Αμάν ρε Δημήτρη. Με έχεις βάλει σε τρελό ψάξιμο πάλι. Από τα τελευταία 5 μόνο το In the Name έχω και αυτό χρειάζεται ακούσματα γιατί αν και το έχω εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον, ποτέ δεν πήρε το χρόνο του.
χεχε,σε δουλεια να βρισκομαστε.Η μαλλον να ακουμε μουσικουλα οταν δεν ειμαστε στην δουλεια,χαχα
Ωραίες προτάσεις.
Θυμάμαι ορισμένα εξώφυλλα από το hammer ή το invader της εποχής αλλά τότε ήταν δύσκολο να τα ακούσεις.
Λοιπόν, μιας και κατάφερα να διαβάσω το thread από την αρχή του, ας προσθέσω και εγώ κάποια albums που δεν έχουν αναφερθεί.
Αρχικά θα ξεκινήσω από τη μεγάλη μου αγάπη.
[B]Rough Silk[/B]. Δισκάρες τα [B]Circle Of Pain[/B] και [B]Mephisto[/B] αλλά δισκάρα και το [B]Beyond The Sundown[/B] του 1998 που τους βρίσκει με νέο τραγουδιστή (που φωνητικά δεν έχει καμία σχέση με τον προηγούμενο) αλλά και με πολύ δυνατότερα γκάζια στη μουσική τoυς. Το album έχει ύμνους. Τιμήστε το.
[B]Radakka - Malice And Tranquillity[/B]
Prog-Power που δε γίνεται να μην αγαπηθεί. Ακούστε για αρχή το Masquerade και μετά όλο το album
[B]Divine regale - Ocean Mind[/B]
[B]Elegy -State Of Mind[/B]
Αλλαγή τραγουδιστή, λίγο πιο εύπεπτη μουσική με έμφαση στη μελωδία αλλά και αυτό εδώ ακροβατεί στα όρια του power με το progressive
[B]Mercury Rising - Upon Deaf Ears[/B]
Δισκάρα! Τιμήστε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Progressive όργιο!
[B]Empty Tremor - Apocoloκyntosys[/B]
Κλασσικό καλό 90’s ιταλικό progressive.
Θα επανέλθω με αναλύσεις γιατί τώρα είμαι στο γραφείο 
Mastermind-Tragic Symphony
Στο τριτο δισκο τους,οι αδερφοι Berends (με την βοηθεια στο μπασο μονο συναυλιακα απο τον Phil Antolino)προσκομιζει στα χερια μας ενα ξεχωριστο προγκ μεταλ δημιοργημα που δεν θυμιζει αμεσα τπτ και ακολουθει τον δικο του δρομο.Ισως να οφειλεται στη χρηση midi guitars(http://jamorigin.com/products/midi-guitar/) αντι πληκτρων/συνθεσαιζερ απο τον Bill που εκτος απο φωνη,μπασο και κιθαρες,πινακας εξωφυλλου,παραγωγη προσφερει και ολες τις συνθεσεις.Απο την αλλη ο αδερφος του περιοριζεται στα ντραμς/κρουστα(και συμπαραγωγη).Ο δισκος χαρακτηριζεται απο γενικα μεγαλες σε διαρκεια συνθεσεις και δινει βαση πιο πολυ στην μουσικη ενω η μελωδια μιας φωνης δεν ειναι σε χρηση συχνα (εξαιρεση το All the King’s Horses ).Μου αρεσει πολυ που η μουσικη τους εχει ξεχωριστα ηχοχρωματα,διαφορετικη ηχητικη υφη και ειναι διακριτες οτι οι επιρροες τους ειναι πολυ μακρια απο ΄’‘σκληρη’’ μουσικη,μαλλον απο τζαζ και αρτ ροκ θα ελεγα και αυτοι που αρεσκονται σε τετοιος ηχους (E.L.P. π.χ.) θα τους εκτιμησουν περισσοτερο.Το τραγουδι που ξεκινα τον δισκο ειναι το πιο μετριο αλλα δεν παυει να ειναι μια δυσκολη διασκευη (https://www.youtube.com/watch?v=RtC2YqDhr-Q)(πατηστε στο 2.53 να ακουσετε το αυθεντικο) οπως και το ορχηστρικο 14λεπτο που κλεινει το δισκο και κουραζει αρκετα…Αγαπημενα του δισκου το The Power & the Passion που σε συνεπαιρνει στα 13 λεπτα που απλωνεται και το All the King’s Horses που ειναι το πιο βατο και ευκολοχωνευτο.Επισης το Nothing Left to Say με τις ακουστικες κιθαρες και την μεσαιωνικη διαθεση,κερδιζει ποντους.Η φωνη του Bill ειναι σαν του κοινου ανθρωπου ,δεν εχει την δυνατοτητα να ξεχωρισει παρολη την φιλοτιμη προσπαθεια του.Παντως δεν ειναι διολου ασχημη.Τα ιδια ισχυουν και για την παραγωγη.Διολου κακη αλλα…Στην τελικη ο δισκος δεν μπορει να θεωρηθει και κανενα διαμαντι αλλα μια Α αξια την εχει που το ξεχωριζει
Εδω εισαι …
Mercury rising - upon deaf ears
Δημιουργήθηκαν το 91-92 έβγαλαν το παραπάνω cd απο δυο διαφορετικές εταιρείες . Σκεπτόμενα παλικάρια με ωραίο μουσικό υπόβαθρο . Heavy metal λυρικό και καλοφτιαγμενο απο μια μπαντα που εχει επιθετικές επιροες , που αρχίζουν απο queensrycheκαι σταματάνε σε φόρμες , τρελης τζαζ και industrial . Ολοι γράφουν μουσική , ολοι κατι προσφέρουν στη μπαντα . Καλός δίσκος φτιαγμένος με μεράκι
Battlefield-Still and Ever Again
Εχεις μια μπαντα που ο μπασιστας της φωτογραφιζεται με Watchtower μπλουζακι,οι κιθαριστες με Oliver Magnum και Toxik και η τραγουδιστρια με Metal Church.Τι περιμενεις να ακουσεις λοιπον?Τεχνικο θρας?Προγκ που ειναι αρκετα γρηγορο και ευθυτενες?Μεσα εισαι σε ολα.Σκεφτειτε Megace του Human Errors στο πιο προγκ/προχω!Στο ωριμο σχολης Secrecy του δευτερου αλμπυμ ομως.Η φωνη της Tanja Ivenz δεν ξερω αν ειναι η πιο ταιριαστη αλλα σιγουρα ειναι ιδιαιτερη.Ισως να μιλουσαμε για απολυτο ηχητικο οργασμο αν ειχαν κανενα ανδρα επιπεδου Benito στο μικροφωνο.Την παρασταση κερδιζουν σιγουρα οι κιθαριστες που τα ριφς τους τσαλακωνουν με ευκολια μεταλλικους αντιπαλους/συνοδοιπορους τους ενω το μπασο με το ξεμπροστιασμα που προσφερει αυτο το μοναδικο οργανο/οπλο (που μονο στο προγκ παιρνει την αξια που πρεπει) ισοπεδωνει αυτακια που εχουν συνηθισει σε ευκολοακουστους ρυθμους.Ευχαριστιεμαι Battlefield of Misery ,Red Rag ,Experienced to Kill ή το Garden of Stones .
