αν θυμαμαι καλα 1999-2001 το ειχε το hammer…το Bleeding ηταν το 1996 αρα περασαν 24 χρονια…Γερασαμε!
1 Like
Το εξήγησα βέβαια μέσα στην παρένθεση τι εννοώ με το trademark.
Λίγο πολύ όλες οι μεγάλες μπάντες ή οι σόλο καλλιτέχνες έχουν κάποιο trademark (πες το και μανιέρα ενίοτε) με το οποίο ξεχωρίζουν. Ο προσωπικός ήχος είναι το ζητούμενο από κάθε καλλιτέχνη που σέβεται τον εαυτό του και οι PW το έχουν καταφέρει αυτό.
Σωστός, typo το 14. Για το Hammer πολύ πιθανό να ήταν μετά τότε που λες. Από εποχής Φλωράκη άρχισε να μοιράζει CD (και τι CD ε; Heir Apparent, In The Woods, Psychotic Waltz και δε συμμαζεύεται) oπότε πήγα κατά προσέγγιση. 
Κάπου εδώ να κάνω το πρώτο μου ουσιαστικό σχόλιο για τον δίσκο.
Εξαιρετικός ήχος, διαυγής και βοηθάει όλα τα όργανα (ίσως το μπάσο είναι ελαφρώς θαμμένο ή όχι τόσο τονισμένο).
Οι χαρακτηριστικές psychotic κιθάρες, είναι σε πολλά σημεία παρούσες.
Γενικά έχουν φτιαχτεί όμορφα τραγούδια.
Σε 2 πράγματα θα βρω αρνητικά:
- Μπορεί να έχεις ένα πολύ ωραίο refrain, αλλά να έχεις μέτριο το υπολοιπο τραγούδι. Χαρακτηριστική περίπτωση το Pull the string. Δεν θα αναλύσω παραπάνω γιατί αυτό το τραγούδι με πάει στο εξής:
- ο Μπάντης ο Λάκης, έχει πανέμορφη φωνή. Ο Μπάντης ο Λάκης ξέρει να φτιάχνει ανατριχιαστικές μελωδικές γραμμές (πχ το γυρισμα στο 2:05 του Fallen), αλλά μου φαίνεται σε αυτό το άλμπουμ, είχε μερικές ιδέες που δεν του βγήκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Pull the String. H φωνή που μπαίνει με την χαρακτηριστικά αργή αρθρωση που παραπέμπει σε παιδικό τραγούδι - το οποίο αν διαρκούσε ένα τετράστιχο, ίσως και να λειτουργούσε. Τώρα όμως επαναλαμβάνει αυτή την αργή μελωδία η οποία αφαιρεί πολλούς πόντους από το τραγούδι.
Γενικά η αργή αρθρωση έχει παίξει σε πολλά τραγούδια, σε άλλα εχει λειτουργήσει (Devils and Angels, Stranded,All the bad men), αλλά η τόσο συχνή χρήση της, με κούρασε ελαφρώς από ενα σημείο και μετά - το sisters of the dawn, κάνει τρελή διαφορά, όπως και τα Fallen και In the silence.
Αll in all, δεν ειναι η τελική μου “κριτική”, καθώς δεν έχω χωνέψει ακόμα τον δίσκο όπως ακριβώς θέλω. Η αναμονή και η προσμονή ήταν τεράστια, που δικαιολογεί την ανυπομονησία. Ο δίσκος είναι αρκετά καλός, έχει κορυφές που προσφέρουν οι PW(Fallen,Stranded, Sisters of the dawn θα μπορούσαν να είναι σε οποιονδήποτε δίσκο τους χωρίς να υπολείπονται των υπαρχόντων κομματιών ), αλλά πιστεύω ότι ο Μπάντης ο Λάκης, χωρίς να κάνει κάτι κακό ή άσχημο, έχει διαλέξει ένα μονοδιάστατο τρόπο προσέγγισης ερμηνείας σε αρκετά κομμάτια (εννοώντας ότι ερμηνεύει με παρόμοιο τρόπο “τεχνικά”) , που αφαιρεί λίγο από το τελικό αποτέλεσμα.
6 Likes
Ρε σεις μας δουλεύετε βραδιάτικα; Τι «δισκάρα» και αρλούμπες γράφετε όλοι εδώ μέσα;
Δίσκος του 7 άντε 8 είναι.
