Πoλύ ωραίο thread και πολυ καλες οι επιλογές του poll…(αν και δεν τα εχω ακουσει ολα…) η δεκαετια των 90s ηταν πολύ παραγωγική στον χωρο του progressive metal αν και δυστυχως μερικες μπαντες δεν ακουστηκαν ποτέ στην Ελλάδα (ειτε λογω κακής διανομής,ειτε λογω γενικότερης αδιαφοριας για το ειδος)…Θα προσεθετα επίσης τους φοβερούς Γερμανούς Soul Cages με τα αριστουργηματικά 2 πρωτα album τους,τους Damn the Machine του Chris Poland (ex Megadeth),τους αδικήμενους (οσο δεν πάει) Enchant με το μοναδικό wounded, τους Ιταλούς Zen που αν θυμαμαι καλα κυκλοφορησαν ενα και μοναδικό album (δεν θυμαμαι τιτλο) ποιοτικού και τεχνοκρατικού progressive metal,τους Tiles με το Rushικό υφος τους και τους Αltura με το φοβερό mercy lp
Το άλμπουμ των Damn the machine πολύ δυνατό
Οι Soul Cages όπως και οι eldritch είχαν κάνει ένα σχετικό όνομα αλλά και πάλι πολύ αδικημένοι
Που τους θυμήθηκες τους Altura??
συνεχίζω με λίγο πιο θρας καταστάσεις
Kinetic Dissent - I will fight no more forever
http://www.youtube.com/watch?v=uTsJnQEilbM
http://www.youtube.com/watch?v=8dOgHTFoUrk
Σωστος ο αποπανω!!!
Deckard, μηπως είσαι ο τύπος που είχε σκάσει με μπλουζάκι Kinetic Dissent στο live των Mekong Delta? 
Σωστό τόπικ.:!:
Ντάξει, μερικοί καταπληκτικοί δίσκοι και γενικώς αρκετές μπάντες που έμειναν στην αφάνεια επειδή την συγκεκριμένη περίοδο οι μπάντες αυτές δεν συμβάδιζαν με τις μόδες. Mayfair με το Die Flucht και Vauxdvihl με το To Dimension Logic, αποτελούν παραδείγματα προοδευτικότητας και οι συγκεκριμένοι δίσκοι πλέον έχουν έναν cult αέρα.
Οι Jester’s March και το Beyond είναι ακόμα ένα παράδειγμα τέτοιου δίσκου, και βέβαια ακολούθησαν και οι House Of Spirits με δύο πολύ καλά άλμπουμ και ειδικά το Turn The Tide.
Υπάρχουν αρκετά ακόμα, αλλά η αναφορά στους Depressive Age και στο Lying In Wait είναι απαραίτητη. Αν και το Electric Scum θεωρείται το κορυφαίο τους, σίγουρα και το Lying In Wait βρίσκεται αρκετά κοντά. Δισκάρα ολκής.
Soul Cages με το “Moments” εννοείται και ήδη αναφέρθηκε.
Και βέβαια, το οτι οι Conception αναφέρονται διαρκώς πλέον, δε σημαίνει ότι εκείνη την περίοδο ήταν προβεβλημένοι. Αλλα για τους συγκεκριμένους, υπάρχει και τόπικ αποθέωσης έτσι κιαλλιώς.
