Κατ’αρχάς να πω ότι η λογική “τελευταία δεκαετία” έχει να κάνει κυρίως με το ότι πλέον εδώ που είμαστε έχουν γίνει τόσα πράγματα στη μουσική ώστε να έχουμε δει πάρα πολλά, αν όχι τα πάντα. Μέσα στην περίοδο 00-09 (αν εστιάσουμε αποκλειστικά στη τρέχουσα χιλιετία δηλαδή) έχει παιχθεί πολύ πράγμα.
Τώρα να πω τι ψήφισα κι εγώ.
Αποφάσισα να ρίξω 2 ψήφους στους δίσκους που ανταποκρίνονται σε αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου ως “prog δίσκος της δεκαετίας” και μία ψήφο σε έναν δίσκο για καθαρά συναισθηματικούς λόγους, αυτόν που θεωρώ ότι αδικείται κατάφωρα στην σχέση ποιότητας - αναγνωρισιμότητας απ’το κοινό.
Είναι ευνόητο, πιστεύω, ότι αν το πάμε με τα κριτήρια που παρέθεσα, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα κατέληγαν σε ένα εκ των Lateralus και Scenes From A Memory.
Μπορεί να μην άκουγα τέτοια μουσική όταν βγήκαν οι συγκεκριμένοι δίσκοι αλλά διαβάζοντας και ακούγοντας αυτά που έχουν να πουν οι μεγαλύτεροι έχω την εντύπωση ότι στον μουσικό κόσμο οι συγκεκριμένοι δίσκοι πρέπει να προκάλεσαν μεγάαααλο σάλο. Ειδικά το Lateralus, μια και απευθύνεται, όπως σωστά ειπώθηκε, σε ευρύτερο κοινό. Παρ’όλα αυτά ίσως το Lateralus να είχε διαφορετικού είδους αντίκτυπο, με την έννοια ότι συγκλόνισε μεν τον μουσικό κόσμο αλλά δεν ανανέωσε τον prog ήχο αυτόν καθ’αυτόν αλλά παρουσίασε μια άλλη μουσική προσέγγιση γενικότερα, προχωρώντας ίσως ένα βήμα παραπέρα αυτό που είχαν παρουσιάσει με το aenima. Ενώ το Scenes μάλλον αποτέλεσε σταθμός για τον συγκεκριμένο ήχο και η επιτυχία του ήταν μεν τεράστια αλλά και πάλι σχετικά “underground”. Δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που λέω, εγώ αυτή την εντύπωση έχω. Έπειτα, αυτό δεν χρειάζεται να το ζήσει κανείς για να το καταλάβει, με το Scenes καθιερώθηκαν πολλά κλισέ στο prog και κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την τεχνική πλευρά του. Επειδή οι Theater έφεραν το τεχνικό παίξιμο στα αυτιά ευρύτερου κοινού (διότι τεχνικές μπάντες υπήρχαν και παλιότερα απλά ήταν αρκετά πιο underground π.χ. Watchtower) μάλλον εντυπωσίασαν και τράβηξαν πολύ κόσμο προς αυτή την κατεύθυνση. Και βέβαια αρκετές μπάντες που ξεπετάχτηκαν μετά ακολούθησαν αυτή τη λογική.
Οι 2 ψήφοι “λογικής” λοιπόν, στους Tool και στους Theater. Αν μου έλεγαν να ψηφίσω ΜΟΝΟ έναν, θα ψήφιζα Tool. Απλά γιατί βρίσκω αρκετά πιο καινοτόμο την λογική του Lateralus και τη μουσική που περιέχει μέσα. Το Scenes είναι ένα αριστούργημα του ήχου αλλά σε καινοτομίες έχω την εντύπωση ότι χάνει. Και η επιτυχημένη καινοτομία είναι το κατόρθωμα στη συγκεκριμένη μουσική. Γι’αυτό λέγεται progressive.
Και η ψήφος “συναισθήματος” πάει στους Marillion γιατί ενώ τόσα χρόνια έχουν βγάλει αριστουργήματα, απ’το Misplaced Childhood μέχρι το Afraid of Sunlight και το Marbles, έχουν μείνει κυριολεκτικά στην αφάνεια. Παρ’ότι έχουν μία πιο Floydίστικη προσέγγιση στον ήχο και δεν ψάχνονται σε επίπεδο Tool με πειραματισμούς και τέτοια, αν σκεφτεί κανείς ότι βγάλανε ολόκληρο Misplaced Childhood πίσω στο ‘85, είναι ν’ απορεί κανείς πώς δεν γνώρισαν την δόξα που τους άξιζε.
Κατά τ’άλλα αν στηριζόμουν μόνο στο γούστο μου θα έφτιαχνα το εξής top 10:
1ο θα πήγαινε το Be αναμφίβολα, πραγματικά πρόκειται για την απόλυτη κορυφή για μένα, από το concept, την υπέροχη μουσική, τον θεατρικό χαρακτήρας του (που αποτυπώνεται και στην live εκτέλεσή του) μέχρι τον βαθμό δυσκολίας στην εκτέλεσή του από τους μουσικούς και τις μνημειώδεις ερμηνείες, όλα είναι ΑΨΟΓΑ. Στην ολότητά του είναι μοναδικό.
2ο το Scenes From A Memory γιατί απλά το άκουγα μέρες ολόκληρες όταν ήθελα να ξεχαστώ από διάφορα στη ζωή μου και γιατί η μουσική δένει υπέροχα με το concept, ακούγεται απόλυτα εμπνευσμένη.
3ο το Blackwater Park, 4o Marillion, 5o Remedy Lane και με αυτά πέρασα δύσκολες στιγμές.
6ο το Frances The Mute που το προτιμώ από Deloused, 7o το Disconnected (άλλοι υποτιμημένοι μάστορες του είδους oι FW), 8ο το Absolution (αν και οι περισσότεροι το βάζουν στο alternative, για μένα πρόκειται για την καλύτερη δουλειά των Muse και ΕΙΝΑΙ progressive όπως και το Origin of Symmetry και το Black Holes γιατί παντρεύει υπερεπιτυχημένα το mainstream με το “ψαγμένο” και πρωτοποριακό), 9ο το Origin of Symmetry για τους ίδιους ακριβώς λόγους με το Absolution και 10ο το Sieges Even για το οποίο πολύ καλά τα είπε ο signal.
Κουράζει λίγο το post αλλά τη συγκεκριμένη ώρα δεν έχω κάτι να κάνω οπότε βγάζω εδώ το άχτι μου. 
