφορες συμπεριφορες, μια χαρα πραττεις εσυ. Το δευτερο προσωπο δεν πηγαινε σε εσενα (τωρα που το διαβαζω καταλαβα γιατι παρεξηγηθηκες) ηταν γενικο.
Μίλησα για τη δική μου περίπτωση, γιατί ούτε εγώ έχω αλληλεπιδράσει με άλλους “κατόχους” ζώων. Προτιμώ, επίσης, τον διάλογο, όπως και ο @morgoth.
Ναι, δεν είναι όλοι σωστοί, για να μην πω ακατάλληλοι (όχι μόνο να έχουν ζώο αλλά και παιδί, δεν ντρέπομαι να το πω). Και άμα τους κάνεις παρατήρηση, θα πέσουν να σε φάνε. Αλλά ούτε το άλλο άκρο μπορώ. Αν υπάρχει φοβία, εννοείται, από πριν θα έχω λάβει τα μέτρα μου είτε μου το πουν είτε όχι.
Γενικά, μην περιμένετε πολλά σε μια χώρα ανθρώπων που παίρνουν σκυλιά για φύλακες ή άγριες ράτσες χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση, εγκαταλείπουν τα ζώα στην τύχη τους όταν γεράσουν ή δεν τους χρησιμεύουν πουθενά, δεν εφαρμόζουν τη νομοθεσία, πυροβολούν αδέσποτα ζώα εξ επαφής κ.ά. Σκατοψυχιά, με θύματα τα ζώα και τους συνανθρώπους μας.
@morgoth δεν παρεξηγήθηκα. Πιο πολύ εισέπραξα ότι έχετε άσχημες εμπειρίες που σας έχουν κάνει, ίσως, περισσότερο επιφυλακτικούς.
Summary
Δηλώνω ένοχη! Το παίρνουμε σε εσωτερικό χώρο όταν μας επιτρέπεται. Καταλαβαίνω ότι δεν θα αρέσει σε όλους, αλλά στο μετρό που μπορούμε δεν του επιτρέπουμε να ενοχλεί άλλους ανθρώπους και μέχρι σήμερα, πράγματι, είναι το πιο ήσυχο πλασματάκι που έχω αντικρύσει (χαχα, περηφάνια!).
Μην ανησυχείς το έχουμε πάνω στην καρέκλα, είτε να κάθεται στο κάθισμα με το λουράκι του είτε μέσα στο κουτί μεταφοράς ακουμπισμένο στη διπλανή καρέκλα. Αν πάει στα πόδια ξένων το πιθανότερο είναι να το κλοτσήσουν, σε αυτή την περίπτωση εμείς θα είχαμε το φταίξιμο. Και δεν θα το εκθέταμε ποτέ σε τέτοιον κίνδυνο.
@montecristo ωραία στη Γαλλία, η εντύπωση που έχω αποκομίσει είναι ότι οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί στο θέμα των ζώων, όχι πιο ανεύθυνοι. Και ότι αυτές είναι πιο pet friendly χώρες, επομένως και οι μη ιδιοκτήτες ζώων είναι πιο ανεχτικοί, όταν φυσικά τηρούνται οι κανόνες υγιεινής και η νομοθεσία. Δεν χωρά αμφιβολία ότι δεν τηρούνται (τηρούνται ή δεν τηρούνται, ιδού η απορία). Με όσα ξενοδοχεία επικοινώνησα στην Βιέννη, μου άφησαν πολύ θετική εντύπωση.
Υπήρχε ένα πολύ φιλικό και τεράστιο σκυλί στο χωριό μου που κάθονταν μπροστά στο σπίτι του ιδιοκτήτη και πάντα κοιμόταν ή άραζε. Άλυτο.
Για κάνα μήνα η παρέα σύχναζε σε εκείνη την περιοχή, δε θυμάμαι γτ. Το σκυλί το χαιδευαμε και παίζαμε μαζί του κάθε μέρα. Ήμουν 7-8 χρόνων.
Μια μέρα λοιπόν κάναμε βόλτες με τα ποδήλατα και περνούσαμε μπροστά από το σκυλί αυτό καθώς ο δρόμος μπροστά από το σπίτι ήταν κατηφορα. Το σκυλί άραζε όπως πάντα ξαπλωμένο.
Ανεβεναμε στην κορυφή και τρέχαμε μέχρι κάτω και πάλι από την αρχή .Μέσα σε ένα μήνα το είχαμε κάνει 1000-1500 φορές. Το σκυλί πάντα εκεί να μας κοιτά σε ημικοιμισμενη κατάσταση μόνιμα.
Στο τέλος μια μέρας λοιπόν, ενώ είχαμε κάνει αυτή την διαδρομή 50 φορές , αποφασίζουμε
" μια τελευταία". Ανεβαίνουμε και ένας ένας φεύγαμε κάτω. Ήμουν ο τελευταίος. Όταν φτάνω μπροστά από το σκυλί λοιπόν,κάπου στα μισά της κατηφορας, ένα αυτοκίνητο εμφανίστηκε στο βάθος σε κάθετο δρόμο στο τέλος της κατηγορας. Πολύ μακριά ίσα που φαίνονταν. Αυτό το αυτοκίνητο ήταν ο ιδιοκτήτης του σκύλου.
Το σκυλί που ξέραμε για τόσο καιρό " χάθηκε".
Πετάχτηκε πάνω και άρχισε να με κυνηγά.
Με δάγκωσε 5-6 φορές ενώ ήμουν πάνω στο ποδήλατο και έτρεχα να ξεφύγω . Ευτυχώς δεν έπεσα , αν και έφτασα κοντά και ευτυχώς που ήταν κατηφόρα και εν τέλει έπιασα την απαραίτητη ταχύτητα για να ξεφύγω.
Μου εσκισε όλο το μοιρο και ευτυχώς ήταν μια γυναίκα εκεί και με πήρε σπίτι της και με έβαλε στην μπανιέρα όπου με έπλυνε και σταμάτησε το αίμα.
Αν ήμουν με τα πόδια ή αν έπεφτα μπορεί να με σκότωνε.
Ήταν 12 χρόνων σκύλος και δεν το χε κάνει ποτέ ξανά, ενώ ήταν καθημερινά επί 12 χρόνια γύρω του ανθρώποι.