κτλ κτλ κτλ
από τα του πωλ και από όσα έχουν αναφερ8εί μέχρι τώρα, μάλλον αγαπημένο είναι το die flucht (εναλλασσόμενο με το behind, ανάλογα με την περίοδο στην οποία βρίσκομαι). από 'κει και πέρα, τα δυο πιο αγαπημένα (και προφανώς όχι μόνο στην κατηγορία την οποία εξετάζει το θρεντ, αλλά στη μουσική γενικότερα) είναι το pathways to wholeness των catharsis, το οποίο, σε συνδυασμό με κάποια άλλα πράγματα που συνέβαιναν μέσα μου πριν μερικά χρόνια, άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις. αλλά και το riddles, questions, poetry & outrage των leviathan με το οποίο έχω έρθει σε κατάσταση εμμονής ανά περιόδους. δίσκος που φτάνει σε αρκετά υψηλό επίπεδο και θα έφτανε σε πολύ πολύ υψηλό αν είχε καλύτερα φωνητικά (αν και δεν είχα τραγικό πρόβλημα ποτέ με αυτά) και πιο καλογραμμένους στίχους είναι το haptephobic των sore plexus. μουσικά πάντως είναι από τα κορυφαία της δεκαετίας, με απίστευτες ιδέες μέσα, θεωρητικά ετερόκλητες που ωστόσο χρησιμεύουν τέλεια ως hooks. επίσης, το transparent των seventhsign 8α ήταν εκεί πάνω με τα κορυφαιότερα αν στιχουργικά στεκόταν στο ίδιο επίπεδο. παραμένει ωστόσο από τους δίσκους που μου ανεβάζουν μονομιάς τη διάθεση, εκτυφλωτικός ήλιος και καταγάλανος ουρανός με το που αρχίζει να παίζει ο δίσκος. εξαιρετική τραγουδοποιία, εμφανείς επιρροές, αλλά πολύ όμορφα δοσμένες, υπερθεός τραγουδιστής και γενικά επικρατεί μια τέλεια συμμετρία εδώ. στο άλλο άκρο είναι το τελείως κατεστραμμένο progressive των thought industry του mods carve the pig: assassins, toads & god’s flesh. αυτόν τον δίσκο, όπως και άλλους που αναφέρθηκαν (π.χ. τα δυο άλμπουμς των the beyond), δεν έχω καταφέρει να τους εμπεδώσω ακόμα - παρότι πάνε κάποια χρόνια πλέον από τότε που τους πρωτοάκουσα (το mods κυρίως εννοιολογικά/στιχουργικά), οπότε και δεν είναι τόσο μεγάλο το δέσιμο μαζί τους. ωστόσο, μουσικά, είναι σε δικό τους επίπεδο συγκριτικά με το υπόλοιπο progressive της εποχής (κυρίως λόγω διαφορετικών -πιο στρυφνών- επιρροών υποθέτω) ή και του metal γενικότερα ξέρω 'γω. τέσπα, fuck that shit. riddles, questions, poetry & outrage.
Die Flucht uber alles
- Symbols for the Blue Times
Έμεινα μαλάκας με το κομμάτι Rough Silk ε.
Jester’s March-Beyond
Mayfair-Die Flucht
Spiral Architect-A Sceptic’s Universe
Anacrusis-Screams And Whispers
Αυτά για μένα, αν και υπάρχουν πάρα πολλά που δεν έχω ακούσει και στάνταρ ξεχνάω και κανένα.
α, επίσης, ξέχασα το human noise των γιαπωνέζων ＤＯＯＭ. το thrash στοιχείο υπάρχει ακόμα μεν, αλλά εν τέλει καταλήγει σε άλλα χωράφια ο δίσκος. κυκλοφόρησε το '91 και νομίζω ότι αρκετά πράγματα που οι περισσότεροι ακούσαμε στο grin των coroner υπάρχουν κι εδώ. δεν ξέρω αν αποτέλεσαν όντως επιρροή τους ή αν είναι τυχαίο ότι θα μπορούσε να έχει ηχογραφηθεί πριν το grin από τους ελβετούς, αλλά ο δίσκος των ＤＯＯＭ ξεπερνάει αυτόν των Coroner θαρρώ.
μια γεύση… http://www.youtube.com/watch?v=08qPx4JTuCw
και για το οπτικό του πράγματος…
Ευχάριστη ανατροπή το Doom αλλά αν κρίνω από το κομμάτι πάντως δεν έχει και καμια σχέση με τους Coroner. Για την ακρίβεια μου φάνηκε λίγο σα να ακούω ένα λίγο πιο καμμένο Killing Technology. Πάντως έχει ζουμί θα ψάξω.
Pinks στο πρώτο σου Post πάντως, το περίμενα για να αποθεώσεις Die Flucht(ε κλειδώστε το εδώ) και Pathways to Wholeness(αν και είναι καρύδι το οποίο δεν έσπασα ακόμα τελικά).
And We Have a new candidate
όσον αφορά τους doom και τους coroner, προφανώς μην περιμένεις τάλε κουάλε καταστάσεις, ε. απλώς, ορισμένα φωνητικά ας πούμε, ή αυτό το κουλό, μιντ τέμπο - κάτι σαν θρας πράμα, συν κάποια ριφς μού βγάζουν παρόμοια ατμόσφαιρα.
εγώ το παραπάνω καρύδι δεν έχω σπάσει ακόμα, το άκουγα αρκετά παλιότερα, αλλά ακραίο πολύ, ποτέ δεν μπήκα τελείως μέσα του, όπως συνέβη και με κάτι material sanctuary (τι θυμή8ικα τώρα!), αλλά και με τους voivod :oops:
Απο τα του poll το Dimension των Vauxdvihl,με μια επιφυλαξη γιατι δεν τα εχω ακουσει ολα.
