Τα πεύκα προχωρούν, τα σύννεφα συμπλέουν…
Πολύ σουρεάλ στίχος
Μάλλον μου θυμίζει φάσεις legalize it:lol:
Αναζητώντας Κροκανθρώπους, Ν.Άσιμου.
[SPOILER]Γράφω αργά, σταθερά απλοϊκά. Δε γράφω σαν και σένα με κομμένη την ανάσα. Τα γραφτά σου είναι στρόβιλος. Όπως στρόβιλος και σύ στο στρόβιλο.
Ίσως νάχεις μεγαλύτερη δύναμη. Ίσως να σ? έχω αδικήσει, όπως είχες πει.
Εγώ έχω κόψει τους δεσμούς μου με τα πράμματα. Με τους ανθρώπους πράγματα. Με τα γύρω που με κόβουν. Χρειάστηκα δύναμη πολλή γι? αυτό. Γράφω αργά, σταθερά απλοϊκά. Μπορώ κι αντέχω. Αλλά εγώ σαν κινηθώ πραγματικά, εγώ γκρεμίζω. Γίνομαι στρόβιλος κι εγώ. Με κομμένη την ανάσα εγώ δρω. Εγώ τ? αλλάζω τα πράμματα.
Εσύ δεν έχεις κόψει. Δεν τα αλλάζεις τα πράμματα. Είσαι μέσα σ? αυτά. Γίνεσαι ένα μ? αυτά. Αλλά σε ξέρω καλά. Είσαι πολύ μακριά από όλα τούτα. Πρέπει να χρειάστηκες πολύ δύναμη για να το κάνεις και ίσως περισσότερη από μένα. Μπορείς κι αντέχεις. Εσύ διάλεξες έτσι. Διάλεξες να σκίζεσαι. Σπας τον εαυτό σου χίλια κομμάτια. Δεν τα αλλάζεις τα πράμματα, αφήνεσαι να σε αλλάζουν. Εσύ που είδες άλλο πράμα διαφορετικό. Και δε σε καταπίνουν. Γιατί περπάτησες και σύ στο κομμένο το σκοινί επάνω. Παίζεις τη ψυχή σου στο δικό σου τριπ. Ίσως να την παίζεις από μένανε διαφορετικά. Αλλά πάντως την παίζεις. Όμως για να το κάνω χρειάστηκε να ξαναρχίσω να γράφω κι εγώ. και να διαβάσω μερικά απ? τα γραφτά σου.
Με κομμένη την ανάσα…
Γι αυτό και τα γραφτά χρειάζονται κι αυτά καμμιά φορά. Για να καταλαμβαίνω το μεταξύ. Γιατί τυπώνεις την ανάσα στο χαρτί καμμιά φορά κι όχι στην καρδιά και φεύγει και το προσωπείο της λεκτικής μας επαφής.
Γι αυτό μη σκίζεις πάντα τα χαρτιά σου κι ας θέλεις δύναμη γι αυτό.[/SPOILER]
[I]please do not understand me too quickly.[/I]
-Andre Gide
Διαβάζοντας το θρεντ είδα ότι κανείς δεν έχει αναφέρει ούτε μία φράση από την αποχαιρετιστήρια επιστολή του G.G. Márquez… Υπήρχε μάλιστα ένας καιρός που την συγκεκριμένη επιστολή την διάβαζα κάθε μέρα… Kάθε φράση, κάθε νόημα αξίζει!
Θα την βάλλω σε spoiler… αλλά μην σας τρομάξει το μέγεθος… είναι τόσο απλές φράσεις, μπορεί να τις καταλάβει ο καθένας…
“λίγο πριν το τέλος: Περί έρωτος, αγάπης και ζωής”
[SPOILER]
Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι θα σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι θα κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.
Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στ’άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή…
Δε θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.
Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζουσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους…
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις από την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει.
Είναι τόσα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δε θα χρησιμεύσουν αληθινά ποτέ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθάνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σου’δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δε θα υπέθετα ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε αυτό που πρέπει αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα’θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δε θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το’χει εξασφαλίσει κανείς, είτε είναι νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι’αυτό μην περιμένεις άλλο, καν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις πολύ για τη μέρα που δεν βρήκες το χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι,
αγάπα τους και φέρσου τους καλά , βρες χρόνο για να τους πεις “συγγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ”, κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.
[/SPOILER]
αγαπημένη ατάκα από το alphaville του godard.
βασικά όλοι οι διάλογοι της ταινίας είναι ένα αγαπημένο quote.
περισσότερα [B]εδώ[/B]
Υπέροχο είναι αυτό που πόσταρες, αλήθεια σ’ ευχαριστώ, χαίρομαι που το διάβασα!
