=P~=P~=P~:bow2:
Fovero sygrotima. O Geoff Tate otan htan sto peak tou htan koryfeos. An eprepe na vgalw top 5 that phgene mallon kapos etsi:
1.Spreading The Disease
2.Speak
3.No Sanctuary
4.Roads To Madness
5.I Will Remember
Profanws afhsa polles kommatares ap’ekso, alla telos padwn.
[B]ΜΟΝΟ[/B] για τους καμένους
εκει εξω υπάρχει αυτο το τριπλό(!!) dvd
[B]Queensryche - 1991-10-25 - Auburn Hills, MI [/B]
δείγμα
(κάπως σκότος η εικόνα, αλλά πολύ [B]καλός[/B] ήχος)
[B]eyes of a stranger[/B]
[B]Roads to Madness[/B] (πιτσιλάω τον τόπο)
[B]The Needle Lies[/B]
DVD 1:
01 - Resistance
02 - Walk In The Shadows
03 - Best I Can
04 - Empire
05 - The Thin Line
06 - Jet City Woman
07 - Another Rainy Night (Without You)
08 - Roads to Madness
09 - Operation: Mindcrime
10 - I Remember Now
11 - Anarchy-X
12 - Revolution Calling
DVD 2:
01 - Operation: Mindcrime
02 - Speak
03 - Spreading The Disease
04 - The Mission
05 - Suite Sister Mary
06 - The Needle Lies
07 - Electric Requiem
08 - Breaking The Silence
09 - I Don’t Believe In Love
10 - Waiting For 22
11 - My Empty Room
12 - Eyes Of A Stranger
13 - Last Time In Paris
DVD 3
01 - Lady Wore Black
02 - Silent Lucidity (MISSING)
Τι εννοει με αυτο το “(MISSING)” διπλα στο Silent Lucidity?
:lol:
Nταξ, το θέμα είναι πως εκεί συνηθίζεται να παίζουν ροκ/μεταλ καλλιτέχνες και όχι ο Κατσαρός :lol: στα καζίνα και οι χώροι είναι πράγματι όπως τα λέει. Ο Συναυλιακός χώρος είναι κανονικό θέατρο, δεν έχει τραπέζια για χαρτιά και φρουτάκια, αυτά τα βρίσκεις μόλις βγεις από τον συναυλιακό χώρο αν γουστάρεις τζόγο όπως και μέρη να φας και να πιείς καλά.
Ας παίζουν μόνο σε καζίνα, δεν είναι αυτό το πρόβλημα με τους σημερινούς Queensryche… 
Crimson αν για αυτό το “έξω” που γράφεις έχεις κάποιο συγκεκριμένο λινκ, κάνεν έναν κόπο να μου στείλεις ένα πμ
αυτά τα dvd είναι μεταφορά απο παλιά κασέτα…για αυτό και τα σκοτάδια στην εικόνα.
δυστυχώς η κασέτα που γράφτηκε αρχικά, δεν έφτανε να γράψει και το Silent Lucidity…
οπότε… (MISSING) 
για τους παλικαρους που αγοράζουν βινύλια
…όπως και νά’χει…είναι μια κυκλοφορία, που γουστάρεις:):!:
Ακομα και τα ντεμο αυτης της μπαντας καποτε γαμουσαν συμπαντα…τωρα πια παιζουν σε καζινο…
…αυτό ξαναγράψτο:):!:
Μια χαρα κομματι ειναι.γενικα ο wilton ηταν μεν ο τριτος συνθετης της μπαντας αλλα σταθερη αξια
Τωρα το κατα ποσο μετραει ο λογος και οι ιδεες του κοντρα στην νεα κατεθυνση που εχει δωσει ο tate στο συγκροτημα δν το ξερω
Συμφωνώ! Μιά χαρά είναι το κομμμάτι (και δεν είμαι και οπαδός του Ripper!)
Πολύ θα ήθελα να το ακούσω και με φωνή Tate!
αποδεικνυεται για αλλη μια φορα ποιος ευθυνεται για την κατρακυλα…
Ότι είπε ο Storm από πάνω, λέξη προς λέξη. Το κομμάτι πάντως μου αρέσει πιο πολύ από τα μισά που έχουν βγάλει από PL και μετά, και είμαι και φανμπόης. Αυτό τα λέει όλα.
:-#:-#:-#
Νομίζω δεν θα πειράξει κανέναν να αντιγράψω εδώ ένα ποστ αγνής γραφικότητας που έκανα.
[SPOILER]Θέλω να γίνω γραφικός εδώ. Γιατί είμαι γραφικός. Για την εισαγωγή που παίζει κι ένα παιδί, αλλά κανείς δεν μπορεί να παίξει καλύτερα. Για τον στίχο the future is but past forgotten. Για την ενορχήστρωση του θεού Michael Kamen. Για τον ηχητικό οργασμό που ξεκινάει από το 4:04. Για το ελεγειακό bridge. Για τα θεϊκά strings που μπαίνουν στο 5:41. Για τα μυστικιστικά λόγια του Tate που ούτε κι ο ίδιος δεν θυμάται ποια είναι. Για το απίστευτο, αργό και συγκλονιστικό χτίσιμο. Για τις κιθάρες που σκάνε στο 7:05 και το ψυχωτικά πορωτικό riff που ξεκινάνε. Chris αν το διαβάζεις αυτό σ’ αγαπάω. Για την τσιρίδα του Tate στο 7:32 που είναι η μεγαλύτερη στιγμή της μουσικής. Για το climax που έρχεται. Για την ουράνια καταιγίδα απόγνωσης που σε κατακλύζει μέσω της φωνής του Θεού. Για τις δύο κιθάρες που από πίσω παίζουν power chords, δικίθαρα solos και εφέ σαν να είναι τίποτα, δημιουργώντας τον καμβά. Για τις εικόνες αποκάλυψης, φανταστικών μαχών και εναλλασσόμενης δύναμης και αδυναμίας. Για την αποδοχή της μοίρας στον τελευταίο στίχο. Για το aftermath της καταιγίδας, με το τραγούδι να κλείνει και τον ήχο που αργά και βασανιστικά σβήνει, μαζί με τις ελπίδες σου. Γι’ αυτό, το Roads to Madness είναι το καλύτερο τραγούδι στην ιστορία της μουσικής.[/SPOILER]
Αγνή συγκίνηση. Απλά οι τελευταίες δώδεκα λέξεις λένε τα πάντα…