Χμ, η στήλη ξεκίνησε περισσότερο για τέτοιου είδους δίσκους, αλλά εν καιρώ γιατί όχι και να επεκταθεί σε μερικά αντίστοιχα άλμπουμ συγκροτημάτων που θα μπορούσαν να ενταχθούν και προς το προγκμέταλ ίσως. Απλά τέλη 60’ς-μέσα 70’ς έχει τόσα πολλά.
Αλλιώς, μιας και στο prog metal (ειδικά στα 90’ς) συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με αυτά του ProgSession, θα χρειαζόταν δικό του χώρο!
Τσέκαρε πάντως Yezda Urfa.
χαχα, prog νάζια ε;
Πλάκα-πλάκα πάντως έχεις δίκιο Πάνο. Κι εγώ ήθελα να γράψω δυο λογάκια και επειδή είμαι λίγο πηγμένος τις τελευταίες ημέρες όλο το ανέβαλα.
Συγχαρητήρια για το κείμενο, ήταν εντελώς to the point και ίσως ήταν το πιο ακριβές, πιο πλήρες και πιο πυκνογραμμένο απ’ όσα έχεις συντάξει μέχρι τώρα στη στήλη. Ανάμεσα από τις γραμμές φαίνεται ότι είσαι μέγας οπαδός του Boris (λάθος; :p). Επίσης, ομολογώ ότι συμφωνώ απόλυτα σε ότι γράφεις στο συγκεκριμένο άρθρο (χωρίς να είναι βέβαια κατ’ ανάγκη καλό αυτό βέβαια :-k).
Αν και δεν είμαι από τους μεγαλύτερους οπαδούς του συγκεκριμένου δίσκου, μπήκε αδιαμφισβήτητα δικαιωματικά στη στήλη, γιατί: είναι εντελώς one of a kind album, πιο underground και progressive ταυτόχρονα ψοφάς (με μερικές εξαιρέσεις στη Γερμανία βέβαια, αλλά εδώ δεν υπάρχει ίχνος ψυχεδέλειας βέβαια και αυτό κάνει μεγάλη διαφορά). Τέλος, το album έχει μεγάλη και πολύ περιπετειώδη ιστορία (demo album γαρ) και οι Yezda Urfa ήταν Αμερικάνοι παίζοντας κάτι μεταξύ Yes και Gentle Giant με πάρα πολύ προσωπικό στοιχείο.
Το δίχως άλλο, πρόκειται για θρίαμβο του underground και αυτό από μόνο του αξίζει το σεβασμό στην ιστορία της συγκεκριμένης μουσικής, αν και σε συνθετικό επίπεδο (νομίζω ότι) δε φτάνει τα κλασικά αριστουργήματα της εποχής και λίγα χρόνια πριν. Ωστόσο, καθόλου τυχαία ο δίσκος έχει πάρα πολλούς οπαδούς, πανάξια. Παρεμπιπτόντως, το original βινύλιο είναι τσουχτερότατο, φτάνοντας από 1200 μέχρι 1800 euros.
Πάντως μιλώντας για θρίαμβο του underground, το επόμενο album (πάντα αν κατάλαβα καλά, αν και νομίζω ότι το έδωσες στεγνά) είναι από τα αγαπημένα μου (γενικά), το οποίο περιλαμβάνει ίσως το πρώτο one side song στην ιστορία της pop/rock δισκογραφίας (Morning). Είτε αυτό όντως ισχύει, είτε όχι, αξίζει την κουβέντα. Για να ψαχτούμε…
Y.Γ. Υπάρχει κάποιος που δεν πέρασε καλά στη Boomland; [-X[-X[-X[-X
Όχι! 
Όσο για το επόμενο, είναι ίσως μαζί με τους Spring και τους Tonton Macoute ο λόγος που ξεκίνησε η στήλη. Άλλο αν το αναβάλαμε λίγο για να μην “Βρετανίζουμε” συνέχεια. Ωπ, κι άλλο στοιχείο.
Πάνο, παράτα τον κι έλα να φτιάξουμε το Prog Evolution να αναλύσουμε όλο τα παρακλάδια της οικογένειας των Flower Kings και να γράψουμε και για όσο Prog Metal θέλουμε…
καλά γενικά το ανέφερα, αλλά ναι και μόνο με τα 70s μπορεί να γράφετε για χρόνια
Τσεκάρετε ήδη το Yezde ufra 
Τώρα πρόσεξα κι αυτό. Εξαιρουμένου του In-A-Gadda-Da-Vida ίσως. Αλλά αρχηγού παρόντος…
Μεγάλη κομματάρα. Δεν τους ήξευρα καν, ούτε σαν όνομα και νομίζω ότι ήταν το αγαπημένο μου απ’ τα progsessionζ.
Σωστός ο Κώστας! Τότε η παραπάνω δήλωση ίσως ισχύει για το πρώτο άνω των 20 λεπτών (21:14 το συγκεκριμένο). Θα το ψάξω περισσότερο, γιατί παίζει να μου ξεφεύγει κάτι. Αλλά τι; :-k
Άσχετο: το No More White Horses είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια everest!