Η παραγωγη ειναι σε ικανοποιητικα επιπεδα (οπως ολες οι κυκλοφοριες της Rising Sun).Θεματικα βασιζεται στην αλληγορικη νουβελα του Lord Of The Flies του William Golding που πραγματευεται την ιστορια καποιων αγοριων που ξεμενουν σε ενα ακατοικητο νησι και προσπαθουν να δημιουργησουν ενα ειδος εξουσιας με παταγωδη αποτελεσματα με ενα μικρο αποσπασμα να βρισκεται στη τελευταια σελιδα του ενθετου.
Depressive Age-Symbols For The Blue Times (1994)
Εδώ ΔΕΝ ξεθάβουμε ένα δίσκο διαμάντι, αλλά μια μπάντα-θησαυρό. Γερμανοί, prog metallers με όλη την σημασία που θα έπρεχε να χε αυτός ο χαρακτηρίσμός. Αρκετά σκληροί για να συγκριθούν με την μέση prog metal μπάντα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μέχρι και prog thrashers (δεν είναι όμως). Ξεκίνησαν σαν Blackout, ένα demo arg;otera to άλλαξαν σε Depressive Age, ενώ μετά την κυκλοφορία του 4ου δίσκου τους το ξανάλλαξαν στο πιο σύντο D-Age προλαβαίνοντας να κυκλοφορήσουν και το κύκνειο ep τους. Με τέσσερα θαύματα στο ιστορικό τους, σχεδόν αδύνατη η απόφαση του να ξεχωρίσεις κάποιον ως καλύτερο. Το άκρως περίεργο είναι ότι οι παικταράδες της μπάντας θα συνέχισαν κάπου μετά την διάλυση της μπάντας, ή τέλοσπάντων όχι με κάτι το αξιόλογο σύγκρισης. Άρα μας μένουν (ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ) αυτά τα 4 αριστουργήματα τους και μιας και πέσαμε σε πολλά ντεμπούτα τελευταία ας διαλέξουμε το τρίτο τους, το ''Symbols For The Blue Times''. Οι φτωχοί στο μυαλό και στην ψυχή ας σταματήσουν το διάβασμα και για κανένα λόγο μην το ακούσουν.
Το ''Symbols For The Blue Times'' είναι ένας άκρως χορταστικός δίσκος. Τα έχει όλα σε υπερβολικό βαθμό χωρίς να σε καταβάλλει στιγμή στην μια ώρα της διάρκειας. Παρανοικές φωνητικές αρμονίες ξεφέυγουν από τα κοινότυπα που έχουμε ακούσει. Ήδη στο ''World in Veins'' έχεις αποφασίσει ότι πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο σαν άκουσμα. Οι κιθάρες αλλάζουν συχνά διάθεση. Την μια σου χαιδεύουν τα αυτιά με ακουστικά περάσματα και την άλλη στα κρεμάνε καταξεσκισμένα από την ηχητική θυέλλα που τα κατατρόπωσε. Στριμμένοι ρυθμοί από διεστραμμένους μουσικούς. Δύστροποι αλλά έτοιμοι να μελωποιήσουν ακόμα και την τρέλα. Ο Lubitzki μπορεί να τραγουδά περίεργα αλλά είναι τόσο μα τόσο ενδιαφέρον. Και σε μαγνητίζει όσο και να θελήσεις να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Υπνωτιστικές κιθαριστικές μελωδίες στο ''Garbage Canyons'' δεν σου αφήνουν καμμία ευκαιρία διαφυγής. Πρέπει να μην προβάρανε σε στούντιος ή γκαράζ αλλά στην κλίνη ένος ψυχιατρείου. Όλα λευκά, δεμένοι όλοι τους, με ελεύθερα μόνο τα χέρια για να χειριστούν τα όργανα τους και να τελειώσει μετά από μια ώρα η σημερινή τους ψυχοθεραπεία. Πώς αλλιώς να δικαιολογήσεις σύνθεση ανάλογων τραγουδιών.
Ας δράξω της ευκαιρίας εδώ να αναφέρω ότι οι συνθέσεις ανήκουν στους δυο κιθαρίστες και τον μπασίστα. Καμμιά δεν μοιράζεται από δυο άτομα. Το κάθε τραγούδι είναι βγαλμένο από την ψυχοσύνθεση ενός από τους τρεις τους. Από την άλλη, όλοι οι παρακμιακοί, ψυχοαποσυνθετικοί στίχοι ανήκουν στον τραγουδιστή (όπως και η ιδέα πίσω από το εξώφυλλο). Στο ''Port Graveyard '' ακούγεται εντελώς ακουστικό και ύπουλα ήρεμο αλλά εδώ τους βγαίνει ακόμα περισσότερο ένα απογοητευμένο εσωστρεφές ξεψύχισμα. Απαγορεύεται η ακρόαση του σε απομονωμένους χώρους και σε ανθρώπους με κακή ψυχολογική κατάσταση. Το ''Friend Within'' μπορούμε να το απολαύσουμε και οπτικά μιας και το κυκλοφόρησαν και σε βίντεο. Σιγοτραγουδείστε μαζί μου ''Dear me, let the words out of me, as true as they can. All ropes that I've made for me get burnt try my friend'' καθώς από πίσω γεννιούνται/κατασκευάζονται σκαλοπάτια προς τον μουσικό παράδεισο. Το ''Neptune Roars '' είναι από τα πιο σκληρά του δίσκου. Φανταστείτε Anacrusis εποχής Screams And Whispers. Με κάτι κιθάρες που παραληρούν και σε αφήνουν άναυδο. Και η ανύψωση σταματημό δεν έχει.... Ακούς το ''Sorry, Mr. Pain '' και νιώθεις απογοητευμένος, ακούς το ορχηστρικό ''Kotze!'' και νιώθεις οργισμένος, ακούς το ... και νιώθεις.... Μπαααααααα. Δεν νιώθεις. Μαριονέττα είσαι, δικιά τους, και σε κάνουν ότι θέλεις. Και αν θες απόδειξη προχώρα και στο ''Rusty Cells'' ή ακόμα χειρότερα στο ''Mother Salvation '' και προσπάθησε να κάνεις ή να νιώσεις κάτι άλλο αυτό που σε υποχρεώνουν. Μόλις κατάπιες έναν καταθλιπτικό τεχνικό ογκόλιθο μονομιάς. Καλλιτεχνική επίτευξη είναι να σπας τα όρια σου, να μην πουλάς τα όνειρα σου, να πηγαίνεις ένα βήμα παραπάνω και στην τελική το αποτέλεσμα να δικαιώνει και εσένα σαν καλλιτέχνη και δημιουργό αλλά και τους οπαδούς σου. Οι Depressive Age το κατάφεραν αυτό πολλάκις.
Manitou-Entrance (1995)
Manitou από Νορβηγία. Progressive metal. Καμμιά σχέση με τους Φινλανδούς Manitou που παίζουν και αυτοί Prog metal. Καμμιά σχέση λέμε, ειδικά στην ποιότητα. Οι ''δικοί'' μας Manitou κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ στην βραχύβεια ζωή τους αλλά το ''Entrance'' είναι υπεραρκερτό για να μείνει στις καρδιές μας. Το μόνο που προηγήθηκε είναι μια θέση σε μια συλλογή και ένα ντέμο 6 τραγουδιών που αυτά συναντάμε μόνο το ''When Silence Descend'' στο ΄΄Entrance'' σαν το τελευταίο τραγούδι του δίσκου. Αν προσπαθούσα να περιγράψω πολύ τυπικά τους Manitou, θα έλεγα ότι θυμίζουν Fates Warning με Psychotic Waltz.
