Ποιος στο’ πε?
Ο Geoff Tate έχει την ικανότητα να κάνει μέτρια τραγούδια να ακούγονται φανταστικά.
Είναι στιγμές που αντιλαμβάνεσαι ότι μερικά από αυτά τα τραγούδια μονο αυτός μπορεί να τα πει με αυτό το συναίσθημα.
Με στιγμές μεγαλείου (όπως συμφωνούν σχεδόν όλοι) στο Welcome To The Machine και λιγότερο καλές στιγμές, αλλά ερμηνεύοντας / τραγουδώντας τόσα πολλά ετερόκλητα σε είδος τραγούδια εγώ το Take Cover το χαίρομαι σε κάθε άκουσμα.
Οι ryche βρίσκονται σε ανοδικό δρόμο.
Ο ήχος τους είναι ξανά πολύ συμπαγής, το κιθαριστικό δίδυμο φαίνεται να έχει δέσει καλύτερ από ποτέ, στα live είναι πολύ καλύτεροι σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν και τα καλύτερα τα αναμένω στο νέο studio album.
Ο Αουτσαηντ εχει παντως ενα ποηντ. Βρισκονται σιγουρα σε ανοδο, εχουν τις εμπνευσεις τους. Το μονο που φοβαμαι ειναι στροφη προς ηχο τυπου “I’m American”, “Murderer” κλπ. Επισης ειναι αξιο αποριας αν θα καταφερουν να βγαλουν εναν κορυφαιο δισκο χωρις τον ΝτεΓκαρμο. Ο Στοουν οσο παει ανεβαινει στην υποληψη μου αλλα οπως και να το κανουμε οι συνθετικες του ικανοτητες δεν του επιτρεπουν να (συγ)γραψει ενα Προμισντ Λαντ.
ας συγγράψει ένα γουώρνινγκ τότε.
Οντως αλλα δεν περιμενω εγω προσωπικα δισκο τετοιο επιπδου πλεον. Παντως συνθετικη προσφορα στο OM II ηταν μεγαλη.