Σαιξπηρ
Δεν υπαρχει μεγαλύτερη δυστυχία απο το να αγαπας και να μην σ αγαπουν ,να σ αγαπουν κ να μην αγαπας…(κάπως έτσι)
QFT !!!
νομιζω λες αυτο
[SPOILER]Το να αγαπας ειναι ενα τιποτα
το να σε αγαπανε ειιιιναι κατι
το να αγαπας και να σε αγαπανε ειναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ
(to love is nothing
to be loved is something
to love and to be loved is EVERYTHING
σε περιπτωση που δεν σας αρεσε η μεταφραση μου :Ρ)[/SPOILER]
Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας Gabriel Garcia Marquez
[SPOILER]*Ήταν ακόμη πολύ νέος για να ξέρει πως η καρδιά μας αποβάλλει τις άσχημες στιγμές αναμνήσεις και ωραιοποιεί τις καλές κι ότι χάρη σε αυτό το τέχνασμα καταφέρνουμε ν’αντέχουμε το παρελθόν.
*…αγνοούσε πως εκείνη χρησιμοποιούσε πάντα ένα προπέτασμα θυμού για να κρύψει το φόβο.
*…με το σπαραξικάρδιο τραγούδι του in questa tomba oscura. Κάτω από το κέλυφος του σκληρόκαρδου έμπορου, είχε κρυμμένο ένα συμπαθητικό τρελό, που μπορούσε να κάνει να αναβλύσει ένα συντριβάνι από λεμονάδα μες την έρημο της Γκουαχίρα και να πλημμυρίσει με θρήνους μια δακρύβρεχτη κηδεία…[/SPOILER]
Κότες πούλαμε, αυγά αγοράζουμε.
Χώριανος για την κατάντια της οικονομιας/εισόδων εξόδων ενός νοικοκυριού. 8O
Θα μπορούσα να γράφω μέρες σε τέτοιο thread, όμως θα περιοριστώ στα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό…
Charles Bukowski-Υπεραστικό Μεθύσι (Ποιητική συλλογή)
H Αγάπη είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας συνάντησης.
Στις τρεις το πρωί, σε κάθε γωνία της Αμερικής, οι μεθυσμένοι αυτής της ώρας παραιτημένοι, στήλωναν το βλέμμα τους στους τοίχους. Δεν είναι απαραίτητο να’σαι αλκοολικός για να σε πληγώσει και να σ’ εξευτελίσει μια γυναίκα. Μπορεί να γίνει ανάποδα. Να πληγωθείς και να πέσεις στο ποτό.
Aldous Huxley-Ο Πίθηκος και η Αλήθεια
[SPOILER]Της Σουπιάς το αγκάλιασμα, της βδέλλας φιλί,
Του Πιθήκου Άγγιγμα βρώμικο.
Και τ’ ανθρώπινο γένος το βρίσκεις όμορφο;
Όχι, όχι πολύ.
ΑΥΤΟ ΕΝΝΟΕΙ ΕΣΕΝΑ, ΜΑΚΡΙΑ ΛΟΙΠΟΝ. [/SPOILER]
Χαρά; Μα η χαρά έχει δολοφονηθεί απο καιρό. Το μόνο που απομένει είναι το γέλιο των δαιμόνων γύρω από τους στύλους του μαστιγώματος, το ουρλιαχτό των δαιμονόπληκτων, καθώς ζευγαρώνουν στο σκοτάδι. Η χαρά είναι μόνο γι αυτούς, που η ζωή τους βρίσκεται σε αρμονία με την δοσμένη Τάξη του κόσμου. Για σας όμως, εσάς τους ευφυείς, που πιστεύετε ότι μπορείτε να βελτιώσετε αυτή την Τάξη, για σας, τους αγανακτισμένους,τους επαναστατημένους, τους απείθαρχους, η χαρά γίνεται πολύ γρήγορα κάτι ξένο. Εκείνοι πάλι που είναι καταδικασμένοι να δέχονται τις συνέπειες των ευφάνταστων τεχνασμάτων σας, ούτε καν θα υποπτευθούν ποτέ την ύπαρξη της.
Ερωτας, Χαρά, Ειρήνη-αυτοί είναι οι καρποί του πνεύματος που αποτελεί την ουσία σας και την ουσία του κόσμου. Οι καρποί, όμως, του πιθηκίσιου νου, οι καρποί της αλαζονείας και της εξέγερσης της μαϊμούς, είναι το μίσος και η ακατάπαυστη ανυσηχία και μια μόνιμη δυστυχία, που μετριάζεται μόνο από φρενιάσματα ακό πιο φριχτά και από αυτήν την ίδια.
Τάσος Λειβαδίτης-Άλλα τα βράδυα (Άπαντα)
Υστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία
για να μείνουν για πάντα νεκροί
αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
άλλα τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη
…
Κάποτε θ’ αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που όταν βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
άλλα τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη
Aς το βάλω εδώ. Είναι ένα πολύ όμορφο ανέκδοτο των Σούφι
Μια αλατένια κούκλα, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια μέχρι που σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας. Είχε μαγευτεί από την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε.