Η φωνή του Oyvind Haegeland είναι η πλέον μοναδική και από τις ελάχιστες που θυμίζουν αύτη του Buddy Lacke. Όποιοι τον έχουν απολάυσει στους Spiral Architect, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Εξωγήινη φωνή, με μέγιστο εύρος. Υποκύπτει στον πειρασμό να τραγουδά αρκετά διαφορετικά τους στίχους που έχει γράψει ο ίδιος και να σε υποκινείστο να δώσεις βάση στα λεγόμενα του. Αποσυγχρονισμένος, τραβά το δικό του μονοπάτι και τραγουδά άλλοτε σαν ψυχάκιας, άλλοτε σαν κάποιο όν που μαθαίνει την ανθρώπινη γλώσσα και άλλοτε παραμιλά/μουρμουρίζει ότι τον ενοχλεί στην σκέψη του. Πάντως δεν συμβαδίζει, δεν εφευρίσκει απλοικές επαναλαμβανομένες πιασάρικες φρασούλες για να στις κολλήσει. Ασυνήθιστος, αντί.... μα πάντοτε με παρούσες τις φωνητικές του μελωδίες. Έχει τις δυνατότητα και την ικανότητα να σου οπτικοποιεί κάθε του φράση. Και όταν ευθυγραμμίζεται στο ίδιο μήκος κύματος με την μουσική υπόκρουση, το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό.
Η μουσική είναι ακραία τεχνική, δύστροπη, δύσκολη, δημιουργημένη να ζορίσει. Φαινομενική. Θαύμα. Θα μείνεις ρετάλι μετά τον πέρας της ακροάσεως. Σαν βαρύ, υγρό σφουγγάρι, που θα έχει απορροφήσει την πνιγηρή τους ατμόσφαιρα. Σε κάθε σύνθεση οι δυο κιθαρίστες μοιράζονται ενναλάξ τα σόλος όπως έκαναν όλοι στην εποχή τους. Να επισημανθεί ότι όλη η μουσική είναι γραμμένη εκ του ενός κιθαρίστα, του Fredriksen εκτός 3 εξαιρέσων. Δυο τραγούδια που συνεργάζεται με άλλα μέλη και το τελευταίο τραγούδι (αυτό του ντέμο δηλαδή) που ανήκει εξ ολοκλήρου στον έτερο κιθαρίστα Jan Schulze. Κάθε μέλος της μπάντας λειτουργεί σαν ξεχωριστό κλαδί, με τα δικά του σταθμά και μέτρα αλλά όλοι ανήκουν στο ίδιο δέντρο. Και οι καρποί του ίσως σε ξινίσουν στην αρχή αλλά μετά αφήνουν μια απίστευτη γλύκα. Η ένταση που δημιουργεί το κάθε όργανο είναι ικανό να σε κρατά με αμείωτο το ενδιαφέρον κάθε φορά που θα ακούς το ''Entrance''. Πάντοτε θα υπάρχει αυτό το κάτι που δεν πρόσεξες την προηγούνη φορά. Άσε που μπορείς να ακολουθήσεις ξεχωριστά το κάθε όργανο σαν να έχουν σβήσει τα άλλα και πάλι να είσαι στην τσίτα. Η διαβίβαση των μουσικών πληροφοριών είναι τόσο γρήγορη και υπερφορτωμένη που δεν υπάρχει καμμιά περίπτωση να την αποκωδικοποιήσεις με λιγοστά ακούσματα, πόσο μάλλον αν δεν εστιάζεις με το 100% της προσοχής σου σε αυτό.
Η παραγωγή ανήκει στους ίδιους και είναι σε καλά επίπεδα. Διάφορες συμμετοχές σε δευτερα φωνητικά, πλήκτρα και πιάνο ανεβάζουν το αποτέλεσμα λίγο παραπάνω (δεν πάει βασικά, κορυφή έχει πιάσει). Με χίλια ζόρια ξεδιαλέγω τα ''Ache Falls Dead Calm'', ''Coven (Autumn Arrives)'', ''The Forlorn'', ''Into Plumbless Oceans'' αν κάποιος δεν αγαπά τον εαυτό του και δεν θέλει να του χαρίσει ολοκληρωμένα και πολύωρα ακούσματα. Μπάντα με όνομα Manitou (Μανιτού=σύμφωνα με την Ινδιάνικη μυθολογία, ήταν το υπερφυσικό πνεύμα που καθόριζε την ισορροπία μεταξύ της ζωής και της φύσης), κόκκινο ήλιο στο εξώφυλλο, ινδιάνικες τοιχαγραφίες στο ένθετο αλλά και την πιθανότα Ινδιάνικη παροιμία ''When the last tree has been cut down, the last fish caught, the last river poisoned, only then will we realize that one cannot eat money'' δηλώνει κάποια ψύχωση με αυτά. Και εμάς με αυτούς.
Mercury Rising-Upon Deaf Ears (1994)
Λίγα πράγματα είναι γνωστά για τους Mercury Rising. Ερχόμενη από το Meryland (Αμερική), παίζουν Power/Progressive Metal και το 1993 κυκλοφόρησαν την πρώτη τους ομώνυμη κασσέτα με 5 τραγούδια από τα οποία το ένα (Minute Man) τα κατάφερε και στο ντεμπούτο τους ''Upon Deaf Ears'' ένα χρόνο αργότερα. Συνολικά στα 8 χρόνια ζωής του πρόλαβαν και ένα δεύτερο δίσκο, πολύ καλό αλλά ένα σκαλί παρακάτω από το ντεμπούτο. Πριν λιγοστά χρόνια, η ''δικιά'' μας Arkyen Steel κυκλοφόρησε μια συλλογή με τα ντέμος της μπάντας και κάποια από ζωντανές ηχογραφήσεις. Τα μέλη της μπάντας εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο και δεν ξαναγευτήκαμε αντίστοιχες μουσικες απολαύσεις από αυτούς. Ένα παιδικά ζωγραφισμένο αλλά ευφυέστατο εξώφυλλο σου προτείνει να το αρπάξεις εάν αρέσκεται σε τέτοια μουσικά ιδιώματα.
