χωρίς πσυχωτική συνέχεια, αλλά επειδή γουστέρνεις:
http://www.youtube.com/watch?v=HbosWzLYOFU
[SPOILER]αν έχεις στα υπ όψιν σου, σε ηλεκτρονική μορφή κάτι πέρα από το silent fall, έχω pm[/SPOILER]
χτυπημα κατω απο τη μεση :!:
αυτην τη στιγμη, δυστυχως, ουτε καν λεβαηαθαν εχω, πανε ολα, χαθηκαν, τα πηρε ο πισης μαζι του ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ.
τα ανεβάζω τώρα. Όποιος άλλος θέλει σφυράει κλέφτικα.
εδω λεμε ενα ευχαριστώ στον κωστα που μόλις του σφυριξεις κάτι, το κάνει 
και οσο για Psyco Drama, να, ναι , και ξανά ναι!!!
:–:--
H. Kristal-Empty
Το χω ξαναγραψει.Οι Ιταλοι στο προγκ ροκ/μεταλ εχουν βγαλει πολλα αριστουργηματα.Στα υπολοιπα παρακλαδια,ελαχιστα.Με μια μετρια παραγωγη αλλα με κορυφαια μουσικη,το αποτελεσμα γερνει θετικα.Χωρις να θυμιζουν απολυτως καμμια μπαντα(οκ,ολοι εχουν λιγο Queensryche μεσα τους),παιζουν πολυ τεχνικα με απειρα γεμισματα και αλλαγες χωρις καμμια ενδειξη επιδειξης.Δυο κιθαριστες,απο τους οποιος ο ενας(Chimello) εχει βαλει χερι σχεδον σε ολες τις συνθεσεις.Πληκτρα για να νιωθεις υγρες τις μελωδιες,φωνη ακρως σημασιας,τεχνικο ντραμμινγκ,ακρως σκεπτομενο,Rush ενα πραγμα (δεν βαραει για να κραταει απλα ρυθμο).Δεν ξερω αν φτανει στο επιπεδο του διαμαντιου αλλα οι κιθαρες χαιδευουν τα αυτια μου καθε δευτερολεπτο δημιουργωντας ενα φωτεινο αποτελεσμα ΜΟΥΣΙΚΗΣ και οχι κατασκευασματος.Θα χρησιμοποιουσα σαν επιχειρηματα τα Thinking,Empty και Memorandum(και τα 3,συνθεσεις των Chimello/Angiolin-Τυχαιο?Δεν νομιζω)για να πεισω καποιον για την αξια τους.
Opposite Earth-Headspace
Opposite Earth.Αλλη μια Αμερικανικη μπαντα του Power/prog που μολις και προλαβε να κυκλοφορησει ενα αλμπουμ πριν χαθει στην αφανεια και διαλυθει.Αλμουμαρα ομως.Αν και ξεκινα με ενα μετριο τραγουδι που δεν σε προιδεαζει για τον ηχητικο οργασμο που θα επακολουθησει,αμεσως μετα το μπασο του Primal σε καλωσοριζει στον κοσμο του καλοπαιγμενου και ενδιαφεροντος power/prog στολιδι.Οι ρυθμοι εναλλασσονται συχνα χωρις να κουραζουν,αρκετα υψηλοσυχνα φωνητικα που δεν ειναι βεβιασμενα και κιθαρες που πλεκουν φανταστικους κοσμους για το μυαλο σου.Το μπασο-μπροσταρης δεν υποσκιαζεται πουθενα,ο ντραμμερ παιζει το δικο του παιχνιδι (Zonder style,γιατι οχι?) και καποια πληκτρα για υποβοηθεια της spacy ατμοσφαιρας.Δλδ τι αλλο να ζητησω?Καποιες συνθεσεις μου ακουγονται τοσο θεμιτες και επιτυχημενες στα αυτια μου που νομιζω οτι καπως συντελεσα στην δημιουργια αυτων των κομματιων.Υπαρχουν βεβαια και καποιες πιο μετριες συνθετικες στιγμες (σιγουρα καπου συντελεσα:p) που του στερουν τον χαρακτηρισμο του κορυφαιου.Καλυτερη στιγμη του δισκου θεωρω το σαγηνευτικο Visuals και το προτεινω ως πρωτη επικοινωνια με τον δισκο.Τελος,μεγα ευσημο ειναι οτι η παραγωγη εχει γινει απο τον Tom Morris των Morrisound Studios και εχει καταφερει να προσδωσει αυτον τον φιλικο ζεστο ηχο που χαρακτηριζαν αυτες τις Power/prog μπαντες των 90ς(και λειπουν δυστυχως απο τις συγχρονες).