Ω ναι, και εγώ για αυτήν την κομματάρα ήθελα να γράψω, τι ύμνος Θεέ μου! Πάντως ούτε εγώ τρελαίνομαι για Yezda Urfa, έναν απλώς καλό δίσκο θεωρώ το Boris.
Εντάξει τι να λέμε τώρα, υπεραγαπημένο άλμπουμ το It 'll All Work Out In Boomland, από τα κορυφαία βρετανικά γενικά! Και όπως είπα και σε προηγούμενο ποστ το [B]No More White Horses[/B] είναι Ο ύμνος! Πολύ ωραίο κείμενο και από τον Κώστα, τον επόμενο μήνα πάμε σε Σουηδία μεριά από ότι κατάλαβα; :-k
Mπράβο Κώστα, πάρα πολύ καλό κείμενο. Ίσως για πρώτη φορά στη συγκεκριμένη στήλη έγραψες με τόσο προσωπικό τρόπο, εκδηλώνοντας τόσο έντονα συναισθήματα για album (νομίζω και ο Πάνος τον προηγούμενο μήνα εκδήλωσε εξίσου άμεσα την αδυναμία του στο “Boris”). Αυτό είναι δικαιολογημένο ούτως ή άλλως για οποιονδήποτε, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως υπάρχουν και πολλοί λόγοι παραπάνω (όπως και στην περίπτωση Tonton Macoute για μένα).
Το συγκεκριμένο album κατέχει μοναδική θέση στη συνείδηση πολλών prog οπαδών για πολλούς λόγους, οι οποίοι αναφέρονται με εμφατικό και άμεσο τρόπο στο άρθρο. Ίσως ο μόνος λόγος που κάνει ξεχωριστό το “It 'll All Work Out In Boomland” και δεν τονίζεται τόσο είναι η συγκλονιστική δουλειά του ανήλικου τότε Keith Cross στην κιθάρα και στα πλήκτρα που δίνουν ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα στα κομμάτια. Ο Cross παρομοιάζονταν τότε με τον Clapton, οι Τ2 έπαιξαν στο Isle Of Wight Festival τον Αύγουστο του 1970 και κάμποσες φορές στο θρυλικό Marquee Club μέχρι να διαλυθούν άδοξα, δημιουργώντας ένα μύθο, 42 ετών σήμερα, που μάλλον δε θα ξεχαστεί ποτέ.
Ευχαριστώ πολύ αμφότερους.
Τα κείμενα είναι και πως βγαίνουν καμιά φορά και εξαρτώνται και από υποκειμενικές συνθήκες αλλά ίσως να είναι ενδεικτικά και της ποιότητας και της προσωπικής σχέσης με ένα άλμπουμ, δεν ξέρω. Όσο γράφουμε και μας γνωρίζετε κι εσείς καλύτερα μπορεί κι εμείς να χαλαρώνουμε στη γραφή μας, ποιος ξέρει.
Πάντως η αλήθεια είναι ότι αυτό το άλμπουμ μαζί με τα Spring - Tonton Macoute ήταν ο λόγος που ξεκίνησε η στήλη. Ήθελα να τα κάνω flashback και σκέφτηκα από το να κάνω τρία κείμενα που θα χαθούν στην ποσότητα των κειμένων, δεν φτιάχνουμε μία στήλη;
μπραβο ρε Κωστα!
αυτη η στηλη εχει ανεβασει το επιπεδο σρο ροκιν! 8)
Πάνο πολύ καλό το κείμενο. Το Hardt Mot Hardt είναι πολύ αγαπημένο μου.
Να δώκω κι εγώ τα συγχαρίκια μου στο συνάδελφο και να παραδεχτώ δημοσίως ότι το άλμπουμ αυτό δεν το έχω ακούσει και το έμαθα κι εγώ από το Progsession! Χα!
Επίσης το hint μάλλον παραήταν στεγνό δόσιμο, αλλά οκ, να ξέρετε τι περιμένετε.
Θενξ guys.
Αυτό το hammond πάντα θα προσφέρει μεγάλες στιγμές, είτε σε hard rock, είτε σε prog καταστάσεις.
συγχαρητιρια για το κειμενο 8)
ακουγεται ενδιαφερων ο δισκος!
θα τον ψαξω!
Το επόμενο άλμπουμ σίγουρα θα ανεβάσει την επισκεψιμότητα της στήλης,λόγω εξωφύλλου.Φαίνεται πως από τότε οι γερμαναράδες μας είχαν βάλει στο μάτι…
To Pan & Regaliz είναι αγάπη και ίσως μαζί με το πρώτο album των Triana,ότι καλύτερο έδωσε η Ισπανία στο rock των 70s. Γενικά πολύ λίγα πράγματα από τόσο μεγάλη χώρα με μουσική ιστορία και παράδοση. Απ’ ότι έδειξαν και τα χρόνια που ακολούθησαν, στο rock οι Ισπανοί δεν το πολυέχουν. Πάντως το γυαλιστερό γκρι του εξωφύλλου είναι αξέχαστο.
Argyri σωστόστ. Προσωπικά μου αρέσει πιο πολύ το Illusions On A Double Dimple, το οποίο έχει και εξωφυλλάρα. Πάντως για ντεμπούτο είναι εξαιρετικό το Mediterranean Tales.
Nαι μωρέ και κόλλησε το κεφάλι μου για το ποιους εννοεί…