Το ξεφάντωμα ξεκινά με το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Η παραγωγή το περιορίζει ελαφρά να το ευχαριστηθείς στο τέρμα της έντασης αλλά η μουσική η ίδια στο επιτρέπει. Σπασμωδικη, τεχνική και κινητικη η μουσική τους προσσέγγιση. Κλασσική φωνή υψίσυχνου τραγουδιστή που αν γουστάρει θα έσπαγε και κρύσταλλα αλλά δεν την τραβάει τόσο. Ρυθμοί που αιμορραγούν μελωδίες αλλά πάντοτε στα όρια ενός τεχνικού οργίου που δεν προκαλεί στα νεύρα. Ευέλικτοι ρυθμοί προσαρμόζονται πάνω σε δυναστεμένες οργανικές χορογραφίες. Διπλές κιθάρες και μπασο αναφλέγουν τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Δάκτυλα ταλαντεύονται πάνω στα πλήκτρα και τροφοδοτούν με αέρα χαλάρωσης στον αποκρυπτογραφημένο ηχόκοσμο τους. To ''Halfway to Forever'' είναι το πιο Powerαδικο με μια πιο ευθυτενής επιθετική βολή.Αρκετά καλ'η σύνθεση αλλά έχουν και πολύ καλύτερες. Και αμέσως συμφωνώ με τα γραφόμενα μου με το που μπαίνει το επόμενο (από το demo) τραγούδι, το ''Minute Man'' που σε βομβαρδίζει με το μπάσο του και σε ταρακουνά με τον ρυθμό του. Μου φέρνει αρκετά και Shadow Gallery σε σημεία για τους πιο προσεκτικούς. Στο ρεφραίν δίνει ρεσιτάλ ο Osborne μιας και η σφαιρική του φωνή ξέρει πως να σε συγυρίσει μα και να κάνει επίσκεψη στα Ουράνια όποτε θελήσει. Αφεθείται στον μουσικό τους λαβύρινθο και μην ανησυχείτε αν δεν βρείτε ποτέ την έξοδο. Το ήρεμο ''Prayer'' θα σας καθυσηχάσει με τις ακουστικές του κιθάρες, ημελένια φωνή θα σας αφήσει ένα θετικό συναίσθημα και ένα τόνο αισιοδοξίας. Και επειδή ένας άριστος δίσκος πρέπει να σου κρατά το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία, οι Mercury Rising έχουν φροντίσει και γι αυτό με το ''Where Fear Ends''. Εννιά λεπτά χρειάζονται ώστε τα φύτρα όλων να ωριμάσουν και να σε θρέψουν με τους καλύτερους καρπούς, χορταίνοντας σε με ποιοτική μουσική.Φίλε Dargaard, τα συγχαρητήριά μου. Τελείως τυχαία βρήκα αυτό το θρέντ και νομίζω ότι ανακάλυψα θησαυρό. Νόμιζα ότι έφαγα τα 90s με το κουτάλι, αλλά για τα περισσότερα που παρουσιάζεις εδώ δεν είχα ιδέα! Τώρα βρήκαμε ασχολία… 
Σε ευχαριστω πολυ. Ελπιζω να σε βοηθησα να βρεις καποια ευχαριστα ακουσματα οπως κανουν και αλλοι για μενα και παει λεγοντας
The Last Things-Circles And Butterflies (1993)
Άλλη μια παραγνωρισμένη μπάντα που ειδικέυεται στο progressive metal. Και παίζει μπάλα σε ευρεία ηχητικά επίπεδα. Ερχόμενοι από τις στάχτες των Blackkout, ενοός προοδευτικού power/thrash προσέγγισης συγκροτήματος, στοιχεία που είναι εμφανή και στις πιο σκληρές στιγμές των The Last Things. Δεν διάρκεσαν πολύ και κυκλοφόρησαν μόνο ένα δίσκο το 1993, το ''Circles And Butterflies''. Στους The Last Things υπηρέτησε και ο Matt Davis LaPort, γνωστός σε πολλούς από την θητεία του στους Jon Oliva's Pain και Circle II Circle, αλλά δεν ηχογράφησε τίποτα μαζί τους, μόνο για συναυλιακές υποχρεώσεις. Για την ακρίβεια οι πρώτες 6 συνθέσεις του δίσκου είναι γραμμένες από τα άλλα τρία μέλη των The Last Things ενώ οι επόμενες πέντε ανήκουν μόνο στον Richard W. Elliott IV (όπως και το concept και όλοι οι στίχοι). Οκ, εκτός από τρομερός συνθέτης και στιχουργός, τραγουδά, παίζει κιθάρα, βιολί, γκάιντα, φλάουτο, κρουστά και πλήκτρα. Και όλα τόσο όμορφα. Καλλιτέχνης με την πραγματική και ολοκληρωτική έννοια.
Το ''Circles And Butterflies'' είναι τεχνικό, πολύπλοκο, γεμάτο ενδιαφέρουσες αλλαγές. Άλλοτε σκληρό, στα όρια του techthrash και άλλοτε ακούγεται σαν prog rock (Jethro Tull ιδιαίτερα). Η μουσική περιπλάνηση δεν έχει όρια και φραγμούς. Το πνεύμα και οι νότες γίνονται ένα. Και όταν παρανοεί το πρώτο, ακολουθεί το δεύτερο. Και αυτή η απότομη αλλαγή διάθεσης κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Οι λάτρεις των Psychotic Waltz θα τους λατρέψουν γι αυτό το λόγο. Δεν είναι ότι ακούγονται τόσο κοντά μουσικά όσο το ότι μεταχειρίζονται την μουσική ανάλογα της ψυχασθένειας τους. Από τα αναχώματα τους thrash ριφοβολούν ασταμάτητα και σε κάθε κατεύθυνση με καταστροφικές μπασοβίδες να ανασυντάσουν και να καλύπτουν οποιοδήποτε μουσικό κενό. Σκεφτείτε ακόμα και τους πρώιμους Annihilator να παίζουν prog metal (Circle of Willis κανείς;) . Έξοχες δύσπεμπτες μελωδίες παρελαύνουν στο ρυθμό του τρελού τυμπανιστή. Ατμοσφαιρικό και ερωτικό το ''The Vow'', αφιερωμένο στην Michelle, την αγάπη του Richard W. Elliott IV, δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι λιγότερο από παθιασμένο. Πιο γήινο, πιο συναισθηματικό, πιο άμεσο. Και έτσι συνεχίζει και στο ''After ... Birth'', με μια εντελώς διαφορετική φωνή και μουσική αντίληψη. Και το φλάουτο πάντοτε και πανταχού παρόν.Η πρώτη εξάδα της ομαδικής σύνθεσης κλείνει με ένα ορχηστρικό κομμάτι, αρκετά σκληρό και συνάμα ονειρικό.
Το '' Ghost from the Past'' άρχει τον προσωπικό κατάλογο τραγουδιών του Richard. Μικρότερες σε διάρκεια συνθέσεις, εξίσου τεχνικότροπες και πάλι. Ακούστε το σόλο και νιώστε το σφυγμό της ταστιέρας που ταλαντεύεται τον χορό της προόδου. Το ''The Missing Piece'' ακούγεται αρκετά παραίτερο με όλα τα προηγούμενα. Πιο αέρινο και ανάλαφρο μουσικά αλλά με ακόμα πιο καθαρά φωνητικά και εσωστρεφείς στίχους. Πάντως για μένα από τις πιο μέτριες στιγμές... Και μετά πίπιζες και ρυθμικό drumming και Marillion...Η κάπως έτσι. Τόσο μα τόσο όμορφα όμως. Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς άλογα με φτερά πεταλούδας στην σελήνη αν ακούς αυτή τη μουσική...και ας είναι με θέμα έρωτα και απογοήτευση ή κάτι τέτοιο. Και για το τέλος ένα Jethro Tull (και Psychotic Waltz κατ' επέκταση), το ''The Spirit Lives''. Παλαβιάρικο, ρυθμικό, με το αγαπημένο πνευστό να δίνει ρεσιτάλ και τα στριφογυριστά ριφς να σε ανεβοκατεβάζουν στο πηγάδι (πηγή) της απόλυτης μουσικής τους ευφυίας.
