Για οποιον ενδιαφερεται,το album των Geoff Tate’s Queensryche ειναι στους Ρωσσους…
To άκουσα… Άκουσα και τις εκτελέσεις - κυριολεκτικα - σε i dont’ believe in love, silent lucidity κλπ… Εγκεφαλικό…
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=OWP3p_YfceM#!
Ρε παιδιά τι φαλτσαδούρα είναι αυτή!
Η εκτέλεση αγγίζει τα όρια της πλάκας.
Βασικά όπως το λές, εκτέλεση.
Σαν parody του κομματιού ακούστηκε
Σε ποιο χλμ της εθνικής είπαμε ότι κάνουν εμφανίσεις?
[B]Queensryche-American Soldier (2009)[/B]
Πολύ παράξενη περίπτωση δίσκου για μένα. Αφήνοντας στην άκρη τις παρασκηνιακές παραφιλολογίες περί συνθετικών credits εστιάζω σε αυτό που ακούω και αυτό που νιώθω ακούγοντας. Έναν δίσκο γεμάτο ψεγάδια και λανθασμένες/τραβηγμένες επιλογές, και παρ’ όλα αυτά αν υπερασπιζόμουν έναν δίσκο χωρίς DeGarmo αυτός θα ήταν το American Soldier. Προφανώς το review θα περιέχει τόσο κριτική(βλέπε “κράξιμο”) όσο και -τουλάχιστον- θετικά σημεία αλλά υπομείνετε εμένα και το σεντόνι μου, αλλιώς προσπεράστε. 
[SPOILER]Θα απορείτε γιατί να χάσω τον χρόνο μου και να κάτσω να κάτσω να γράψω σεντόνι για έναν από τους χειρότερους δίσκους των 'Ryche. Η απάντηση είναι πολύ απλή. Συναισθηματικό δέσιμο. Και ένα χρέος στον εαυτό μου να καταθέσω κάποια στιγμή τις σκέψεις μου για τον δίσκο και ίσως να κάνω κάποιον να δει κάτι που δεν είδε, ή ίσως να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον δίσκο.
[SPOILER]Πρώτα θέλω να αναφερθώ λίγο στο θέμα (και όχι concept) του δίσκου, το οποίο έλαχε έντονης κριτικής τόσο στο φόρουμ όσο και στις κριτικές από διάφορα sites και περιοδικά. American Soldier. Πολύ λανθασμένη η χρήση του “American”, συμφωνώ απολύτως. Παρ’ όλα αυτά, ρίχνοντας μια ματιά στους στίχους του δίσκου, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η διήγηση των περισσότερων ιστοριών προέρχεται από την οπτική των ίδιων των στρατιωτών που είναι εμπλεγμένοι σε αυτές, επομένως άσχετα από την προέλευση και την πολιτική σκοπιά του εκάστοτε στρατιώτη, μιλάμε για πανανθρώπινα συναισθήματα που γίνονται εύκολα αναγνωρίσιμα απ’ τον καθένα.
Ξεκινάς λοιπόν. Με το “Sliver”, που τραβάει μεν λίγο την προσοχή σου στην αρχή αλλά σιγά σιγά στραβώνεις. Τι “gonna tell ya what’s up”, μάνα μου; Δεν μας έφταναν τα ραπ στο “Desert Dance”; Αν εξαιρέσεις τον μετριότατο σε σημεία Tate που τραγουδάει λες κι είναι μπουκωμένος με σάλια(κάτι που σε φάσεις του δίσκου επαναλαμβάνεται μυριάκις), το κομμάτι περνάει σαν opener αλλά δεν καταφέρνει και πολλά. Το “Unafraid” που ακολουθεί έχει την ιδιοτροπία να μην έχει τραγούδισμα κουπλέ, αλλά samples από τα λόγια ενός στρατιώτη με το riff να παίζει από πάνω και το ρεφρέν να έρχεται κανονικά και να δινει στο κομμάτι την ταυτότητά του. Δεν είναι καθόλου κακό κιθαριστικά, ίσως λίγο μοντέρνο, αλλά η έλλειψη του κουπλέ στερεί πολύ απ’ το περιεχόμενο και την ροή του, κάνοντας μια ευκαιρία για ένα καλό δυνατό κομμάτι να πάει χαμένη. Το “Hundred Mile Stare” που ακολουθεί περιλαμβάνει ενα απ’ τα χειροτερα τραγουδισματα του Tate στην ως τότε καριέρα του. Μετριότητα το κομμάτι, σκιπ.