U.N.I.T.-Dreamdance
Αρκετα αγνωστοι οι Σουηδοι U.N.I.T. που με το μοναδικο τους δημιουργημα προσφερουν και αυτοι τον οβολο τους στην Παγκοσμια Τραπεζα του Προοδευτικου Μεταλ.Οι κλασσικες επιρροες απο τις μεγαλες μπαντες υπαρχουν διακεκριμενα αλλα σε καμμια περιπτωση δεν ανηκουν στους κλωνους τους.Η ομαδα(πραγματικη UNIT) προσφερει μουσικοαπολαυσεις καθολη την διαρκεια του δισκου οπως παραδειγματικα το Movements ή το ορχηστρικο Flying Windows που δειχνουν τις παικτικες τους ικανοντητες μαζι με τις συνθετικες τους.Ολη η μουσικη ειναι ενφυσημενη σε ζωη απο ολους οπως επισης και οι στιχοι που εχουν μοιραστει αναμεσα στα μελη.Το καλο με τους U.N.I.T. ειναι οτι δεν φτανουν στα ακρα και επιτρεπουν και στον ακροατη που δεν ενθουσιαζεται με παικτικους εγωισμους,δινουν απλετο χωρο στην ευχαριστηση που θα πρεπει να παρει ο ακροατης απο την ακροαση της μουσικη τους(οπως οι Shadow Gallery που ξερουν απο καλο λαδι). Βεβαια υπαρχουν και μετριες στιγμες οπως το High Speed Travelling με την (χαζο)χαρουμενη διθεση και τα ‘‘πειραγμενα’’ φωνητικα.Στιχουργικα ασχολουνται με διαφορα κοινωνικα(High Speed Travelling,The Fourth Stage,Roads End,Visions ) αλλα και προσωπικα (Dreamdance ,Movements,Cover Girl ) θεματα.Χωρις να μπορει να συγκριθει με αλλα Γιγαντια αλμουμς που ειναι εξισου αγνωστα,ειναι πολυ καλου επιπεδου
Ωραίος! Δισκάρα! Και μένα το visuals είναι το αγαπημένο.
Black Jester-The Divine Comedy
Δυσκολη περιγραφη εδω.Τρια τραγουδια με διαρκειες 32,15 και 24 λεπτα αντιστοιχα.Οι κιθαρες μου ακουγονται σαν τον ηχο των Symphony X αλλα χωρις το power στοιχειο.Πολλα συνθς στον ηχο των Royal Hunt εμπλεκονται και συμβαλλουν στον νεοκλασσικο ηχο της μπαντας.Στα τεραστια σε διαρκεια τραγουδια,ολοι εχουν το μεριδιο αυτοπροβολης του μουσικου τους ταλεντου.Αν και χωρισμενο σε μουσικα θεματα,ειναι κολλημενα μεταξυ τους με αποτελεσμα αυτο το προκλητικα χρονοβορο μουσικο ταξιδι (που η αληθεια ειναι οτι υπερβαλλει μερικες στιγμες).Στιχοι επηρεασμενοι απο Dante Alighieri,William Blake,Charles Baudelaire,Egidio Marullo και Walt Whitman,βοηθουν στο ονειρικο-σκεπτομενο κομματι της υποθεσης αφου υπαρχει πολυς χωρος για ορχηστρικα σημεια,αρα και σκεψη στα 72 λεπτα του ταξιδιου αυτου.Η φωνη του Ιταλου δεν ειναι και οτι καλυτερο εχω ακουσει στον χωρο αλλα ευτυχως επισκιαζεται απο την πολλη καλη οργανικη δουλεια των υπολοιπων.Το πιο αρνητικο της υποθεσης ειναι το ‘‘τραβηγμα’’ των συνθεσων.Ακουγεται πολυ πιο ευχαριστα το Purgatorio απο τα αλλα δυο και ειναι οτι πρεπει για αρχικη επαφη με την μουσικη της μπαντας.
Mayfair-Behind
Αυτος ειναι ενας απο τους πιο αγαπημενους μου δισκους.Μεσα στα πρωτα 3 δευτερολεπτα εχεις καταλαβει τι σε περιμενει.Παρανοια,περιπτωσαρες.Οργανωμενο Χαος.Ο καθε οργανοπαιχτης παιρνει τον δρομο του και συναντιουνται ολοι στην κορυφη της εμπνευσης.Καθε χτυπημα τυμπανου με αποσυντονιζει,με τηλεμεταφερει σε σουρεαλιστικες καταστασεις.Απορω αν ενας μουσικος του ειδους ακουσει αυτο τον δισκο,εχει μετα ορεξη και κουραγιο να δημιουργησει μουσικη.Η φωναρα χανεται σε πολυσχιδεις εκτιναξεις,βγαζει κραυγες,τσιριζει,κλαψουριζει,διεστρευλωνει.Συγκριση μονο με τον Buddy Lackey.Μπασο/καρδιογραφημα.Παλλεται,μπουκωνει,τεντωνει τα νευρικα μου κυταρρα εως οτου οι διαστολες τους να τα καταστεψουν.ΣΑΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ.Πρωτα απολαυση και μετα καταστροφη,δεν μπορω να ακουσω αλλη μουσικη για σημερα.Μαλλον θα ξανουσω τον ιδιο δισκο ξανα και ξανα.Οσο για τις κιθαρες,τι να σχολιασω.Αυστριακοι ειναι,εχουν την κλασσικη μουσικη και την υπερβολη μεσα στο αιμα τους.Δεν μπορω να καταλαβω πως μεταφρασε αυτες τις διεστραμμενες σκεψεις/ιδεες σε μουσικη.Αισθανομαι οτι ειμαι διπλα του,μεσα του οταν επιλεγει τις νοτες που θα ακολουθησει.ΔΕν θα αφαιρουσα τπτ απο τον δισκο.ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ στο επακρο.10/10 και αυτο μπορω να το κανω σε ελαχιστους δισκους που εχω ακουσει στην ζωη μου.Το μονο αρνητικο ειναι οτι παροτι το βιβλιαρακι εχει κατι ‘‘καμμενοπαρανοικες’’ φωτος,δεν περιεχει στιχους.Ελπιζω η επανακυκλοφορια να εχει…
^^^Άξια περιγραφή!
Όσο για στίχους μπορούμε να ελπίζουμε γιατί κάτι κινείται τελευταία όσον αφορά τη δημοσίευση στίχων. Εκτός αν ακόμα δε θέλουν να μπουν στο μπούκλετ…
ελειπε απο τα 100 και είπες αν το γράψεις Δημήτρη ε; Σωστός στην περιγραφή. Δισκάρα λέμε. Advanced In Years live ρε.
Civil Defiance-Circus of Fear
Οκ,δεν ξερω αν αυτος ο ηχος ανηκει στο επονομαζομενο prog metal.Επισης σιγουρα δεν το θεωρω διαμαντι μιας καιυπαρχουν δεκαδες κλαυτεροι δισκοι απο αυτον.Ακομα και ο πρωτος τους ειναι καλυτερος απο αυτον.Αλλα αν δεν μπει εδω,δεν θα μπει πουθενα.
Αν εχουν μια μικρη ενδειξη δοξας,ειναι λογω το οτι το μοναδικο μελος των Civil Defiance,ο κ.Gerry Nestler εχει μαζι με τον Dave Lombardo τους Philm.