Κρίμα που όπως όλες οι κυκλοφορίες της Nordic Metal πήγαν άπατες και έφτασαν σε λίγα χέρια (και δισκάδικα τότε). Αξίζει να απολάυσετε τον μουσικό τους πλούτο (και οποιουδήποτε άλλου συγκροτήματας που έχει εξαίσια μουσική) μιας και είναι από ''τα τελευταία πράγματα'' που αξίζει να ασχολείται κάποιος την σήμερον ημέρα. Μια επανακυκλοφορία της Arkeyn Steel Records το 2011 το κάνει σαφώς πιο εύκολο να βρεθεί. Και ακόμα πιο ενδιαφέρον μιας και περιέχει το ντέμο που ακολούθησε τον δίσκο καθώς επίσης και το ντέμος σαν Blackkout και ένα επιπλέον dvd με συναυλίες τους την εποχή που υπήρχαν ως Blackkout.
Lord Bane-Age Of Elegance (1994)
Άλλη μια πονεμένη ιστορία οι Lord Bane. Αμερικανοί ορκισμένοι υπέρμαχοι του power/progressive metal, έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι τους με το μοναδικό τους ''Age Of Elegance'' το 1994. Ένας δεύτερος δίσκος δημιουργήθηκε αλλά δεν κυκοφόρησε ποτέ, μακάρι να τον δούμε κάποτε. Μουσικά κυμαίνονται ανάμεσα στους συνήθεις ύποπτους Θεούς τους είδους. Crimson Glory κατά 80% αλλά και Queensryche και Metal Church. Το Power/progressive metal τους όμως δεν είναι μια στε(υ)γνή αντιγραφή. Εμπλουτίζουν τις συνθέσεις τους μέσα από το δικό τους προσωπικό πρίσμα αφού φιλτράρουν τις έντονες επιρροές τους. Διπλό μπάσσο,τσέλο, βιολί δίνουν το δικό τους στίγμα στην μουσική τους. Ηχογραφημένο στα Kashmir Studios, Wilmington, MA. από τους Shawn Ames και Bruce Benett, επιτυγχάνεται ζεστός προσωπικό ήχος με τις όποιες ατέλεις περιλαμβάνουν συνήθως οι παραγωγές από μέλη μπάντας που δεν είναι και επαγγελματίες παραγωγοί. Οι στίχοι γραμμένοι από τον Shawn Ames, κάποιοι προσωπικοί, κάποιοι κοινωνικοπολιτικοί. Μουσικές ενορχηστρώσεις και συνθέσεις, ένα ομαδικό αποτέλεσμα. Κάτι που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι στην ευχαριστήρια λίστα τους αναφέρουν τους Dead Cam Dance, μια μπάντα που λατρεύω και προφανώς και οι Lord Bane και ίσως ο λόγος που έχουν προσθέσει τα παραπάνω κλασσικά έγχορδα. Κυκλοφόρησε από την Δανέζικη Nordic Metal και εξαιτίας της δεν έφτασε σε πολλά στερεοφωνικά της εποχής και ούτε έχουμε δει κάποια επανακυκλοφορία του μέχρι στιγμής.
Ο ιμάμης ακούγεται να ψέλνει στο πολύ βάθος και το ''Fawns'' ξεκινά. Αμλεσως φαίνεται η αρέσκεια των Lord Bane στις μεγάλες χρονικά συνθέσεις. Δεν βιάζονται, και αυτό συντελεί σε ώριμες συνθέσεις, πολυεπίπεδες και πλήρεις. Το Crimson Glory φανάρι λαμποκοπά και τους οδηγεί. Το ανατολίτικο στοιχείο το κάνει ακόμα πιο ρυθμικό και ζυγιάζει αρκετά το βάρος του προοδευτικού δύσβατου ήχου τους. Το ''Born to Die'' ακούγεται σαν bonus track του Transcendence (Crimson Glory ντε). Οι Crimson Glory είναι η καρδιά από που αντλείται το αίμα-μουσική των Lord Bane. Οι μαθητές που λάτρεψαν τον δάσκαλο τους. Το λαρύγγι του Shawn μιμείται στις ψιλές και χαμηλές του νότες. Δεν μας χαλάει καθόλου, πόσοι είναι αυτοί που αντιγράφουν Midnight τόσο καλά; Ακόμα και το στρατιωτικό ντραμμιγκ που παρελάυνει στο ''Like the Lion'' αυτούς θυμίζει.Κι όμως, μοιράζουν τον θαυμασμό τους στους ακροατές χαρίζοντας όμορφες μελωδίες, ταλαντευόμενες ανάμεσα στην τεχνική και την απλότητα. Τα φωνητικά θα λατρευτούν από τους κλασσικούς εραστές τους U.S. power/prog metal. Αυτός ο ιριδισμός των ηχοχρωμάτων δεν θα περάσει απαρατήρητος και τα ρυθμικά μέρη που κρατούν το σώμα σου σε συνεχή ελαφρά κίνηση δεν θα σου προκαλέσει ανία. Όποιος ακούσει το ''συννεφιασμένο'' Moriah με το νεφελώδης σόλο και δεν ενθουσιαστεί, προφανώς δεν του αρέσουν οι προαναφερθέντες μπάντες. Και αν το ''Moriah'' είναι το σύννεφο, το ''Queen Ann'' είναι η καταιγίδα. Με ενθουσιάζει ο τρόπος που παίζει ο Wes Bordelon, η ανατολίτικη μυρωδιά της κιθάρας, η εξημμένη έκφραση που τραγουδά. Και σε όποιους έλειψε το μπάσο, υπάρχει το ''If Broken Hearts Could Kill''. Πιο προσωπικός τόνος, πιο ερωτικός και κατά συνέπεια ακούγεται και στην μουσική τους. Πέφτουν όμως κάτι ψιλές κραυγές που σχίζουν τον αέρα. Και η μουσική σε άλλο επίπεδο ποιότητας. Θαύμα παγιδευμένο σε ένα στρογγυλό πλαστικό δισκάκι. Ίσως το αγαπημένο μου του δίσκου. Και όπως όλα τα διαμάντια, δεν υπάρχει ούτε μια μέτρια σύνθεση, ούτε ένα συμπλήρωμα. Το ''Promise of Prophecy'' έρχεται για να το επιβεβαιώσει αυτό. Μια ηχητική βόμβα που εκριγνύεται στα αυτιά σου για όσους έχουν μάθει να ακούν τα 2-3 πρώτα τραγούδια ενός δίσκου. To ορχηστικό ''Blisscry'' σφραγίζει το μυστικό του Age Of Elegance. Έτσι θα έπρεπε να ακούγεται ο τρίτος δίσκος των Crimson Glory. Όσοι πιστοί των δυο πρώτων τους, προσέλθετε.Αγαπημένη δισκάρα το Age of Elegance, κομματάρες, φωνάρα, ιδιαιτερότητα, χαρ χαρ επώνυμο (Bordelon) και άθλιο εξώφυλλο, ΚΛΑΣΙΚ.
