Progressive Rock

Κυκλοφορίες Rockipedia
#301

Μερικές φορές η ποιότητα κάποιων δίσκων φαίνεται με την πρώτη ακρόαση και το αποτέλεσμα είναι ισόποσο και με όμοιο τρόπο αποτυπωμένο στη συνείδηση πολλών. Αυτοί οι δίσκοι αποκαλούνται αντικειμενικά καλοί.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που albums από μπάντες μικρότερης εμβέλειας προκαλούν τον ίδιο ενθουσιασμό σε λίγους, κερδίζοντας μία μοναδική θέση στα μουσικά τους γούστα. Η μουσική τους είναι συνήθως λιγότερο ευρύα. Πολλές από αυτές τις μπάντες είναι underground και συνήθως πρώτος και τελευταίος στόχος τους είναι να εκφραστούν καλλιτεχνικά ελεύθερα. Μία τέτοια περίπτωση είναι για μένα οι Discipline. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album το 1994 (Push & Profit) και το δεύτερο, το αριστουργηματικό Unfolded Like Staircase, το 1997. Παρεμπιπτόντως ένα από τα αγαπημένα μου εξώφυλλα:

14 ολόκληρα χρόνια μετά κι ενώ τα μόνα μουσικά δείγματα από τη μπάντα ήταν 2 live albums [Into The Dream … Discipline Live, 1999, Live Days, 2010] και τα δύο εξαιρετικά προσωπικά albums του ηγέτη, τραγουδιστή, multiinstrumentalist Matthew Parmenter [Αstray, 2004 και Horror Express, 2008], κυκλοφορούν τον τρίτο τους δίσκο (παρόμοια ιστορία με τους Omnia Opera πλάκα-πλάκα).

Το ότι ήμουν επιφυλακτικός βοήθησε πολύ στην απόλαυση της ακρόασης. Τίποτα δε δείχνει να πέρασε έστω και μία ημέρα από το Unfolded Like Staircase. Η φωνή του Parmenter είναι ακριβώς η ίδια, με την ίδια ζεστασιά, τις τραγουδιστικές απαγγελίες και το βαθύ και τόσο προσωπικό συναίσθημα που αποπνέει.

Η μπάντα παίζει για άλλη μια φορά καταπληκτικά, χτίζοντας υπομονετικά τις μακροσκελείς συνθέσεις (When She Dreams She Dreams in Color 13:40, Rogue 24:04) σε συνδυασμό με υπέροχες σκοτεινές μελωδίες και ασυγκράτητα κιθαριστικά solos από τον Jon Preston Bouda (μεγάλη προσωπική αδυναμία). Η σύνθεση είναι ακριβώς η ίδια, δεν άλλαξε ποτέ κι αυτό δείχνει πόσο μπάντα είναι.

Καθόλη τη διάρκεια του album παρελαύνουν επιρροές από σπουδαίες prog μπάντες, όπως Genesis, Yes και κυρίως και πάνω απ’ όλα VDGG, ειδικά στις αργές ερμηνείες του Parmenter.

Θα έλεγα ότι το When the Walls are Down είναι top-5 κομμάτι της χρονιάς, αλλά έχει γραφτεί παλιότερα, όπως και το καταπληκτικό Circuitry, που ανοίγει το album. Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο κομμάτι (WTWAD) αποτυπώνει ιδανικά αυτό που εκπροσωπούν οι Discipline σαν μπάντα και η συναισθηματική του κορύφωση είναι σπάνια εμπειρία για 2011, τουλάχιστον μέσα από καθαρό prog rock. Ο δίσκος είναι συγκρίσιμος με κλασικά 70s prog albums και δεν υπερβάλω καθόλου. Αριστούργημα._

#302

Δεν τους ήξερα αυτούς και πραγματικά απ τα πρώτα δείγματα που άκουσα έχω ΕΚΣΤΑΣΙΑΣΤΕΙ και δεν το παθαίνω και εύκολα τελευταία.Thanks στα παιδιά παραπάνω που τους ανέφεραν!!

#303

Oύτε και εγώ τους γνωρίζω και έχω ψηθεί να τους ακούσω. Με προβληματίζει λίγο το ότι μοιάζουν με VDGG όπως λέτε, που είναι το μοναδικό από τα μεγάλα συγκροτήματα των 70s που δεν παλεύω με τίποτα:p

#304

Προχώρα άφοβα…:wink:

#305

Το εντυπωσιακό είναι ότι είναι Αμερικανοί (ναι, δεν είναι Άγγλοι). Ξέχασα να το αναφέρω, γιατί το θεωρώ δεδομένο…αλλά δεν είναι. Δεν γνωρίζω άλλη μπάντα σε ολόκληρες τις ΗΠΑ να παίζει έτσι σήμερα.

