Προστασία στις Αραβικές ομάδες… αυτό…
Ρε έχει ξαναγίνει να μην πέσει καμία από αυτές που ανέβηκαν (Fulham, Bournemouth, Nottingham Forest) ;
Γιατί μου την σπάει, τον αντιπαθω και θεωρώ ότι τον έχουν παραταίσει, παραχαιδεψει και υπερσπρώξει (χωρίς να αμφισβητώ ότι ειναι καλός) και τα “επιτεύγματα” του ειναι λίγο αδικα και υπερεκτιμημένα !
Luton έχω προσγειωθεί με τιμημένη Easyjet Μάρτιο του 2001 και Μάρτιο του 2002 άγρια χαράματα , την πρώτη φορά χωρίς να έχω καν βγει από την Ελλάδα ποτέ κι έπρεπε να βρω τον δρόμο για Λονδίνο , surprise επίσκεψη στο τοτε κορίτσι , άρα είμαι συναισθηματικά δεμένος , πάρε και για μένα κασκόλ
1 Like
Ανέβηκε η Luton λέει
Βλέποντας το γράφημα
λέω κατευθείαν, τι ιστορία βγαλμένη απ’ το football manager είναι αυτή. Κι αυτό γιατί, με τέτοια πορεία, μόνο τη χρονιά 15-16 θα μπορούσε να δικαιολογήσει απόλυση προπονητή και αυτό με υπερβολή, δεν ήταν δηλαδή ότι θα πήγαινε για promotion.
Ψάχνω να δω τι παίζει, και βλέπω πως προπονητής είναι ένας που ήρθε στη ομάδα φέτος, μλκια. Πάμε πιο αναλυτικά όμως:
Προπονητής από το Φεβρουάριο του 2013 ήταν ο John Still. Ανέλαβε την ομάδα ενώ είχε πιθανότητες για τα playoffs, όμως αποφάσισε να τα αλλάξει όλα εκείνη τη σεζόν. Μπορεί να βγήκαν 7οι στην πρώτη του (μισή) σεζόν, αλλά την επόμενη την πήγε τρένο. Και όταν λέμε τρένο, το εννοούμε αφού ακόμη η χρονιά εκεινή μνημονεύεται ως “the most remarkable season ever” από τον ίδιο, με 27 αήττητα παιχνίδια, 15 αήττητα εκτός, περισσότερα clean sheets (23) και ρεκόρ πόντων με 101. Η 1η θέση ήταν αναπόφευκτη και το squad overhaul (είπαμε είναι φιλομανατζερικό αυτό το post) της προηγούμενης σεζόν απέδωσε καρπούς.
Η επόμενη χρονιά (2014-2015), 2η φουλ σεζόν με τον Still στο τιμόνι ο οποίος είχε υπογράψει για 2.5 χρόνια, με όρο “promotion = 1 year automatic extension”, ξεκίνησε ονειρικά στη Football League, με τη Luton στην κορυφή μετά τα πρώτα 15 ματς (απ’τα 46), και ήταν σε τροχιά αυτόματης ανόδου, μέχρι ένα καταστροφικό σερί 7 ηττών μεταξύ Μαρτίο-Απρίλιο, καταλήγοντας στην ΤΙΜΗΤΙΚΟΤΑΤΗ 8η θέση στην League 2, 3 βαθμούς κάτω απ’τα playoffs.
Είπα στην αρχή, η μόνη αποδεκτή απόλυση ήταν το 2016, αφού η ομάδα από ένα trend ανοδικής πορείας με βάση την εικόνα παραπάνω, δείχνει να πέφτει. Και όντως έτσι έγινε. Ο John Still απολύθηκε, μετά από ένα κακό σερί με 2 νίκες σε 10 ματς, όντας στην 17η θέση, το Δεκέμβριο του 2015, μετά από μια με 3-4 από τη Northampton. Ακόμα κι έτσι, στη συνείδηση των φιλάθλων θα είναι πάντα ο Hatters boss who returned Luton to the Football League.
Ο John Still συνέχισε να περιφέρεται στις χαμηλές κατηγορίες, κοουτσάροντας κλασσικές Αγγλιδούλες, όπως Dag & Red, Barnet (3ο spell, αγαπημένη ομάδα, καθώς όπως έχω αναφέρει διάσπαρτα εδώ μέσα, ο θείος μου ήταν Λονδίνο στα 90s και η Barnet ήταν η τοπική ομάδα της γειτονιάς του, κάπου στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς θα υπάρχει η φανέλα και το κασκόλ από τότε), Maidstone Utd, μέχρι να γίνει Head of football στη Southend (η μανατζερική μου εμπειρία με τη Southend βρίσκεται εδώ)
Τώρα όμως ξεκινάνε τα καλά και οι pure μανατζερικές ιστορίες.
Μετά από ένα μήνα με caretaker manager, αναλαμβάνει τη Luton ο Nathan Jones, και σε αυτόν θα εστιάσει η ιστορία μας.
Με 11 νίκες σε 21 ματς, η Luton αποφεύγει τον υποβιβασμό, χαλαρά με πλασάρισμα στην 11η θέση. Το μανατζερικό όνειρο ξεκινάει.
Η σεζόν 2016-2017 είναι εξαιρετική για τη Luton, με πλασάρισμα στην 4η θέση και τα ημιτελικά του Football League Trophy. H άνοδος χάνεται στα ημιτελικά των playoffs, από την κωλοBlackpool, που κάθε φορά όταν έβαζε γκολ αυτό το πορτοκαλομαύρο που αναβόσβηνε στο 2D του Football Manager ήταν μάλλον το χειρότερό μου (μαζί με το γαλαζομαύρο της κωλοWycombe). Ο Nathan Jones όμως δεν το βάζει κάτω, και λέει πως στόχος για τη νέα σεζόν είναι η άνοδος στη League One.
Και όπερ και εγένετο. Η Luton πάει γαμιώντας, μοιράζει 7αρες και 8αρες, και κάποια στιγμή το Δεκέμβριο, είναι η ομάδα με τα περισσότερα γκολ στις επαγγελματικές κατηγορίες, με 63 γκολ, ένα περισσότερο από τους πετρελαιάδες της City (τη χρονιά εκείνη που η City έφτασε την 100αρα και έκανε το εγχώριο treble). Η 2η θέση ήταν η τελική για τη Luton του Nathan Jones, και η League One περίμενε μετά από 10 χρόνια.
Το 2018-2019 ξεκινάει με υψηλές πτήσεις, και η Luton είναι στη 2η θέση, πάλι μετ τα περισσότερα γκολ στην κατηγορία, αλλά κάπου εκεί ο κος Nathan Jones, αποφάσισε να κάνει ό,τι κάνουν οι φλώροι. Άφησε το project στη μέση. Η Stoke της Championship, τον ζήτησε και ο μάνατζέρ μας είπε το Ναι. Πιθανολογώ ότι είπε το ναι, γιατί η Stoke εκείνη τη χρονιά είχε πέσει απ 'την Premier και μάλλον σκέφτηκε να κάνει cheat, και πως είχε καλές πιθανότητες να κάνει το turnaround και να την ξανανεβάσει την επόμενη χρονιά, έτσι στις 9 Ιανουαρίου του 2019 αφήνει τη δυνατότητα να κάνει αυτό που κάθε πιτσιρίκος (και ενήλικας) ονειρεύεται όταν ξεκινάει από τη League Two καινούριο save. Η Luton όμως δεν κωλώνει, και με τον θρύλο της ομάδας Mick Harford (διεθνής κιόλας με 2 συμμετοχές στην Αγγλία, αμ ναι) ως interim manager, τερματίζει πρώτη στην League One και κερδίζει δεύτερη διαδοχική άνοδο, αυτή τη φορά στα μεγάλα σαλόνια της Championship, με τον Harford να κερδίζει τον τίτλο του manager της χρονιάς (πατώντας στην έτοιμη ομάδα που άφησε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αυτής, Οδυσσέας/Nathan Jones).
Νέος προπονητής της Luton, στη χρονιά 2019-2020 και στην Championship ο συνονόματος, Graeme Jones, με εμπειρία στα προπονητικά τιμ του Martinez, ακολουθώντας τον σε Swansea, Wigan, Everton και Βέλγιο, προτού πάει στην West Brom ως assistant, και εν τέλει την πρώτη του head coach δουλειά, στη Luton. Και μάλλον πολύ καλά έκανε που ήταν assistant, αφού μέχρι τον Δεκέμβριο του 2019, η Luton ήταν προτελευταία, και τον Απρίλιο του 2020, εν μέσω πανδημίας απολύθηκε με μόλις 10 νίκες, προτού το πρωτάθλημα διακοπεί.
Σε βίους παράλληλους, ο (κανονικός) Jones, ο Nathan, έκανε το κομμάτι του στην Stoke το 2019-2020, και με μόλις 2 νίκες σε 14 ματς, απολύθηκε. Η ζωή, όμως επιφυλάσσει εκπλήξεις και δεύτερες ευκαιρίες. Το Μάιο του 2020 λοιπόν, η Luton τα βρίσκει με τον Nathan Jones, και στην πρώτη του press conference, δήλωσε μετανιωμένος για τον τρόπο που έφυγε (φίλε μου, την ανέβασες στην Championship σχεδόν…) και υποσχέθηκε πως θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Lutonians.
Και boy, oh boy, he delivered. Ο μπαγάσας τα κατάφερε και την τελευταία αγωνιστική, την κράτησε κατηγορία στην πρώτη της χρονιά, επίτευγμα αξεπέραστο για όσους έχουν φάει τα νιάτα τους να προσπαθούν να κάνουν το League Two → Premier Championship στο κωλοπαίχνιδο. Μετά από αυτό είναι όλα παιχνιδάκι…
Τη σεζόν 2020-2021, μια ανετότατη παραμονή με πλασάρισμα στη 12 θέση και 62 βαθμούς (τους περισσότερους που είχε πετύχει ποτέ από το μακρινό 1982), σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Η άνοδος είναι πια θέμα χρόνου και λίγης καλής τύχης.
Ο Nathan Jones ήξερε τι έπρεπε να κάνει και το έκανε, έτσι η σεζόν 2021-2022, ήτνα ξανά ονειρική, με πλασάρισμα στην 6η θέση και η Premier αχνοφαίνεται. Διάολε, το 2016 πάλευε στην League Two!!! Δυστυχώς, άλλη μία ήττα σε ημιτελικούς playoffs μετά το 16-17 μάλλον είναι αυτό που κάνει τον Jones να έχει δεύτερες σκέψεις και πάλι (“Κι αν δεν τα καταφέρουμε και ήταν η χρονιά μας αυτή? Δεν πρέπει να μανατζάρω στην Premier κάποια στιγμή?”). Η σεζόν κλείνει μάλλον γλυκόπικρα, αφού ο πρωταγωνιστής μας κυρήσσεται Manager of the Season, και λογικά αυτό ήταν που του φούσκωσε τα μυαλά.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα όμως, και όπως και την προηγούμενη φορά μετά τη χρονιά που χάθηκε η άνοδος στα playoffs (16-17 League Two → League One), έτσι και τώρα ο καπετάνιος εγκαταλείπει το καράβι μεσούσης της σεζόν (όντας στην 9η θέση) για να πάει σε μια ομάδα που βρίσκεται μια κατηγορία πάνω. Την προηγούμενη φορά ήταν η Stoke στην Championship, τώρα η Southampton στην Premier. Όσοι παρακολουθείτε Premier, ξέρετε ότι η Southampton ήταν η χειρότερη ομάδα φέτος, και ο Nathan Jones πήρε αυτό που του άξιζε. Με μόλις μία νίκη σε 8 ματς, άφησε τη Southampton στον πάτο, όντας ο shortest serving non-caretaker προπονητής της. Σα να μην έφτανε αυτό, και επειδή όπως προείπα, η ιστορία επαναλαμβάνεται σα φάρσα, ο αντικατάστατης του, καταφέρνει να ανεβάσει την ομάδα ξανά, αυτή τη φορά στα μεγάλα γήπεδα της Premier.