Συνθέσεις κάτω των δύο πρώτων δίσκων (και του Bleeding - το παιδικό Mosquito με τα 5 καλά songs δεν το αναφέρω καν), οι γραμμές του Graves τον κάνουν να φαίνεται ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΣ σε σχέση με αυτό που ήταν. Ενώ και οι στίχοι τετριμένοι. Η παραγωγή καθαρή αλλά ψόφια. Τουλάχιστον δεν είναι τίγκα πλαστική όπως κάτι άλλες πίπες, αλλά γιατί τα ντραμς πρέπει να ακούγονται ΤΟΣΟ κλινικοποιημένα; Γιατί πρέπει ΟΛΟΙ να κάνουν αυτό το λάθος;
Δυστυχώς όμως το βασικό πρόβλημα είναι στις συνθέσεις
Πάνω από Mosquito, αλλά κάτω απ όλα τα υπόλοιπα.
Μεταλχαμερικη βαθμολογια δλδ, δισκος με θεματα αλλα 8αρακι 
2 Likes
οκ εγω το mosquito (οπως και τα υπολοιπα 3) τα θεωρω δισκαρες…αρα αν το εχεις πανω απο αυτο και παλι δισκαρα ειναι 
Πες ότι δε σε κάνει και τόσο και άσε όλους εμάς τους υπόλοιπους να κάνουμε το κέφι μας.
Δε σε κατηγορούμε, μη μας τη λες.
Γουστάρουμε. Πειράζει;
2 Likes
Μετά από 30 χρόνια τέτοιοι δίσκοι μόνο δισκάρες λέγονται, δέκα με δέκα τόνους
4 Likes
Να πω κι εγώ τη γνώμη μου, μιας και ακούω το δίσκο σχεδόν κάθε μέρα εδώ και πολύ καιρό.
Δε θεωρώ ότι ο δίσκος σχετίζεται και πολύ με αυτό που λέμε “κλασικός Psychotic ήχος”, δηλαδή αυτό το ψυχεδελικό/παράταιρο στοιχείο που ήταν εμφανές στη δομή των τραγουδιών, τις κιθαριστικές αρμονίες και τα φωνητικά του Λάκη. Κι αν τα δύο πρώτα ήδη είχαν εκλείψει από το “Mosquito” και μετά, νομίζω ότι ο συνδετικός κρίκος ήταν οι φωνητικές ερμηνείες. Ναι, μπορεί οι τσιρίδες να σίγησαν, αλλά αν προσέξει κανείς τις φωνητικές γραμμές και στο “Mosquito” και στο “Bleeding”, θα καταλάβει ότι ο Λάκης δεν έχασε καθόλου σε πρωτοτυπία και μοναδικότητα, ακόμα κι αν χαμήλωσε τις οκτάβες. Εγώ εκεί, κυρίως, διέκρινα την κληρονομιά των δύο πρώτων, πιο ριζοσπαστικών δίσκων.
Κι ερχόμαστε στο τώρα. Θεωρώ ότι κιθαριστικά και σαν ατμόσφαιρα το “The god-shaped void” παραπέμπει στο “Bleeding” μόνο. Πιο “μεγάλα” refrain, μαζεμένες συνθέσεις, όγκος, στιβαρά riffs κλπ. Η κύρια διαφορά, για 'μένα (κι αυτό που μου λείπει λίγο), είναι ότι και ο Λάκης ακούγεται πιο γήινος (ή πιο Devon Graves, τέλος πάντων). Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ότι οι μοναδικές στιγμές που μου θυμίζουν το παλιό του στυλ, είναι στις ακουστικές στιγμές (π.χ. αρχή “The fallen” ή “Demystified”), όπου, αν προσέξετε, κάνει κάποια παιχνιδίσματα, γίνεται λίγο πιο απρόβλεπτος. Π.χ. αυτό που παρατήρησε ο Sevek ήταν πολύ σωστό, ότι σε κάποια σημεία αυτό το αργό/μονότονο στυλ του, ρίχνει τα κομμάτια π.χ. στο “While the spiders spin” ή το “Pull the string”. Γενικά ενώ κάποιες (αρκετές) ερμηνείες του Λάκη είναι το στοιχείο που απογειώνουν το δίσκο (άπειρα refrain π.χ.), σε άλλες στιγμές μου ακούγεται αρκετά flat. Εντύπωση μου έκανε η πολύ προσεγμένη κιθαριστική δουλειά στα solo, χαρακτηριστικό που δεν είχαν ιδιαίτερα παλιότερα οι Psychotic Waltz (θα μου πεις, τότε κάθε riff τους ακουγόταν σαν solo…). Πραγματικά πολύ ωραία, τεχνικά όσο πρέπει, αλλά κυρίως ακούγονται ωραία.
Λοιπόν, πάμε για τις στιγμές αντιγραφής τώρα:
Το couplet του “Devils and angels” είναι το “Marian” των Sisters of Mercy.