“Τι είσαι;” ρώτησε η αλατένια κούκλα.
“Έλα μέσα και δες μόνη σου” απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο.
Έτσι, η αλατένια κούκλα προχώρησε τσαλαπατώντας προς τα μέσα. Όσο πιο βαθιά προχωρούσε τόσο περισσότερο διαλυόταν μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο μέρος της η κούκλα αναφώνησε με θαυμασμό.
"Τώρα ξέρω τι είμαι εγώ "
οτι ψαχνεις να βρεις ειναι χαραγμενο στο προσωπο μου-εγω το σκεφτηκα
Φορουσαν μασκες φτηνης σοβαροφανειας για να κρυψουν τις σκεψεις τους και ελεγαν ασυναρτησιες για να πνιξουν την αμηχανια τους Frank Herbert DUNE
[SIZE=“2”]Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα! [/SIZE] 
Πρόκειται για αποσπασμα απο το θρυλικό “Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ”, έργο του μεγάλου συγγραφέα της Αναγέννησης Φρανσουά Ραμπελαί. Χρονολογείται απο το 1532. Το διάβαζα χθες στο λεωφορείο και προσπαθούσα να κρατηθώ απο τα γέλια!
Και για να κάνω και μια εισαγωγή, μιλάμε για την ακρίβεια και τα μποικοτάζ κλπ. Και λέμε για το γάλα και πως είναι είδος πρώτης ανάγκης. Κι όμως, υπάρχει και ένα είδος ακόμα μεγαλύτερης ανάγκης, που δεν είναι άλλο απο το… κωλόχαρτο! Σε αυτό πολύ αμφιβάλλω αν θα άντεχε να κάνει μποικοτάζ ο κόσμος!
Σε περίπτωση που έκανε πάντως, ο Ραμπελαί διαμέσω του Γαργαντούα μας προτείνει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες εναλλακτικές μεθόδους… 8)
Διαβάστε και μη πείτε πως δε σας προειδοποίησα!
[SPOILER]«Ανακάλυψα», απάντησε ο Γαργαντούας, «μετά από μακροχρόνιες και λεπτομερείς έρευνες, έναν τρόπο να σκουπίζω τον πισινό μου. Πρόκειται για τον πιο αρχοντικό, τον πιο καλό και τον πιο αποτελεσματικό τρόπο που είδε ποτέ άνθρωπος».
«Ποιόν τρόπο;», ρώτησε o Γκρανγκουζιέ.
«Αυτό θα σου διηγηθώ ευθύς αμέσως», είπε ο Γαργαντούας: «Σκουπίστηκα μια φορά με το βελούδινο κασκολί μιας δεσποινίδας και το βρήκα μια χαρά, γιατί η απαλότητα του βελούδου του μου προξένησε άφατη απόλαυση στον πάτο μου. Άλλη μια φορά με τη σκουφίτσα της ίδιας δεσποινίδας και το αποτέλεσμα υπήρξε πανομοιότυπο. Μιαν άλλη φορά μ’ ένα λαιμομάντιλο. Μιαν άλλη φορά με τα’ αφτάκια μιας σκούφιας από πορφυρό σατέν, αλλά τα στολίσματα, καμωμένα από ένα σωρό σκατένιες χάντρες, μου έγδαραν όλο τον αφεδρώνα. Κι είθε ο μακαρίτης ο Άγιος Αντώνιος να κάψει την κωλοτρυπίδα του χρυσοχόου που τις έραψε και της κυράς που τις φορούσε!
«Αυτό το κακό πέρασε, σκουπίζοντας τον πισινό μου μ’ ένα καπέλο νεαρού ακόλουθου, όμορφα πλουμισμένο με φτερά σαν Ελβετού μισθοφόρου. Ύστερα, ενώ τα έκανα πίσω από ένα φράχτη, βρήκα μια μαρτιάτικη γάτα και σκουπίστηκα, αλλά τα νύχια της μου ξέσκισαν όλο το περίνεο. Γιατρεύτηκα την επόμενη μέρα, όταν σκουπίστηκα με τα γάντια της μάνας μου, άριστα αρωματισμένα με γιασεμούνι. Ύστερα σκουπίστηκα με σφάκα, μάραθο, άνηθο, μαντζουράνα, τριαντάφυλλα, κολοκυθόφυλλα, κουνουπιδόφυλλα, σεσκλόφυλλα, αμπελόφυλλα, αγριομολόχες, φλόμο (σου κοκκινίζει τον κώλο), με μαρουλόφυλλα και φύλλα από σπανάκι – και μη ρωτάς τι ωφέλεια βρήκα! –, με παρθενούδι, με υδροπέπερι, με τσουκνίδες, με σύμφυτο. Μ’ έπιασε όμως τέτοια κωλοπιλάλα, από την οποία γιατρεύτηκα σκουπίζοντας τον πισινό μου με την πεοδόχη μου.
