πραγματικά μπράβο Πάνο για την συνέντευξη. Μεγάλης σημασίας για κάποιους από εμάς, όπως και η αντίστοιχη στους diagonal.
[I]Εμείς απλά θέλουμε να κρατήσουμε το συναίσθημα ζωντανό, όπως τότε που ακούσαμε πρώτη φορά το “[B]In The Court Of Crimson King[/B]” ή το “[B]Nursery Cryme[/B]” ή το “[B]Storia Di Un Minuto[/B]”[/I]
Τα είπε το παλικάρι μου!!! Συνεντευξάρα Πάνο! Μπράβο ξανά.
Κατώτερο των προσδοκιών [I]λέει[/I] το [B]Von Hertzen[/B]. Πολύ κρίμας γιατί το περίμενα πως και πως, ειδικά μετά το πολύ όμορφο [I]“Flowers And Rust”[/I]. Θα ακούσουμε και θα κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του όταν το έχουμε στα χέρια μας, αλλά κρίμας αν ισχύει =/
Νομίζω εκφράζω πόσο εκτιμάω τη μπάντα και το “Flowers And Rust” το έχω λατρέψει ήδη. Αλλά ναι. Κάνει μια κοιλιά μεγάλη, η οποία εν τέλει καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη γενικότερη εικόνα του άλμπουμ.
Θα μας τα εξηγήσει ο Mikko αυτά.
Πάντως, το “World Without” είναι πόνος.
Πολυαναμενόμενο αλλά κρυάδα με μια πρώτη ακρόαση…
Χε, θενξ παιδιά για την συνέντευξη Astra! Παληκάρια και αυτοί και οι Diagonal και γενικά τύποι που το κατέχουν το τόπι και δεν είναι περαστικοί. Μπαντάρες για μεγάλα πράγματα.
Ωραίο αλμπουμάκι είναι και αυτό:
κλασικές φόρμες, προγκ 70’ς, όπως πρέπει.
Τίποτα συγκλονιστικό, αφού δεν “σηκώνει” πουθενά το άλμπουμ, αλλά μιλάμε για άρτιο προγκ και ικανοποιεί αυτούς όπως εγώ που γουστάρουν την εκτενή χρήση ακουστικής κιθάρας σε ισορροπία με την ηλεκτρική, τα ινστρουμένταλ πάσατζες είναι αρκετά περιπετειώδη, οι φανς του είδους θα ευχαριστηθούν το δισκίο σε σημεία.
Καινούριο Von Hertzen is out there…
Κατεβαίνει ήδη…
Δεν ξέρω αν ήμουν αυστηρός, πάντως περίμενα κάτι περισσότερο από αυτούς στο σύνολο, χωρίς αυτο να αναιρεί ότι έχει τις ομορφιές του.
Να σημειώσω ξανά ότι το “World Without” είναι ήδη στα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς για μένα και να πω ότι ο Mikko έχει ήδη δώσει τις “εξηγήσεις” του…
Καλά νέα, το ακούμε με την ησυχία μας και βλέπουμε. Edit: Ξεκινάει με cowbell ο δίσκος !!!
Οι Jolly με τη δεύτερη δόση του “Ηχητικού Οδηγού προς την ευτυχία” έχουν καλές στιγμές art/prog.
Σαν πρώτο σχόλιο έχω να κάνω ότι η κοινή περιοδεία με POS τους επηρέασε αρκετά.Και στις φωνητικές μελωδίες και στον τρόπο σύνθεσης σε σημεία. Έχει μερικά δυνατά ρεφραίν και όμορφες μελωδίες,αλλά χωρίς να φτάνουν στο επίπεδο του Stars Alligned.Ωστόσο πρόκειται για ένα όμορφο σύνολο που θα το παρομοίαζα με τα Road Salt,τα οποία ήταν αρκετά αμφιλεγόμενα για πολλούς,αλλά προσωπικά μου άρεσαν πάρα πολύ.
Εγώ, πάλι, παρόλο που το περίμενα κάτι τέτοιο (βλέπε Beardfish) δεν το διέκρινα κάπου ιδιαίτερα.
Ακούγοντας τα 3 bonus tracks (που δεν περιλαμβάνονταν στο promo) έχω να πω πως στην ισορροπία του άλμπουμ καλό θα ήταν να υπήρχαν και στην κανονική έκδοση. Πέραν του ότι είναι καλά τραγούδια προσθέτουν λίγο νεύρο που λείπει overall. Αν παρατηρήσει κάποιος μετά από την πρώτη 3άδα και μέχρι το 9ο τραγούδι (το τέλος της κανονικής έκδοσης) δεν ανεβαίνει ο ρυθμός σε κανένα σημείο.