Το προγκ των Civil Defiance ειναι ιδιοτροπο,αποτομο,σπαστικο,ψυχωτικο,νευρικο,αντιφατικο.Πειραματιζεται,τεντωνεται οσο το δυνατον περισσοτερο.thrashιζει σε πολλες στιγμες,οι αλλαγες μεσα στα τραγουδια βασιζονται στο ενστικο παρα σε εσωτερικη επιθυμια.Το θεμα ειναι οτι δημιουρηουνται απο το μυαλο ενος κυριου και ισως αυτο να στοιχιζει και στο τελικο αποτελεσμα.Βεβαια εχει μια ομαδα αλλων μουσικων να παιζει τα υπολοιπα οργανα(ο ιδιος περιοριζεται σε κιθαρες,φωνη,πιανο),ακομα και καποιον που εχει γραψει ολους του στιχους.Η φωνη του Nestler δεν ειναι οτι καλυτερο,εχει την κλασσικη θρασιζοταιριαστη φωνη.Βεβαια οταν ακουγεται πιο καθαρα η φωνη του και η μουσικη ‘‘καθαριζει’’ απο τα παραπανω επιθετα**,τοτε τα πραγματα γινοται ιδιατερα αρεστα προς εμε.Τα κυρια verses του Chain ειναι ετσι,ενω στις γεφυρες επανερχεται σε αυτο το ανελεητο κοπανημα που ‘‘αδειαζει’’ το δραματικο στοιχειο της υποθεσης γεμιζοντας το αδρεναλινη.Γενικοτερα υπαρχει μεγαλη ποικιλια στην μουσικη,καθε τραγουδι ειναι μια διαφορετικη μουσικη ιστορια.Το Under the Volcano(ισως το αγαπημενο μου) ακουγεται αρκετα hard rockιζον,το Little Ghosts μου φερνει White Lion,το Innocence Lost μου φερνει Nirvana,το Swarm thrash/death μπαντα που το εμβολιασανε Faith No More αντιβακτηριακο κτλ.Δλδ με κανει να αναρωτιεμαι αν υπαρχει ανθρωπος στον πλανητη που να γουσταρει αυτο το τραγουδι με τοση αντιφαση που το χαρακτηριζει.Ομως καπως ετσι κερδιζει τοχ χαρκατηρισμο προγκ και μια θεση σε αυτο το thread.Τα παντα,ΤΑ ΠΑΝΤΑ ομως, μεσα απο εναν επιτηδευμενα αταιριαστο ηχο,με ασυνεχειες στις συγχορδιες.Με τιτλους τραγουδιων οπως God, Death and Audiotape.Με φωτος τον σαλεμενο Nestler παρεα με μια κουκλα βιτρινας.Τι περιμενεις απο μπαντα που εχει στο thanx list της τους Psychotic Waltz?
Intense Confession-Whispers of Fear
Μαλλον μονος γραφω,μονος διαβαζω αυτο το θρεντ.Αρα παμε παρασυνθημα.Prog/power metal απο U.S.A.Ο δισκος ειναι του 1991 ,δλδ πριν καν βγει το Images and Words.Ο δισκος ειναι λυρικοτατος και θα φτιαξει ασχημα οποιους γουσταρουν Crimson Glory,Heir Apparent κτλ.Υψιφωνα φωνητικα,μελωδικοτατες κιθαρες (καποιες ακουστικες οπως προβλεπεται),καποια πληκτρα για το πιο προγκ της υποθεσης.Δισελιδο ‘‘βιβλιαρακι’’ περιοριζεται σε βασικες πληροφοριες και ευχαριστηριες λιστες αρα δεν ξερω τι παιζει ακριβως με στιχους.Παντως απο αυτα που πιανω,εχω μια κλιση προς το '‘white’'metal.Τεσπα,ακοστε και απολαυστε πραγματικο μη προβεβλημενο (κοινως παναγνωστο) μικρο διαμαντακι.Εχουν και ενα πρωτο δισκο αλλα ειναι μονο σε κασσετα.Ισως καποτε το ακοσουμε και αυτο
Fatal Opera-Fatal Opera
prog power/thrash με περιεργες επιρροες για περιεργα ακουσματα.Δυσκολοχωνευτο μιας και η τεχνικη καταρτιση των μελων της μπαντας δεν κρυβεται.Η μπαντα ειναι των αδερφων Samuelson(ολη η μουσικη ειναι του Gar,το ιδιο και οι στιχοι εκτος του Overshadowed),ο ενας εκ των οποιων ειναι γνωστος μιας και υπηρξε ο ντραμμερ στα 2 πρωτα Megadeth αλμπουμς.Το δευτερο αλμουμ τους το θεωρω εξισου καλο(ισως ενα τακ καλυτερο) και η μπαντα θα ειχε σαφως μια καλυτερη τυχη (θα τους ηξεραν 100 ανθρωποι παραπανω) αν δεν πεθαινε ο Gar απο συκωτι.Κριμα!Τουλαχιστον οσοι την παλευουν με δυσκολα ακουσματα,ας του δωσουν μια ευκαιρια.
