Δεν έχω υπόψη μου τη διαφορά η αλήθεια είναι. Θα ψαχτώ. Αν είναι μούφα ξέρω πού παρκάρεις.
Αυτο φανηκε απειλητικο. Και φοβαμαι οτι θα με ψαξεις. Διοτι το ραβανι Γαλαξιδιου φτιαχνεται με 1 κιλο ρυζι Καρολινα Σε δευτερη σκεψη, ισως σου αρεσει αφου δεν εχει φυσικα την υφη ενος κεικ. Καλη ορεξη, παω να δω αν ειναι οκ το αυτοκινητο.
Ναι, το ανέφερες και πριν αυτό, τι φάση;;;;;;
Φαση οπως λεμε “τοπικο προϊον” ή “τοπικη συνταγη”. Αναμφισβητητα “παραξενο” στην αρχη, αν δεν το εχεις ξαναφαει. Δεν ξερω, δεν μπορω να περιγραψω ακριβως. Ειναι πιο “νωπο”, δεν ειναι κεικ (αλευρι), αλλα δεν εχω φτιαξει κιολας τη συνταγη ποτε για να σου πω ακριβως πώς γίνεται.
Το εφτιαχνε η γιαγια μου, δεν μου αρεσε. Μεγαλωσα κι οταν παω στο χωριο και το πετυχαινω που και που σε κατι ακυρα μαγαζακια γυρω-γυρω, χειροποιητο φυσικα, παιρνω 2-3 κομματια για να εχω.
Δεν το καταβροχθιζω οπως το καλο γαλακτομπουρεκο (που τρωω τα δυο κομματια μεχρι να φτασω σπιτι), αλλα το ραβανι Γαλαξιδιου μού αρεσει πια.
Ρε συ αυτό είναι λέει βασικά ρύζι και ζάχαρη! Wtf. Και μάλιστα το ρύζι πρέπει να το αλέσεις κιόλας;;; Sounds like too much trouble. Και δεν παίζει να είναι συνταγή από προγιαγιάδες και πίσω. Γιαγιάδες και αν. Εκτός κι αν τότε που δεν είχανε μπλέντερ και τέτοια στο Γαλαξίδι μπαίνανε στη διαδικασία να σπάσουνε το ρύζι με το χέρι, οπότε σ’ αυτή την περίπτωση δεν ξέρω αν πρέπει να συγχαρώ τις Γαλαξιδιώτισσες για την υπομονή τους ή να τις οικτίρω για τη μαλακία που τις έδερνε…
Ειναι περιπου 2 αιώνων. Και είχαν λόγο να το κάνουν έτσι
Το Γαλαξίδι φημίζεται για το ραβανί με το ρύζι και η ιστορία του γλυκού προέρχεται από τις γυναίκες των ναυτικών. Έφτιαχναν το ραβανί με ρύζι γιατί έτσι οι ναυτικοί μπορούσαν να το πάρουν μαζί και να το διατηρήσουν για αρκετό καιρός εκτός ψυγείου. Παλαιότερα, η σπεσιαλιτέ του τόπου φτιαχνόταν σε ξυλόφουρνο.
Εχω εναν τετοιο στην αποθηκη.
Your call
Σάμαλι > ραβανί, ρεβανί, ή όπως σκατά λέγεται. Στην Αλβανία το κάνουν ωραίο, μας έχουν φέρει κέρασμα, εκατό φορές ανωτερο από το (αδιάφορο) ραβανί. Κατά τα άλλα, κι εγώ με το μέρος της πορτοκαλόπιτας τάσσομαι.
@jonkyr ααααα μάλιστα πολύ ενδιαφέρον. Makes perfect sense this way. Αποσύρω/ανακαλώ τα επιπόλαια συμπεράσματα.
@SilentWinter κάτσε λίγο φρόνιμα κοπελιά, που θα πεις το ραβανί αδιάφορο…
Ούτε καν αδιάφορο, ανύπαρκτο είναι!
Τι να σου πω ρε, πραγματικά…
Btw, βγήκαμε έξω για φαγητό και μας σέρβιραν σιμιγδαλένιο χαλβά για κέρασμα. Τον άλλον τον νηστίσιμο, ούτε να τον δω.
