Yes :naughty::stereo:
:lol::lol::lol::lol::lol:
Mε τεράστια διαφορά King Crimson.:stereo:
ELP, θαυμάζω πολύ τον Keith Emerson για τη δουλειά του στα πλήκτρα, απίστευτος.
^Οι ELP είναι ίσως το μόνο prog μεγαθήριο που δεν παλεύω με τίποτα. Όταν λέμε όμως με τίποτα…
Ούτε εγώ θα πρωτοτυπήσω, King Crimson και ξερό ψωμί. Η πλειοψηφία των δίσκων τους είναι αριστουργηματικοί, ενώ έχουν βγάλει και τον μεγαλύτερο ακρογωνιαίο λίθο του ιδιώματος και μάλιστα πριν ακόμα υπάρξει “επίσημα” ως ιδίωμα (βλ. 1969).
Από κει και πέρα μεγάλη αδυναμία είναι και οι Genesis, εννοείται της Peter Gabriel περιόδου, με αγαπημένο δίσκο ποιό άλλο, το Selling England by the Pound.
Αγαπάω προφανώς και Yes, και Van der Graaf Generator, και Gentle Giant, Renaissance, Camel, Jethro Tull, Caravan, Procol Harum, Nektar, καθώς και τους παικταράδες της γερμανικής και ιταλικής σκηνής, βλ. Amon Duul II, Premiata Forneria Marconi, Museo Rosenbach κ.ο.κ.
Καλά τα λέει ο Γράκχος, αν και προσωπικά οι ELP δεν με χαλάνε καθόλου (ειδικά το Tarkus για κάποιο λόγο)
Ελπίζω η μη αναφορά στους Rush, να σημαίνει ότι είναι μπάντα πάνω από ιδιώματα (progressive rock, art rock, hard rock ξερωγώ) 
Από εγκεφαλικής απόψεως μάλλον King Crimson, από συναισθηματικής απόψεως θα πω Jethro Tull(αν και Progressive δεν είναι με την έννοια που το εννοεί ο μέσος progster αλλά αφού όλοι έστω και ξώφαλτσα τους βάζουν εκεί γουάι νάτ)
κ εγώ με ΕLP παθαίνω αλλεργικό σοκ κλπ κλπ. Φλυαρίες κ τπτ άλλο.
Yes το μόνο που αντέχω είναι το Drama.
[SPOILER]Εσύ τί λες ρε χαμένε;
Χωρίς πλάκα όμως, τους Rush όσο προοδευτικοί κι αν ήταν επί της ουσίας στο μυαλό μου ποτέ δεν τους κατέτασσα σ’ αυτό που λέμε progressive rock. Ήταν πιο σκληροί, πιο rock, πιο… Αμερικάνοι. Το progrock το σκέφτομαι ως “κάτι άλλο”.[/SPOILER]
Οι ELP ήτανε οι πρώτοι που “γνώρισα” από προγκ ροκ, και από κει και πέρα απλώς κόλλησα, γι’αυτό ίσως μου αρέσουν τόσο πολύ, κομμάτια όπως το Hoedown, τα θεωρώ πολύ αξιόλογα.
Τον Emerson τον έχω ως πρότυπο μια και ασχολούμαι με τα πλήκτρα, ενώ ο Palmer, ε, όχι και στο τοπ 5 μου των ντράμερ οφ ολ τάημς αλλά μας αρέσε γενικά και στους Asia και στους Atomic Rooster. Αγαπημένος δίσκος το Tarkus.
Τους Camel δε μπορώ καθόλου.
Τώρα οι υπόλοιποι, ε εντάξει, rush, king crimson, yes, jethro tull, atomic rooster, Marillion κ.α., και επίσης, είμαι απίστευτα κολλημένη με zeuhl, κυρίως με τους Dun και Eskaton.
ουφ… και τρόμαξα αρχίκα
Έχωσα να ακούσω το Brain salad surgery μετά από καιρό. Καταλαβαίνω ότι έχουν όλα όσα προσάπτονται στο prog rock, αλλά ρε παιδιά και η υπερβολή μέρος της ζωής είναι (άρα και της τέχνης). Ναι, ο emerson είναι μεγάλος ποζεράς. Ναι, δεν έχουν βασικό κιθαρίστα για να παίζει μπάλα μόνος του. Δεχτείτε τους απλά, σαν το υπερβολικό άκρο αυτού του μουσικού (και όχι μουσειακού όπως θα σπεύσουν να πουν κάποιοι κακόπιστοι :p) είδους.
Να μπορέσεις!
Για μένα η πρώτη τους σύνθεση ειδικά είναι πολύ ψηλά!
Δίπλα στους αδερφούς Young,Scott,Rudd,Williams,
δίπλα στους Danko,Manuel,Hudson,Robertson,Helm(The Band ντε)
δίπλα στους Lynott,Gorham,Downey,Robertson
δίπλα στους Iommi,Butler,Ward,Ozzy
δίπλα στους Page,Plant,Jones,Bonham
(και άλλους)
βρίσκονται και οι
Latimer,Ferguson,Ward,Bardens.
[SIZE=“5”]ΘΕΟΙ!!![/SIZE]
Οι Camel είναι ίσως το μοναδικό συγκρότημα που μπορεί να μιλήσει στη ψυχή του ακροατή χωρίς στίχους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Snow Goose , το οποίο είναι ένα instrumental album που ξεχειλίζει απο συναίσθημα.H τετράδα Camel,Mirage,Snow Good και Moonmadness είναι απαραίτητη για κάθε άτομο που του αρέσει η όμορφη μουσική.
Tώρα οι elp είναι και αυτοί ένα φοβερό συγκρότημα με φοβερούς δίσκους όπως τα Brain Salad Surgery, Emerson, Lake and Palmer, Τarkus και Trilogy . Aπλά η μουσική που γράφουν είναι αρκετά περίπλοκη και απαιτεί πολλές ακροάσεις και υπομονή.Η μοίρα δεν τους τα έφερε όπως ήθελαν, καθώς πέθανε ο Hendrix, ο οποίος είχε αποφασίσει να γίνει μέλος των elp, που θα ονομαζόντουσαν Help.Aκόμα και αν σε κάποιον δεν αρέσει η μουσική που γράφανε οφείλει να παραδεχτεί τραγουδάρες όπως το karn evil και το Tarkus.
Υπάρχει κάπου να διαβάσω γι’αυτό?Πρώτη φορά το ακούω και είναι πολύ ενδιαφέρον!
μονο αυτο εχω πετυχει…
Before settling on Carl Palmer, who at that time was a member of Atomic Rooster, they approached Mitch Mitchell of The Jimi Hendrix Experience. Keith and Greg were uninterested in Mitchell however as he showed up for a ‘jam’ session with an arsenal of guns and unruly bodyguards. Jimi Hendrix however, tired of his band and wanting to try something different, expressed an interest in playing with the group. Since Emerson and Lake had settled on Palmer by then, this led the British press to speculate about a supergroup called HELP, or “Hendrix, Emerson, Lake & Palmer”.[2]. Because of scheduling conflicts, such plans were not immediately realised, but the initial three planned a jam session with Hendrix after their second concert at the Isle of Wight Festival (their debut being in The Guildhall, Plymouth, on Sunday 23 August 1970, at 7.30pm - with the band “Earth” as support), with the possibility of him joining. Hendrix died 26 days later, and the three pressed on as Emerson, Lake and Palmer.
Greg Lake made this comment on ELP’s discussions with Hendrix:
"Yeah, that story is indeed true, to some degree...Mitch Mitchell had told Jimi about us and he said he wanted to explore the idea. Even after Mitch was long out of the picture and we had already settled on Carl, talk about working with Jimi continued. We were supposed to get together and jam with him around August or September of 1970, but he died before we could put it together."
DEEP PURPLE
Απορώ που δεν το θεωρείται progressive8O8O8O8O
Tι να πρωτοψηφισεις…Genesis απο εμενα!
απλά και χαλαρά … Rush ! 
δεύτεροι έρχονται οι Camel και τρίτοι οι Kansas …
Wishbone Ash πιάνονται για προγκ ?
Αν σας πω ότι το progressive rock συγκρότημα που λατρεύω περισσότερο είναι (ειδικά μετά και τον περσινό τους ογκόλιθο) οι Transatlantic δεν περιμένω να με κατανοήσετε, αλλά έτσι είναι.
Μιλάμε για ζημιά, όχι αστεία.
Σε κατανοούμε 
The Whirlwind και τα μυαλά στα κάγκελα :vibrate::vibrate: