Η αλήθεια είναι ότι οι κουλτουριάρηδες και σκεπτόμενοι και φινετσάτοι Queensryche αποδείχτηκαν ελάχιστοι σαν προσωπικότητες, πλην του ΝτεΓκάρμο που την έκανε νωρίς. Ο Tate ήταν φωνάρα αλλά αποδείχτηκε και ΨΩΝΑΡΑ και με θλιβερή αντίληψη περί μουσικής προόδου (τι σκατά τους έβαζε να παίζουν τόσα χρόνια), ενώ αμφισβητώ ιδιαιτέρως και ότι πρόκειται για άτομο που κάνει το κέφι του, μια ζωή προσπαθεί να γίνει relevant σε ένα κοινό που υπάρχει μόνο στο κεφάλι του. Οι υπόλοιποι αποδείχτηκαν κοτάρες που λέγανε ναι σε κάθε μαλακία του Tate (και από ένα σημείο και έπειτα ήταν ΠΟΛΛΕΣ) για να έχουν σταθερό paycheck. Αποτέλεσμα, ορδές οπαδών που δεν ξέρουν πού να κατευθύνουν την οργή τους, στην μια πλευρά ή την άλλη ή και τις δύο. Κυριολεκτικά, παρατηρώντας όλον τον κόσμο που τον έκαιγαν οι QR, δεν υπάρχει αποστασιοποιημένη κριτική. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ.
Εμένα μου αρέσει ο δίσκος αυτός και δεν είμαι Queensryche φαν σαν μερικούς. Έχω την αίσθηση ότι κάποια πράγματα που γράφτηκαν εδώ δεν είναι ψύχραιμες κριτικές αλλά αποτυπώνονται τα σώψυχα για την γενικότερη αποκαθήλωση (και των δυο πλευρών, ανεξαρτήτως του πρωταθλητισμού του Tate).
Μασίφ 7άρι τουλάχιστον. Προκάτ και σέιφ είναι σωστό, από την άλλη δεν βρίσκω ότι είναι κάτι που δεν τους αρέσει, ίσα-ίσα νομίζω ότι μια χαρά την βρίσκουν και τους βγαίνει αρκετά φυσικά. Για το έξτρα βήμα παραπέρα τους χρειάζεται ο DeGarmo ενδεχομένως, σίγουρα δεν τους χρειάζεται ο Tate και στα παπάρια μου που είναι Μητσικώστας ο ΛαΤόρες, άπειροι Tate κλώνοι εκεί έξω και το άτομο σίγουρα το ευχαριστιέται πιο πολύ από όλους. Και είναι και καλύτερος από τον ίδιο τον Tate σήμερα. Αυτό σίγουρα εκνευρίζει ακόμα περισσότερο τους Τate-άκηδες πάντως.
Μου αρέσει πολύ η παραγωγή και τα τύμπανα συγκεκριμένα μου αρέσουν που θυμίζουν Σκοτ γενικότερα. When Dreams, Spore, In This Light, Fallout, Open road είναι τα standout για την ώρα. Ανέμπνευστο πάντως δεν λες τον δίσκο. Το Redemption σίγουρα το λες, το pre-chorus και το chorus είναι ο ορισμός της ανεμπνευσιάς, το Don’t Look Back μπήκε από το ένα αυτί και βγήκε από το άλλο αλλά ο υπόλοιπος δίσκος είναι σε πολύ καλύτερα επίπεδα, ιδιαίτερα αυτά που ανέφερα.
Συνολικά, θα το συνέκρινα με την αντίστοιχη κυκλοφορία των Sabbath. Και η διαφορά στην αποδοχή νομίζω οφείλεται γιατί δεν υπάρχει η απογοήτευση από την τόσο φρέσκια αποκαθήλωση στον αέρα.
Αυτό να το δεχτώ πανεύκολα, άσχετα αν συμφωνώ. Δεν είπαμε ότι έβγαλαν αριστούργημα, ναι αν εξαιρέσεις κάποιες στιγμές είναι αρκετά generic, αλλά έστω 3-4 τραγούδια ξεχωρίζουν από την μάζα του δίσκου(προσωπικά 2 τα έχω συνεχώς στο repeat από χτες, αλλά just me). Ο δίσκος είναι ομοιογενής(μπορεί και λόγω παραγωγής), ηχητικά τουλάχιστον οι κιθάρες είναι φοβερές, το παιδαρέλι ο Parker έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει ηχητικά και συνθετικά (προφανώς και δεν υπάρχουν τα κύματα που δημιουργούσε ο Chris, αλλά οι δισολίες είναι σταθερότατες τουλάχιστον), δείχνουν να έχουν ξεπεράσει τον σκόπελο του κουτσομπολιού και του διαζυγίου με τον Tate και να εστιάζουν σ’ αυτό που πρέπει να γίνει και να το κάνουν με τον σωστό τρόπο, δηλαδή ομαδική δουλειά και λάιβ. Δηλαδή ας πούμε τουλάχιστον ότι είναι στον σωστό δρόμο, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κάποιος, ακόμα κι όσοι έχουν σιχαθεί να ασχολούνται με όλη την σαπουνόπερα.
Και αυτό περί μπαντών που έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους έχει ειπωθεί πολλές φορές, και αρκετές έχει διαψευσθεί. Οπότε ας έχουμε τις επιφυλάξεις μας και (κυριότερο) ας αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με θετικό μάτι. Κι ας μην ξεχνάμε ποιοι ήταν.
Άκου φιλάρα Vic, που όντως δεν είσαι καθόλου οπαδός των 'ryche (και τους ειρωνεύεσαι στην 1η ευκαιρία, απλά καυλαντίζεις στο παρόν θρεντ):
μαγκιά σου (και κατόρθωμα) να το θεωρείς 7άρι αυτό. Τόσο πάτο που έχει πιάσει το metal, έχουμε ρίξει τον πήχη στο πηγάδι, οπότε λογικόν. Όσο για τα “standout” (When Dreams, Spore, In This Light, Fallout, Open road) δε συγκρίνονται ούτε με μισή νότα μέχρι το '94, άρα…τον παραρίξαμε τον πήχη και στον όρο standout.
Τα τύμπανα δε θυμίζουν Scott πουθενά, πλην ελαχίστων σημείων. Για μπάσο δε χρειάζεται να μιλήσουμε.
9oς σερί δίσκος που ΔΕΝ και δίνουμε ευκαιρίες ακόμα; Είναι θέμα χαρακτήρα, δε λέω, αλλά ας σκεφτούμε όλοι ότι αν δεν υπήρχε το όνομα μιας από τις 10 καλύτερες metal μπάντες έβα στο εξώφυλλο, δε θα έμπαινε κανείς στον κόπο να διακαιολογεί τη ντροπή.
Κοινώς θεωρείς ότι για μια περίοδο 19(!) χρόνια τώρα πρέπει κρίνουμε κάθε δίσκο τους με το ίδιο κριτήριο, λες και μόλις έφυγε ο De Garmo; Υπάρχουν οι ίδιες συνθήκες κάθε φορά; Εξίσου θα κρίνεις το OMII, το Q2K και το φετινό;
Και νισάφι πια να συγκρίνουμε τα πάντα με τις χρυσές εποχές κάθε μπάντας. Πόσες μπάντες έχουν καταφέρει να μείνουν στο ίδιο επίπεδο σε όλη την διάρκεια της καριέρας τους; Υπάρχουν, αλλά πόσες; Θέλαμε αξιοπρεπείς δίσκους; Τώρα πιθανώς να τους έχουμε. Μετά απ’ αυτό τι ακριβώς ζητάμε; Ένα Mindcrime; 25 χρόνια τώρα κανείς δεν κατόρθωσε να το βγάλει. Σκέψου ότι έχουμε 2013 και ένας ακόμα και generic καλός δίσκος από μια μπάντα που όρισε κάποτε το είδος και ήταν χαμένη στο σύμπαν της για χρόνια σημαίνει πολλά για κάποιους.
O Nτικέη έχει απόλυτο δίκιο, αλλά δεν πρέπει να τα παίρνει στο κρανίο με το Βικ.
Εδώ το περιοδικό που γράφει ο Βικ χαρακτηρίζει το δίσκο ως “αναμφίβολα το καλύτερο album τους μετά το Promised Land” και του βάζει 8άρι (μη ξεχνιόμαστε, Century Media είναι αυτή) για να πουλήσει καμιά κόπια. Γελάει ο κόζμος.
O καλύτερος δίσκος μετά το Promised Land απλά δεν υπάρχει. Αυτό που ξεχώρισε είναι το OMII, χωρίς να φτάνει ούτε στο μισό το I, απλά γιατί ο Τεητ έριξε τόνους δουλειάς, κι έβγαλε ένα καλό άλμπουμ, που αν δεν είχε το φορτίο του πρώτου, δε θα είχε να επωμιστεί καμία σύγκριση.
