Tο κολλημα που ειχα φαει late’90’s με το ‘‘Νaked Sun’’ δεν ξεχνιεται ευκολα.
ΝΑΙ.
Και το Galileo βέβαια, πολύ ωραίος δίσκος και γενικά αρκετά αξιόλογη μπάντα.
Ήταν και δίσκος του μήνα σε κάποιο χάμμερ της εποχής!
Στις σημειωσεις που εχει η επανακυκλοφορια της Metal Mind αναγραφει οτι οταν κυκλοφορησε,προωθηθηκε ως συνδυασμος των Queensryche του Operation Mindcrime και των Metallica του Ride The Lightning.ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.Στο μονο που εχει δικιο αυτη η αναφορα ειναι οτι οντως συνδυαζει το θρας και το προγκρεσσιβ.Αν και ο δισκος απο την εποχη της κυκλοφοριας του πηρε διθυραμβικες κριτικες,συντομα χαθηκαν και παρεμειναν αγνωστοι.Γιατι?Πιθανοτατα λογω της ανομοιομορφιας του υλικου του δισκου.Αλλου θρασαρει,αλλου παουεριζει,αλλου παιζει μπαλα σε εντελως διαφορετικο γηπεδο(Melanin).Ας ξεκινησω απο αυτο που ειναι το πιο δυσκολο για να χαρακτηριστει τραγουδι,αφου οποιος και να το ακουσει του θυμιζει κατι διαφορετικο.Εμενα μου φερνει πρωιμο Sabbathικο ηχο με τιγκαρισμενες προοδευτικες ενεσεις και grunge επικαλυψη.Τα εντελως θρασαδικα 12 Angry Men που νομιζεις οτι ακους τους Anthrax να παιζουν prog,το Social Syndrome που σε μετατρεπει σε μογγολο με τον ρυθμο του αφου υπακους ανεπαισθητα,το Banished με το ρυθμικο(μπασο/ντραμς) οργιο στη μεση του κομματιου μεχρι το κιθαριστικο ριφ να επιστρεψει στο θρονο του οπως και στα αλλα κομματια και το Novocaine Response που ξεκινωντας μου θυμισε Sisters Of Mercy για 5-6 δευτερολεπτα μεχρι και παλι οι κιθαρες να ξεκαθαρισουν το τοπιο με τα παλμικα τους ουρλιαχτα.Παντως ολα καλα μεχρι εδω,αλλα το καλυτερο βρισκεται στο τελος με τα 2 τελευταια τραγουδια,το Testing Ground που Voivodιζει και το Reworked που ακολουθουν πιο Power/prog ρυθμους.Στο πρωτο απο αυτα,οι ταχυτητες πεφτουν και ο ηχος ξεγλιστρα απο τα θρασ-ορια των προηγουμενων κομματιων και τους ταιριαζει απολυτα ενω στο δευτερο αντιστοιχα,ξεκιναει με το μπασο να κραταει τους τονους της εισαγωγης ενω με το που ‘‘χωνονται’’ οι κιθαρες,ο νραμερ ξεσαλωνει.Κανεις δεν βιαζεται σε αυτο το ασμα…και πηγαινουν για ενα δευτερο γυρο εκστασης με το ιδιο μοτιβο.
Βασικα ο δισκος προτεινεται πιο πολυ σε θρασαδες παρα στους κλασσικους προγκρεσσιβαδες.Οχι μονο η μουσικη τους ειναι πιο κοντα σε αυτον τον ηχο αλλα και οι στιχοι κινουνται στα αντιστοιχα πεδια του ειδους,δηλαδη κοινωνικοπολιτικοι.
Με τπτ δεν ξεπερνα αλλα διαμαντια του πολλ αλλα και παλι ο δισκος ειναι υψηλου επιπεδου [-X
Να’στε καλά παιδιά. Μου θυμίσατε υλικό που είχα ξεχάσει και ορισμένα που δεν ήξερα καν.
Δυστυχώς πολλά από αυτά τα cd είναι πολύ σπάνια πλέον.
Ιεροσυλία το ότι δεν αναφέρθηκε το ink complete των spastic ink, από τους θεούς jarzombek 
Υπερ-τεχνικό ορχηστρικό progressive για γερά νεύρα (και αυτιά).
