Εμένα δε μου φάνηκε κακός σαν δίσκος. Έχει ορισμένες πολύ ωραίες στιγμές, ειδικά το δεύτερο cd.
Απλά, τι να γίνει, μοιραίως υστερεί όταν το συγκρίνουμε με την πλειοψηφία των δίσκων τους…
Λογικα καταλαβαινεις οτι αυτο που γραφεις δεν βγαζει πολυ νοημα…Μην λεμε απλα για να λεμε δηλαδη…Μπορει μια χαρα να θυμιζει αλλα να μην ειναι της ιδιας ποιοτητας η ξερω γω τι.
Τι γίνεται ρε γμτ, μόνο σε εμένα άρεσε ?
Γιατί έτσι ρε παίδες, λέει ο δίσκος.
Θαμπσαπ σε ολο το ποστ.
Δεν θυμαμαι ποιος το ειχε πει πιο πριν αλλα η αληθεια βρισκεται στο δευτερο σιντι κυριως. Πολλα κομματια και στο πρωτο μου εχουν μεινει(κατι drawing the line κλπ). Ομως το incident εξ’ολοκληρου ειναι καταδικασμενο οσο υπαρχουν stupid dream, lightbulb sun, in absentia etc για να γινονται διαρκως συγκρισεις με αυτο.
Δεν μπορω να πω οτι δεν μου αρεσε, ειναι καλος σαν δισκος. 
Με μια ακρόαση το 1ο μου φάνηκε βαρετό συνολικά, με κάποια καλά σημεία.
Στο 2ο δεν μπορώ να καταλάβω την ύπαρξη του flicker, τα άλλα 3 είναι πολύ καλά κομμάτια.
απλά άλλη μια νερόβραστη πατάτα στο ιστορικό της μπάντας. πάμε παρακάτω.
Είπαμε να ενισχυθεί το μουσικό κομμάτι του φόρουμ, αλλά αν είναι να γίνει με τέτοιον τρόπο, προτιμώ 1000 φορές τα σπαμ του οφτόπικ :lol:
Δεν έχω ακούσει ακόμα το δίσκο, και τα σχόλιά σας με απογοητεύουν αλλά όμορφο το ριβιού. :thumbup:
Λούκι, το flicker δεν είναι 20λεπτο…
Συμφωνώ περί ξεφουσκώματος που λες.
Λοιπόν ο δίσκος μου αρέσει τελικά πολύ.
Θα γράψω άλλη στιγμή περισσότερα.
Α ρε γαμω τα τορρεντς σας… 
Το Flicker ΔΕΝ ειναι εικοσαλεπτο…
4 λεπτα διαρκεια εχει…
μακραν ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ δισκος τους
μακραν.
λυπαμαι που μια απο τις 10 πιο αγαπημενες μου μπαντες εβγαλε τοσο ΜΟΥΦΑ δισκο
ο δαίμων του τυπογραφείου - διορθώθηκε το flicker
awake είσαι υπερβολικός, ούτε hater δεν θα έλεγε το incident μούφα
@awake
Μουφα??? Για να προκαλέσεις το έγραψες μου φαίνεται…προσπερνώ ταχύτατα.
Άνω του μετριου με άνεση. Ο Wilson έχει γίνει πλέον συνθέτης μεγάλου επιπέδου. Γράφει και στήνει δίσκους σχεδόν για πλάκα. Και εκεί ειναι το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου και η διαφωνία μου με την κριτική του montecristo.
Το the incident παρα είναι τεχνοκρατικός δίσκος και υστερεί σε ομορφιά. Όλα ειναι τοποθετημένα με ακρίβεια σκηνοθετικού μοντάζ. Προσωπικά το εισπράτω σαν έλειψη έμπνευσης ή μάλλον ελάχιστη επεξεργασία της έμπνευσης.
Ο Wilson θέλει να κρατήσει το όνομά του και της μπάντας του επίκαιρα και για αυτό αραδιάζει δίσκους κάθε τρεις και λίγο. Πολύ θα ήθελα να τον δω να εξαφανίζεται για 3-4 χρόνια και να βγάζει ένα δίσκο μετά απο αυτό το διάστημα.