Ρε behave λέμε, θα φωνάξω το Νικόλα!
Ταχίνι είναι, ρε ανώμαλε!
Και τι πρόβλημα υπάρχει με το ταχίνι γαμώ την τρέλα μου!
Ρε δε σοβαρεύεστε λίγο λέω γω; Με τις παραξενιές σας όλοι; Το ένα σας ξινίζει το άλλο σας βρωμάει;
Το απεχθάνομαι! Θα σε ρωτήσω, ρε φιόγκο;
Ωχ ωχ διαισθάνομαι τη λέξη που αρχίζει από “που” και τελειώνει σε “άκι” να κοντοζυγώνει. Ώρα να αραιώνω σιγά σιγά.
Δεν θα τσακωθώ μαζί σου, επειδή έχω δίκιο! Ήπια λίγο κρασί και ζαλίστηκα…
Σαμαλι ετρωγα μερικες φορες στα γηπεδα μικρος. Πάντα μου άρεσε η μαστίχα, αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Παροτι ειμαι εθισμενος στη ζαχαρη (γενικως) και αγαπω τα σιροπιαστα (ειδικώς), αυτο παντα το εβρισκα “too much”. Καποιες φορές, εχω πεταξει κιολας κομμάτι του.
Το Σάμαλι είναι πρόδρομος του Ρεβανί (ραβανί για εμάς). Το όνομα του Ρεβανί μάλλον έρχεται από το Γιερεβάν της Αρμενίας και τη μάχη μεταξύ Περσίας - Οθωμανικής αυτοκρατορίας για την επικράτηση στην περιοχή. Το Σάμαλι είναι περσικό, έχει μαστίχα και δεν έχει αυγά. Ινδοκάρυδα και τέτοια πήρε πολύ αργότερα. Αφού δλδ η Τουρκία κατέκτησε την Αρμενία και δημιούργησε το γλυκό της νίκης. Που φυσικά, έμοιαζε με το Σάμαλι αλλά δεν έπρεπε να είναι ίδιο. Κλασικοί τούρκοι.
Να πούμε ότι και τα δύο δεν θα υπήρχαν, αν η “πρόοδος” δεν είχε μετατρέψει την αρχική ζύμη (καταΐφ), σε ψωμί (εκμέκ καταΐφ), σε χυλό με αλεύρι (καναφέ), σε κλωστές από το ίδιο υλικό (κανταΐφι), σε ψωμί με τυρί/καϊμάκι (εκμέκ κανταΐφι) και σε κλωστές με τυρί/καϊμάκι (κιουνεφέ). Απο εκεί ήρθε το αλεύρι και έγιναν το κέικ και το σάμαλι.
Κάπου σε αυτά τα ονόματα να πούμε ότι υπάρχει εναλλαγή/επαναφορά στο πέρασμα των χρόνων, δλδ όπως το γαλαξιδιώτικο ραβανί δεν είναι ίδιο με το κλασικό, έτσι και το εκμέκ καταΐφι του παρελθόντος δεν ήταν ίδιο με το σημερινό.
Το 'χεις μελετήσει και φαίνεται!
Χανω πολυ χρονο απο τη ζωη μου ψαχνοντας για πραγματα που θελω να κανω σωστα. Οταν αποφασισα να μπω στις ζυμες, διαβασα για τη χημεια πισω απο αυτες. Μετα αρχισα να κανω ψωμι. Το ιδιο με τα γλυκα, αλλα εκει ασχοληθηκα με το ποσο μπορω να τα πειραξω (για να βαζω λιγοτερη ζαχαρη) και τις επιπτωσεις στη συντηρηση. Ε, καπως ετσι εμαθα αχρηστα πραγματα, που συνηθως δεν θυμαμαι απο μνημης. Τα επαναφέρω ψάχνοντας στο ιντερνετ ή τα εχω ακομη στα bookmarks και ανατρεχω εκει. Για το Γαλαξιδι ας πουμε εψαξα σημερα. Δεν ηξερα ποτε εμφανιστηκε το γλυκο, αλλα γνωριζα οτι η γιαγια μου ειχε τη γνωση απο την προγιαγια μου. Ηταν μια ωραια νεα αχρηστη πληροφορια.