Εξπρέσσε δε νομίζω ότι ανήκει σ’ αυτό το θρεντ το Σπάστικ Ινκ, προσωπικά δεν ξέρω ούτε έναν που να ασχολείται με progressive που να μην το ξέρει - και να μην το προσκυνάει βέβαια. Καλά δεν είναι και “Dream Theater” προβεβλημένο αλλά και πάλι, obscure δεν το λες.
Τεράστια δισκάρα το Kinetic Dissent, θυμίζει μια εποχή που το progressive ήταν πραγματικά progressive κτλ.
χα, Kinetic Dissent… Ωραίο άλμπουμ. Κάποια στιγμή έχει αναφερθεί ξανά στο φόρουμ. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, στο live των Μekong Delta πριν λίγα χρόνια, είχα εντοπίσει τύπο με μπλουζάκι Kinetic Dissent… He koofed me κανονικά:lol:
Ε αν ήταν να πετύχεις κάπου μπλούζα Kinetic Dissent, αν όχι στους Mekong Delta τότε πού 
τώρα που το σκέφτομαι, ακόμα και σε λάηβ των Kinetic Dissent θα μου έκανε εντύπωση να πετύχαινα τύπο με t-shirt τους! :lol::lol:
Τους ειχα αναφερει παλιοτερα τους Kinetic Dissent, στις δισκαρες που προτεινουμε. Τρομερο αλμπουμ!!!
Προγκ Μεταλ που δεν θυμιζει με τπτ τα καθιερωμενα του χωρου.Ενας τραγουδιστης που ‘‘δενεται’’ πολυ με αυτα που τραγουδα,υπαρχει χροια στην φωνη του που υποδηλωνει συναισθηματισμο.Κιθαρες που δεν κλειδωνονται στα στεγανα αλλα πετουν οσο πιο κοντα στο ηλιο-πειραματισμο χωρις να φοβουνται μηπως καουν.Δυσκολοχωνευτη μουσικη λοιπον γεματη δυσαρμονιες.Καποιες λατρευτες,καποιες πιο αδιαφορες,ειναι καθαρα θεμα γουστου πλεον.Το 12 Days Of Wind με τα γκεστ φωνητικα μεταμορφωνουν το τραγουδι σε αλτερνατιβ Μεταλ.Σε αλλους αρεσουν τετοιοι ηχοι,σε μενα οχι.Το ΓΑΜΑΤΟ Gemini σε υποχρεωνει να υποταχτεις στο '‘καψιμο’'που τους διακρινει.Ο ντραμμερ προσθετει με τον κρυσταλλινο ακουστικο του θησαυρο,ελευθερωνοντας πνευματικες απολαυσεις.Στο Ice, Water, Stream,στη μεση του τραγουδιου ακουγεται ενα ατμοσφαιρικο παρανοικο περασμα που παλλεται απο το μπασο.Autumn´s Here (ΘΕΙΚΟ),εντελως διαφορετικο απο τα υπολοιπα.Ξεκινα ακουστικα και τπτ δεν σε προετοιμαζει για το τι θα επακολουθησει.Ο Xavier βγαζει τα εσωψυχα του ενω γλυκιες μελωδιες ξεχωριζουν μεσα στον ηλεκτρισμο που σε ταρακουνα συθεμελα.Τελος στο Airplanes,οι κιθαρες φερνουν σε πιο ντουμ ηχο.το μπασο χρωματιζει την απογοητευση που εκσφεντονιζει με το λαρυγγι του ο τραγουδιστης τους.
Λιτο λευκο μπουκλετ(ολα λευκα ειναι) με μοναδικα μαυρα γραμματα αυτα των στιχων στην 9η κυκλοφορια της αγνωστης Caroline Records.Ουτε μια φωτογραφια,ουτε μια εικονα.Ακομα και τα ονοματα των μελων ειναι αναγραμμενα στο οπισθωφυλλο.
Κλασσικες λεξεις που χαρακτηριζουν τις περισσοτερες μπαντες των προγκ Μπαντων που δεν απεκτησαν την προβολη που χρεαζοντουσαν,ειναι η παρανοια,πρωτοτυπια,διαφορετικοτηρα,αλλαγες,πλουτος ιδεων,πειραματισμος,υποχονδρια μιξη της μεταλ με αλλα ειδη.Ε λοιπον,τα παντα ισχυουν και στη συγκεκριμενη περιπτωση.