Δε περιμένω να αρέσει σε αυτούς που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, και για να πω την αλήθεια, δε θα ήθελα να διαβάσουν το παρακάτω quote πριν διαβάσουν το βιβλίο 
Απλά θέλω να δω αν ήμουν ο μοναδικός που μόλις διάβασε το συγκεκριμένο απόσπασμα, το ξαναδιάβασε για να το ξαναδιαβάσει και να το διαβάσει ξανά, σύνολο γύρω στις 15 φορές, μέχρι να πάει παρακάτω. Όχι γιατί είναι δύσκολο, αλλά γιατί είναι γαμάτο.
Γιατί όπως είπε και ο ίδιος ο συγγραφέας, [I]?We are lonesome animals. We spend all our life trying to be less lonesome. [B]One of our ancient methods is to tell a story begging the listener to say ? and to feel ? ?Yes, that?s the way it is, or at least that?s the way I feel it. You?re not as alone as you thought.[/B]?[/I]
John Steinbeck λεπόν, απ’το East Of Eden, κεφάλαιο 13, σελίς 133:
[SPOILER]Sometimes a kind of glory lights up the mind of a man. It happens to nearly everyone. You can feel it growing or preparing like a fuse burning toward dynamite. It is a feeling in the stomach, a delight of the nerves, of the forearms. The skin tastes the air, and every deep-drawn breath tastes sweet. Its beginning has the pleasure of a great stretching yawn; it flashes in the brain and the whole world glows outside your eyes. A man may have lived all his life in the fray, and the land and trees of him dark and somber. The events, even the important ones, may have trooped by faceless and pale.
And then – the glory – so that a cricket song sweetens his ears, the smell of the earth rises chanting to his nose, and dappling light under a tree blesses his eyes. Then a man pours outward, a torrent of him, and yet he is not diminished. And I guess that a man?s importance in the world can be measured by the quality and number of his glories. It is a lonely thing but it relates us to the world. It is the mother of all creativeness, and it sets each man separate from all other men. I don?t know how it will be in the years to come.
There are monstrous changes taking place in the world, forces shaping a future whose face we do not know. Some of these forces seem evil to us, perhaps not in themselves but because their tendency is to eliminate other things we hold good. It is true that two men can lift a bigger stone than one man. A group can build automobiles quicker and better than one man, and bread from a large factory is cheaper and more uniform. When our food and clothing and housing all are born in the complication of mass production, mass method is bound to get into our thinking and to eliminate all other thinking.
In our time mass or collective production has entered our economics, our politics, and even our religion, so that some nations have substituted the idea collective for the idea God. This in my time is the danger. There is great tension in the world, tension toward a breaking point, and men are unhappy and confused.
At such a time it seems natural and good to me to ask myself three questions. What do I believe in? What must I fight for and what must I fight against?
Our species is the only creative species, and it has only one creative instrument, the individual mind and spirit of a man. Nothing was ever created by two men. There are no good collaborations, whether in music, in art, in poetry, in mathematics, in philosophy. Once the miracle of creation has taken place, the group can build and extend it, but the group never invents anything. The preciousness lies in the lonely mind of a man.
And now the forces marshaled around the concept of the group have declared a war of extermination on that preciousness, the mind of man. By disparagement, by starvation, by repressions, forced direction, and the stunning hammerblows of conditioning, the free, roving mind is being pursued, roped, blunted, drugged. It is a sad suicidal course our species seems to have taken.
And this I believe: that the free, exploring mind of the individual human is the most valuable thing in the world. And this I would fight for: the freedom of the mind to take any direction it wishes, undirected. And this I must fight against: any idea, religion, or government which limits or destroys the individual. This is what I am and this is what I am about.
I can understand why a system built on pattern must try to destroy the free mind, for that is one thing which can by inspection destroy such a system. Surely I can understand this, and I hate it and I will fight against it to preserve the one thing that separates us from the uncreative beasts.
If the glory can be killed, we are lost.[/SPOILER]
αυτό που μου αρέσει στον steinbeck είναι ότι καταφέρνει και καθηλώνει δίχως να χρησιμοποιεί δύστροπες εκφράσεις ή πληθώρα καλολογικών στοιχείων ή φιλοσοφικούς μονολόγους.
χρησιμοπιεί την πιο απλή γλώσσα της εποχής του, και αυτή είναι και η μαγεία των έργων του. δεν τον νιώθεις απόμακρο. αισθάνεσαι ότι κάνεις διάλογο μαζί του εκείνη τη στιγμή. το of mice and men ας πούμε καταφέρνει να σε συγκινήσει όντας ένα από τα πιο απλά και ευκολοδιάβαστα κλασικά έργα.
θα πρότεινα κι εγώ πάντως να μην ανοίξετε το spoiler αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο. μέσα στη ροή του έργου είναι ακόμη καλύτερο.
:D:D:D χαίρομαι πολύ που το διάβασες και σου άρεσε. Όντως είναι τόσο όμορφο…
“When I was 5 years old, my mother always told me that happiness was the key to life. When I went to school, they asked me what I wanted to be when I grew up. I wrote down ?happy?. They told me I didn?t understand the assignment, and I told them they didn?t understand life.”
