Πολύ φρέσκο prog πράγμα κατέφτασε, οπότε με mandrake και dyingfreedom πιάνουμε δουλειά…
Φαίνεται ότι ο Σεπτέμβρης θα έχει “ψωμί”.
Καλά, χρονιά σαν τη φετινή πρέπει να έχει να δει το prog από τις αρχές των '70s. Εξαιρετικές δουλειές, νέα ονόματα, κλασικά ονόματα… Τι να πρωτοπούμε. Έβγαλαν την ίδια χρονιά άλμπουμ οι Van Der Graaf Generator, Yes και King Crimson (για να μην πω για τον πραγματικό συνεχιστή των Genesis, Steve Hackett) . Άπό πότε έχει να συμβεί αυτό;
ρε χαμός σε λέω.
και αμα βάλεις πιο σύγχρονες μπάντες που τιμούν τον ήχο όπως οι Karmakanic ή οι Beardfish
συνυπολόγισε και Pain Of Salvation και Von Hertzen Brothers σε μια δική τους εκδοχή των 70’s.
τρομερή prog χρονιά.
και Phideaux και Tangent και έρχεται και ο Wilson…
για να μην πω ότι για πρώτη φορά θα περιμένω να ακούσω και τους Opeth τι έχουν να πουν
Αν δεν κάνω λάθος, αυτό συνέβη για τελευταία φορά ακριβώς πριν 40 χρόνια, το 1971, με το “Fragile” (και το “The Yes Album” λίγο πριν την ίδια χρονιά) από Yes, το “Pawn Hearts” από VDGG, το “Islands” από King Crimson και βέβαια το “Nursery Cryme” από τους Genesis.
Εκτός αυτού, παρατηρώντας το πόσο συχνά ακούγεται και αναφέρεται τελευταία το prog ως βασικό ή δευτερεύον στοιχείο στη μουσική ακόμα και μη σχετικών συγκροτημάτων με το στυλ αυτό, συμπεραίνει κανείς ότι πρόκειται για πλήρη αναβίωση (ή δικαίωση ή αναγνώριση του κληροδοτήματος) του prog εκείνων π.χ. των δίσκων του 1971.
Έτσι ακριβώς!!
Άντε να σκάνε prog μπάντες στα τρεντομάγαζα σιγά σιγά να φύγει η μούργα των Ονιραμο-κλώνων.
Υφίσταται ακόμα μια περίεργη τάση προς ότι θεωρείται prog που ενισχύεται πολύ από τον Βρετανικό Μουσικό (rock) Τύπο, ο οποίος είναι και ο μόνος με διανομή σε όλο σχεδόν τον κόσμο.
Οι εταιρείες εκεί που απεφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι ό,τι μπορεί να υπονοούσε prog, τώρα το ψάχνουν για να το βάλουν ως ένα από τα προθέματα στη μουσική που πουλάνε.
Ξαφνικά υπάρχουν φεστιβάλ που παίζουν οι Caravan και που “μυθοποιούνται” οι Transatlantic (High Voltage), αλλά αν παρατηρήσει κανείς κάποιες λεπτομέρειες μπορεί και να προβληματιστεί. Π.χ. ακόμα και τους Anathema ως prog μπάντα προσπαθούν να τους πουλήσουν ή ακόμα και τους Savatage.
Και η συζήτηση του “ναι αλλά αυτοί ήταν πραγματικά προοδευτικοί γιατί πρώτοι έκαναν το τάδε” δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Το έχω συζητήσει με αρκετούς μουσικούς του χώρου και άλλοι ενοχλούνται από την επιδερμική προσέγγιση, άλλοι δεν έχουν πρόβλημα αρκεί που τους ακούει περισσότερος κόσμος.