Αλλά και πάλι όσο προχωράς συναντάς στιγμές που σε κάνουν να ανατριχιάζεις στην σκέψη να είχαν γίνει λίγο διαφορετικά ή έστω να είχαν ηχογραφηθεί σε μια λίγο διαφορετική φάση της μπάντας. Μετά λοιπόν από το αρκετά απογοητευτικό ξεκίνημα συναντάς το έπος “At 30.000 Feet”. Στιχουργικά αφορά τον εναέριο βομβαρδισμό, από την σκοπιά του πιλότου που πυροδοτεί την εκτόξευση. Το κομμάτι στο μεγαλύτερο μέρος του δεν δείχνει να ξεφεύγει από ένα αργά κινούμενο μουσικό τοπίο, ένα θολό, γκριζαρισμένο τοπίο, μια παγωμένη απεικόνιση της ζωής γύρω κάτω απ’ τον πιλότο θα έλεγε κανείς. Δεν βλέπουμε ποτέ δράση, μόνο σκέψεις και μηχανικές κινήσεις. Ακόμα και το ρεφρέν όπου ξεσπά ο Tate δεν απεικονίζει δράση, μόνο απεγνωσμένη φαντασία. Σε σημεία τα φωνητικά είναι αδύναμα, αλλά αυτό ευτυχώς δεν αφαιρεί από την ατμόσφαιρα του κομματιού.
Κι όπως τα πράγματα δείχνουν να φτιάχνουν επιτέλους, μπαίνει το Dead Man’s Words. Αργό, βασανιστικά αργό, με ήχο και κλίμα που θυμίζουν την ψυχρή μουντάδα του Promised Land. Ένας πληγωμένος στρατιώτης, εγκαταλελειμμένος στην έρημο να αργοπεθαίνει και να περιμένει απεγνωσμένα βοήθεια, βοήθεια η οποία αμφίβολο είναι αν ποτέ θα φτάσει. Κι όσο τα συναισθήματα κλιμακώνονται, έρχεται το σημείο που χώνεται το γεμάτο αγωνία και αδρεναλίνη riff του Wilton να στείλει το κομμάτι σε άλλο επίπεδο, με τον Tate να δίνει την εύκολα καλύτερη ερμηνεία του στον δίσκο. Το πιασάρικο “Killer” που ακολουθεί θα μπορούσε ανετότατα να είναι το single του δίσκου αντί του απαίσιου “If I Were King” και, παρ’ ότι βρίσκεται ένα σκαλί κάτω από τα δύο προηγηθέντα κομμάτια στέκεται επάξια στον δίσκο, περιέχοντας επίσης πολύ καλό τραγούδισμα από τον Tate.
“Middle Of Hell”. Ντραμς που σκάνε έντονα και δύσηχα στα αυτιά, λες και θέλουν να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα που βάζουμε το κομμάτι, μας εισάγουν σε μια απίστευτα απαισιόδοξη ατμόσφαιρα απλώνεται στα ηχεία, μια αίσθηση ματαιότητας σφηνώνει στην καρδιά. Σε ένα βομβαρδιζόμένο, γεμάτο καπνούς πεδίο μάχης, ένα μοναχικό πλάσμα κινούμενο στα χαρακώματα, ανάμεσα σε θορύβους από εκρήξεις και σφαίρες, φέρνει την ματιά του στον έναστρο πλέον ουρανό, περιμένοντας να έρθει η ώρα του. Και οι βόμβες σκάνε όλο και πιο κοντά. Και πιο κοντά. Και πιο κοντά.
Το επόμενο κομμάτι(“If I Were King”) δυστυχώς μας επαναφέρει απότομα στην πραγματικότητα του American Soldier. Ο Tate αρχίζει να μαζεύει σάλια, να τραγουδάει εκτός ρυθμού και πραγματικότητας και να μας χαρίζει μια ερμηνεία άξια να ξεχάσουμε στα επόμενα 5 δευτερόλεπτα και να ελπίσουμε να μην θυμηθούμε ποτέ ξανά. Μουσικά επίσης μια μετριότητα, skip λοιπόν με ευκολία. Ένα ακόμα sample από τις συνεντεύξεις του Tate μας μεταφέρει στο κλίμα του επόμενου κομματιού, “Man Down!”, της μακράν πιο heavy και δυναμικής στιγμής του δίσκου. Ένα πολύ καλό εισαγωγικό riff και οι κιθάρες να μην απογοητεύουν καθόλου στο σύνολο, και ένας Tate που νιώθει το κομμάτι και στον βαθμό που μπορεί δίνει μια δυνατή ερμηνεία κάνουν το κομμάτι μια μη αναμενόμενη θετικότατη στιγμή του δίσκου.
Δύο μπαλάντες ακολουθούν, με την πρώτη(“Remember Me”) να αφορά τον χωρισμό ενός ζεύγους λόγω του πολέμου και την δεύτερη(“Home Again”) στον αποχωρισμό ενός στρατιώτη με το παιδί του. Η πρώτη είναι αρκούντως ρομαντική και δραματική(και σχετικά cheesy), έχει ένα πολύ όμορφο θέμα στις κιθάρες να παίζει από πίσω αλλά πολύ κακοτραγουδισμένο ρεφρέν. Κρίμα, γιατί είναι όμορφη και η φωνητική μελωδία και θα μπορούσε να είναι από τις πολύ όμορφες στιγμές του δίσκου. Στο “Home Again” πάλι, συμμετέχει η μικρή κόρη του Tate, Emily(που θαρρείς την έχουν βάλει να τραγουδάει όσο πιο χαμηλά μπορεί για να ακούγεται πιο καλός ο πατέρας της), σε ένα κομμάτι πολύ cheesy αλλά και όμορφο στιχουργικά, όχι μεγαλεπήβολο αλλά με άμεσες, μικρές και τρυφερές στιγμές. Και μια υπέροχη στιγμή του κομματιού προς το τέλος, με την κόρη να τραγουδάει “Why aren’t you here?” και να αντηχεί πριν σβήσει η φωνή της ο πατέρας, φωνάζοντας “I’m coming home”.
Μετά από πολλά ups and downs, φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι του American Soldier, το “The Voice”, που θαρρείς ότι είναι μια μίξη του Kashmir με το Tribe, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι ένα πολύ καλό και μεγαλοπρεπές closer με εξαιρετικές κιθάρες και έναν πειστικό Tate, αφήνοντας αρκετές σκέψεις στον ακροατή και τον τελευταίο στίχο να αντηχά στο μυαλό… “Don’t be afraid.”
Συμπεράσματα: Ένας Geoff Tate που έχει πέσει πολύ από τα μεγαλεία του παρελθόντος, τεμπέλης στις ηχογραφήσεις του, που όμως μπορεί ακόμα να αναμιχθεί στην ατμόσφαιρα ενός κομματιού και να προσφέρει μια μεγάλη ερμηνεία. Παρ’ όλα αυτά έχει πολλές τουλάχιστον πολύ άσχημες στιγμές στην διάρκεια του δίσκου και αποτελεί τον αδύναμο κρίκο της μπάντας.
Rockenfield και Jackson εγγύηση στο rhythm section, άσχετα με την ποιότητα του υλικού, με τον δεύτερο όμως να είναι λίγο χαμένος στο mixing και τον πρώτο να έχει έναν περίεργο ήχο σε φάσεις, ο οποίος όμως προσφέρει στις ηχογραφήσεις παρά αφαιρεί.
Όσον αφορά τον Wilton, χωρίς να ξέρουμε σίγουρα πόσο έχει προσφέρει αυτός στον δίσκο συνθετικά και πόσο ο Slater, στις φάσεις που αποτελεί μέρος της ατμόσφαιρας χαρίζει ως επί το πλείστον όμορφες στιγμές, στα leads του είναι δυστυχώς αδύναμος και μόνο σε 3-4 στιγμές σε όλο τον δίσκο καταφέρνει να έρχεται στην επιφάνεια και να επηρεάζει το κομμάτι έντονα.
