Επιτελους ενα απωθημενο λιγοτερο και μια συναυλια-ονειρο, εμπειρια ζωης λεμε.
Εφτασα στο An οταν επαιζαν το πρωτο τους κομματι οι Battleroar και εμεινα ικανοποιημενος απο την εμφανιση τους. Καλο setlist, καλη αποδοση απο την μπαντα, μονο ο ηχος ηταν πιο δυνατος απ’ οσο χρειαζοταν και με χαλασε λιγο. Ο κοσμος φανηκε να περναει καλα οποτε κρινεται ως μια επιτυχημενη εμφανιση της μπαντας.
Η ανυπομονησια μου για την πρωτη φορα που θα εβλεπα live τους Primordial ηταν μεγαλη και δεν περναγε η ωρα μεχρι να βγουν. Απο την στιγμη που επαιξε απο τα ηχεια το Dark Horse On The Wind μεχρι και 2 ωρες και 15 λεπτα μετα που κατεβηκαν απο την σκηνη ημουν ψυχη και σωμα παραδομενος στο συμπαν της μπανταρας και πραγματικα και να ηθελα δεν ειχα αλλη επιλογη. Μιλαμε για μια συγκλονιστικη εμφανιση. Το setlist ηταν πανω κατω το αναμενομενο και εννοειται οτι μου ελειψαν αρκετα κομματια αλλα απο την αλλη γουσταρα τρελα οσα επαιξαν με εξαιρεση το The Alchemist’s Head που το θεωρω απο τα πιο αδιαφορα κομματια τους ever. Αλλα απο εκει και περα επαιξαν τα 3 καλυτερα του καινουριου δισκου τα Where Greater Men Have Fallen, Babel’s Tower και το απιστευτο Wield Lightning To Split The Sun, οπως και το full Sabbath-ικο Ghosts Of The Charnel House. Απο τους υπολοιπους δισκους ειχαμε τα Autumn’s Ablaze, Gods To The Godless, The Coffin Ships, Empire Falls, As Rome Burns, Heathen Tribes, Traitors’ Gate, No Grave Deep Enough, Bloodied Yet Unbowed καθως και το πολυαγαπημενο Sons Of The Morrigan για encore. Ολα τους ασυλληπτες κομματαρες, αυτα που μου ελειψαν περισσοτερο απο αυτα που ηταν πιθανα αλλα δεν παιχτηκαν ηταν μαλλον τα Gallows Hymn και The Mouth Of Judas. Κανενα παραπονο ομως, ενω και ο ηχος ηταν παρα πολυ καλος, 3η σερι φορα με καλο ηχο στο An μετα απο τις συναυλιες των Sodom και των Trouble.
Εκτελεστικα η μπαντα ηταν φανταστικη, ο Simon O’Laoghaire που το παιξιμο του ειναι τοσο θεμελιωδες και βασικο για τον ηχο των Primordial ηταν σε μεγαλη βραδια, ο Pol MacAmlaigh στιβαρος απεδιδε εξοχα της μπασογραμμες του και οι Ciaran MacUiliam και Micheal O’Floinn εξαιρετικοι αμφοτεροι στις κιθαρες με ολα τα κομματια να παιζονται οπως τους αξιζει. Οσο για τον Alan Averill Nemtheanga ο,τι και να πω ειναι λιγο, εκτος της φοβερης αποδοσης του στα φωνητικα, οι κινησεις του, η επικοινωνια με τον κοσμο και γενικα ολη η παρουσια του ηταν πραγματικα εξωπραγματικη. Ο ανθρωπος ειναι ενας απο τους καλυτερους frontmen ever, οχι μονο ενας απο τους καλυτερους συγχρονους frontmen, ενας απο αυτους που τους αξιζει να μπουν στο πανθεον. Η θεατρικοτητα του και το απαραμιλλο συναισθημα που εκπεμπει σε καθε του κινηση σε κανουν να μην μπορεις να παρεις τα ματια σου απο πανω του, το γεγονος δε οτι ειχε goosebumps σχεδον σε καθε στιγμη της συναυλιας λεει πολλα για το πως βιωνει και ποσο αγαπαει με ολη του την καρδια αυτο που κανει. Μιλαμε για καταθεση ψυχης, ειναι μια απο τις εμφανισεις που δεν θα ξεχασω ποτε.
Λογω προσωπικων λογων τους ειχα χασει τις 2 προηγουμενες φορες που ειχαν ερθει και ηθελα να τους δω, αλλα μετα απο αυτην την εμπειρια της Παρασκευης εκλεισα πλεον εισιτηριο διαρκειας και θα ειμαι εκει ολες τις επομενες φορες που θα μας επισκεφτουν.
Αν με ρωτησει καποιος πως ειναι live οι Primordial η αυτοματη απαντηση που θα βγει απο τα χειλη μου ειναι [B][SIZE=4]“Ι-Σ-Ο-Π-Ε-Δ-Ω-Τ-Ι-Κ-Ο-Ι”[/SIZE][/B]… :respect:
Μετα την συναυλια μιλησα και εβγαλα φωτογραφιες με τα μελη της μπαντας και ηταν ολοι τους ευγενικοι, ευδιαθετοι και πραγματικα χαμηλων τονων. Πολυ συμπαθητικα ατομα, ο O’Floinn συνεχεια μου επιανε κουβεντα, ο O’Laoghaire επισης πιο ομιλητικος απ’ οτι περιμενα, οσο για τον Alan τον οποιο γνωρισα απο το Up The Hammers το προηγουμενο Σαββατο που τα πιναμε παρεα στο Ragnarok μεχρι τις 07:00 το πρωι, μιλαμε για εναν φανταστικο ανθρωπο, ειλικρινη, ευχαριστο και με ωραια αισθηση του χιουμορ.
Μια βραδια που θα μεινει χαραγμενη στο μυαλο μου για παντα, ανυπομονω για το επομενο ραντεβου με την μπανταρα.