Τα λατρευω ολα κυριε (βασικα για να ειμαι ειλικρινης το Imrama το αγαπαω τα υπολοιπα 6 απο το A Journey’s End μεχρι το Redemption At The Puritan’s Hand τα λατρευω), απλα αυτα τα 4 ξεχωριζουν για εμενα σαν συνολο.
Κάνε πέρα, γατάκι
Τα A Journey’s End και Storm Before Calm κάνουν πλάκα σε όλα όσα “ξεχωρίζεις σαν σύνολο” (εντάξει, στο Spirit… όχι. Είναι το τρίτο τη τάξει).
Ειναι τοσο κοντα ολα που δεν μπορω να σε κραξω που τα εχεις καταταξει ετσι. Απλα μετα παιζει ρολο το προσωπικο γουστο, ποιο ακουσε ο καθενας πρωτο κτλ… Το Storm Before Calm ειναι σκετη πωρωση, πολεμος, αλλα το χαλαει καπως η παραγωγη. Το A Journey’s End εχει μια τοσο ιδιαιτερη ατμοσφαιρα και στεκεται μονο του στην δισκογραφια της μπαντας, πολυ εσωτερικος δισκος.
Δηλαδή;
Δεν είναι αρκετά γυαλισμένη;
Είναι ιδιαίτερη παραγωγή. Θέλει μια παραπάνω προσπάθεια για να τ’ ακούσεις όλα όσα συμβαίνουν εκεί μέσα.
Εννοείται βέβαια ότι σκοτώνει σαν ήχος.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι τους Primordial διαχρονικά μπορείς να τους κατηγορήσεις για διάφορα πράγματα, αλλά σίγουρα όχι για γυαλισμένες παραγωγές.
Σε πολλα κομματια συμβαινει αυτο που λεει ο Γρακχος, θελει πολλα ακουσματα, προσοχη και προσπαθεια για να καταλαβεις πληρως τι παιζει. Χανουν τα κομματια την δυναμικη τους με αυτη την παραγωγη, οι Primordial ποτε δεν ειχαν γυαλισμενες παραγωγες, αλλα η συγκεκριμενη εχει πολλα ψεγαδια, ενω ειχε γινει αψογη δουλεια στις παραγωγες των A Journey’s End και Spirit The Earth Aflame στο Storm Before Calm δεν τους βγηκε οπως θα ηθελαν.
Υ.Γ. Για να μην παρεξηγηθω, τον λατρευω τον δισκο και τον γουσταρω με τα 1000, απλα εξηγω γιατι δεν ειναι ο αγαπημενος μου.
Το επιχείρημα “η παραγωγή έχει ψεγάδια γιατί θέλει προσπάθεια να καταλάβει κάποιος τι γίνεται” είναι εντελώς άστοχο. Όλα τα αξιόλογα πράγματα απαιτούν προσπάθεια.
Ψεγάδι είναι ο ψόφιος για πριμόρδιαλ ήχος της κιθάρας στο νέημλες.
E, ναι, έτσι είναι. Κι εγώ αυτό ακριβώς εννοούσα (ANGUS).
Καλά εντάξει, όχι κι έτσι.