Jesters March- Acts (1992)
Η Γερμανία μας έχει προμηθεύσει άπειρες μπάντες σχεδόν σε όλες τις μουσικές κατηγορίες. Οι Jesters March μας έρχονται από το Dortmund και στην σύντομη διαρκεια ζωής τους κατάφεραν να κυκλοφορήσουν 2 διαμάντια progressive/(thrash)metal. Ευτυχώς μετά την διάλυση τους το 1993, όλα τα μέλη εκτός τους drummer δημιουργούν μια παρόμοια μπάντα, πιο μελωδική, τους House Of Spirits. Τα δυο μέλη των Jesters March με την προσθήκη του παιχταρά Jorg Michael στο drum kit αλλά και 2 πλέον κιθαρίστων (εκ των οποίων ο ένας είναι αυτός των Mekong Delta) κυκλοφορούν τον άλλο υπερδίσκαρο ''Turn the Tide'' και λίγα χρόνια αργότερα τον αρκετά καλό ''Psychospher'' αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Οι Jesters March, έκαναν ''χοντρή ζημιά'' στους λάτρεις του είδους με το σφιχτοδεμένο και ισορροπήμένο τους ευφύημα. Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, πάμε να ακούσουμε τις ... ''πράξεις'' τους.
Οι δάφνες της αξίωσης δεν κερδίζονταν πάντα με την βοήθεια εταιριών και βίντεοπροωθήσεων. Οι Jesters March τις κέρδισαν με την μουσική τους και μόνο. Σε λιγοστό κόσμο, αλλά εσαεί. Η οξύνεια των συνθέσεων τους σε τυφλώνει. Όπως σε όλα τα ισορροπημένα δημιουργληματα, κανένα όργανο δεν ακούγεται εις βάρος κάποιου άλλου. Στο ''Acts'' δράττουν όλα. Θα ακούσεις αυτόν τον ήχο στα drums που τον έχεις ακούσει μόνο σε Γερμανικές prog metal μπάντες των 90ς. Θα ακούσεις το μπάσο να σφυροκοπά και να στολίζει με μελωδίες τα αυτιά σου. Θα ικανοποιηθείς πλήρως από τις τρομερές κιθαριστικές συγχορδίες που θα συνταχθούν και θα παρελάσουν στους λαβύρινθους των τυμπάνων (των αυτιών σου). Και η πνιχτή, ρουθουνιστή φωνή μα κρυστάλλινη φωνή κάνει την επιπλέον διαφορά. Κοψίματα, αγκαθωτές μελωδίες με σπασμωδικές κινήσεις, απόμακρη αίσθηση thrash επιρροών. Ακούς και ξανακούς αυτά τα 37 λεπτά και βοσκάς στα πλούσια και απολαυστικά τους ηχοτόπια.
Και οι 10 (+εισαγωγή) τίτλοι είναι εξαίσιες συνθέσεις. Δεν μπορώ όμως να μην ξοδέψω λίγο παραπάνω φανταστικό ψηφιακό μελάνι στο ''Run'' που έχει δολοφονικά σολαρίσματα, επωδό (ρεφραιν) που σε συνεπαίρνει τόσο πολύ που κάνεις αποτυχημένη απόπειρα να τραγουδήσεις και συ στα ίδια μήκη κύματος με τον Olaf, αλλά και τεχνική κατάρτιση και τραγουδοποιία που κάνει το πάνω μέρος του κορμιού σου να τρέμει. Ή το ''Spellbound '' που σε τυλίγει στην μαγευτική του δίνη και σε περιτριγυρίζουν σαγηνευτικές παγίδες που θα σε κερδίσουν. Ή το''Leaving'', μια μπαλάντα με ακουστικές κιθάρες, επίγεια φωνή και ένα μελαγχολικό/νοσταλγικό τόνο ο οποίος διεκδικεί κομμάτι της ψυχής, ειδικά για μας που γεράσαμε αρκετά πλέον...Εννοείται ότι σε ύμνους σαν τα Paralized, Take the Pain, No Man's Land κ.α. αφουγκράζεσαι ψυχωμένες μελωδίες, ρυθμοί και συγχορδίες που δίνουν και παίρνουν (κεφάλια;). Σαν Σωρειτομελανίες. Πυκνές σαν συνθέσεις, χωρίς εγωιστικές υπερβολές με μεγάλη κατακόρυφη ανάπτυξη αλλά πάντοτε με τα δυο πόδια στην γη. Διαμάντι!!!End Amen - Your Last Orison
Μια κοινή περιοδεία των Psychotic Waltz και των Deathrow το 1992 για την προώθηση των ??Into The Everflow?? και ?Life Beyond?? αντίστοιχα, φέρνει κοντά κάποια μέλη τους τα οποία αποφασίζουν για ένα κοινό μουσικό ορίζοντα υπό το όνομα των End Amen. Οι Norm Leggio και Dan Rock των P.S. αμφότεροι (στα ντραμς και κιθάρα), ο Uwe Osterlehner των Deathrow ( ο άνθρωπος που τους έκανε πιο τεχνικούς) στην κιθάρα/φωνή και ο Siggi Blasey των Darkstar (μελλοντικός συνεργάτης του Dan Rock) συνδυάζουν τις ικανότητες τους και το αποτέλεσμα είναι πέρα ως πέρα εξαίσιο. Οι δυο τελευταίοι είχαν ήδη γράψει όλα τα τραγούδια από τον Μάιο του 1991, άρα τα μέλη των Psychotic Waltz απλά συνέσφεραν παικτικά και ΟΧΙ συνθετικά. Παραγωγή ικανοποιητική από τον εκλεκτό Harris Johns και όμορφο εξώφυλλο από τον γκουρού Andreas Mardchall.
Πιθανό να μην έχεις ακούσει ποτέ End Amen. Αν έχεις ακούσει όμως Psychotic Waltz ή Darkstar, σίγουρα θα σου ρθουν αυτές οι μπάντες στο νου. Τα φωνητικά είναι λίγο άγουρα και πιο thrashy από τις περισσότερες progressive metal που γνωρίζουμε αλλά τα καταφέρνει μια χαρά. Αυτοί που αρέσκονται σε tech thrash θα ζήσουν άλλο ένα έρωτα. Ακμαιότατες μελωδίες ανιχνεύονται να παρελαύνουν μέσα στην θαλασσοταραχή των πλήκτρων. Ατμόσφαιρα, με διαστημικό έμβλημα και τεκτονικό θυρεό. Η μαρσιποφόρος των End Amen μεγαλώνει ισοπεδωτικές ιδέες που τις μετατρέπουν ως ακουστικές στην δικιά μας διάσταση. Το να προσωπογραφήσεις την μουσική των End Amen κρίνεται σχεδόν αδύνατο. Η ποικιλία, η λεπτομέρεια αλλά και η αιχμηρότητα που διακρίνει κάθε σύνθεση το καθιστά αδύνατο. Ακούστε το ομώνυμο τραγούδι ??End Amen?? και αν βρείτε άλλo συγκρότημα που να σας τους θυμίζει, βρείτε με να το συζητήσουμε. Και στην αντίπερα όχθη, τραχύ και κονιορτοποιητικό thrash σαν το ??Nocturnal March?? . Σε κάθε σύνθεση στυφότητα και αρμονία σε διαπληκτισμό.
Δυναμικά τραγούδια, ερωτοτροπούν συχνά με το thrash χωρίς να δουλεύουν ως δουλικά του. Η μπλιμπλικωτή ατμόσφαιρα και τα εφφέ λειτουργούν ως δορυφόροι της όλης ατμόσφαιρας όσο η ρυθμική δεξιομανία αστράφτει σπιρτάδας. Ειδικά ο Norm πάιζει τα άπαιχτα. Διεγερτικό ντράμμιγκ με σπειροειδές παίξιμο μετατρέπει τις μπακέτες σε ακουστικά σεξουαλικά εργαλεία. Και χωρίς ίχνος επιτήδευσης. Όσο για το επταδιάστατο κιθαριστικό παίξιμο, θα ήθελα να μουν σε μια γωνιά και να βλέπω κάποιους συναδέλφους τους να προσπαθούν να τα αναπαράγουν. Στα δυο μικρά σε διάρκεια ορχηστρικά τους κομμάτια (Mystic Mountains και Silence) επιπλέον κιθάρα παίζει ο Dweezil Zappa, γιος του Frank. Πρώτη φορά και τελευταία που συνείσφερε σε μια τόσο σκληρή μουσικά μπάντα (την ίδια χρονιά έπαιξε και σε ένα τραγούδι των Spinal Tap, αλλά δεν συκγρίνονται με τίποτα ώς προς την αγριάδα,χαχα). Αυτό και μόνο κάτι λέει. Αλλά και βέβαια δεν υπάρχει ανάγκη για βοήθεια από έξω όταν έχεις τεχνικά και σθενάρα τραγούδια σαν το ??A New Day?s Absurdity ?? και σε ωθεί να πετάξεις όταν τραγούδα τις μελωδικές του γραμμές ο Uwe. Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, ακούστε το να νιώσετε πλούσιοι μουσικά?.Xerxes - Beyond My Imagination
Η Ελβετική General Inquisitor Torquemado (μια υποδιαίρεση της Witchhunt Records) πρόλαβε και κυκλοφόρησε λιγοστές αλλά και πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. Το ντεμπούτο των Die Verbannten Kinder Evas (Summoning) και των Mayfair είναι δυο αγαπημένοι δίσκοι που θα με στοιχειώνουν μουσικά για πάντα. Η πρώτη κυκλοφορία όμως της εταιρίας ανήκει στους επίσης Ελβετούς Xerxes. Άγνωστη μπάντα στους πολλούς, τιμά κάθε γράμμα της Progressive metal διλεξίας. Ιδρυμένοι από το 1986, κατάφεραν μόλις μια κασέτα το 1991 η οποία είναι θαύμα ωτίων. Ακολούθησε το ??Beyond The Imagination?? δίνοντας ένα ακόμα λόγο στους προγκρεσσιβάδες να λατρεύουν αυτήν την μουσική. Ένα ep το 1997 (το θέλω και εγώ, κλαψ κλαψ) θα κλείσει τον μαγευτικό κύκλο τους , με ολόψυχη ευχή κάποτε να ξανακούσουμε κάτι από αυτούς μιας και πολλές prog metal μπάντες έχουν επιστρέψει με άξιους (και βάλε) δίσκους.
Η μουσική του ??Beyond The Imagination?? είναι μοναδική. Δεν έχετε ξανακούσει κάτι παρόμοιο και πιθανότατα να μην το κάνετε ποτέ. Σε μια προσπάθεια απόγνωσης για τυχόν συγκρίσεις, θα έλεγα ότι θυμίζουν επιμεταλλωμένους ,Marillion (Genesis) που ψυχαγωγούν θαμώνες σε ψυχιατρείο. Αλλοπρόσαλλοι, με πολλές αλλαγές στην ρότα τους, χωρίς τίποτα να είναι σε ευθεία γραμμή. Μεγάλη βάση δίνουν στην ατμόσφαιρα που μεταγγίζεται μέσα από τους σωλήνες της τρέλας και της μελωδίας τους. Εξαιρετικές συνθέσεις, δεν περιορίζονται πουθενά, δεν ακολουθούν κανένα μονοπάτι. Ένα τρελό πάρτυ για τα εγκεφαλικά μας κύτταρα τα οποία τα γαζώνουν με ριφοραφίες και τα αφήνουν διάτρητα ώστε κάθε αρμονία, μουσική ή φωνητική να εισχωρήσει παντοτινά μέσα τους.
Οι πέντε συνθέσεις ?ιστορίες είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους και όμως άμεσα αναγνωρίσιμες από τον φυσικό ήχο των Xerxes και απόλυτα ταιριαστές μεταξύ τους. Η αφομοίωση τους γίνεται ασυνείδητα και με λαχτάρα. Οι φωνητικές μελωδίες προσφέρουν καταφύγιο-παγίδα από τις σπασμωδικές συσπάσεις των εγχόρδων και τα εσωδηγούμενα χτυπήματα σε τύμπανα και κρουστά. Είναι ωραίο να ακούς ήχους που δεν περιμένεις. Μένω άφωνος από την χαρά του απρόβλεπτου αλλά και την γνώση ότι οι συνθέσεις τους είναι καθαρά εξωτερίκευση συναισθημάτων. Ο ένας μιλά με την φωνή οι άλλοι τέσσερις του συγκροτήματος με ένα ζευγάρι χέρια (και πόδια). Ζωογόνοι ρυθμοί, δορυφορική ατμόσφαιρα, εμψυχωτικοί ηχητικοί παλμοί, ακροβασίες χορδών, αγχολυτική φωνητική χροιά. Ακόμα και οι πιο σχολαστικοί, θα κουρνιάσουν χορτάτοι από το πλήθος των ηχητικών πνοών που προσφέρουν, ακόμα και στα πιο εκκεντρικά τους σημεία. Όποιος τολμήσει αυτόν τον μουσικό λωτό, του υπόσχομαι 37 λεπτά απόλυτης λησμονιάς της καθημερινότητας και ψυχικού ξεγυμνώματος.Zeitgeist - The Eyes of Time
Δεν χρειάζεται ένα συγκρότημα να είναι πασίγνωστο ή να έχει δεκάδες δίσκους για να θεωρηθούν σημαντικά τα έργα του. Βοηθά αλλά δεν είναι και νόμος. Πολλές μπάντες με ένα και μοναδικό δίσκο κατάφεραν πολλά περισσότερα πράγματα από παλιότερες και ποσοτικά (δισκογραφικά) μεγαλύτερες μπάντες. Κάποιες υπήρξαν και παντελώς άγνωστες όπως οι Αμερικανοί Zeitgeist που υπηρέτησαν το Progressive Metal με ένα πολύ ιδιαίτερο ήχο. Το μοναδικό τους δημιούργημα, ??The Eyes Of Time??, υπήρξε αυτοχρηματοδοτούμενο και δυστυχώς έφτασε σε λίγα αυτιά και καρδιές. Τα λιγοστά που γνωρίζουμε για την μπάντα είναι ότι δημιουργήθηκαν το 1991 στην Καλιφόρνια και ξεκίνησαν να κερδίζουν οπαδούς παίζοντας συχνά στην περιοχή τους. Το 1993 κυκλοφόρησαν την ομώνυμη κασέτα που εξαφανίστηκε άμεσα και έτσι σύντομα ξεκίνησαν την σύνθεση νέας μουσικής. Το 1994 ήταν έτοιμο το υλικό του ??The Eyes Of Time?? αλλά λόγω χαμηλού budget η μίξη καθυστέρησε λίγους μήνες και τελικά κυκλοφόρησε το 1995 έχοντας πέντε νέα τραγούδια αλλά και τρία από την κασέτα του πρωτοκυκλοφόρησαν παλιότερα. Δυστυχώς δεν υπήρξε συνέχεια και ο θάνατος του κιθαρίστα τους το 2012 λιγοστεύει τις πιθανότητες να ακούσουμε κάτι από αυτούς ποτέ ξανά στο μέλλον.
