Kαι φυσικά τσέκαρε τους ΘΕΟΥΣ [B]Goblin[/B],οι οποίοι πέρα απ το αριστουργηματικό Roller έχουν γράψει soundtracks για ταινίες του Dario Argento…
[B]Ζombi(dawn of the dead)[/B]
Kακάκια…
Να ρωτησω κατι…Το ομωνυμο των Gryphon αξιζει?Εχει επανακυκλοφορησει σε cd επισημα απο την Αγγλικη Curio Records ή ειναι μπουτλεγκ?
Προσωπικά δεν μου αρέσει το συγκεκριμένο και δεν το προτείνω, σε αντίθεση με το καταπληκτικό “Red Queen to Gryphon Three” (τρίτο album, 1973). Νομίζω με τεράστια διαφορά το καλύτερο album τους.
οκ.σε ευχαριστω.Αν ειναι ετσι,θα ξεκινησω με τον τριτο τους.
Γερμανοί οι κύριοι Minotaurus, έβγαλαν το μοναδικό τους δίσκο Fly Away το 1978. Δεν έχει σχεδόν καμία σχέση μουσικά με το Krautrock που άνθησε στην χώρα τους, πιο πολύ θα το εκτιμήσουν οι fans των Eloy, Novalis και Anyone’s Daughter, πολύ ‘‘γλυκό’’ και μελωδικό και καθόλου πειραματικό, σας περιμένει να το ακούσετε!
[B]Γαλλικό progressive - Μέρος 3ο (και τελευταίο)[/B]
Εκτός των συμφωνικών και avant prog συγκροτημάτων, κατά τη δεκαετία του '70 υπήρχαν πολλά ακόμα σπουδαία συγκροτήματα στη Γαλλία, καλύπτοντας μεγάλο μέρος του ηχητικού φάσματος του progressive, τουλάχιστον όπως εξελίσσονταν εκείνη την εποχή.
Χρονολογικά:
[B]Dashiell Hedayatt - Obsolete [1971][/B]
Ο Hedayatt ήταν ένας ποιητής/ακτιβιστής, cult φιγούρα στη Γαλλία τότε, ο οποίος μάλλον δε θα αναφέρονταν σε αυτό το αφιέρωμα, αν δεν υπήρχε το Obsolete. Κι αυτό, γιατί στο συγκεκριμένο δίσκο παίζουν (εκτός του Hedayatt) οι Gong. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό και ποιοτικά στέκεται δίπλα στους δίσκους των Gong εκείνης της περιόδου. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.
[B]Moving Gelatine Plates - The World of Genius Hans [1972][/B]
Μεταξύ prog οπαδών, οι MGP έχουν ξεχωριστή θέση, όχι μόνο ως obscurity (απ’ τις καλές), αλλά και ως προς την απαράμιλλη ομορφιά του δεύτερου δίσκου τους. Σε μία εποχή πολιτικού αναβρασμού στη Γαλλία, οι συγκεκριμένοι τύποι ήταν apolitical, παίζοντας τη δική τους εκδοχή του ήχου του Canterbury, με ακατάσχετες δόσεις χιούμορ, οι οποίες (καθόλου τυχαία) παραπέμπουν (όπως και το εξώφυλλο) στον Zappa. Από τα σημαντικότερα albums της γαλλικής prog σκηνής.
[B]Emmanuel Booz - Le Jour où les Vaches… [1974][/B]
Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις πλήρως αυτό το δίσκο, όχι απλά γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μοιάζει αρκετά με αυτό, αλλά και επειδή τα μουσικά είδη που παρελαύνουν κατά τη διάρκειά του είναι πάμπολα και η εκδοχή τους καθαρά προσωπική (του κ. Booz). Ένα άτυπο concept album, πομπώδες και επικό, άλλοτε αμιγώς συμφωνικό και άλλοτε λιτό σε επίπεδο singer-songwriter (είχε αυτές τις καταβολές ο Booz). Προσωπικά μου ακούγεται σαν μία πιο προσβάσιμη εκδοχή του επικού στοιχείου των Magma, χωρίς τον zeul φορτωμένο ήχο και με περίεργες και συνάμα απολαυστικές μελωδίες.
[B]Lard Free - I’m Around About Midnight [1975][/B]
Μετά από ένα κατά πολλούς ιστορικό (κατ’ εμέ απεχθές) ντεμπούτο, ο αρχηγός των Lard Free, Gilbert Artman, είχε τη τύχη στο δεύτερο album της μπάντας να συμμετέχει ως μέλος ο σπουδαίος Richard Pinhas των Heldon. Μουσικά το στυλ από χαοτικό μετατράπηκε σε αρκετά πιο ηλεκτρονικό, εμφανώς επηρεασμένο από την krautrock σκηνή (π.χ. T. Dream, K. Schulze), με δόσεις R. Fripp και Β. Εnο. Από τους καλύτερους πειραματικούς δίσκους της γαλλικής prog σκηνής.
[B]Zanov - Green Ray[1976][/B]
One-man project του Pierre Zalkazanov, ο οποίος κυκλοφόρησε τρεις δίσκους, εκ των οποίων ο πρώτος είναι μάλλον με διαφορά ο καλύτερος. Μουσικά θα μπορούσε κανείς να πει πως ο Zanov ήταν η γαλλική εκδοχή του Klaus Schulze. Εξαιρετικός και πολύ άγνωστος δίσκος.
[B]Andre Fertier’s Clivage - Mixtus Orbis [1979][/B]
Οι Clivage ήταν το μουσικό όχημα έκφρασης του κιθαρίστα/κιμπορντίστα Α. Fertier. Η μουσική τους ήταν μία (κατά τη γνώμη μου μοναδική) μίξη jazz, prog και ανατολικής (κατά βάση ινδικής) μουσικής σε ένα αρκετά πομπώδες ορχηστρικό αποτέλεσμα. Συμμετέχουν 10 μουσικοί και η ενορχήστρωση του Fertier είναι υπεράνω περιγραφής. Βιολί, όμποε, σαξόφωνα, φλάουτο, τάμπλας, κιθάρες, πλήκτρα και κρουστά συνυπάρχουν και συμπρωταγωνιστούν σε ένα μουσικό πανηγύρι. Ίσως οι μόνες μπάντες που ομοιάζουν με τους Clivage είναι οι Aktuala και οι Third Ear Band. Δυστυχώς τα άλλα δύο albums τους δεν αγγίζουν το μεγαλείο του Mixtus Orbis.
Εκτός των παραπάνω, αξίζουν αναφοράς τα πρώιμα albums:
Alice - Alice [1970]
Ame Son - Catalyse [1970]
Triode - On N’a Pas Fini D’avoir Tout Vu [1971]
καθώς επίσης και τα υπέροχα (για διαφορετικούς λόγους):
Jean-Claude Vannier - L’enfant assassin des mouches [1972]
Malicorne - Malicorne 2 [1975]
Jean-Michel Jarre - Oxygene [1976]
Jean-Luc Ponty - Enigmatic Ocean [1977] (και πολλά ακόμα)
Jean-Pierre Alarcen - Jean-Pierre Alarcen [1978].
Rick Wakeman με τον Damian Wilson στα φωνητικά.
Το αλμπουμ λέγεται Out There και είναι ένα πολύ καλό δείγμα συμφωνικού ροκ.
Θετικό στοιχείο τα καλά φωνητικά του Wilson και ο λίγο πιο heavy ήχος για τα δεδομένα του Wakeman.
Damian Wilson :!: :bounce:
τρέχω!(αν είναι εκεί έξω…που να το βρεις εύκολα)
:thumbup::thumbup:
Πραγματικά καλό
[B]Orne - The Tree of life[/B]
Ο δεύτερος δίσκος της progressive rock version των Reverend Bizzarre.
Τι καλύτερο μπορούμε να ακούσουμε εν μέσω φθινοπώρου?
^^ Πάμε ρε Deckard ! Ωραίος και περίμενα να βγει αυτό.
Ό,τι πρέπει για να ξεκινήσει η μέρα.
Ναι το Orne είναι πολύ έμορφο μελαγχολικό ρετρο προγκ ροκ. Και το The Return Of The Sorcerer γαμώ τα κομμάτια. Όχι κάτι συγκλονιστικό σα σύνολο, αλλά σίγουρα κάνει καλή παρέα.
Δεύτερη συμφωνία σε κομμάτι που ξεχωρίζει μετά το crawling των Riot.
Μάνε, θέλεις να τα φτιάξουμε?
Πες μου ότι είσαι και Αρειανάρα, αυτό πες μου μόνο.
Εντάξει εγώ κουμπάρος παλουκάρια
Aσχετο απλα ειδα αυτο
To πρωτο gryphon ειναι το μονο που εχω ακουσει απ’αυτους και η αληθεια ειναι οτι μου αρεσε πολυ.O ηχος του και το υφος του γενικοτερα.Για να λες οτι δεν το προτεινεις φανταζομαι ποσο τελειο θα ειναι το Red Queen to Gryphon Three.Εκτος αν απλα προτιμας την λιγοτερο φολκ και περισσοτερο προγκ κατευθυνση(απ’το λιγο που ακουσα στο youtube απ’το Red Queen αυτο καταλαβα)
Κοίτα, οι Gryphon μια χαρά μπάντα ήταν. Απλά ασχέτως στυλ και μίξεων, το Red Queen to Gryphon Three" κατά τη γνώμη μου είναι μακράν το καλύτερό τους. Δε μηδενίζω τίποτα. Και το πρώτο καλό είναι, αλλά κατ’ εμέ όχι εξαιρετικό. Είναι θέμα σύγκρισης κι εδώ η διαφορά στα δικά μου αυτιά είναι καταφανής. Όχι απλά δεν έχω τίποτα εναντίον του folk, αλλά είμαι και μέγιστος οπαδός, ακόμα κι να λείπει το progressive στοιχείο. Ναι, είναι φοβερό το τρίτο album τους. Πάνω απ’ όλα είναι αποστομωτικά καλόγουστο.
Πω,ήθελα να πω ότι το ντεμπουτο ειναι το μονο αλμπουμ τους που εχω,ακουσει,το διορθωσα τωρα#-o
Δε μπορω να εχω και γνωμη για τα υπολοιπα απλως αυτο που εχω ακουσει μου αρεσε.Αλλα μαλλον εχεις δικιο γιατι ακουσα λιγο απ’το απ’το red queen και η διαφορα ειναι ξεκαθαρη.Απλως το πρωτο τους ειναι πολυ πρωτογονο φολκ,απ’οτι θυμαμαι δεν εχει δειγμα ηλεκτρισμου,οποτε υπεθεσα οτι μπορει να σε χαλαει αυτο(εγω τρελαινομαι για κατι τετοια:p)
κόβει βόλτες ανάμεσα μας
DISCIPLINE - TO SHATTER ALL ACCORD
Μόλις κατέβηκε και φεύγει πρώτη ακρόαση…