Το “Sisters of the dawn” «δανείζεται» από δύο κομμάτια: πρώτον, το couplet του δεν είναι το “Perry Mason” όπως υποστηρίχτηκε παραπάνω, αλλά το “I just want you” (κομματάρα). Το refrain, ωστόσο (εκεί που λέει fathers of creation …) ) παραπέμπει πολύ στο “On rich and poor” των αγαπημένων μου Amorphis (το refrain συγκεκριμένα). Τέλεια και τα δύο, δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με τις ομοιότητες εάν μιλάμε για εξίσου ωραία κομμάτια. Επίσης (άσχετο), η εισαγωγή και το couplet του “Stranded” ΠΟΣΟ Ghost είναι; Όπως και το τελευταίο riff του “Pull the string” (και η ερμηνεία Λάκη πάνω απ’ αυτό) η πιο Black Sabbath στιγμή του δίσκου.
Και οι στιγμές που με συγκλονίζουν κάθε φορά που τις ακούω:
Το εισαγωγικό riff του “Devils and angels” (όσο «τυρένιο» κι αν ακούγεται) και το couplet του.
Το εξωπραγματικό refrain του “Stranded” (ακριβώς οι μελωδίες για τις οποίες τρελαίνομαι).
Το γρέζι του Λάκη στο down insiiide of the world στο “All the bad men”.
O «διαστημικός» ήχος που ακούγεται στο background στο 02:12 του “The fallen” (και γενικά όλο το τραγούδι –ένα κομψοτέχνημα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος).
Το solo-φλάουτο στο “Pull the string” και τα ugh ! που ακούγονται ενδιάμεσα.
Το refrain του “Demystified” και όλα τα μέρη με το φλάουτο που σιγά-σιγά φτάνουν σε κρεσέντο (και γενικά μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι κι αυτό που θεωρώ πιο Psychotic απ’ όλα).
Όλο το “Sisters of the dawn”.
Τα πολυφωνικά ααααα στο τέλος κάθε couplet του “In the silence”. Για κάτι τέτοια σ’ αγαπάμε, ρε Λάκη!
Γενικά album που δε βαριέσαι. Ωραίο heavy metal πάνω απ’ όλα. Για πείτε κι άλλοι, τώρα που πέρασε λίγος καιρός και έκατσε ο πρώτος ενθουσιασμός.
5 Likes
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με Leper_Jesus.
Δυστυχώς μετά από μερικές ακόμα ακροάσεις, δεν ανέβηκε στα μάτια μου (όπως είχε γίνει με τo “A Social Grace”). Τι να πω, κρίμα. Πάω στο νήμα των Βέκτορ να συνεχίσω το διάβασμα.
Επειδη δεν θυμαμαι νοτα απο το A Social Grace αλλα απο αυτο που ακουω ολη μερα εχω μεινει με το στομα ανοιχτο. Αν και progressive metal μπαντα τα κομματια εχουν ενα απλο δεσιμο μεταξυ τους, οταν απο τα δυνατα σημεια περναει σε πιο χαλαρους ρυθμους λεγοντας σου παρε μια ανασα γιατι επεται παλι συνεχεια και σε χρειαζομαστε για να μας ακολουθησεις εκει που πηγαινουμε.
Υστερα απο 24 χρονια απουσιας απο την ενεργο δραση μπορω να πω καλλιστα οτι αυτη η δουλεια τους εθεσε τον πηχη ψηλα σε ικανοποιητικο βαθμο, θελω να πιστευω δλδ γιατι και εγω απεχω αρκετο καιρο απο το ειδος του progressive metal.
Και κατι τελευταιο το sisters of the dawn θυμιζει καποιο αλλο τραγουδι η ειναι ιδεα μου? 
Παρεμπιπτοντως τεραστιος υμνος 
7 Likes
το λα ισλα μπονιτα λέμε! ;p
6 Likes
Δεν είναι η ιδέα σου . Εμένα μου θυμίζει έντονα το i just want you του Ozzy . Μοιάζουν τα κουπλέ
2 Likes
Μολις διαβασα και το ποστ του @Leper_Jesus
και ναι αυτο ειναι ειπα
Τωρα για το αλλο της Madonna που λεει η @She-Wolf δεν ξερω
2 Likes
Α ναι σωστά , εγώ είχα γράψει perry mason και με διόρθωσε 
1 Like
Με… φρίκη συνειδητοποίησα ότι δεν έχω γράψει τίποτε σχετικά με τον δίσκο αφότου κυκλοφόρησε. Καλύτερα γιατί τώρα υπάρχει και μια χρονική απόσταση που διευκολύνει μια ψυχραιμότερη ματιά - όσο είναι δυνατόν κάτι τέτοιο δηλαδή! Πάμε λοιπόν (κανονικά, με εξώφυλλο, λίγα λόγια και πολλή αγάπη!)