Αρχίζοντας την ακρόαση του δίσκου, το πρώτο που παρατηρώ είναι ο ζεστός του ήχος. Ξεχειλίζει ζωντάνια, χωρίς ίχνος πλαστικούρας ή υποβοήθησης. Σαν να παίζουν δίπλα μου, είμαι σίγουρος ότι και ζωντανά τα κατάφερναν εξίσου καλά. Μηχανικός ήχος ο άγνωστος Eric Stolz στα Adam?s Green?s LCA Digital Studios ο οποίος για μένα παρόλη την οικονομική φτώχια των μηχανημάτων του, ανέδειξε τον μουσικό πλούτο των Zeitgeist. Και τι πλούτος; Εξαιρετικοί ρυθμοί, μια θαυμάσια φωνή που εξυψώνει το τελικό αποτέλεσμα, πηχτές μελωδίες από διπλές κιθάρες που υφαίνουν ένα μινόρε πλέγμα. Δεν ξέρω μου βγάζει μια λεπτή γραμμή στενοχώριας. Το ίδιο αποτέλεσμα έχουν και οι ακουστικές κιθάρες. Ακούστε το ??Behind The Eyes Of Tomorrow?? με την γρήγορη ροή και την ανάλαφρη αίσθηση που αφήνει πάντοτε τυλιγμένο από σκεπάσματα αρμονίας.
Η φωνή του Jason ακούγεται εξιλεωτική και επιστήθια. Το μπάσο ενθαρρύνεται να ακούγεται αποφασιστικό και το πράττει. Ο αδερφός του μπασίστα και συνάμα ντράμερ της μπάντας λειτουργεί σαν ολόκληρη ταξιαρχία και συντονίζεται μαζί του σαν να είναι ΕΝΑ. Τρομερά γυρίσματα σε ντραμς και κιθάρες αγγίζουν και αποτυπώνουν την τέχνη της μουσικής στον πίνακα του ??The Eyes Of Time??. Οι λεπτομέρειες σκιαγραφούνται και αποθανατίζονται και το συναπάντημα των ήχων ψηλαφίζει τις πιο τρυφερές γωνίες του μυαλού σου. Και όλα αυτά σε ένα Prog Metal δίσκο, όχι σε κάτι επιτηδευμένα ρομαντικό, σκοτεινό ή μελαγχολικό δίσκο. Καθαρά από τους ήχους που βγάζουν. Οι στίχοι (μόνο για τα πέντε πρώτα τραγούδια) είναι κοινωνικοπροσωπικοί και αφήνουν μια λυπητερή γεύση. Αγαπημένο άσμα το ??The Firing Line?? με το ολόψυχο χάρισμα και τις διακαείς μουσικές τους εξαγνίσεις.
Τα τελευταία τρία τραγούδια όπως ήδη γράφτηκε, είναι από την πρώτη τους κασέτα. Εδώ ακούγονται πιο σκληροί και πιο τεχνικοί. Χάνουν σε συναίσθημα και το κερδίζουν σε ηχητικούς πόντους. Δραστήριοι, δαμάζουν τα όργανα τους και εκτελούν ελικοειδείς συνθέσεις. Η παροχή ακουστικών αγαθών είναι απλόχερη και θα χαροποιήσει κάθε προγκ μεταλ λάτρη. Εγχείριση ψυχής με μοναδικά εργαλεία τα μάτια του Χρόνου.Intense Confession - Whispers of Fear
Πραγματική μαγεία όταν κάνεις μια άγνωστη προς εσέ αγορά και σου βγαίνει απίστευτο υλικό. Σε μια τέτοια τυχαία αγορά, ανακάλυψα τους Intense Confession λίγα χρόνια δυο χρόνια πριν και έμεινα άναυδος. Οι Αμερικανοί Power/Progsters έχουν κυκλοφορήσει μόνο δυο δίσκους από τους οποίους ο πρώτος τους, ??Into The Forbidden?? μόνο σε κασέτα. Εύχομαι κάποια από τις εταιρίες που ειδικεύονται σε επανακυκλοφορίες τέτοιων χαμένων θεουργημάτων, να το κάνει κάποια στιγμή. Η ζωή των Intense Confession ήταν σύντομη και τα τρία παλικάρια που την εμφύσησαν, δεν συνέχισαν σε κάποια άλλη metal μπάντα αφήνοντας μας πεινασμένους (ο ντραμερ τους έχει σελίδα στο fb και λίγες κόπιες στο υπόγειο για κάποιους τυχερούς). Πληροφορίες πολλές δεν έχω μιας και το δισέλιδο booklet δεν περιέχει καν στίχους. Τουλάχιστον το ωραιότατο (προγκ) εξώφυλλο ομορφαίνει το συνολικό αποτέλεσμα ενώ η παραγωγή (και μηχανικός ήχου) του Richard Banks στα Rare Earth Studios κρίνεται ικανοποιητική.
Η σχεδόν εξάλειψη αυτού του ήχου που προσφέρουν οι Intense Confession είναι απογοητευτική. Ίσως για κάποιους να είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής αλλά το καλό πράγμα δεν πρέπει να απειλείται με αφανισμό. Ένα πεντάλεπτο ορχηστρικό (τιμούν συχνά με ??άφωνες?? λατρείες) δυναμικό τραγούδι μας ξεναγεί στις τεχνικές δυνατότητες της τριάδας. Το ??Revolution?? δίνει το στίγμα του ήχου της μπάντας. Λυρικό U.S. power/prog metal. Εξιλεωτικά φωνητικά, αψεγάδιαστα ταχυδακτυλουργικά στην κιθάρα και προσαρτόμενα πλήκτρα προς ατμόσφαιρα. Και όλα αυτά από τον ίδιο άνθρωπο, τον Brian Hoeche. Το ρυθμικό ντουέτο συγκινεί με την συναισθηματική ευφορία που προκαλεί και μετενσαρκώνουν την μελωδία σε ήχους.
Οι Intense Confession κηρύττουν τον αρμονικό λυρισμό. Το πέρασμα από την φωτιά του ??Whispers Of Fear?? αφήνει μόνο απανθρακωμένες ψυχές. Τα ??Windows Of Time??, το ομώνυμο??, ??Revolution?? και ??Days Of Yesterday?? μεγαλοποιούν αυτόνομα τις συνθέσεις τους οδηγώντας τραγουδοποιία και τεχνική κατάρτιση προς αυτές. Έμβλημα τους η ποιότητα και η ηχητική ελευθερία. Τα δάκτυλα γλιστράνε πάνω στις χορδές, η φωνή ανεβοκταβίζει όσο θέλει, τα ντραμς ακούγονται υπερφυσικά (από βαθμό δυσκολίας), τα πλήκτρα γοητεύουν μέχρι υπνωτισμού και το μπάσο πλανάται και στην πέφτει δαιμονισμένα. Αυτά και άφθονη δόση ψυχής είναι αρκετά ώστε να γευτούμε ηχητικά την αντανάκλαση τον στοχασμών και των επιδιώξεων τους. Σαν απολήξεις βουνών (metal ηχητικοί σκελετοί) που ροβολούν απαλά προς την θάλασσα (λυρισμός και μελωδία). Και πάντοτε μια μυστηριακή αύρα να πλαισιώνει κάθε τραγούδι και να το ιριδίζει συχνά. Αφήστε τους Intense Confession να σας φιλοξενήσουν τον κόσμο τους.