Το ότι έχει τα ποιοτικά στοιχεία των VHB δεν αμφισβητείται και αυτό από μόνο του προσθέτει αξία, αλλά θεωρώ πως στο σύνολο υστερεί των 2 προηγούμενων άλμπουμ, εκεί που είχα την εντύπωση (και την προσδοκία) ότι θα τους πάει ακόμα ψηλότερα.
Πάντως, επειδή έχω λάβει και κάποια σχόλια για την κριτική, δε σημαίνει ότι όταν δεν αποθεώνουμε κάτι, αυτό δεν είναι καλό ή αξιόλογο. Δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο.
Μετά από τις 2 πρώτες ακροάσεις, μου άρεσε. Δεν είναι ευκολοάκουστος και είναι πολυποίκιλος και αυτό του δίνει προστιθέμενη αξία.
Τα κομμάτια που μου χαλάνε τη μαγιονέζα είναι το Lost in time, το οποίο χαλιέται από ένα αταίριαστο και χιλιοπαιγμένο ριφ (παρακαλώ όχι άλλο, έλεος), το Separate forevers (επιεικώς απαράδεκτο, ουαου ατμόσφαιρα, νοου θενκς), το World without (ρηβιουερ του ρόκινγκ ετοιμάζεται να με δαγκώσει).
Εκτός αυτών δεν έχω παράπονο, ακόμα και κάτι ρετρό χιπιδιές μου άρεσαν που συνήθως δεν μου αρέσουν, θα πάρει ακροάσεις κι άλλες και βλέπουμε αν θα αντέξει.
Μα καλός δίσκος είναι. Δεν είναι όμως κάτι το πολύ ξεχωριστό, δεν φτάνει τα καλά άλμπουμ της χρονιας κι εγώ ήθελα ένα άλμπουμ contender για τα άλμπουμ της χρονιάς.
Συμφωνούμε στα 2/3, αλλά δεν τα ξαναλέω για το “World Without”.
Δες εδώ: https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=rv8uGfE9tUc
Zzzzzzzzzzzzz
Γνωρίζω πόσο σου αρέσουν κάτι τέτοια, αλλά εμένα με κέρδισε το έτερο 7λεπτο. 
Δε με έχει ανάγκη το θρεντ, αλλά ως εξωκοινοβουλευτικός ας προτείνω κι εγώ κάτι που μάλλον σας ξέφυγε και αξίζει την προσοχή σας.
[FONT=“Georgia”][SIZE=“4”][B]Litai - Litai[/B][/SIZE] (2012)
Τελικά, πράγματι το progressive ιδίωμα έχει ανακάμψει δυναμικά τα τελευταία χρόνια.
Οι Litai είναι ένα φρέσκο 4μελές συγκρότημα από τη Βενετία της Ιταλίας και ο συγκεκριμένος δίσκος σηματοδοτεί το δισκογραφικό τους ντεμπούτο.
Το συγκρότημα αυτό το ανακάλυψα τυχαία σε κάποιο από τα διαδικτυακά ψαξίματά μου και ειλικρινά δεν περίμενα να ακούσω τέτοια μουσική εν έτει 2012. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Οι τύποι παίζουν αυτό το ωραίο progressive jazz-fusion rock που κάποτε ήταν πολύ δημοφιλές στην πατρίδα τους. Και τα καταφέρνουν αρκετά καλά πρέπει να ομολογήσω.
Τσαχπίνικα τύμπανα και μπάσο που κάνει ηχηρή την παρουσία του, χτίζουν ένα στιβαρό rhythm section πάνω στο οποίο πατάει η κιθάρα και ένα εξαιρετικό σαξόφωνο, το οποίο λαμβάνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο μάλιστα, κλέβει την παράσταση. Ένα στοιχείο που είναι λίγο ασυνήθιστο είναι τα φωνητικά που υπάρχουν σποραδικά στο δίσκο και είναι με τη μορφή της απαγγελίας. Σε μερικά σημεία ίσως να ακούγονται κάπως παράταιρα εκ πρώτης όψεως, όμως η ιταλική γλώσσα είναι από μόνη της τόσο μελωδική και ευχάριστη στο αυτί που κολλάνε μια χαρά.
8 συνθέσεις με συνολική διάρκεια 51 λεπτών, δυνατή παραγωγή και ένα συγκρότημα με όμορφες ιδέες και καλή τεχνική κατάρτιση (ίσως ο κιθαρίστας είναι λίγο πιο πίσω από τους υπόλοιπους αλλά οκ).