Τα standout τρακς είναι για τα πανηγύρια. Ο Τοντ ΛαΚλόνε είναι VST plugin για φωνητικά Tate, και ο πάτος σε χαρακτήρα φωνής.
Άκου ρε μαν (Moonchild92), όλα προσωπικές απόψεις είναι και κανένας δεν προσπαθεί να αλλάξει τη γνώμη κανενός εδώ, κουβέντα κάνουμε (αυτό ήταν αχρείαστο, ελπίζω :)).
Όποια κριτήρια και να θέσει κανείς (τα οποία φυσικά και διαφέρουν από δίσκο σε δίσκο), από το Ηear και μετά προσωπικά βρίσκω το επίπεδο να πέφτει διαρκώς. Το ότι αυτό εδώ είναι καλύτερο από τις τελευταίες μπούρδες, όπως και κατάτι από αυτό του Tate, δε σώζει την κατάσταση. Αυτό που λές δλδ είναι τι; Ότι OM ή RFO δεν ξαναβγαίνει (εννοείται), οπότε αυτό έβγαλαν και νταξ είμαστε; Επαναλαμβάνω: αν δεν υπήρχε αυτό το όνομα στο εξώφυλλο δε θα μαλακιζόμασταν τόση ώρα, πιθανότατα ούτε καν θα ακούγαμε αυτό το δίσκο.
Πάντως σκεπτόμενος αυτό που λες στο τέλος, σε αυτή τη μπάντα που όντως όρισε το είδος, δεν αξίζει ένας δίσκος με μέτρια εκτελεσμένη μία απλούστατη συνταγή από τσελεμεντέ. Έτσι νομίζω, απλά και μόνο επειδή έχω μεγαλώσει με τη μουσική τους και τους ακούω πιο πολλά χρόνια απ’ όσα έχεις ζήσει μέχρι τώρα (και να τα 100στήσεις ολόψυχα :D).
Με τον Vic είμαστε φίλοι και δεν παίζει φασαρία, no worries. Αντιθέτως, εκεί οφείλεται η καυστικότητα. Όσο για το 8άρι, στο ίδιο τεύχος πήρε 8 το άλμπουμ των Leprous, τι να λέμε ρε σεις. Ίσα κι όμοια ξέρω γω. Καλό είναι να αντιλαμβανόμαστε κάποια πράματα γαμώτη (btw o Vic είναι εξαίρεση σε αυτό).
εδω ακουμε Malison Rogue και περιμενουμε με ανυπομονησια το επομενο αυτο δεν θα ακουγαμε;Προσωπικα παντως τον εχω λιωσει απο εχθες τον δισκο με οτι και να σημαινει αυτο…
Εγώ πάντως συμφωνώ απολύτως ότι είναι το καλύτερο μετά το Promised Land (ποιο ΟΜΙΙ;) και στο θέμα της καυστικότητας να πω ότι ο Manowarισμός (“ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΝΟ”) δεν ταιριάζει σε οπαδούς QR που είναι σκεπτόμενοι πιο πολύ από τον μέσο άνθρωπο (ΧΑΧΑΧΑ)
υπαρχουν καποια πραγματα που ειναι υποκειμενικα,και καποια που δεν ειναι…λαμβανωντας αυτο υποψιν,δεν μπορω να πιστεψω οτι υπαρχει πραγματικος οπαδος των ryche που να μην ειναι τουλαχιστον ικανοποιημενος με το αποτελεσμα αυτου του δισκου…
δεν γινεται,ετσι απλα…ναι,δεν ειναι αριστουργημα σε καμια περιπτωση,ναι ειναι αρκετα safe,αλλα δεν παυει να ειναι ενας πολυ καλος δισκος με καποια κομματια που θα τα ακουμε για χρονια ακομα(in this light,open road,world without,where dreams go to die,spore)…ημουν πολυ σκεπτικος οταν ανακοινωθηκε ο λατορες,φοβομουν οτι θα το γυρισουν σε εντελως βεβιασμενα μεταλ μονοπατια,αλλα διαψευστηκα εκκωφαντικα…
και ολοι οσοι λενε μιμο τον λατορρε μαλλον ακουσαν αλλο δισκο…οταν τον ακουω λαιβ να τραγουδαει τα παλια τραγουδια θυμιζει ΠΑΡΑ πολυ τειτ,αλλα σε αυτα εδω τα καινουργια δεν υπαρχει καμια σχεση(περαν ελαχιστων στιγμων)…αυτη τη στιγμη ακουω το rage for order,και προσπαθω να καταλαβω που ειναι αυτη η φοβερη ομοιοτητα…υπαρχει προφανως,αλλα κυριως οταν ερμηνευει τα παλια…
για μενα ο δισκος ειναι βημα προς στη σωστη κατευθυνση,που αποδεικνυει περιτρανα ποιος ειχε κανει το συγκροτημα ρδελομπου(ευθυνονται και αυτοι που τον ανεχονταν προφανως…)…θελω να πιστευω οτι ο επομενος δισκος θα ειναι ακομα πιο προγκρεσιβ και διαφορετικος απο αυτον…και πανω απο ολα,χωρις τον καραφλο κλοουν!