Τελικά, είναι κρίμα που αυτή η άνθιση συμβαίνει σε εποχή που ακόμα και ονόματα με μεγάλη προβολή έχουν ελάχιστα οφέλη ή μήπως το γεγονός ότι τα οφέλη είναι τεράστια ουσιαστικά ανάγκασε τη στροφή των εταιρειών σε ένα κοινό που ούτως ή άλλως ήταν loyal πέραν της μόδας;
Όπως και να έχει δε μας πειράζει, όσο αξιόλογοι καλλιτέχνες βρίσκουν δίοδο να κυκλοφορήσουν τη μουσική τους…
Σε μεγάλο βαθμό ισχύει νομίζω αυτό που λες. Το prog ήταν ανέκαθεν μουσική των άλμπουμ που σημαίνει ότι είναι ένα από τα λίγα είδη στα οποία μπορείς να “πουλήσεις” ένα σύνολο μουσικής και όχι ένα μεμονωμένο τραγούδι/χιτάκι. Κατα συνέπεια είναι και λιγότερο βολικό στο παράνομο “κατέβασμα”. Αν σε αυτά προσθέσουμε και την γενική αίσθηση ότι σε αυτό το είδος παίζει ρόλο και η συνολική αισθητική του υλικού φορέα της μουσικής (ποιος επενδύει λεφτά στις μέρες μας για το εξώφυλλο ας πούμε;) και κυρίως ότι οι οπαδοί του είναι προσανατολισμένοι προς τη έννοια της συλλογής και της δισκογραφίας, θεωρώ δεδομένο ότι ως είδος είναι αυτό που θα έχει την καλύτερη αναλογία πωλήσεων / ποσότητα κοινού από οποιοδήποτε άλλο.
Με αφορμή το εξαιρετικό και απολαυστικότατο αφιέρωμα του Deckard στο νορβηγικό prog metal, παραθέτω μερικούς από τους σημαντικότερους prog rock δίσκους συγκροτημάτων από τη χώρα αυτή που κυκλοφόρησαν στα 70s και αποτελούν την ιστορία του προοδευτικού rock της Νορβηγίας. Οι περισσότεροι αποτελούν προϊόντα μιας καθαρά underground σκηνής, είναι μάλλον άγνωστοι στο ευρύ rock κοινό της Ελλάδας και νομίζω ότι αξίζουν μία αναφορά.
Η σειρά είναι χρονολογική.
[B]JUNIPHER GREENE - Friendship [1971][/B]
Από τις πιο παλιές μπάντες της σκηνής, κυκλοφόρησαν μόλις δύο δίσκους, αλλά πρόλαβαν να μείνουν στην ιστορία για τον 1ο τους, το “Friendship”, όχι μόνο επειδή ήταν το πρώτο νορβηγικό διπλό album, αλλά κυρίως για το πόσο πρωτοποριακή μουσική περιέχει. Heavy prog rock με διάφορα στοιχεία (blues, jazz, folk, pop) να εναλλάσσονται και να αναμιγνύονται διαρκώς μέσα σε 62.5 λεπτά. Μοναδική ένσταση οι ελαφρώς αθώοι σε σημεία στίχοι.
Πολυαγαπημένο δείγμα [B][U]εδώ[/U][/B].
Για τους φανατικούς του βινυλίου: το oriniginal σε mint κοστίζει περίπου [B]750 eur[/B] σήμερα.
[B]POPOL VUH - Popol Vuh [1972][/B]
Όταν ξεκινούσαν την πορεία τους δεν ήξεραν ότι υπήρχε ήδη μία γερμανική μπάντα (και τι μπάντα) με το ίδιο όνομα. Έτσι, μετά το δεύτερο δίσκο τους μετονομάστηκαν και κυκλοφόρησαν τους δύο τελευταίους δίσκους τους ως Popol Ace. Η μουσική τους είναι μία μίξη hard rock, blues και (εξαιρετικού) συμφωνικού prog rock, πρωτίστως επηρεασμένη από Genesis. Εξέχουσα μορφή ήταν ο τραγουδιστής Jahn Teigen, ένας μεγάλος θαυμαστής του Peter Gabriel, ο οποίος εγκατέλειψε τη μπάντα το 1977 και έκτοτε εκπροσώπησε τη χώρα του στη eurovision (3 φορές) και καθιερώθηκε ως pop διασκεδαστής και κωμικός (:-k). Το ομώνυμο ντεμπούτο των Popol Vuh συγκαταλέγεται στους καλύτερους δίσκους σκανδιναβικού πρώιμου prog ([B][U]δείγμα[/U][/B]).
Εκτός αυτού, προτείνονται επίσης τα υποδεέστερα, αλλά αξιολογότατα "Quiche Maya’ [1973] και “Stolen From Time” [1976].
[B]AUNT MARY - Janus [1973][/B]
Επίσης πρώιμη και σημαντικότατη νορβηγική prog μπάντα. Αυτό είναι το τρίτο και τελευταίο album τους, στο οποίο φαίνονται για πρώτη (και δυστυχώς για τελευταία) φορά οι συμφωνικές επιρροές στη μουσική τους. Προτείνεται μόνο στους οπαδούς του είδους.
[B]TITANIC - Eagle Rock [1973][/B]
Ιδρύθηκαν στα τέλη των 60s παίζοντας καθαρό hard rock. Τον Οκτώβριο του ‘71 έφτασαν το #5 του στο βρετανικό singles chart με [U]αυτό[/U], όπου μάλλον αντιγράφουν Santana. Τότε ήρθαν και στην Ελλάδα για live στη Θεσ/νίκη απ’ ότι ξέρω. Μέσα στη μέτρια (είμαι επιεικής) δισκογραφία τους, το τρίτο τους album ξεχωρίζει ως μία έκρηξη (very) 'eavy prog rock, με φανταστική παραγωγή για την εποχή και τα φωνητικά του Roy Robinson (Βρετανός) να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Το album προτείνεται ανεπιφύλακτα στους οπαδούς των Uriah Heep και του κιθαριστικού southern rock (αμέ!). [B][U]Δείγμα[/U][/B]
[B]RUPHUS - New Born Day [1973][/B]
Heavy prog rock ενεργοβόρο ντεμπούτο με έντονες επικές στιγμές, βαθιά επηρεασμένο από τους πρώιμους Uriah Heep καθώς και τις keyboad-oriantated βρετανικές prog rock μπάντες της εποχής. Εκτός των εκστατικών πλήκτρων, χαρακτηριστικά είναι τα τραχιά φωνητικά της Gudny Aspaas, που σε στιγμές θυμίζει τη μοναδική Inga Rumpf (Frumpy). [B][U]Δείγμα[/U][/B]
Συστήνεται επίσης και το 2ο τους album “Ranshart” [1974], στο οποίο οι Ruphus ακούγονται σαν μία μίξη Yes (κυρίως) και Camel.
[B]HØST - Hardt Mot Hardt [1976][/B]
Το δεύτερο και τελευταίο album των Høst, οι οποίοι εδώ τελειοποίησαν όλα τα καλά στοιχεία που έδωσαν στο ελαφρώς άγουρο ντεμπούτο τους [“På Sterke Vinger”, 1974] διατηρώντας το underground στοιχείο που τους χαρακτηρίζει. Εδώ παίζουν κιθαριστικό συμφωνικό heavy prog rock, με νορβηγικούς στίχους και φανταστική παραγωγή για την εποχή. [B][U]Δείγμα[/U][/B]
[B]AKASHA - Akasha [1977][/B]
Ο μοναδικός δίσκος των Akasha είναι με διαφορά ότι πιο παράξενο βγήκε από τη συγκεκριμένη σκηνή. Στις 8 συνθέσεις του album ακούγεται σκοτεινό underground space prog με κυρίαρχο το mellotron, απαγγελίες και διαρκείς ηχητικοί πειραματισμοί με oscillators, που θυμίζουν έντονα krautrock μπάντες. [B][U]Δείγμα[/U][/B]
Απλά αναφέρω το (μάλλον μέτριο) prog/folk “Tomorrow May Be Vanished” [1972] των Prudence και το μοναδικό album των Flax, “One” [1976], το οποίο μπορεί να αρέσει σε οπαδούς του πρώιμου metal ήχου.
Τέλος, αξίζει αναφοράς το πρώτο ομώνυμο album των Folque (1974), στο οποίο δε γίνεται εκτενέστερη αναφορά καθώς πρόκειται κατά βάση για folk rock δίσκο.
DeKay η υπογραφή σου έχει να κάνει με Gong ε?
Εξαιρετικό ποστ!!
Thanks man.
Είσαι σωστός για την υπογραφή. Κλικάρεις και απολαμβάνεις!
Πω πω obscurίλες!!
Μας δίνεις άπειρο homework μ αυτό το ποστ!!
Τι κομματάρα είναι το δείγμα που έβαλες από Popol Vuh?!?!
Περαστικός, μην ασχολείστε. Είδα κάτι αστείο και ήθελα να το σχολιάσω.
Progressiveness can now be attached to (…) thrash metal (Dream Theater, Pain of Salvation)
Ροφλ
…and even retard metal (Rammstein).