Γενικοτερα παντως,με διαφορα αυτο 
Καταρχήν το τόπικ μπορεί να κλειδώσει στην τριάδα Mayfair, Depressive Age (εκπλήσσομαι που δεν αναφέρουν περισσότεροι το “Symbols for the blue times”, το οποίο είναι σίγουρα το αγαπημένο μου) και Vauxdvihl (αγαπάω και το “Vog” σίγουρα). Ενώ χωράνε νομίζω και οι Spiral Architect στο poll. Ενώ από Νορβηγία ψάχτε να βρείτε και το “Fragmentation” των Mindtrip Project
Καλά τα λένε όλοι οι από πάνω.
Να αναφέρω και τα δύο power/progressive διαμαντάκια που έβγαλαν οι Conditioned Response, το Pavlov’s dogs και το In flagrante delecto (το πρώτο κυκλοφόρησε αρχικά με την μπάντα να λέγετε Pavlov’s dog και τον δίσκο Conditioned resrponse)
Ο τραγουδιστής είναι ΦΩΝΑΡΑ και το κιθαριστικό δίδυμο φωτιά. Δυστυχώς έμειναν χωρίς εταιρεία και διαλύθηκαν. Είχαν και κάποια μικρή προβολή από μέτσαλ χάμαιρ της εποχής.
Έχουν αναφερθεί και στο ροκιπαίδια από έναν κατά τ’ άλλα εκνευριστικότατο Ναβουχοδονόσωρα.
απο το poll
ανετα mind over four (καπωτε ειχα ανοιξει και ενα θρεντ για αυτους)
ειχαν τις δυνατοτητες να γινουν πιο “mainstream” καθως παιζανε μπαλα σε πολλα γηπεδα
anyway
mind over four
και mayfair
για μενα τα πιο καλα γκρουπς που δεν καταφεραν να κανουν πιο ευρυ ονομα
Μόλις κατέβασα To Dimension Logic και εκσπερματώνει το μυαλό μου 8O
bump
για το Entrance των Νορβηγών Manitou, πρώτης μπάντας του Øyvind Hægeland, ο οποίος στον συγκεκριμένο δίσκο θυμίζει τρομακτικά Ray Alder
ομορφιά σκέτη, όσοι του χώρου δεν το έχετε ακούσει ρίξτε μια αυτιά
http://www.youtube.com/watch?v=V7ELLzjmUdI
προσοχή καμία σχέση με τους Φιλανδούς συνονόματους
bump και double post για τους Payne’s Gray και το Kadath Decoded του 95
Η ιστορία πάνω κάτω γνωστή. Γερμανοί που βγάλανε ένα δίσκο στα mid 90s και μετά το διέλυσαν.
Πολύ πάνω από τον μέσο όρο του είδους και χωρίς να θυμίζουν έντονα κάποιο από τα μεγαθήρια της εποχής (όπως π.χ. το Entrance των Manitou στο πάνω ποστ που είναι το Perfect symmtry των φτωχών (δεν μας χαλάει βέβαια 8) )). Σε αυτό παίζει ρόλο ότι μάλλον δεν άρχισαν να ακούνε αυτή τη μουσική στα late80s-early90s, γιατί δείχνουν να έχουν γνώση του παρελθόντος.
Προσωπικά θα έλεγα ότι γαμάνε στεγνά και πρέπει να τους ακούσετε χθες, αλλά μη σας πάρω και στο λαιμό μου με το γούστο μου. Καλύτερα ρίξτε μια αυτιά εδώ, εδώ και εδώ πρώτα.
Κάτι έχω πάθει εσχάτως με prog. Νομίζω ότι περνάω μια αρκετά protracted prog phase, that’s bound to hit the wall one of these days.Μερικοί από δω το ξέρουν και με καθοδηγούν:p
Η μανία που έχω πάθει με τους vauxdvihl δε περιγράφεται με λόγια. Μπορεί να τους έχω ακούσει και 300φορές από τον Ιούλιο, που τους ανακάλυψα δηλαδή. Μη χειρότερα. Αν δει κάποιος τα playlists μου θα νομίζει ότι είμαι διχασμένη προσωπικότητα, γιατί πάω κι έρχομαι ανάμεσα σε vauxdvihl, coheed and cambria (όποτε λέω αυτό το όνομα μου έρχεται στο μυαλό η procter and gamble…), fates warning κλπ και sepsism, leng tch’e, colonize the rotting, vomit remnants κλπ. Δε ξέρω, ίσως είμαι.
Επίσης, έχω επανειλημμένως να ακούσω Mayfair, δε μπορώ. Δε ξέρω πως την παλεύετε μαζί τους. Αλήθεια. Βεβαία αυτό δε σημαίνει ότι δε θα ξυνπνήσω some fine morning 3 years from now,και θα παραμιλάω με την παρτι τους…
in corpsette we trust the prog advocated !!!