Νάτο και το βίντεο!
3 Likes
Φήμες λένε ότι τον Απρίλιο έρχεται επανέκδοση του Live at Pompeii σε Blu-ray με remix του ήχου από Steven Wilson!
5 Likes
Ελπίζω όχι το ανεκδιήγητο director’s cut
Λέγεται για την original έκδοση, όχι το director’s cut.
2 Likes
Έτσι όπως πάει, σε λίγο δεν θα έχει μείνει τίποτε από τα 70s που να μην το έχει… επαναμιξάρει ο Steven ο Wilson! (ο οποίος κάνει καλή δουλειά, δεν το αμφισβητεί κανείς!)
2 Likes
Ισχύει, νομίζω χρόνια ήθελε να ασχοληθεί με τους Floyd, ίσως τώρα με την πώληση του καταλόγου τους στη Sony να έχει την ευκαιρία του!
Ορίστε και το πρώτο δείγμα:
2 Likes
Ορεξη να εχει κανεις να τη δει!
8 Likes
Και να φανταστείς τα είχαν πει πριν λίγο καιρό πάλι… Φαντάσου να μην τα έλεγαν δηλαδή!
Απίθανη συνέντευξη.
1 Like
Hey… Roger… Leave Ozzy alone…!!!
2 Likes
Άλλη μια δικαίωση για εμάς τους Gilmourικούς.
4 Likes
Ανακοινώθηκε η επανακυκλοφορία του Wish You Were Here για τα 50 του χρόνια. Η deluxe έκδοση θα έχει εκτός των άλλων και μια συναυλία του 1975 και συγκεκριμένα από τις 26 Απριλίου (δηλαδή από πριν βγει ο δίσκος, ενώ ακόμα τον ηχογραφούσαν). Η συναυλία αυτή δόθηκε στο Los Angeles.
Ο Mike Millard ήταν ένας τύπος που (κυρίως τη δεκαετία του '70, αλλά και στα τέλη των '80s) ηχογράφησε (παράνομα) εκατοντάδες συναυλίες στις Δυτικές ΗΠΑ. Έκανε αντίγραφα των ηχογραφήσεών του και τα αντάλλασσε με άλλους που έκαναν την ίδια δουλειά και έτσι αρκετές από τις ηχογραφήσεις του “κυκλοφορούσαν”. Ήταν ακραιφνώς εναντίον της οικονομικής εκμετάλλευσης των ηχογραφήσεών του και ο τύπος όταν έκανε αντίγραφα έβαζε συγκεκριμένα “σημάδια” ανάλογα με το άτομο στο οποίο την έστελνε κι αν διαπίστωνε ότι κάποια ηχογράφησή του γινόταν bootleg έβρισκε ποιος την είχε διαρρεύσει στις “εταιρείες” που έκανα αυτή τη δουλειά και δεν του ξανάδινε τίποτα 
. Ο Millard αυτοκτόνησε (δεν έπεσα από τα σύννεφα όταν το έμαθα) το 1994 και οι master κασσέτες του θεωρούνταν χαμένες. Φήμες έλεγαν ότι τις είχε καταστρέψει ο ίδιος πριν αυτοκτονήσει ή ότι η οικογένειά του τις είχε πετάξει μετά τον θάνατό του. Το 2020 κάποιοι τύποι που ασχολούνται πάρα πολύ με τέτοια θέματα κατάφεραν να έρθουν σε επαφή με έναν φίλο του, ο οποίος αποδείχτηκε ότι τις είχε πάρει σε κούτες από τη μητέρα του Millard, την οποία επισκεπτόταν και μετά τον θάνατο του Mike, και τις είχε στην κατοχή του. Τους τις διέθεσε να τις ψηφιοποιήσουν (βρέθηκαν πάνω από 200) και οι ηχογραφήσεις διατέθηκαν μέσα από διάφορα διαδικτυακά κανάλια. Ο Millard είχε ηχογραφήσει πολλές φορές τους Led Zeppelin, τους Rolling Stones, τους Pink Floyd, τους Yes και πάρα πολλά ακόμα γνωστά και άγνωστα συγκροτήματα που επισκέπτονταν τις περιοχές του. Μέσα σε αυτά τα masters ήταν και η ηχογράφηση αυτή του 1975, για την οποία λένε ότι η ποιότητά της είναι εκπληκτική (είναι αλήθεια, “κυκλοφορούσε” εδώ και χρόνια). Την είχε κάνει βάζοντας στον χώρο ένα κασσετόφωνο της εποχής, το οποίο λόγω διαστάσεων είχε κρύψει σε αναπηρικό αμαξίδιο, το οποίο κυλούσε ο φίλος του που είχε φυλάξει τελικά τις κασσέτες που θεωρούνταν χαμένες - ήταν συνηθισμένη τους πρακτική και είχαν κάνει πολλές ηχογραφήσεις έτσι.
Ε, αυτή την ηχογράφηση θα βάλουν τώρα στο box set τους οι Pink Floyd. Την έχει φροντίσει ο Steven Wilson. Δεν ξέρω ακόμα αν τους έδωσαν τα master tapes για να κάνουν το transfer, αλλά βρίσκω την ιστορία ενδιαφέρουσα και άξια αναφοράς εδώ πέρα, γι’ αυτό και το σεντονάκι 
. Παρεμπιπτόντως, και στο box που είχαν βγάλει πριν καμιά εικοσαετία οι Led Zeppelin με ζωντανές τους εμφανίσεις έχουν μπει μέρη από τις ηχογραφήσεις του Millard.
18 Likes
Να σημειώσουμε ότι για πρώτη φορά θα υπάρχει εκδοχή ολοκλήρου του Shine on you Crazy Diamond στην εν λόγω επετειακή έκδοση.
Όσον αφορά τη live ηχογράφηση δε φαντάζομαι ότι θα είναι δραστικά διαφορετική από ότι κυκλοφορεί ήδη.
55 χρόνια απ’ αυτή την ανυπέρβλητη μουσική δημιουργία. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον άκουσα τον δίσκο πριν αρχίσω να διαβάζω γι’ αυτόν και σχηματίσω γνώμη προκατειλημμένα. Εξακολουθεί να είναι απ’ τους αγαπημένους μου δίσκους Pink Floyd, κι όχι μόνο για την εικοσάλεπτη σουίτα που πιάνει όλη την πρώτη πλευρά, αλλά και για τα “μικράκια”. Το “If” εξακολουθεί να είναι απ’ τα πιο γλυκόπικρα και τρυφερά μπαλαντάκια που έχουν γράψει, ενώ τα “Summer of '68” και “Fat Old Sun” είναι όμορφες αναφορές στους Beatles. Το δε “Alan’s Psychedelic Breakfast” καταφέρνει και με κάνει να ξεχνάω για 13 λεπτά ότι με ενοχλεί ο ήχος που κάνει ένα στόμα όταν τρώει (marmelade, I like marmelade)
Μπορεί ακόμη κι οι δημιουργοί του να το έχουν αποκηρύξει (και να είναι απ’ τα λίγα πράγματα για τα οποία συμφωνούν πλέον), αλλά για μένα είναι σίγουρα ξεχωριστός δίσκος και αξίζει όλη την αγάπη και την προσοχή μας.
12 Likes
Προσυπογράφω και τα σημεία στίξης.
2 Likes
Να προσθέσω πως το “If” είναι ο πρώτος προπομπός του The Wall, αν παρατηρήσεις στίχους και chord progressions.
1 Like
καλό δισκάκι είναι. έχουν πιο βαρετά.
Οι στίχοι με πάνε πιο πολύ προς Shine On You Crazy Diamond. Για chord progressions, θέλω κιθάρα στα χέρια μου, γιατί δεν έχω ούτε το αυτί ούτε την εκπαίδευση να το πιάσω έτσι με τη φαντασία μου 
Εννοείς στο “Hey You”?