Οι Depressive Age προσφερουν εναν απο τους καλυτερους δισκους του ειδους.Το ‘‘κολλητικο’’ ριφ του Where ειναι φτιαγμενο απο υλικο,καταδικασμενο να μεινει στην αιωνιοτητα.Φωνη που σε παρασερνει στο κυμα της,κιθαρες που αλληλοσυμπληρωνονται καθιστωντας σε ανικανο να εντοπισεις κενα στην μουσικη τους,μπασο που δε εκτελει χρεη διακοσμητικου στοιχειου.Σε εναν αλλον υμνο,το Psycho Circle Game,χωρις οι στιχοι να ‘‘λενε’’ κατι απο μονοι τους,αν καποιος το ακουει διαβαζοντας τους παραλληλα,θα νιωσει την πικρια,την στενοχωρια,το αδιεξοδο που διακρινεται στην φωνη του.σε γενικες γραμμες το μελαγχολικο στοιχειο ειναι εμφανεστατο κατα την διαρκεια της ακροασης.Στο The Story (Autumn Times II) η απολαυση ειναι κλιμακωτη.Κατι που απο ψιθυρος καταληγει σε κραυγη,μονο που δεν μιλαμε για ενταση αλλα για εγκεφαλικη απολαυση.Στο Eternal Twins,εκτος της εκφραστικης φωνης του Lubitzki(που οπως παντα μαγευει),υπαρχουν και τα οργισμενα φωνητικα του Peter Habermann.Ξεφευγει απο το συνολο των υπολοιπων Θαυματων(εκτος του Berlin που θεωρω μετριο) αλλα και παλι ειναι υψηλου επιπεδου συνθεση.
Μιλαμε για επικινδυνη μουσικη.Ανετα σε τυλιγει μια και για παντα αφου συμπεριλαμβανει εξαισια και ολοκληρωμενα τραγουδια.Η μουσικη ειναι γραμμενη απο τον ενα κιθαριστα,τον Klemp(καπου τον βοηθα και ο τραγουδιστης ενω δυο τραγουδια ειναι του μπασιστα),ο οποιος και παιζει ολα τα σολος του δισκου καθως και τα ακουστικα περασματα.Αψογος.Επισης,η μονη μπαντα που ευχαριστουνε,ειναι οι Coroner.Βγαλτε μονοι σας συμπερασματα.
Υ.Γ.Οταν τραγουδα το ρεφραιν στο My Wine,δες σας ερχεται στο μυαλο οι S.O.A.D…Κοινο χαρακτηριστικο των δυο συγκροτηματων,η παρανοια,μαλλον γι αυτο μου τους θυμιζει.Και οι κιθαρες σε αυτο το κομματι καταπινονται ανεπαισθητα ακομα και αν ερχοντουσαν με σχημα καρφιων.
Υ.Γ.’'Παιζει" να παρει αυτος ο δισκος την ψηφο μου στο θρεντ.Μεινανε καποιοι ακομα δισκοι να ακουσω…
(crimson_idol)
- deckard, δεν εχω ασχοληθεί ποτέ με Depressive Age
- δεν θα σε κατακρίνω, αλλά [B]ΝΤΡΟΠΗ[/B] σου.!!
:lol:
Σιγα το πραγμα.Και γω μεσα απο αυτο το θρεντ μου κινηθηκε η περιεργια.μονο σαν ονομα τους ηξερα.Ποτε δεν ειναι αργα…
:twisted:
Μπράβο στον dargaard και τ άλλα παιδιά, που κρατάνε ζωντανό το θρεντ.
Τον τελευταίο καιρό άκουγα αρκετά τέσσερις δίσκους, που πληρούν τα κριτήρια του θρεντ.