«Ύστερα σκουπίστηκα με σεντόνια, με την κουβέρτα, με τις κουρτίνες, μ’ ένα μαξιλάρι, μ’ ένα χαλί, με μια πράσινη τσόχα, μ’ ένα ξεσκονόπανο, με μια πετσέτα, μ’ ένα μυξομάντιλο, με μια ρόμπα. Σε όλα αυτά βρήκα περισσότερη ευχαρίστηση απ’ όση νιώθουν οι ψωριάρηδες, όταν τους περνάνε με ξυστρί».
«Πολύ ωραία», είπε ο Γκρανγκουζιέ, «αλλά ποιο κωλοσφούγγι βρήκες καλύτερο;»
…
«Για να κλείσουμε όμως αυτό το κεφάλαιο, λέω κι υποστηρίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο κωλοσφούγγι από ένα χηνάκι με μπόλικα φτεράκια, αρκεί να του κρατάς το κεφάλι ανάμεσα στα σκέλια. Σου δίνω τον λόγο μου πως νιώθεις μια θεσπέσια απόλαυση στην κωλοτρυπίδα, τόσο εξαιτίας της απαλότητας του φτερώματος, όσο και λόγω της όμορφης ζέστης από το χηνάκι, που μεταδίδεται εύκολα από το κωλάντερο στ’ άλλα σωθικά ως την περιοχή της καρδιάς και του μυαλού. Μην πιστεύεις πως η μακαριότητα των ηρώων και των ημιθέων που βρίσκονται στα Ηλύσια Πεδία οφείλεται στους ασφόδελούς τους, στην αμβροσία, ή το νέκταρ, όπως λένε ετούτες εδώ οι γριές. Οφείλεται (κατά την γνώμη μου) στο γεγονός ότι σκουπίζουν τον κώλο τους μ’ ένα χηνάκι, κι αυτή είναι επίσης η γνώμη του δασκάλου Ιωάννη Σκότου».
[/SPOILER]
Η επιμονή του χριστιανισμού να βρίσκει τον κόσμο άσχημο και κακό έχει κάνει τον κόσμο άσχημο και κακό (Νίτσε)
Και διάφορα άλλα από συνθήματα σε τοίχους:
Το σύστημα της διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος.
Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στη δημιουργία μιας τράπεζας;
Δράσε ή σκάσε.
Το σχολείο φωτίζει μόνο όταν καίγεται.
Ο φασισμός αναπνέει στην αδιαφορία μας.
Όλα τα ζώα είναι ίσα, όμως μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα.
Μπωντλαιρ - Τα Άνθη Του Κακού - Στον Αναγνώστη
Σαν ένα εκατομμύριο σκουλήκια,μυρμηγκώντας,μες στο μυαλό μας κραιπαλούν του Δαίμονα τα πλήθη,κι όταν ανάσα παίρνουμε,ο Θάνατος στα στήθη σαν άυλος ποταμός κυλάει,σιωπηλά θρηνώντας.
:respect:
Επειδή δε μου έρχεται ατάκα από βιβλίο που να μην έχει ειπωθεί, παραθέτω ατάκα από ένα comic (Berserk):
Αν φοβόμασταν μήπως πατήσουμε τα μυρμήγκια, δε θα μπορούσαμε να περπατήσουμε.
Εμένα μου θύμισες το άλλο με αυτό που είπες: ‘‘Κάποτε σκότωσα για πλάκα ένα μυρμήγκι. Κι αυτό πέθανε στα αλήθεια’’.
Επίσης: ‘‘Αν ο Θεός δεν υπάρχει, θα πρέπει να τον εφεύρουμε’’ (Βολταίρος)
‘‘Αν ο Θεός υπήρχε, θα έπρεπε να τον καταστρέψουμε’’ (Μπακούνιν)
Revenge is a kind of wild justice
[Francis Bacon]
ΠΛΑΤΩΝ-ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ
ΕΙ ΟΥΝ ΔΕΙ ΜΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΙΜΑΣΘΑΙ ΤΟΥΤΟ ΤΙΜΩΜΑΙ ΕΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΩ ΣΙΤΗΣΕΩΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΜΑΛΛΙΑΡΗ: ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΙΜΗΘΩ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΗΘΩ ΜΕ ΣΙΤΗΣΗ ΣΤΟ ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ8)
Ένα βίντεο με πολύ καλή μουσική υπόκρουση και αρκετά συνθήματα σε τοίχους που με εκφράζουν
Δεν είναι από βιβλίο αλλά δεν πειράζει φαντάζομαι…
“nobody loves you until you’re six-feet in the ground” - John Lennon
Everyone needs to believe in something. I believe I’ll have another beer
:drunk: