Λοιπόν μετά το Django οι ταινίες του για μένα κατατάσσονται ως εξής:
[B]Αριστουργήματα / Top[/B]: Pulp Fiction & Reservoir Dogs.
[B]Απολαυστικότατες:[/B] Inglourious Basterds & Django
[B]Διασκεδαστικές:[/B] Kill Bill Vol 1, Kill Bill Vol 2
[B]Αξίζουν προβολή:[/B] Deathproof
Το Django δεν έχει την πολυπλοκότητα (αν μπορεί να ειπωθεί για το σενάριο του) του Inglorious Basterds αλλά είναι το ίδιο απολαυστικό. Εχει αυτή την φορά πέρα από 4 (3+1) υπέροχους πρωταγωνιστές, γνωστές φάτσες και εξαιρετικούς ηθοποιούς από σειρές που αγαπάμε (ο πατέρας του Kenyn fuckin Powers και πρωταγωνιστής του Miami Vice, ο καράβλαχος Don Johnson, ο θρυλικός πατέρας του Dexter James Remar, ο -όπου και να παίξω με λένε βλαχαδερό- redneck Shane του Shield Walton Waggins) αλλά αυτή την φορά και για πρώτη φορά στην καριέρα του μας δίνει και τα τοπία της φύσης. Ουδέποτε έχει γυρίσει ο Ταραντίνο στην φύση, να μας δείχνει πλάνα εκτός πόλεων.
Το σενάριο απλό και ουσιαστικότατο.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως σκηνή που να είπα είναι περιττή, η ταινία είναι κοντά στις 3 ώρες και δεν κουράζει καθόλου.
Οι πρωταγωνιστές όπως είπαμε υπέροχοι. Ο Γουόλτς είναι πιθανόν η καλύτερη ανακάλυψη ηθοποιού τα τεελευταία χρόνια. Ο άνθρωπος είναι καταπληκτικός, πιστεύω ότι και να του ζητήσεις θα το κάνει. Νομίζω δεν ξεπερνάει τον Χανς Λαντα ωστόσο. Είναι τόσο κουλ.
Ο Ντικάμπριο καταφέρνει πανεύκολα να γίνεται σιχαμένος χωρίς να είναι η κλασική καρικατούρα που βασανίζει και σκοτώνει. Υπέροχος και κερδίζει την παράσταση πιστεύω από τον Γουόλτς.
Αλλά τα εύσημα πάνε στους 2 μαύρους:
Ο Σάμουελ Τζάκσον με την καλύτερη φωνή εβερ όπως ξέραμε είναι σιχαμένος μέσα στην ίδια του την φυλή. Δεξί χέρι του Ντικάμπριο και συνένοχος στα εκτρώματα της φυτείας. Μεγάλη ερμηνεία.
Αλλά παρόλο που ο Φοξ δεν έχει ούτε το κουλ παίξιμο του Γουόλτς, την αυθεντικότητα του Ντικάμπριο και το “μπήκα στο πετσί του ρόλου μου” του Τζάκσον τον κατατάσσω πρώτο γιατί εχει τον πιο δύσκολο ρόλο σαν Ντζαγκο πάντα: είναι μαύρος και έχει να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό και μετά την ίδια του την φυλή παριστάνοντας τον σιχαμένο, είναι εκδικητής, είναι και σύζυγος. Τα καταφέρνει περίφημα σε όλα.
Τέλος η καλύτερη σκηνή νομίζω είναι με την Κου Κουξ Κλαν και τον σουρεαλιστικό διάλογο με τις κουκούλες, τα πιστολίδια απολαυστικά και οι ατάκες σπέρνουν (η καλύτερη του Ντικάμπριο νομίζω "Μην παίζεις με την ευαίσθητή μου καρδιά, όχι τόσο για την ατάκα αλλά για το άτομο που την είπε).
Γενικά: απολαυστικότατο και ευχαριστούμε τον Ταραντίνο για άλλη μια ταινία του.
Ταινία Ταραντίνο = σκηνοθεσία + σενάριο Ταραντίνο.
Το Jackie Brown δεν είναι ταινία του. Οπως και το True Romance που το θεωρώ καλύτερη ταινία
.