Γενικά μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση αυτό το δισκάκι. Δοκιμάστε το.
[B]“Hybris”[/B]
[B]“Vadapianov”[/B][/FONT]
Μιας και δεν βρήκα άλλα τραγούδια τους στο σωλήνα, τσεκάρετε το myspace τους και προτείνω να ακούσετε το Bagnasco (και ειδικά τα τελευταία 3 λεπτά του…) : [I]http://www.myspace.com/litaiband[/I]
Master of puppets η prog έκδοση:
Τι γίνεται ρε παιδιά ? Εκεί που “διαμαρτυρόμασταν” για τη μασονία του φόρουμ…νέκρα κι εδώ ? :dunno:
[I]Δεν τα λέτε, δεν τα γράφετε κι αναγκάζουμαι να τα πω εγώ λοιπόν ξανά[/I], μετά από ένα μήνα.
Έλα μαζευτείτε όμως γιατί έχω κάτι σπουδαίο κατά την ταπεινή μου γνώμη.
[FONT=“Georgia”][COLOR=“White”]…[/COLOR][B][SIZE=“4”]Cycle I[/SIZE][/B] (2007)[COLOR=“White”]…[/COLOR][B][SIZE=“4”]Guerison[/SIZE][/B] (2013)
[COLOR=“White”]…[/COLOR]
[SIZE=“4”][B]Setna[/B][/SIZE] λοιπόν κυρίες και κύριοι. Σχετικά φρέσκια μπάντα από Γαλλία μεριά.
Και όταν μιλάμε για Γαλλία και progressive rock, ένα από τα συγκροτήματα που έρχονται πρώτα στο νου είναι οι Magma και το μουσικό παρακλάδι που όρισαν, το λεγόμενο [B]Zeuhl[/B].
Προφανώς και δεν έγινε τυχαία ο συνειρμός. Οι Setna που λέτε, κινούνται σε τούτο το μουσικό χωρίο. Έχοντας jazz καταβολές, παίζουν αυτό το κράμα avant-garde, prog, art (“έντεχνο” δηλαδή ;p) rock και το αποτέλεσμα είναι πολύ πετυχημένο.
Με μια πιο λιτή, μινιμαλιστική προσέγγιση, ελαττώνοντας το συμφωνικό στοιχείο, βάζοντας μερικές ambient τζούρες και δίνοντας έμφαση σε πιο τζαζίστικες ενορχηστρώσεις, έχουν καταφέρει να δώσουν τη δική τους, σύγχρονη οπτική στο Zeuhl, κατά κάποιο τρόπο αποδομώντας, ξεγυμνώνοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και κάνοντάς τα πιο διακριτά και πιο εύπεπτα.
Πολυποίκιλος ήχος φυσικά, με σαξόφωνο, κλαρινέτο, minimoog, fender rhodes και μαγευτικά φωνητικά. Ειδικά στο πρώτο άλμπουμ που έχει μόνο γυναικεία φωνητικά, η τύπισσα είναι αληθινή σειρήνα (όχι [I]τέτοια[/I], βλέπε βίντεο πιο κάτω).
Ποιοτικότατες, σοβαρές δουλειές και οι δύο σε ένα μουσικό είδος που δε συναντάμε και πολύ συχνά.
Εξαιρετικά albums (το Cycle I είναι ένα σκαλί πιο πάνω για μένα). Ακούστε τα :!:
![[I]τέτοια[/I]](http://1.bp.blogspot.com/-Z9vTIghGeLY/TeOY2jJvW4I/AAAAAAAABhQ/v-8qBrAQAUA/s1600/%25CE%25A3%25CE%2595%25CE%2599%25CE%25A1%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2591.jpg){kind=link}
[U]Δείγμα[/U] : [B]http://www.youtube.com/watch?v=8YJj1rS5u2Y[/B]
(Δε βρήκα και πολλά πράγματα από youtube. Πάρτε μια ιδέα από το παραπάνω και βουρ για κατέβασμα !)[/FONT]
Δε ξερω αν εχει αναφερθει αλλα το νεο Arabs in Aspic μετραει αρκετα αναμεσα στις τοσες προσπαθιες αναβιωσης του ρετρο προγκ ηχου που κυκλοφορουν καθε λιγο και λιγακι. Οσοι γραφουν συχνα στο θρεντ θα τους γνωριζουν οποτε ας τσεκαρουν.
47 λεπτα μαγειας και κυριως αξιολογων τραγουδιων.
Για οσους (λιγους) ενδιαφερονται το νεο The Tangent ειναι εκει εξω