Πάντως εδώ μέσα βλέπω παίζει πολύ το Animals!
Σίγουρα το Dogs είναι η απόδειξη ότι ο Γκίλμορ είναι ο μεγαλύτερος κιθαρίστας/καλλιτέχνης που έχει υπάρξει ποτέ.8)
Όλο το Animals είναι αποκύημα της μεγαλομανίας του Γουότερς.
Οπότε το Dogs, είναι η απόδειξη ότι ο Γουότερς είναι από τους κορυφαίους καλλιτέχνες που έχουν υπάρξει ποτέ.
Το Dogs είναι μία από τις αποδείξεις ότι οι Pink Floyd είναι το κορυφαίο συγκρότημα που έχει υπάρξει ποτέ.&-
To Dogs ειναι η αποδειξη οτι το Animals ειναι το καλυτερο αλμπουμ των Floyd. 8)
Μπα διαφωνώ.Εκτός αν εννοείς στο πως ήταν η συμπεριφορά του στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος κατά την διάρκεια της περιοδείας κτλ.
Ειδικά το Dogs είναι κομμάτι του Gilmour,ο οποίος στην τριετία '75-'78 θεωρώ ότι βρίσκεται στην κορυφή της συνθετικής του δεινότητας καθώς συνθέτει κομμάτια όπως το “Shine On You Crazy Diamond”,“Wish You Were Here”,“Dogs”,“Comfortably Numb” κ.ά.
Γενικα οτι λεει ο Floydized, επισης δε καταλαβαινω γιατι το Animals θεωρειται απο πολυ κοσμο outsider δισκος.
Φρονώ ότι αυτό συμβαίνει επειδή λίγο πολύ σε αυτόν τον δίσκο αρχίζει και διαφαίνεται το μέλλον του συγκροτήματος,αρχίζει η μεγαλομανία του Waters(αν και ο Γκίλμορ συμμετέχει εμφανώς στον δίσκο,και είναι ο τελευταίος όπου κάνουν παραγωγή όλοι μαζί.Μετά ως γνωστών όλοι ασχολούνται με τις προσωπικές τους δουλειές,ακολουθούν οι διακοπές του Wright στην Ελλάδα και τα προβλήματά του και όλα τα γνωστά,οι μάχες Gilmour-Waters μέσα στο εστιατόριο για το Comfortably Numb,το δεύτερο σόλο που κότσαρε ο Γκίλμορ για σπάσιμο,μέχρι να φτάσουμε στην ταινία του The Wall και να μην μιλιούνται)
Είναι λίγο πιο δύσκολο ηχητικά από τα προηγούμενα άλμπουμ τους,είναι πιο “ξερό” δηλαδή με την έννοια ότι ο Wright δεν ντύνει τα κομμάτια με τα πλήκτρα του όπως παλιά-αν και έχει κάποια μεγάλα σόλο-,και δεν έχει κάτι το τόσο…“πιασάρικο” όπως έχει το The Wall με το Another Brick,όπου ο Ezrin εξανάγκαζε τον Γκίλμορ να πηγαίνει στα club της εποχής για να ακούσει τα disco beat κτλ.Περιττό να πω ότι ο Γκίλμορ απλώς αηδίασε,κλασικά:lol:
Συν ότι και εμπορικά είναι το πιο “αδύναμο” από τα 4 θηρία που είχαν κυκλοφορήσει εκείνη την δεκαετία.Σημαντικός παράγοντας σίγουρα ήταν και το ότι κάνουμε λόγο για 3 τεράστια κομμάτια σε έκταση(Dogs,Pigs,Sheep),τα δύο εκ των οποίων ήταν έτοιμα και παίζονταν live,με διαφορετικούς-εν μέρει- στίχους και όνομα,από το 1975 κιόλας.
Πάντως για εμένα το Animals πέρα από το ατελείωτο ενδιαφέρον που μπορείς να βρεις για τους στίχους και το πως αντιλήφθηκε ο Waters την τότε πραγματικότητα,είναι ένας δίσκος όπου πραγματικά ο Gilmour έχει μία από τις κορυφαίες στιγμές του,με το απίστευτο Dogs,τα σόλο μπάσου και κιθάρας στο Pigs κτλ.Επίσης παίζει και με το καινούριο του pedalboard ε,του Pete Cornish,ο οποίος του έκανε και μία αναβάθμιση για τις συναυλίες!
Χωρίς να τα 'χω ακούσει όλα, η φάση είναι Meddle πάνω απ’όλα, μετά οι πρώτες δύο πλευρές του Ummaguma που ορίζουν το τέλειο (το υπόλοιπο το ψιλοβαριέμαι όμως) και Piper at the Gates of Dawn και πολύ κοντά το Saucerful of Secrets.
Γενικότερα οι Floyd δεν έχουν δίσκο που να τον ακούω άνετα απ’την αρχή μέχρι το τέλος, σε όλους πηδάω κομμάτια, και -όπως φαίνεται προφανώς- προτιμώ την ψυχεδελική περίοδο έναντι της prog. Από τα prog άνετα Animals πάντως.
- Dark Side of The Moon - γιατί έτσι.
- Wish You Were Here - γιατί γιουβέτσι.
- Live at Pompeii - τα είπαν πιο πάνω. Σε γαμάνε και φωνάζεις σε αυτό το live.
- The Division Bell - γιατί έχει μια ανείπωτη πίκρα και κάθε φορά που το ακούω μου ακούγεται πολύ…τίμιο. Σαν δήλωση ότι μέχρι εδώ ήμασταν, κοιτάμε πίσω και τελικά δεν μπορούμε να πάμε πουθενά με τα 3/4. “…at higher altitude, with flag unfurled” ανατριχίλα ανάμεικτη με τζιν λεμόνι γαμώ
edit: Μιλώντας για ανατριχίλες όμως τώρα θυμήθηκα το Careful with that Axe Eugene από το Pompeii και παίζει repeat