Για μερικές obscurίλες
Il Giardino Onirico - Apofenia (2019): μελωδικό ιταλοπρογκ, σκοτεινό και με αρκετά σύνθια, πλήκτρα και κιθάρες
Interpose+ - Interpose+ (2005): αν θες σίγουρη μελωδικότητα, αλλά με αρκετές περιέργειες για να σε κρατήσουν σε εγρήγορση, θα πρότεινα τους Interpose+. Τα φωνητικά είναι ενδεχομένως acquired taste, καθώς γιαπωνέζικοι στίχοι/νοοτροπία
Regal Worm - Pig Views (2018): απενοχοποιημένο tribute στο μελωδικό prog των '70s. Ο Jarrod Gosling, o τύπος πίσω από αυτό το σχήμα συνέχισε κυκλοφορώντας πιο weird/krautrock μονοπάτια, ενδεικτικό το περσινό του.
Pendragon - Love over Fear (2020): κλασικοί νεο-προγκ μάστορες
Αν σ’ αρέσει το πολύ συμφωνικό/μελωδικό, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ άκου Onsegen Ensemble, οποιοδήποτε άλμπουμ είναι αριστούργημα. Γενικώς το Σκανδιναβικό prog είναι πάντα μελωδικό, και το Ιταλικό επίσης (πολύ συμφωνικό/λυρικό, για πιο παλιά ψάξε Premiata Forneria Marconi). Προτείνεται ο Pekka Pohjola (χρόνια μουσικός, μπασίστας), οι Jordsjo (νέοπρογκ συγκρότημα), Anglagard που λέει κι ο Illuvatar από πάνω.
Έλληνες πολύ μελωδικοί οι Ciccada, και το ΙΙ από Mother Turle.
Αφού αναφέρεις Rennaissance, είναι απαράδεκτο αν δεν έχεις ακούσει τα πρώτα 3-4 άλμπουμ των Curved Air, που ήταν στο ίδιο ύφος με γυναικεία φωνητικά.
O ορισμός του λυρικού, στα όρια του folk ήταν και οι Καναδοί Harmonium, μπαντάρα των '70ς.
Και φυσικά Asia Minor, για τους οποίους είχε γραφτεί κι αυτό εδώ το ενδιαφέρον αρθράκι:
Να χωθείς Progarchives να γίνεις μάγκας
Edit καθώς μου έρχονται: είχα ενθουσιαστεί με το “Raingods and Zippos” του Fish όταν τον άκουσα, αν δεν έχεις πάει πιο μπροστά στη δισκογραφία του.
)αυτοι οι τρελοσουηδοι, αλλα στο ειδος(οποιο κι αν ειναι αυτο) σιγουρα οτι καλυτερο εχω ακουσει εδω και πολλα χρονια