Όσον αφορά τον δίσκο, δεν προσπαθώ να πείσω κάποιον ότι μιλάμε για ένα μνημείο, τουναντίον. Έχει αρκετές πολύ αδύναμες στιγμές και μερικές εξαιρετικές να λάμπουν ανάμεσα. Απλά θέλω να δείξω ότι δεν αξίζει το μέγεθος του κραξίματος που δέχεται και ότι ακόμα και με αυτό, το “American Soldier” μπορεί να δεθεί κάποιος, να δημιουργήσει σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα. Παρ’ όλα αυτά είναι δίσκος για κάποιον που έχει ακούσει έστω τα κλασικά της μπάντας και θέλει να ασχοληθεί με τα μετά το 1997 έργα της μπάντας.
[/SPOILER][/SPOILER]
Well done για την κριτικη.
[COLOR=“White”]Δε τη διαβασα ολη… :roll:[/COLOR]
Φοβαμαι μονο αν αποφασισεις να γραψεις για τα κανονικα Ryche αλμπουμ ποσα ποστ θα χρειαστεις?
Παντως, οπως λες, αν υπερασπιζομουν εγω εναν δισκο μετα-promised land θα ταν το ΟΜ 2. Μην περιμενετε παντως σεντονι 
Το ΟΜ ΙΙ ειναι καταπληκτικο αλμπουμ, απλα η παραγωγη του ειναι σκατα. Και δεν θα ξαφνιαζομουν αν μαθαινα πως ο DeGarmo εχει βαλει το χερακι του, γενικα υπηρχε μια φημη πως δουλευαν στο δισκο απ το 03 (κατα ποσο στεκει δεν εχω ιδεα). Το βεβαιο ειναι πως αποτελει αλμπουμ που εχει φαει πολυ δουλεια στο συνθετικο κομματι.
Λιγο που εβαλα του Tate παντως μου φανηκε ενα απολαυστικοτατο ΡΟΚ αλμπουμ, η φωνη ρε γαμωτο δεν τη παλευει καστανο, αλλα τα κομματια μου φανηκαν απλα μεν, γουστοζικως πιασαρικα δε.
Θενξ σύνικ, στην θέση σου ούτε εγώ θα το διάβαζα. Άσε, όταν πρωτοάκουγα το Mindcrime πριν κάτι χρόνια, είχα γράψει κείμενο ελαφρώς μικρότερο. Οπότε τρέμω στην ιδέα να το έκανα τώρα! :roll:
Πολύ καλό είναι και το OM II(αυτό περί ότι τον είχαν στα σκαριά δεν ισχύει, ο ίδιος ο Geoff μέχρι και το 2004 ισχυριζόταν ότι δεν πρόκειται να κάνουν ποτέ sequel του OM) αλλά θα ήταν ακόμα καλύτερο αν δεν είχε τον τίτλο που είχε και το κόνσεπτ που είχε. Γενικά ένας δίσκος με πολύ potential, που χαραμίστηκε από τσαπατσουλιές στην παραγωγή και στο στιχουργικό. Τον απολαμβάνω εύκολα πάντως κι έχω μερικά πολύ αγαπημένα τραγούδια από κει.
Το μεγαλυτερο προβλημα ειναι η διαρκεια, θα μπορουσε να ειναι 45 λεπτα και μπομπα αντι 60 σε συνολο. Οχι πως εχει φιλλερς, πιστευω πως ολα τα κομματια στεκονται απο ενα επιπεδο και πανω.
Δεν ξέρω τι ειναι ηλίθιο.Αυτα που κάνει ο Τειτ ή αυτοι που κάθονται και ασχολούνται.
Εχει σπάσει ρεκόρ καθυστέρησης η ολη φαση.Μολις τώρα άκουσα το I Don’t Believe In Love και με έπιασε νευρικο
Κλειδώστε το
Τις επανεκτελεσεις δε μπηκα καν στο κοπο να τις ακουσω, αλλα ο δισκος ειναι πραγματικα καλος. Και βασικα το στυλ δεν απεχει και τοσο πολυ δα απο τις πιο ροκ πλευρες του Empire.