Χοχοχοχο
Αυτά
κριμα να μην εχει γινει(?) καποια αναφορα σε αυτην την συγκινητικη φετινη επιστροφη. Πολυ ομορφο δισκακι, περισσοτερο μελωδικο παρα τεχνικο και πολυ ταξιδιαρικο, εξαιρετικη φωνη οπως παντα 
Νομίζω ότι όντως δεν έχει γίνει αναφορά στο καινούργιο album των Paatos Oljeselger. Το video clip του “Gone” με άκρως σκανδιναβική σκηνοθεσία [B]εδώ[/B].
Θεωρώ τους Paatos αξιοπρεπέστατους και τη φωνή της Petronella Nettermalm εξαιρετική. Αν και στο “Breathing” οι δεσμοί τους με το prog χαλάρωσαν (είναι ακόμα ευδιάκριτοι, εξάλλου οι Paatos ήταν πάντα crossover), νομίζω ότι κατά πάσα είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει. Είναι πολύ πιο ώριμοι εδώ και η μουσική πολύ πιο συγκεκριμένη και χωρίς να επενδύει σε μια ελαφρώς αόριστη μελαγχολία. Πολύ ευχάριστο άκουσμα. Η κατεύθυνση προς πιο μελωδικά, αλλά όχι πάντα προσβάσιμα μουσικά μονοπάτια με βρίσκει σύμφωνο. Καταπληκτικό εξώφυλλο.
Πότε θα βάλεις μυαλό ρε Γράκχε…
Μόνο μάνες ξέρεις να βρίζεις και να βγαίνεις οφτοπικ
:offtopic::offtopic::offtopic:
Επειδή δεν είμαι καθόλου διατεθειμένος να φάω μπαν για πάρτη σου, θα περιοριστώ να πω ότι αν κάποιος στο φόρουμ δεν μπορεί να μιλάει για οφφ τόπικ, αυτός είσαι εσύ.
To τρίτο album των Agents Of Mercy κυκλοφορεί το Σεπτέμβριο:
Μπορείτε να ακούσετε ένα teaser του album [B]εδώ[/B] και τη μπάντα να παίζει live το ομώνυμο και εναρκτήριο κομμάτι [B]εδώ[/B].
Η ανακοίνωση της μπάντας για το “The Black Forest”:
“[I]Howdy you faithful troopers! Yes, the time has come to announce the birth of a new album by AGENTS OF MERCY. The album is called “The Black Forest” and is what some may call a “concept album” . Now you’ve heard that term a million times - 'cause it’s PROG. However it is safe to say that this is IT - the album concept dealing with that big dark and scary forest - but not about trolls and dragons. “The Black Forest” is a surreal journey - a metaphor for a trip thru a very dark disturbing and likewise scary times, where we set out on a lifelong journey knowing of all the scary companions lurking out there. Greed, lust, hunger for power, money, eternal life, mindcontrol and guess what …we’re[/I]”
Αδημονώ, όπως και για το “Touchstones” των αγαπημένων Subsignal (έχει ήδη ποστάρει ο signal-05 στο Progressive metal thread).
Ένα teaser από αυτούς [B]εδώ[/B]
Μα τι έχουν πάθει όλοι;
[B]Heldon[/B]
Οι Heldon σχηματίστηκαν στη Γαλλία το 1974 υπό την ηγεσία του κιθαρίστα Richard Pinhas και επιχείρησαν να παίξουν μία από τις πλέον προωθημένες και επιτυχημένες μίξεις ροκ και ηλεκτρονικής μουσικής, πράγμα το οποίο πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό και το οποίο αποδεικνύεται ύστερα από την ακρόαση των τριών παρακάτω αριστουργηματικών δίσκων.
[SIZE=“3”][B]Heldon V: Un Reve Sans Consequence Speciale[/B] / Cobra 1976[/SIZE]
[SIZE=“3”][B]Interface[/B] / Cobra 1977[/SIZE]
[SIZE=“3”][B]Stand By[/B] / Egg 1979[/SIZE]
Η κλασική σύνθεση με την οποία ολοκλήρωσαν τα παραπάνω άλμπουμ:
Richard Pinhas (κιθάρα, πλήκτρα, ηλεκτρονικά)
Francois Auger (ντραμς, κρουστά)
Patrick Gauthier (πλήκτρα)