Σε μια χρονιά μεγάλων δισκογραφικών επιστροφών (τουλάχιστον από πλευράς χρονικής απόστασης), ένα από τα πλέον αναμενόμενα album ήταν αυτό των Psychotic Waltz, που επανήλθαν μετά από μια διάλυση που κράτησε πολύ καιρό. Όπως γράφω και παραπάνω, σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει πάντα η αίσθηση της ανεκπλήρωτης υπόσχεσης, ότι κάτι εξίσου καλό ή και καλύτερο ακόμη (!) υπήρχε στις δυνατότητες τους, αλλά οι όποιες συγκυρίες δεν επέτρεψαν να αναδυθεί.
Έτσι, η επαναδραστηριοποίηση τους στο συναυλιακό πεδίο την περίοδο 2011-12 έγινε δεκτή με ενθουσιασμό (μιλάμε πάντα για την Ευρώπη), όπως και η ειλημμένη απόφαση για μια νέα κυκλοφορία που πραγματοποιήθηκε τελικά 8 χρόνια αργότερα!
Στο “The God-Shaped Void” οι Τεξανοί progressive ήρωες δείχνουν να συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησε το “Bleeding”, με αυτές τις ληθαργικές, υπνωτιστικές μελωδίες που διατρέχουν, εν μέρει ή εν όλω, συνθέσεις όπως το “Stranded”,“The Fallen, ή “Demystified” (που, σημειωτέον, συγκαταλέγονται μεταξύ των κορυφών του album), αλλά και κομμάτια όπως το “All the Bad Men” που παραπέμπουν ευθέως σε εκείνη την περίοδο.
Μέσα όμως στα 24 χρόνια που μεσολάβησαν, και δεδομένου ότι αυτός που παρέμεινε ο πλέον ενεργός ήταν ο Buddy Lackey - Devon Graves όπως ονομάζεται πια – μοιραία η “κληρονομιά” των Dead Soul Tribe (και των The Shadow Theory) είναι επίσης ανιχνεύσιμη εδώ. Μιλώντας για τον… Μπαντηλάκη, η φωνή του οποίου και ο τρόπος που έκανε χρήση αυτής, αποτελούσε πάντα ένα από τα βασικά θέλγητρα των Psychotic Waltz, δεν είναι λίγες οι στιγμές όπου επιλέγει να τραγουδήσει πάνω στο ρυθμό, όπως έκανε ο Ozzy κατά κάποιον τρόπο (όπως π.χ. στο “Pull the String”, το πιο Black Sabbath κομμάτι του δίσκου) με κυμαινόμενα όμως αποτελέσματα.
Το ιδιαίτερο και πάντα ξεχωριστό κιθαριστικό δίδυμο των Rock και McAlpin από την άλλη, εξασφαλίζει ότι το “The God-Shaped Void” δεν θα ακούγεται σαν ένας solo δίσκος του Devon Graves, είτε επιδιδόμενοι στις τόσο χαρακτηριστικές τους δισολίες, είτε καταφεύγοντας στις ακουστικές κιθάρες ή ένα hard rock-άδικο riff και solo όπως στο “In the Silence” - ιδανικό κλείσιμο, παρεμπιπτόντως!.
Αυτό πάντως που δεν θα βρούμε εδώ είναι η ελευθεριάζουσα οπτική που χαρακτήριζε τους δύο πρώτους δίσκους, αντίθετα εντοπίζεται μια πιο “τυποποιημένη” προσέγγιση. Μπορεί λοιπόν το progressive στοιχείο να τίθεται εν αμφιβόλω - όσο κι αν τo “While the Spiders Spin” φιλοδοξεί να αντικρούσει αυτό τον ισχυρισμό – το metal στοιχείο όμως παραμένει ισχυρό, ενίοτε… υπερβολικά (“Back to Black”).
Σε παρόμοιες περιπτώσεις όπως αυτή των Psychotic Waltz, είθισται να λέμε ότι ο καινούριος δίσκος, ειδικά όταν έχει μεσολαβήσει μακροχρόνια απουσία, έχει να αναμετρηθεί με τις υπερβολικές προσδοκίες των οπαδών. Το έργο του “The God-Shaped Void” ήταν ακόμη πιο δύσκολο μιας και ο ανταγωνισμός του είναι με κυκλοφορίες που διαμόρφωσαν τα γούστα πολλών από εμάς. Ας μην το αδικούμε…
12 Likes
Κάνε copy/paste στο “Με λίγα λόγια” τώρα, για να μην κουράζεσαι
5 Likes