Υ.Γ. στην συνθεση της μπαντας αναφερεται και ο Billy Brehme ως ‘‘guitar,next album’’.οτι να ναι,χαχαχα
Crises-Broken Glass
Βλεπεις Angular Records?Ειναι σιγουρα καλη μουσικη.Λογι πριν το τελος των 90ς,οι Crises κυκλοφορησαν το ντεμπουτο τους,αφηνοντας και αυτοι το λιθαρακι τους στην Prog metal πυραμιδα.Γερμανοι αν και κοιτουν προς Αμερικη,εχουν κυρια επιρροη τους παλιους Dream Theater.Ακουστε το Am I Awake και βγαλτε μονοι σας συμπερασματα.Η φωναρα του Russel Gray ειναι υπεροχη.Ακουγεται αισθησιακη,ερωτικη μερικες φορες στα αυτια μου.Το οτι ολοι οι στιχοι ειναι γραμμενοι απο αυτον βοηθα στον να τραγουδα/εκφραζεται πιο ανετα.Στο 20λεπτο ‘‘Crises-Descent To Paradise’’ τραγουδα με τις βαλβιδες της καρδιας.Βεβαια σε αυτο το επος ξεδιπλωνονται πληρως οι μουσικες καταρτισεις των οργανοπαικτων της μπαντας που ‘‘αρμεγουν’’ τα οργανα τους μεχρι να χορτασει ο ακροατης αυτο το μουσικο νεκταρ.Το καλυτερο του δισκου.Στο The Only One ακουγεται πιο hard rock,πιο Αοραδικο,ειδικα στο ρεφραιν που για πρωτη φορα αντι και κουνιεσαι ψυχικα,μπορεις να κουνηθεις και υλικα (ναι ρε,και το κωλαρακι σου αμαλαχει 
).Γενικοτερα ομως υπαρχει μια διαθεση μπαλαντοκαταστασης αλλα μαλλον αυτο μου βγαινει στιχουργικα παρα μουσικα μιας και οι διαφορετικες αρμονιες διαδεχονται η μια την αλλη πιο γρηγορα και απο πολιτικες μπαρουφες στην Ελλαδα.Ειναι κριμα αυτο το αξιολατρευτο μουσικο συνολο να παραμενει αγνωστο στους περισσοτερους,Η μπαντα συνεχιζει μεχρι σημερα με αλλες δυο κυκλοφοριες,με αγνωστη μουσικη κατευθυνση προς εμε μιας και δεν τα εχω ακουσει.Οποιος γνωριζει,ας μοιρασει τις γνωσεις του
In the Name-In the Name
Μια επανακυκλοφορια του 2010 περιειχε ολο το υλικο των Kingsbane και Seven Years και εφτασε σε πολλα χερια και αυτια.Power/prog Καναδικης κοπης και δημιουργιας.Καθαρο ‘‘Πρεπει να το ακουσω’’ για οσους αρεσκονται στον ηχο.Προς τι ολα αυτα?Οι In the Name ειναι η συνεχεια τους,χωρις καμμια αλλαγη στα μελη της μπαντας αλλα με μεγαλυτερη κλιση προς το προγκ κομματι.Σχεδον ολη την μουσικη την γραφει ο Stewartson (με εξαιρεση το Blinded που ειναι του Rokicki εξολοκληρου)ενω στα περισσοτερα τραγουδια βαζουν το λιθαρακι τους και οι υπολοιποι.Για μια ακομα φορα,οπως εκατονταδες αλλες μπαντες του ειδους,μεγαλυτερη επιρροη ειναι οι Queensryche.Φωνη,μουσικη,συνθεσεις.Ολα λαμπουν ομως απο ποιοτητα και αυτο το καθιστα ανωτερο απο τον συμφερτο.Μιας και ο δισκος ειναι πανω απο μια ωρα (και ΔΕΝ κουραζει) να ξεχωρισω μερικα τραγουδια που αξιζουν της προσοχης (Blinded/Dead of Winter/Gypsy’s Way/Dusk/Quietus τα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ και Wages of Sin/Lost in Time/Dreamscape τα ΑΠΟΛΥΤΑ)Η αθωοτητα του προγκ μεταλ ειναι μπολιασμενη σε αυτο τον δισκο.Χωρις ενοχες και εξαναγκασμους,παιζουν οτι τους βγαινει και τους αρεσει,μουσικη που ρεει και δεν καταθλιβεται με το ζορι.Επισης εντονες ειναι οι ακουστικες κιθαρες σε πολλα τραγουδια που χαριζουν μια πιο hard rock αισθηση,πολυ ταιριαστη που τραβαει το ενδιαφερον με την μαγεμενη ηχω τους.Το μπασο αγαπα το prog metal γιατι ειναι το ειδος που του δινει πιο πολυ χωρο να αναπνευσει σε σχεση με τα αλλα ειδη.Πολλες φορες παιρνει το ρολο του εναρκτηριου οργανου που σπερνει ωστε να θερισουν οι υπολοιποι.
Το μονο που πρεπει να επισημανθει ειναι οτι τα πολλα απο τα τραγουδια βρισκονται στα demos των Kingsbane/Seven Years,ελαφρως διαφορετικα και καποια ειναι τελειως καινουρια οπως το Shame που εδειχνει ξεκαθαρα την μουσικη πορεια που θα χε η μπαντα στο μελλον (λεγε με Hardtail,hard rock μπαντα που συνεχιζουν 2 απο τα μελη των In The Name)
Heads or Tales-Eternity Becomes a Lie
Η Σουηδια την τελευταια 10ετια κυριαρχει.Αλλα και παλιοτερα εβγαιναν ωραια πραγματα σε ολα τα ειδη.Και η Black Mark ηξερε να ξεδιαλεγει τα μπουμπουκια της χωρας της.Οι Heads or Tales στο μοναδικο τους δημιουργημα παιζουν prog/power.Ηδη απο το εξωφυλλο εχεις καταλαβει περι τινος προκειται.Δεν ακουγεται κατι που δεν εχει ξανακουστει αλλα οτι ακουγεται ειναι πολυ ενδιαφερον.Εντονο παιξιμο,αρκετα γρηγορο σε σημεια,υψιφωνα φωνητικα (σε σημεια ‘‘ενοχλει’’),στιχοι κοινωνικοπροσωπικων θεματων,συχνες αλλαγες,τεχνικο παιξιμο,κτλ κτλ (ολα τα κλασσικα χαρακτηριστικα του ειδους).Μεγα λαθος ομως να θεωρηθει ως κατι κοινοτυπο και χιλιοπαιγμενο.Ισως το 1995 να μην τα καταφερε να ξεχωρισει αλλα πλεον που η αντιστοιχη πηγη εχει σχεδον στερεψει,μου φαινεται σαν νεκταρ.Μπορει να εχει αρκετες ατελειες αλλα χαριζει ενα ομορφο μουσικο ταξιδι.Και ακομα καλυτερα,δεν θυμιζει εντονα καποια απο τις μεγαλες κλασσικες μπαντες του ειδους.Μια δοκιμη θα μπορουσε να γινει με τα Lonely but Not Alone ,το πιθανοτατα πιο βατο του δισκου The Vanishing ή το Shades of Grey