Και έτσι τελειώνει η ιστορία? Με τη Luton στην Πρέμιερ, και τον Nathan Jones να λέει “bloody hell, this should have been me”, ενώ κατεβάζει τόνους αλκοόλ?
Αυτό το (τεράστιο) post, είναι για όλους εμάς που πιστοί στις ιδέες μας, δε φύγαμε ποτέ από τις ομάδες μας όταν ηχούσαν οι σειρήνες των μεγάλων ομάδων (ξαναλέω, δείτε το πιο πρόσφατο και τελευταίο μου μάλλον challenge με την Rotherham), όταν χάναμε ανόδους στα πέναλτι, όταν τα κωλοfeeders club παίρναν τους δανεικούς που ζητάγαμε από τις ομάδες της Πρέμιερ, όταν βάζαμε 36 γκολ σε 46 παιχνίδια γιατί η ακριβή μας μεταγραφάρα βετεράνου επιθετικού με acceleration 6 και finishing 17 τραυματιζόταν στο πρώτο ματς και σώζαμε τη χρονιά κατά τύχη, και άλλα πολλά.
Δυστυχώς Nathan Jones, η πραγματική ζωή δεν έχει save/quit, όπως έστρωσες θα κοιμηθείς.
6 Likes
Εξαιρετικο τεραστιο σεντονι ποστ για κατι τοσο ασημαντο οσο ενα videogame (but not really), το οποιο απολαυσα ολοκληρο διχως καμια κοιλια, και εφαγα το τελειο πιτογυρο μου διαβαζοντας το. Καπου εδω να πω οτι αν και γενικα δεν ψηνομουν σχεδον ποτε να παιξω σε Αγγλια ως προπονητης, συμπασχω απιστευτα με τα συναισθηματα που σου δημιουργουν αυτα τα γαμημενα χρωματακια που αναβοσβηνουν οταν βαζει η αντιπαλη ομαδα γκολ σε ματς που θελεις νικη παση θυσια, κι ενω οι τελικες μπορει να ειναι 27-3 για την ομαδα σου.
Γενικα ειμαι ηρεμος ανθρωπος και δεν νευριαζω με βιντεοπαιχνιδια, με εξαιρεση το γαμημενο το manager (γι αυτο και το εχω κοψει απο το 2010 ή και πιο πριν), το οποιο με εχει κανει να χτυπησω λαπτοπ τοσο δυνατα που δημιουργησα προβλημα στον σκληρο δισκο. Δεν εχω χτυπησει ποτε υπολογιστη για κανενα αλλο παιχνιδι και για κανεναν λογο γενικα 
Εχω παρει 5 σερι Champions League με την Λιβορνο, δεν υπαρχει καλυτερο συναισθημα στο μανατζερ απο το να παιρνεις μια εντελως μικροσκοπικη ομαδα και να την μετατρεπεις στην πιο ενδοξη ομαδα του πλανητη. Εχω κανει επισης κατι παρεμφερες με την Dunmferline της Σκωτιας, αλλα εκει νομιζω κατεκτησα 4 στα 5 Champions League. Δε με ενδιεφερε σχεδον ποτε οταν επαιζα μανατζερ να βρισκομαι σε καποια μεγαλη ομαδα.
1 Like
Τελειο νέο
Προτιμούσα Κοβεντρι!
Καλά ξεκίνησε αυτό…
Η Ρεάλ θέλει για αντικαταστάτη του Μπενζεμά τον Kane
Αν του κάνουν επέκταση, εγώ του χρόνου δε βλέπω δευτερόλεπτο.
πάρε άλλη μία
1 Like
Να υπερηφανεύεται για τρόπαια φίλαθλος της Λίβερπουλ ηλικίας U70, αξία ανεκτίμητη
Η φάση που η Tottenham παραμένει χωρίς τιτλο από τις μεγάλες ομάδες του Λονδίνου είναι ότι καλύτερο 