Δυστυχως το περασμενο Σαββατο δεν μπορεσα να παρευρεθω στην συναυλια των Planet Of Zeus στο Σταυρος Νιαρχος επειδη ειχα να παω σε μια βαπτιση και τραβηξε μεχρι αργα η ολη φαση. Θυμηθηκα οτι δεν ειχα γραψει αναλυτικο review για την συναυλια τους στο Gagarin στις 12/05/18 και αν και τοσο καιρο μετα ας γραψω καποια πραγματα για εκεινη την εκπληκτικη βραδια.
Αρχικα θα ηθελα να πω οτι ηταν η πρωτη φορα που ειδα την μπαντα οσο περιεργο και αν ειναι αυτο (ακομα και εγω απορω με τον εαυτο μου). Θα εξηγησω λιγο το γιατι. Εδω και καποια χρονια η stoner / heavy rock σκηνη βρισκεται σε μεγαλη ανθηση στην χωρα μας και οι μπαντες που παιζουν αυτη την μουσικη αυξανονται ραγδαια. Οπως παντα οταν ενα μουσικο κινημα / υφος / παρακλαδι βρισκεται σε περιοδο υψηλης προβολης αυτο εχει ως αποτελεσμα να βγαινουν πολλες μετριοτητες και να γινεται ακομα πιο δυσκολο να βρεις μπαντες που να εχουν προσωπικο ηχο και σφραγιδα και να μην ηχουν ολες το ιδιο. Αυτο λοιπον συμβαινει εδω και χρονια με αρκετες αξιολογες αλλα και ακομα περισσοτερες “μια απο τα ιδια” και μετριες μπαντες. Επισης στις συναυλιες τους γινεται χαμος απο “φασαιους” ατομα δηλαδη που πανε σε αυτες τις συναυλιες και ακουνε αυτες τις μπαντες γιατι ειναι trend της εποχης, ειναι μοδα και ειναι cool. Δεν ξερω αν ειμαι εγω περιεργος αλλα μου την σπαει αρκετα ολο αυτο. Εννοειται οτι και σε ολα τα μεγαλα συγκροτηματα απο διαφορετικα ειδη μουσικης πανε στις συναυλιες ατομα για την φαση, δεν γινεται ολοι να ειναι βαμμενοι οπαδοι και να ασχολουνται επισταμενα αλλα στην περιπτωση του stoner αυτο ειναι πιο εντονο στην χωρα μας. Και προσωπικα δεν την βρισκω καθολου με το σκεπτικο “παμε στην συναυλια, να ακουσουμε λιγη μουσικουλα, να πιουμε τα τσιγαρα μας και κανα μπυρονι, φαση θα εχει μωρε”… Για εμενα η μουσικη ειναι ιεροτελεστια και μια συναυλια ειναι κατι που μου προκαλει εντονα συναισθηματα και θελω να απολαμβανω την καθε στιγμη, δεν με χαλαει ουτε πολυασχολουμαι με το ποιοι ειναι τριγυρω αρκει να μην μου χαλανε με τον τροπο τους την συναυλια…
Οποτε αν και ειχα ακουσει οχι βεβαια τοσο επισταμενα τους 3 πρωτους δισκους των Planet Of Zeus και μου αρεσαν πολυ, παντα κατι με σταματαγε απο το να παω σε live τους. Παντα ομως μου φαινοντουσαν μπαντα που ξεχωριζει απο τον σωρο και σε καποια φαση κατι με επιασε και εκατσα και επιασα ξανα τους δισκους με περισσοτερη προσηλωση, ακουσα και τον τελευταιο τους το Loyal To The Pack και κολλησα με τις μουσικαρες τους. Εχουν προσωπικο ηχο σε μεγαλο βαθμο, εχουν ταυτοτητα, εχουν ωραιες συνθεσεις και μου αρεσουν οι metal επιρροες και το πως τις χρησιμοποιουν στα κομματια τους. Οποτε ειπα οτι στην επομενη ευκαιρια θα τους δω live και μου εκατσε και πολυ ιδιαιτερη περισταση με την επετειακη συναυλια που ηχογραφηθηκε κιολας.
Αργησα και εφτασα στο Gagarin οταν ειχαν τελειωσει οι Deaf Radio. Τηρωντας το προγραμμα οι Planet Of Zeus ανεβηκαν στην σκηνη στην ωρα τους και αυτο που ακολουθησε μετα την εισαγωγη του Unicorn Without A Horn δεν περιγραφεται ευκολα με λογια… Μου το ειχαν πει αρκετοι γνωστοι, το ειχα διαβασει, ειχα δει video στο YouTube αλλα τιποτα δεν συγκρινεται με την live εμπειρια, να εισαι εκει και να το ζεις ο ιδιος. Πλεον μπορω να το πω και εγω μετα απο προσωπικη εμπειρια, οι Planet Of Zeus live ΤΑ ΣΠΑΝΕ… Για τις επομενες 2 ωρες η αδρεναλινη στο κοκκινο και η μπανταρα να παραδιδει σεμιναρια για μια ιδανικη ξεσηκωτικη συναυλια… Με μπομπα ηχο που ανεδεικνυε τα κομματια τους με ολα τα οργανα να ακουγονται οπως πρεπει, κατι που μου εκανε μεγαλη εντυπωση μιας και τις τελευταιες φορες που ειχα παει στο Gagarin ο ηχος ηταν απαισιος. Συγχαρητηρια στην μπαντα και στον ηχοληπτη της, ευγε.
Το setlist περιελαμβανε κομματια και απο τους 4 δισκους, ειχαμε τα Something’s Wrong, Woke Up Dead (William H. Bonney) και Stab Me απο το ντεμπουτο τους Eleven The Hard Way, εναν πολυ καλο δισκο στον οποιο ομως δεν εχουν αποκτησει ακομα πληρως την ταυτοτητα τους και αυτο που τους κανει να ξεχωριζουν απο τις υπολοιπες μπαντες του χωρου. Κατι που εγινε στον δευτερο δισκο τους το ΥΠΕΡΤΑΤΟ Macho Libre που ειναι ο αγαπημενος μου Planet Of Zeus δισκος και στην συναυλια μας επαιξαν απο αυτον τα Doteru, Leftovers, Vanity Suit και την ομωνυμη κομματαρα. Απο τον 3ο δισκο τους το πιο “μεταλλικο” και τσιτωμενο Vigilante το οποιο επισης λατρευω ακουσαμε τα The Great Dandolos, A Girl Named Greed, No Tomorrow, Vigilante και The Beast Within ενω η τελευταια κυκλοφορια τους το πιο rock, πιο ενδοσκοπικο, πιο ξεχωριστο αλλα επισης γαματο και κολλητικο Loyal To The Pack εκτος του ομωνυμου εκπροσωπηθηκε απο τα Devil Calls My Name, Them Nights, Little Deceiver, Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself, ενω οταν μας χαιρεταγαν απο τα ηχεια ακουγοταν το Athens. Χορταστικο setlist γεματο με κομματαρες φτιαγμενες για live σκηνικα.
Απο πλευρας αποδοσης η μπαντα παιρνει αριστα, ολοι τους ο Σεραφειμ Γιαννακοπουλος στα ντραμς, ο Γιαννης Βραζος στο μπασο, ο Στελιος Προβης στην κιθαρα και ο Μπαμπης Παπανικολαου σε κιθαρα και φωνητικα ηταν αψογοι, ξεσηκωτικοι, με ενεργεια και πραγματικα ειναι φανερο πως η μπαντα ειναι μια καλοκουρδισμενη μηχανη και η επιτυχια που απολαμβανουν δεν ειναι καθολου τυχαια. Πωρωτικοι και ξεσηκωτικοι, ειχαν το κοινο διαρκως στην τσιτα, ενα κοινο που μου εμοιαζε πολυ δεμενο με την μπαντα και το οποιο παρα τους φοβους μου πριν την συναυλια ηταν φοβερο και ηξερε που βρισκοταν και γιατι…
Επισης αξιζει να αναφερθει οτι παρα την αναγνωρισιμοτητα και το ονομα που εχουν φτιαξει στην πιατσα τα παιδια ειναι πολυ προσγειωμενα και down to earth, μετα την συναυλια μιλησαμε μαζι τους, τον Μπαμπη και τον Γιαννη τους ειχα γνωρισει και ειχαμε μιλησει αρκετες φορες και στο παρελθον και ηταν ευγενεστατοι και πολυ συμπαθητικοι. Δυστυχως δεν μπορεσα να ειμαι στο Νιαρχος αλλα ηδη ανυπομονω για την επομενη φορα…