Ντάξει, μούφα δεν είναι με τπτ αλλά συνολικά ο δίσκος μάλλον είναι βαρετός και σε καμία περίπτωση καλύτερος από τα 2-3 προηγούμενα για τα οποία ακούγεται γενικώς ότι οι Porcupine Tree και ο Wilson κατ’επέκταση το κούρασαν. Ίσως χρειάζεται ένα break και ο Wilson ή έστω να καταπιαστεί με τις παραγωγές και τις μίξεις ή έστω στα πειραματικά projects του, γιατί οι Porcupine Tree δε φαίνεται προς το παρόν να μπορούν να πιάσουν τις κορυφές παρελθοντικών δίσκων. Δλδ το Incident φαίνεται να είναι δίσκος χωρίς διάρκεια και μετά από λίγο καιρό θα ακούγεται μόνο το “Time Flies” και αν.
Ένα cd με ένα κομμάτι, progressive rock αισθητική παλαιάς κοπής στα λόγια και μια ιδιοφυία με τάσεις μεγαλομανίας και μεταλικές αναζητήσεις που δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα της μπάντας που έβγαλε το Sky Moves… και το Stupid Dream. Έστω και το In Absentia που είναι αριστουργηματικό και συνδυάζει τις παραπάνω αναζητήσεις με τον καλύτερο τρόπο.
αφου ελιωσα παραπανω τον δισκο εβγαλα τα εξης συμπερασματα
πρωτον, τελικα το 50λεπτο τραγουδι που περιμεναμε στον πρωτο δισκο δεν υπαρχει, η αν το θεωρειτε ενα τραγουδι τοτε εχει ασχημες αλλαγες ρυθμου. ειμαι ο μονος που περιμενα κατι σε 50λεπτο change of season αλλα πορσουπιν?
δευτερον, ο δισκος(η το αλμπουμ αν θελετε) σε μεγαλο μερος του κουραζει και ειναι δυσκολο να τον ακουσει καποιος ολοκληρο. Επισης που φανηκε λιγακι επαναλαμβανομενος.Στοιχοι για μενα ανυπαρκτοι.
Ισως τα γραφω λιγο υπερβολικα πανω, αλλα περιμενα πολλα παραπανω. Προσωπικα οταν τον ακουω μου δινει την εντυπωση : "ας βαλω ενα 8ολεπτο τραγουδι να χαρουν οι καμμενοι, θα βαλω 2-3 μπαλαντες, θα πεταξω και κανα ψυχεδελικο στοιχειο μεσα με πινελιες μεταλιάς και ας κανω και ενα κονσεπτακι γιατι ειναι της μοδας’’
παρολαυτα αυτα ειναι καλη κυκλοφορια, αν ξεχασουμε οτι εχει το ‘‘βαρυ’’ ονομα της μπαντας πανω.
@awake, δεν ειναι τοσο μουφα αλλα οτι ειναι ο χειροτερος πεφτεις μεσα (αν εξαιρεσεις το sUnday life)
υ.γ.ποιο απο αυτα τα τραφουδια θα θελατε να ακουσετε λαιβ αντι για καποια αλλα του ιδιου σχηματος?
μιας και πιασαμε παλι τον θεουλη τον wilson
οσοι δεν εχετε ακουσει το διπλο live album τους ‘coma divine’
χανετε πολλα.παρα πολλα.μα παρα πολλα.
και παντα θα αγαπαμε wilson γιατι στην 8ετια 1993-2000 εγραψε ΠΑΠΑΔΕΣ
σε όσους με ρωτάνε για το Porcupine Tree (ίσως και λίγο διπλωματικά) απαντάω πως δεν έχω ξεκάθαρη άποψη γιατί πραγματικά δεν θεωρώ σοβαρό το να κρίνω ένα δίσκο, και δη των Porcupine Tree που έχουν ένα βάθος στη προσέγγιση της μουσικής τους, με 3-4 επιφανειακές ακροάσεις.