Αρχίζουμε από την Γερμανία με το [B]Turn of the tide[/B] των [B]House of spirits[/B] του 1994 (δεν ξέρω αν πήραν το όνομα από την ομώνυμη ταινία της προηγούμενης χρονιάς). Στην ουσία οι HOS είναι η συνέχεια των jester?s march με βοήθεια μελών των Mekong delta, προεξέχοντος και του γνωστού από τους Statovarius, Jorg Michael. Παρόλο τις thrash καταβολές των μελών, ο δίσκος είναι καθαρό μελωδικό progressive, με πιο έντονο χαρακτηριστικό την φωνάρα του Olaf Bilic και τα πολύ δυνατά ρεφραίν. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δίσκος βασίζεται σε αυτά, γιατί οι συνθέσεις είναι γενικά πολύ δυνατές και η prog αισθητική δεν χάνεται, αντίθετα συνυπάρχει τέλεια με την μελωδία. Ο δίσκος έχει δικό του χαρακτήρα και αναφορά μπορεί να γίνει μόνο στους Ryche, αλλά και αυτή σε γενικά πλαίσια. Γενικά μιλάμε για έναν από τους πολύ δυνατούς δίσκους της περιόδου. Οι HOF το 99 κυκλοφορούν από την Century media το psychosphere το οποία αν και καλό δεν φτάνει το Turn.
Υπερατλαντικό ταξίδι για τη Φλόριντα για τους [B]The last things[/B] που το 1993 κυκλοφορούν το μοναδικό τους άλμπουμ με τίτλο [B]Circles and Butterflies[/B] από την Nordic metal (που ευθύνεται και για τα Pathways to wholeness των Catharsis και Age of Elegance των Lord Bane). Κιθαρίστας στο γκρουπ ήταν και ο μακαρίτης Matt LaPorte, ο οποίος όμως δεν έπαιξε στον δίσκο. Μουσικά μιλάμε για ένα διαμάντι που προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσει το είδος. Μουσικά ακούμε από αγχώδες progressive με thrash αναφορές, μέχρι χαλαρά soundtrack-ικά σημεία. Μπορεί να έρθουν στο μυαλό λίγο οι psychotic λόγω και του φλάουτου, αλλά υπάρχουν και πολλές progressive rock αναφορές, με τον τραγουδιστή να αγαπάει Fish και με κάποια σημεία να μου θυμίζουν the wall. Το πρώτο μισό του δίσκου είναι concept.
Παραμένουμε στην ίδια πολιτεία (για να πάρουμε μάτι και κανένα κωλαράκι σε καμιά παραλία) για τους [B]Inferno[/B] και το [B]Psychic Distance[/B] του 94, οι οποίοι μετά από ένα ντέμο το 95 δυστυχώς το διαλύσανε. Μπορούμε να περιγράψουμε την μουσική τους ως progressive thrash. Πολλά όμορφα θέματα, ποικιλία στον ήχο και ταιριαστά φωνητικά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά τους. Κρίμα να έχετε ακούσει Mekong delta / depressive age / kinetic dissent και όχι αυτούς.
Ξαναπαίρνουμε το αερόπλανο, για να γυρίσουμε Deutschland κάποια χρόνια μετά, για χάρη των [B]Sore Plexus [/B]και του μοναδικού τους άλμπουμ (έλα δεν σε πιστεύω!!) [B]HaPTePHObiC[/B] του 1999. Οι Sore Plexus παίζουν και αυτή κατά βάση αυτό το αγχωτικό thrashoprogressive που λατρεύουμε, με αναφορές στις μεγάλες μπάντες του ήχου, αλλά με προσωπικό και χωρίς να ακούγονται μονοδιάστατοι.
εδιτ: Αν και λίγο οφτόπικ (είναι του 2001) να πω στον dargaard ότι άκουσα (επιτέλους) το Dying For Life των Antithesis και μου άρεσε πολύ. θέλει όμως λίγες ακόμα ακροάσεις.
Αψογος για αλλη μια φορα.Προσφερε γνωσεις στον κοσμο που περιμενει ανυπομονα τις γνωσεις σου.
[B]Psyco Drama[/B] λοιπόν. Πρέπει να έχουμε ξαναπεί για αυτούς τους Αμερικάνους. Ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο [B]The illusion[/B] (είναι και στο πολλ) είναι ένα άριστο δείγμα progressive με power στοιχεία. Όπως είναι φυσικό η μπάντα αναφορά είναι οι Ryche αλλά οι PD έχουν προσωπικότητα. Αυτό οφείλεται κυρίως στην εκπληκτική φωνή του Corey Brown (μετά στους Magnitude 9) και στις φωνητικές του γραμμές, όπως και στους κιθαρίστες, που έχουν αυτήν την μίξη ορμής και μελωδικότητας που απαιτεί το είδος. Το Bent που ακολούθησε αν και πολύ καλό δεν αγγίζει το the illusion, που είναι ο ορισμός του θαμμένου διαμαντιού.
([B]δείγμα[/B])
Πάμε στην Γερμανία για τον τρίτο δίσκο των [B]Avalon[/B] με τίτλο [B]Vision Eden[/B]. Οι Avalon είναι από τους working class heroes του είδους, με ποιοτικούς δίσκους, χωρίς βέβαια κάποιο αριστούργημα. Στο vision eden μπαίνουν πολύ δυνατά χωρίς πολύ μεγάλα κομμάτια (κοντά στα 5 λεπτά τα περισσότερα), χρησιμοποιούν σωστά την τεχνική τους δίνοντας έμφαση και στις μελωδίες και αξιοποιώντας τον τραγουδισταρά τους (με ανεπαίσθητη, την αγαπημένη γερμανίλα στην άρθρωση). Ο συνδυασμός πλήκτρων κιθάρας σίγουρα φέρνει στο μυαλό τους Theater. Δεν θα σας αλλάξει τη ζωή, αλλά worth a listen.
([B]δείγμα[/B])
Πάμε στην Νορβηγία για έναν δίσκο που λέγαμε στο progressive metal thread, αλλά για τέτοιες δισκάρες η επανάληψη αξίζει. Το [B]Mindscape[/B] των [B]Trivial act[/B] λοιπόν μπαίνει στην ελίτ του είδους για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος κατά την γνώμη μου είναι οι κιθαρίστες του. Η κιθαριστική δουλειά είναι μνημειώδης και προσθέτει στον μελωδικό progressive metal χαρακτήρα του άλμπουμ, μια διαφορετική πιο technical metal ματιά. Όχι ότι υστερούν σε κάτι οι υπόλοιποι. Ο τραγουδιστής π.χ. είναι θεός (ακούστε το κομμάτι με τίτλο [B]Ε.P.[/B]) και ο drummer που αλλάζει ρυθμούς και μέτρα για πλάκα, απλά πιστεύω ότι η μουσική τους βασίζεται στο τι κάνουν οι κιθαρίστες. Ακούστε το!!
([B]δείγμα[/B])
Κιθάρες, κιθάρες, ε ας πούμε και για το [B]Food for thought substitute[/B] των Καναδών [B]Heaven’s cry[/B], με τους τρεις κιθαρίστες, ένας εκ των οποίων έπαιξε το μπάσο στο The outer limits των θεών. Τεχνικό μέταλ λοιπόν, με εξαιρετικές ιδέες, χαρακτήρα και ατμόσφαιρα. Αγχωτικά μέρη εναλλάσσονται με μελωδικά και ατμοσφαιρικά περάσματα δημιουργώντας ισορροπία. Όπως και να χει είναι Καναδοί, οπότε…
([B]δειγμα[/B])
to be continued…
Αν εχει ακουσει κανενας τα παρακατω 2 δισκακια ας τα περιγραψει να δω που κυμαινονται μουσικα.
1.Damn The Machine/Damn The Machine
2.The Beyond-Crawl
πρέπει να φύγω, επιστρέφω με εδιτ το βράδυ
Ανυπομονω.Απλα να μαθω που κινουνται απο θεμα επιρροων πριν προβω σε αγορα
Όσον αφορά το damn the machine (το άλλο δεν το έχω ακούσει) είναι πάρα πολύ καλός δίσκος … Μπορώ να πω ότι θυμίζει σε αισθητική τους fates warning early 90s περιόδου αλλά έχουν δικό τους ήχο . Είναι πιο ροκίζον από την πλειοψηφία των συγκροτημάτων αυτού του ήχου εκείνης της περιόδου , δηλαδή απλές δομές με μερικά προγκρεσιβίζον περάσματα. Κατα τα άλλα έξυπνες συνθέσεις και ωραίες μελωδίες στη φωνή.Η παραγωγή είναι super και ηχογραφήθηκε και live … Εγώ θα στο πρότεινα