συνεχιζουμε ακαθεκτοι.Οι απο δω γαμανε τους απο κει και α και ου και δαπ ΝΔΦΚ και ουσια μεδεν για τη ταμπακιερα.Γιατι γουσταρουμε τον δισκο;Τι γιατι, γιατι δεν εχει Tate-ικες πινακιδες(ΑΜΑΝ).Μιλαμε για prog metal που σκοτωνει, εχει δικο του ηχο, εχει Λα Τορρε, εχει προγκ, ειναι Ryche, ειναι πολλοι οι λογοι σου λεω
οκ ρε παιδες…δεν καταλαβαινω γιατι δεν μπορειτε να δεχτειτε οτι σε καποιους απο εμας αρεσε πολυ ο δισκος;Αν δεν σας αρεσε απλα μην τον ξανακουσετε…so simple :roll:
Κάπου στο θρεντ των Queensryche είχα γράψει προ καιρού (ως πρώτη εντύπωση) πως το άλμπουμ είναι αξιοπρεπές, αλλά τα πάντα εξαρτώνται ανάλογα με την οπτική γωνία που θα το προσεγγίσει κάποιος.
Αυτό γίνεται. Άλλοι θα αποθέωναν έτσι κι αλλιώς γιατί είναι μέτσαλ, άλλοι θα το έθαβαν συγκρίνοντάς το με τα μεγάλα τους άλμπουμ κ.ο.κ.
Προσωπικά, το έκρινα ως μια προσπάθεια για καινούργια αρχή, καθώς αυτό μου έμεινε από τη συζήτησή μου με τον Wilton. Τον ρώτησα για όλα όσα με προβλημάτιζαν (μονοδιάστατο, κακή παραγωγή, μικρή διάρκεια, ο La Torre πατάει πολύ σε παλιότερες ερμηνείες του Tate) και έβγαλα κάποια πιο ασφαλή συμπεράσματά.
Έχει τα σημεία του, έχει τις στιγμές του και γενικά στέκεται ως σύνολο. Ως εκεί. Για κάποιους αρκεί, για κάποιους όχι. Fair enough on both sides.
Ντάξει τουλάχιστον η συζήτηση που γίνεται είναι αξιοπρεπής γιατί δίνονται επιχειρήματα και απ’τις 2 πλευρές υποστηρικτών και μη. Διαφωνώ με τον DeKay γιατί μ’άρεσε ο δίσκος αλλά τα επιχειρήματά του είναι σεβαστά. Προσωπικά δεν κάθομαι να ψάξω τεχνικές λεπτομέρειες (τύμπανα, παραγωγές, φωνητικά και ομοιότητες κλπ) και απλά ακούω το δίσκο άν μου κάθεται καλά στ’αυτί. Και μου κάθεται για πρώτη φορά μετά το Promised Land. Κανένας δίσκος τους δε μ’άρεσε μετά από κείνο και είναι ο πρώτος που μ’αρέσει. Για μένα πρόκειται για αλλαγή σελίδας με αξιώσεις
Με μερικές ακροάσεις ως τώρα, μπορώ να πω ότι έχω μείνει σίγουρα ικανοποιημένος. Δεν είναι Η δισκάρα που θα συγκλονίσει (μόνο ένας φελλός θα περίμενε κάτι τέτοιο) αλλά είναι ένας αρκετά καλός δίσκος με ορισμένες πολύ καλές στιγμές. Προσωπικά με χάλασε πάααααρα πολύ η παραγωγή ειδικά στο rhythm section και στη φωνή με την πλαστικούρα αφ’ ενός στα τύμπανα και τα ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ εφέ στη φωνή του LaTorre αφ’ ετέρου. Οι κιθάρες έχουν αρκετά καλό ήχο τουλάχιστον στα lead μέρη, και πολύ καλές ιδέες. Ο LaTorre κάνει ό,τι μπορεί αλλά απ’ τη μια τόσους και τόσους Tate κλώνους έχουμε θαυμάσει, και απ’ την άλλη ο Tate ούτε στα όνειρά του δεν τραγουδάει έτσι τη σήμερον ημέρα.
