Θα συμφωνήσω με achillea, akefalo, αν και παλιός, κλασικός ακροατής τους μάλλον καταλαβαίνω τι θέλουν να πούνε.
Για να το γράψω με δικές μου εκφράσεις, ειναι για μένα ένας ανενοχικά “παλιομοδίτικος” δίσκος, ένας δίσκος -πιο σωστά- που έχει το ύφος του κλασικού, χωρίς να είναι edgy ή να έχει κάτι “προκλητικό”.
Οι Psychotic έγιναν γνωστοί για 3 σπουδαία πράγματα imho: το συγκλονιστικό λαρύγγι του Devon, την πρωτοφανή τους αίσθηση ψυχεδέλειας/αρμονίας για μέταλ μπάντα και last but not least, το ανεπανάλητπο κιθαριστικό δίδυμο ΜcAlpin και Rock που αντίστοιχο του δεν υπάρχει -χωρίς υπερβολή- σε όλη τη ροκ μουσική. Η μουσική που βγαίνει σε αυτό το δίσκο είναι πηγαία, είναι το μουσικό DNA αυτών των ανθρώπων, έχει καταπληκτικό μεράκι και έμπνευση, με λίγα λόγια είναι ένα comeback τεράστιο. Ήρθε για να μείνει αυτός ο δίσκος, προσωπικά αν δεν ήταν και το λάιβ των Leprous δεν θα ακουγα τπτ αλλο. 'Εφαγα και μια ήττα γιατί παρήγγειλα το βινύλιο αλλά μου είπανε ότι είναι σε stock shortage και θα αργήσει λίγο…αστα να πάνε.
Εγώ πάντως που κλείνω τα 27 σε λίγους μήνες (περνάω και μια κρίση ηλικίας πλησιάζοντας τα 30) σκέφτομαι πως μιλάει όλη η παρέα για αυτό και χαίρομαι, γιατί η αυτή η μαγεία του να βγαίνει ένα άλμπουμ από μπάντα που αγαπάμε και είναι κομμάτι της ψυχής μας (γτ όπως και να το κάνεις, η PW δεν είναι μια απλή μπάντα) είναι αναγκαια στην κάποιες φορές μίζερη καθημερινότητα
έχω και έναν νέο εκκολαπτόμενο γιατρό, φιλαράκι που είναι 22, και του το έστειλα και έχιε τρελαθεί και γενικά υπάρχουν oι Psychotic Waltz στη ζωή μου το 2020 και είναι πανέμορφο
τελευταία ακούω μόνο αυτό και το Hallas ( και early 90’s death metal) και γενικά κουλ , αυτά είναι καλό να γίνονται
Γιατί ρε σατανά; Δεν μπορώ να σκεφτώ αντίστοιχο παίξιμο, εκτός κι αν μου διαφεύγει κάτι. Εννοώ εξαρχής από άποψη μοναδικότητας, όχι ποιότητας. Αυτές οι διπλές αρμονίες τους είναι trademark.
Νταξει, ξεχωριστοι σιγουρα , αλλα οχι και το καλυτερο κιθαριστικο δίδυμο σε ολη την ροκ. Ας μεινουμε στο ξεχωριστο, καθως δεν ειναι διαγωνισμος η μουσική.
Ο trademark ηχος παντως ειναι μεγαλο παράσημο και σιγουρα δεν το εχουν καταφερει παρα πολλοι.
Εγώ πάντως χωρίς να είμαι φαν του είδους,καθώς ακούω power πιο πολυ είναι τρομερό το άλμπουμ που έβγαλαν.
Και για να το πάω και παρακάτω σε συζήτηση, μαζί με accept το καλύτερο comeback συγκροτήματος μετά από τόσα χρονια
Να το ξαναπώ μία; Δεν είπα καλύτερο, για όνομα. Έγραψα “ανεπανάληπτο” και “δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο”, νομίζω έκανα προσεκτική και συγκεκριμένη επιλογή λέξεων. Θα ήμουν αν μη τι άλλο φοβερά αστείος να κάνω δήλωση περί καλύτερου, και μάλιστα στο σύνολο της ροκ μουσικής
Τι διαμαρτύρεστε ρε αφού δεν λέτε ότι λείπει το Λίτωλ Πιπολ-α που είναι το φανταστικότερο κομμάτι Psychotic Waltz; Σουτάρατε, βρήκατε το πλάι του ταμπλώ και έσκασε στην μάπα της τσιρλίντερ η μπάλα ασούμε…
(αφιερωματάρα και μπράβο και να το πω αν δεν το είπα, ΓΑΜΑΕΙ ο δίσκος - είναι η μέρα σήμερα για κεφαλαία που γαμάνε…)
Κοίτα, προφανώς το trademark στοιχείο υπάρχει στο παίξιμό τους (ως δομικό στοιχείο των κομματιών τους σε όλη τη δισκογραφία τους), αλλά οκ δεν βρίσκω κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο αρμονικά ή από πλευράς παιξίματος. Όχι κάτι που να τους ξεχωρίζει από τις δεκάδες μπάντες με δύο κιθαρίστες που παίζουν δισολίες (είτε rock είτε metal). Τεσπα, δικαίωμα μωρέ.
Έχουν κομματάρες όμως, είναι μπαντάρα, καλός ο νέος δίσκος, όλα κομπλέ.
To παραπάνω που είπες, απαντάει σε αυτό που λες στην συνέχεια.
Όχι δεν έχουν κάτι το τρελό ή το ιδιαίτερο από άποψη τεχνικής, όμως ο ήχος που βγαζουν είναι μοναδικός , πράγμα που τους ξεχωρίζει. Όχι γιατί κάνουν κάτι καλύτερα, αλλά γιατί κάνουν κάτι μοναδικά.
Βεβαια τώρα, μεταξύ μας αυτό και αν και πάει η κουβέντα εντελώς αλλού, ο ήχος τους ξεχωρίζει για τους φαν του ήχου (του σκληρού ήχου καταρχήν και του περίπου progressive ήχου κατα δεύτερον). Γιατί αν βάλεις σε έναν άσχετο να ακούσει, δεν θα ξεχωρίσει αυτό που ακούμε (πιστεύω).
Όταν πρωτοάκουσα PW πριν 25 περίπου χρόνια (χάρη στο Hammer που είχε το A Social Grace δωρεάν σε ένα τεύχος του -να λέμε και τα θετικά), ούτε το δικό μου κεφάλι είχε γυρίσει. Δεν είναι η μπάντα που θα σε αφήσει με το σαγόνι στο πάτωμα από την πρώτη ακρόαση, αλλά θα σε κερδίσει με το χρόνο και θα σε συντροφεύει για χρόνια.
Στα του δίσκου, για τον οποίο μπήκα να γράψω, τον λάτρεψα. Δεν το περίμενα -14 χρόνια είναι αυτά. Αυτές οι κιθάρες στο While the Spiders Spin, αχ αυτές οι κιθάρες…
σκέφτομαι πως μιλάει όλη η παρέα για αυτό και χαίρομαι, γιατί η αυτή η μαγεία του να βγαίνει ένα άλμπουμ από μπάντα που αγαπάμε και είναι κομμάτι της ψυχής μας (γτ όπως και να το κάνεις, η PW δεν είναι μια απλή μπάντα) είναι αναγκαια στην κάποιες φορές μίζερη καθημερινότητα