ω πανάθεμα σε. αυτό εννοούσες όταν έλεγες πάω για το a. s. …
συμφωνώ σε ολα. ειδικά στο ποια κομμάτια ξεχωρίζουν και γιατί.
απλα στο γιατι σε μερικά σημεία o tate και η μπάντα ακούγονται διαφορετικά(απο το ενα στο άλλο) μάλλον σε αυτό φταίει απο την μια οτι δεν υπήρχε άνθρωπος στο στούντιο να πει στον tate κανε ρε αδερφέ μια προσπάθεια ακομη, και απο την άλλη άλλος έγραψε τα κομμάτια, άλλος πήγε απο το στούντιο να τα ηχογραφήσει, άλλος τα τελείωσε. γελοιότητες δηλαδή. κριμας
Ναι, δυστυχώς είναι διαβόητος ο Tate των τελευταίων χρόνως για τα one-takes(κοινώς ξεπετάγματα) που κάνει στα κομμάτια, ένας λόγος για τον οποίο χτυπιέμαι συνέχεια για το πόσο καλύτερο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα. Κι αν δεν έχεις το φιλότιμο να προσπαθήσεις για το καλύτερο σε κομμάτια που ενδιαφέρουν περισσότερο εσένα από οποιονδήποτε άλλον, δεν ξέρω καν γιατί πρέπει να σου κάνει κάποιος την νταντά.
η φαση ειναι οτι σε μερικά απο τα κομμάτια που δεν ειναι απο τα καλά του δίσκου εχεις μια αίσθηση και ενα γαμώτο γιατι ρε πούστη μου δεν τα δουλεύατε λίγο παραπάνω. αλλα πως να τα δουλέψουν οταν ειχαν αυτές τις σχέσεις και αυτές τις καταστάσεις που μάθαμε αργότερα.
Ξανακούω το Frequency Unknown. Λοιπόν, καλούλι είναι, το ακούω αρκετά ευχάριστα. Eυκολοάκουστο, μοντέρνο rock με ωραίες μελωδίες, τα γνώριμα φωνητικά των τελευταίων ετών που από τη μία οκ σου θυμίζουν κάτι από τα παλιά από την άλλη στην σπάνε σε σημεία, τέλος πάντων. Αυτές τις νέες εκτελέσεις να μην είχε των παλιών ύμνων και γενικά ρε παιδί μου αν κυκλοφορούσε κάτω από κάποιο άλλο όνομα, σαν σόλο του Tate γιατί βασικά solo project του Tate είναι, ευχαριστημένος θα ήμουν. Πάντως σε σχέση με κάτι Dedicated to Chaos, American Soldier είναι 2 κλάσεις πάνω. Βασικά σαν παρηγοριά στον άρρωστο ένα πράμα.
[SPOILER]
Πάντως με αυτή την φάτσα δεν πας πουθενά :
η συνέχεια του om ειναι δίσκος απόλαυση. οκ εχει 2 φιλερς ξέρω γω και 1 ντεμι κομμάτι. σιγά. έχει τόσες καλές στιγμές όσες δεν υπάρχουν τα τελευταία 20 χρόνια σχεδον.
επίσης άκουσα και εγω ολόκληρο το Frequency Unknown. δεν με χάλασε να πω την αληθεια. οκ περιμένεις να ακούσεις κλασικά ηχο ryche που πότε δεν έρχεται στα κομμάτια αλλά δεν είναι κακά. και ναι θα βοηθούσε αν έλεγε δίσκος tate απο εξω. αυτή τι στιγμή όμως λεει queensryche…οπότε κάπου σκαλώνει το μυαλό και οι αντιδράσεις είναι λογικές
επισης ο λατορες πρέπει να βγάλει τον σκασμό και να σταματήσει να κάνει δηλώσεις με χαρτάκι. γιατι αν τις κάνει απο μόνος του είναι και στόκος απο πανω
με καλυπτεις 100%