Highlits μου ως τώρα μάλλον “In This Light”, “Open Road” και “Spore” με τα δύο πρώτα να κουβαλάνε κάτι από την αίγλη του παρελθόντος.
Γενικά μιλάμε για αρκετά safe δίσκο, πράγμα αναμενόμενο, αλλά τουλάχιστον στέκεται πολλά σκαλιά πάνω από τις (πολλές) προηγούμενες δουλειές τους. Και το πιο σημαντικό είναι αυτό, ότι έχουμε έναν δίσκο ‘Ryche με τον οποίο δε θα τραβάμε τα μαλλιά μας, αλλά θα μιλάμε γι’ αυτόν και θα του ρίξουμε αρκετές ακροάσεις επειδή είναι καλός δίσκος και όχι επειδή “ας του δώσω άλλη μια ευκαιρία μωρέ”.
Anyway, η μπάντα ξεκινάει απ’ την αρχή ουσιαστικά, και δεν είναι τίποτα πιτσιρικάδες όπως το '82 για να έχουν άπειρες και φρέσκες ιδέες. Θα περιμένω και την επόμενη δουλειά τους για να δούμε κατά πόσο επαληθεύονται οι προσδοκίες μου για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον (με DeGarmo ξανά ίσως…). Και κάτι μου λέει ότι live πολλά από τα κομμάτια θα ακούγονται ΠΟΛΥ καλύτερα…
Για κάποιο λόγο ο δίσκος μου θύμησε εποχές λυκείου, εκεί τέλη 90. Τα τότε ακούσματά μου γενικότερα… Το in this light κομματάρα, εντούτοιςς η εκδοχή του Tate μου άρεσε περισσότερο. Μου άρεσε αρκετά βασικά… Τούτο δω δε ξέρω, λίγα πράγματα, με την εξαίρεση του In this light.
Τίμιος δίσκος. Δεν είναι έπος αλλά τίμιος όσο δε πάει. Δεν είμαι Rychάκιας αλλά ο δίσκος θα πάρει τη θέση που του αξίζει.
Εμένα ο Tate πάντα μου έβγαζε ένα ψώνιο και με χάλαγε τόσο που δεν μπορούσα καν να τον ακούσω παρόλο που έχει φωνάρα. Ο δίσκος που έβγαλε δεν μου άρεσε καθόλου και γενικά δεν μου άρεσαν οι Ryche έτσι όπως είχαν καταντήσει από το Promise land και μετά (για να μη πω Empire).
Τον La Torre τον γνώρισα με Crimson Glory και μου έκανε εντύπωση η ομοιότητα της φωνής του με Midnight. Τώρα μου κάνει εντύπωση η ομοιότητα της φωνής του με Tate. :lol:
Ακριβώς όπως όποιος αρέσκεται στον ήχο των σάμπαθ θα γουστάρει με το καινούργιο τους, έτσι και όσοι την βρίσκουν ακόμα με αυτού του είδους το προγκρεσιβ μεταλ δεν νομίζω ότι γίνεται να απογοητευτούν. Δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό, αλλά είναι σίγουρα καλό το άλμπουμ. Καλύτερο από το Operation Mindcrime II κατ’ εμέ, για να έχουμε και ένα μέτρο σύγκρισης.
Του Tate είναι αρκετά πιο χάμηλα, αλλά και πάλι, και οι δύο κυκλοφορίες είναι καλύτερες από τις τελευταίες δουλειές των “ενωμένων” ράηχ, ίσως επειδή και οι δύο πλευρές ήθελαν να αποδείξουν κάτι (αν και ο Tate έχει περισσότερη εμπάθεια και αυτό του το καταλογίζω)
Για μένα ο δίσκος είναι αρκετά αξιοπρεπής, δεν περιμένω θαύματα μετά από τόσα χρόνια, ένα δίσκο να ακούγεται ήθελα κ τον κυκλοφόρησαν. Ο la Torre μοιάζει σε σημεία στον Tate αλλά όχι σε σημείο υπερβολής, και γενικά μέχρι στιγμής αποδεικνύεται ότι ο Tate είχε πάει την μπάντα σε λάθος δρόμο,οπότε το διαζύγιο θα έχει καλά αποτελέσματα στους Queensryche, ο δε Tate μέχρι στιγμής, εκτός από μια καλή φωνητική απόδοση, τα τραγούδια… Χάλι