#306

συμφωνώ απόλυτα σε όσα έγραψε ο DeKay, εξαιρετικός δίσκος, αλλά θέλει και άλλες ακροάσεις (θα του τις δώσω απλόχερα, αξίζει!)

#307

Ακριβώς αυτό. Παίζουν 70s progressive rock, όπως κάνουν σήμερα και πολλοί άλλοι, αλλά η διαφορά τους είναι πως ακούγονται σαν να προέρχονται από τα 70s και όχι απλά να έχουν λιώσει τις μεγάλες μπάντες εκείνης της εποχής. Από τα άλμπουμ που σε κάνουν να χαίρεσαι που ακούς αυτή τη μουσική

#308

DeKay και λοιπα progressivoμουτρα,ακουω απο το πρωι και μου αρεσει παρα πολυ,το ‘‘Still Life’’ των Still Life.
Θυμιζουν αρκετα Van Der Graaf Generator,αλλα ειναι πολυ καλος ο δισκος!!!
Πολυ hammond και πολλη μελωδια!

Κι ενα δειγμα:

#309

Αγαπημένο κρυμμένο διαμαντάκι…8)
Πρέπει να το είχα προτείνει και αρκετά πιο παλιά σε άλλο τόπικ αν δεν κάνω λάθος.

#310

Και καπακια ετσι για στρωσιμο…

#311

Από τα αγαπημένα albums της Vertigo. Φουλ underground, υπέροχες μελωδίες στα φωνητικά (θυμίζουν τους Uriah Heep) και τα πλήκτρα κυρίαρχα. Η αντίθεση εξώφυλλου-οπισθόφυλλου είναι παροιμιώδης.

#312

ωωωπ αυτο φαινεται γαματο με το ενα τραγουδι που ακουσα!

επαιζαν παλαιοτερα χαρντκορ?γιατι μονο αυτους βρηκα στο λαστ φμ…

οκ ακυρο.πως τα χει ετσι εκει μεσα?οποιος μπορει ας στειλει ενα πμ ξερει με τι :stuck_out_tongue:

#313

http://www.pearlsofrock.republika.pl/stilllifeE.html

#314

Καταπληκτικός δίσκος απλά. Άψογο.

#315

ενταξει, live ειναι, δεν πανηγυριζουμε(πολυ) :smiley:

#316

[B]Forgas Band Phenomena[/B]

Το μουσικό όχημα του ντράμερ(και πολυοργανίστα) Patrick Forgas,ο οποίος έχει μια μάλλον παράδοξη δισκογραφική ιστορία.Κάποια στιγμή λοιπόν στα νιάτα του,ακούει τον δεύτερο δίσκο των Soft Machine,παθαίνει κοκομπλόκο,αποφασίζει ότι έτσι θέλει να παίξει,κάνει κάτι κακές παρέες με Magma και τέτοιους περίεργους και τελικά το 1977 κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο,το “Cocktail”.Στα καπάκια παρατάει εντελώς τη μουσική(!!) για 10+ βάλε χρόνια και επιστρέφει μετά από προτροπή του τεράστιου Robert Wyatt και στα 1993 σχηματίζει τους Forgas Band Phenomena και κυκλοφορούν 4 δίσκους…Roue Libre(1997) Extra-Lucide(1999) Soleil 12(2005) L’Axe du Fou(2009).Ακούγονται σαν ο Zappa να μετανάστευσε στο Canterbury στα μέσα της δεκαετίας του '70 και να προσέλαβε και τον Jean Luc Ponty για να τζαμάρουν παρέα.
Αρκετά εως πολλά αυτοσχεδιαστικά στοιχεία,το πνεύμα των Soft Machine πανταχού παρόν και γενικά μια fusion αισθητική που παραπέμπει σε άλλες δεκαετίες.

Mια γεύση απ το ζωντανά ηχογραφημένο “Soleil 12”

#317

Πάρα πολύ καλοί οι Forgas Band Phenomena, ωραίος man. :thumbup:

Η μουσική τους είναι ποτισμένη από το μοναδικό άρωμα του Canterbury και αυτό τους δίνει ένα έξτρα συν, σε συνδυασμό με την αρτιότητα του παιξίματος.

Προσωπικά μου θυμίζουν πιο πολύ τον Ponty στα προσωπικά του, παρά στη δουλειά του στη μπάντα του Zappa, αν και το παίξιμό του ήταν signature και στη μπάντα του Frank, οπότε…

#318

Αρκετές εξαιρετικές ιδέες, με θεματάκια όμως στην υλοποίησή τους…τα είχα γράψει και για το Aquarius. Η μοντέρνα, “στην τσίτα” παραγωγή, με τις βαριές κιθάρες και τα μέταλ κλαπατσίμπαλα μπορεί να είναι το ζητούμενο και επιθυμητό σε άλλα είδη, αλλά εδώ μιλάμε για prog…ο ήχος τους χάνει σε προσωπικότητα και στο να κάνει το κάτι ξεχωριστό. Που είναι οι δυναμικές όταν ένα κομμάτι ακούγεται στην ίδια ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος;
Τα θετικά όμως είναι πολλά, έχουν έμπνευση για μελωδίες, έχουν καλά φωνητικά, και όταν θέλουν κάνουν καλό fusion με άλλα είδη…έχουν και μερικά ανεπανάληπτα σημεία σε κομμάτια τους όπως εκείνο το φανταστικό Frank Zappa σημείο στο ομώνυμο…
Μου κάνει εντύπωση η υπεραποθέωση για το δίσκο πάντως σε σάιτ σχετικά με το prog. Στο progarchives δεύτερη κυκλοφορία της χρονιάς από τα ratings των αναγνωστών; Τρελό. Μάλλον οι Αγγλοι που τους αρέσει να στηρίζουν τα συγκροτήματά τους, άρχισαν τις υπερβολές:p

Το Discipline που προτείνατε στο thread το άκουσα και είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ. Μου έκανε μια μείξη VDGG και πολύ πρώιμων Genesis (ευτυχὠς που υπήρχε το συμφωνικό στοιχείο αλλιώς…:p). Θα ακούσω και το τελευταίο τους, και θα γράψω πιο αναλυτικά8)

#319

Αγαπητέ μιας και ανέφερες το progarchives, το #3 του 2011 μέχρι τώρα είναι το “To Shatter All Accord” των Discipline. Αν είναι υπερβολή το #2 για τους Haken (που μπορεί να είναι, αλλά δεν παύει να είναι πολύ καλό και περφεξιονιστικό), το #3 για τους Discipline είναι η νίκη της καλής μουσικής, ακόμα κι αν η μπάντα είχε ξεχαστεί και ήταν ούτως ή άλλως underground με περιορισμένο κοινό. Νομίζω πως και τα δύο albums είναι prog πανηγύρι για τους οπαδούς του είδους, ίσως περισσότερο το album των Discipline, που ακούγεται βγαλμένο από τα 70s. Αν κατάλαβα καλά τα γούστα σου και αν το avatar σε εκπροσωπεί όσο φαντάζομαι, νομίζω πως θα βρεις τον εαυτό σου να συγκλονίζεται σε σημεία του “To Shatter All Accord”. :yes::yes:

#320

Dekay εννοείται θα το ακούσω γιατί πραγματικά το Unfolded like Staircase ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου (το Canto ΙV έχει ήδη μπει στα τοπ προγκ κομμάτια μου ever).

Mιας και η επικαιρότητα στον progressive rock χώρο μονοπωλείται από την είδηση της αποχώρησης του D’Virgillio από τους Beard θα προτείνω μια κυκλοφορία που έχει σχέση με αυτόν.

Για τον Κevin Gilbert, έναν υπερ-χαρισματικό άνθρωπο του prog, ο οποίος είχε τραγικό και πρόωρο τέλος, θα γράψω πιο αναλυτικά στο thread που θα αφιερώσω εξ’ολοκλήρου σε αυτόν. Αυτό εδώ το άλμπουμ κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του με τη συνδρομή του Nick D’Virgillio, στενού φίλου του Gilbert, ο οποίος βασίστηκε στο υπάρχον ηχογραφημένο υλικό και σε χειρόγραφα του Gilbert.

Το άλμπουμ είναι κόνσεπτ, ειναι μια ιστορία του γνωστού ροκ τσιτάτου “it’s better to burn out than to fade away”, ένα γνώριμο κόνσεπτ για τους ροκ σταρς που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από τις εταιρείες τους και πέφτουν θύματα των προσωπικών τους αδυναμιών (αλκοόλ, ναρκωτικά). Το στόρυ είναι περίπου τυπικό θα λέγαμε, αλλά αποδίδεται ανατριχιαστικά από τον Gilbert. Μουσικά, έχει ασύλληπτη ποικιλία, θεατρικότητα και δέκα τόνους επιρροές. Ένα πραγματικό αριστούργημα.