και με όλη την ειλικρίνεια, πόσοι έχουν κάτσει να ακούσουν το δίσκο όπως του αρμόζει; με booklet, με σημασία στη λεπτομέρεια. νομίζω πως με τις δουλειές του ο Wilson έχει κερδίσει το δικαίωμα να απαιτεί λίγο παραπάνω ψάξιμο και ενδιαφέρον στους στίχους, στο concept, στην προσέγγιση που έχει σε κάθε δίσκο.
σίγουρα δεν ξεχώρισε κατευθείαν στα αυτιά μου όπως έκανε το Alice In Chains αλλά ούτε αδιαφορο μου ακούστηκε. Blind House, Drawing The Line, Time Flies και Drive The Hearse μου ακούγονται πανέμορφα.
το θέμα είναι περισσότερο πάντως δικό μου να βρω χρόνο να αφιερώσω στο δίσκο και τότε ας το απορρίψω ή ας το αποθεώσω. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν ξέρω τι παίζει με το δίσκο σαν σύνολο και ως εκ τούτου μόνο επιμέρους επισημάνσεις μπορώ να κάνω.
δεν διαφωνώ πάντως με όσους ισχυρίζονται ότι ο Wilson χρειάζεται ένα καλό, μεγάλο για τα δικά του δεδομένα, κενό από τη δισκογραφία. Ο οπαδός του δεν προλαβαίνει να αφομοιώσει τις μουσικές του προτάσεις.
Δεν ξέρω τι περιμένει ένας οπαδός τους σε κάθε κυκλοφορία, πάντως εμένα μ’αρέσει πολύ ο δίσκος, τώρα που τον ακούω συνέχεια τον βάζω με ευχαρίστηση και δεν ξέρω αν μετά από κάποιο διάστημα κορεστεί στα εσώψυχά μου :Ρ.
Περισσότερο εγκεφαλικός από το Fear ,εξαιρετικές μπασογραμμές, και ο Χάρισον έχει χαρακτηριστικότατο ήχο, είναι εκπληκτικό πως μπορεί να τα παίξει όλα το παληκάρι…
Δεν μου φαίνονται τόσο κουρασμένοι όσο περίμενα πάντως, αν και θα συμφωνήσω με το break του Wilson (του οποίου τον δίσκο δεν τον έχω ακούσει ακόμη).
Ναι υπάρχουν μερικές μέτριες στιγμές στο 55λεπτο, αλλά δεν κουράζουν καθόλου στην συνολική διάρκειά του, εμένα τουλάχιστον.
Ακούγεται ενιαίο αλλά θα ήταν άδικο να μην σταθούμε στα Drawing the Line, στο καταπληκτικό ομώνυμο, στα Octane Twisted - Seanse, στο Driving the Hearse…και το Time Flies επίσης πολύ καλό.
Κομματάρες!
Στο 2ο cd, απλά είναι όλα ένα και ένα.
Θεωρώ πολύ μάγκα τον Wilson να βγάζει το Bonnie The Cat (εδώ και αν τα σπάει ο Χάρισον), το Black Dahlia και να ακούγονται τόσο οικεία τα Flicker και το εξαιρετικό Remember me Lover.
Αλλά ειδικά στο 2ο δίσκο, άκουσε πάρα πολύ Opeth, γενικά καταλαβαίνω πόσο πολύ αλληλοεπηρρεάστηκαν τα 2 συγκροτήματα τα τελευταία χρόνια.
Στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, για μένα τουλάχιστον.
Ξαναγράφω για το Σιντι μετά απο μερικούς μήνες. Είναι καθαρά πειραματικό το αμπουμ εξακολουθώ να πιστευω πως ο wilson έχει κάτι στα σκαριά που θα έρθει στην επόμενη κυκλοφορία, άλλωστε ο άνθρωπος έχει αποδείξει την μουσική του υπεροχή 8) Δεν θα μας αφήσει έτσι. Bi very afreid.
Το 2ο CD κρύβει την ουσία αν ακούσεις το Flicker το άκουσες όλο το συμβάν.
Από τις “χειρότερες” pT κυκλοφορίες, όσο κακό μπορεί να έιναι κάτι από PT. Αλλά όχι αδιάφορο!
.please.
πάω να ακούσω black dahlia.
για μενα το προσωπικο του αλμπουμ του 08 χωνει στο τελευταιο των porcupine