[B]? John Lennon[/B]
τοσο απλο,αλλα και τοσο βαθυ.
[I][COLOR=“DarkRed”]Each has his past shut in him like the leaves of a book known to him by his heart, and his friends can only read the title.[/COLOR]
[/I]
[B]Virginia Woolf[/B]
Πόσο δίκιο είχε…
Elwing_13 καθισα κι εγω και το διαβασα,μονο κ μονο επειδη το ποσταρες εσυ…αλλιως θα βαριομουν,τ’ομολογω :roll: και μου αρεσε παααρα πολυ! ποσο απλο και αληθινο… 
υπεροχο!
Τώρα χαίρομαι ακόμα πιο πολύ:D:D:DTο ξέρω!!! Eίναι ένα μικρό αριστούργημα
ευτυχως αυτη η μαλακια δεν ειναι του Marquez
Πώς μιλάς έτσι μωρέ??? ΈΛΕΟΣ!
Καταρχάς μην επιτίθεσαι έτσι και χαρακτηρίζεις μαλακία κάτι που αρέσει σε 3-4 ανθρώπους στο φόρουμ, γιατί είναι λες και χαρακτηρίζεις και μας ταυτόχρονα μαλάκες.
Είχα διαβάσει ότι ο Μάρκεζ πάσχει από καρκίνο αλλά ξέρω ότι ζει ακόμα. Δεν την βρήκα σήμερα την επιστολή αυτή, είναι κάτι που το έχω γύρω στα 8 χρόνια τώρα. Γι’αυτό και δεν το είχα ψάξει παραπάνω, και μιας και μου έμοιασε στο ύφος και στον τρόπο γραφής με εκείνο του Μάρκεζ, το κράτησα έτσι.
Όπως και να’χει, όποιος κι αν το’γραψε, έχει κάνει πάρα πολύ ωραία δουλειά, και μένα προσωπικά μου αρέσει πολύ ως κείμενο. Μέσα λέει πολύ όμορφες αλήθειες που στην καθημερινότητα μπορεί να φαντάζουν ως δεδομένες, αλλά σπάνια οι άνθρωποι κάθονται και τις σκέφτονται.
Οκ, δεν έχω την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Μάρκεζ.
Έχω μια πάρα πολύ ωραία και καλογραμμένη αποχαιρετιστήρια επιστολή αγνώστου συγγραφέος.
ωπα ρε φιλε σιγα που δεν μπορουμε να χαρακτηρισουμε μαλακια οτι δεν μας αρεσει μηπως και παρεξηγηθει κανενας. σιγα την επιθεση.
o marquez επασχε απο καρκινο αλλα θεραπευτηκε. η επιστολη μου φανηκε τουλαχιστον περιεργη ακομα και οταν την πρωτοδιαβασα χωρις να ξερω οτι ειναι μουφα.
"Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…"
σκεψεις ενος μελλοθανατου… σοβαρα τωρα.
το τι ακριβως βρηκες που να μοιαζει στον τροπο γραφης του Marquez, δεν μπορω να το φανταστω. πραγματικα.
επισης μετα απο μια γρηγορη αναζητηση
The poem turned out to be the work of an obscure Mexican ventriloquist named Johnny Welch. Welch had written the poem for his puppet sidekick “Mofles,” but somehow his name had been replaced by the name of the Nobel Prize winning author.
[B]Welch admitted that he was not a great writer[/B], but told Mexico’s InfoRed radio station that he was nevertheless “feeling the disappointment of someone who has written something and is not getting credit.”
ροφλ τουλαχιστον εχει αυτογνωσια
E προφανώς και δεν μπορείς να χαρακτηρήσεις μαλακία ότι δεν αρέσει σε σένα. Και στην τελική, μπορείς εσύ να ξέρεις τι σκέφτεται ένας μελλοθάνατος?! :?
Τέλος πάντων. Δεν θα ασχοληθώ άλλο.
γιατι δεν μπορω ρε ανθρωπε? ποιος μου το απαγορευει? δηλαδη αν εβαζα τη λεξη “χαζομαρα” θα σουν οκ? σοβαρεψου. δεν μπορω να ξερω τι θα σκεφτοταν ο καθενας σε μια τετοια θεση, αλλα σε μενα φαινεται μελο και επιτηδευμενο. θα μπορουσε να το γραψει ο καθενας και δυσκολευομαι να πιστεψω οτι θα γινοταν απο καποιον μελλοθανατο. αν θες να διαβασεις κατι αναλογο, δηλαδη σκεψεις ανθρωπου που ναι κοντα και ξερει οτι δεν την γλιτωνει, δες αυτο http://www.youtube.com/watch?v=wVaC3XKSi5M και ελα να κανουμε κουβεντα. δεν στη λεω, εντελως φιλικα. απλα το κειμενο το βρισκω κακο, τι να κανουμε τωρα.
θα παραθέσω μια πραγματική αποχαιρετιστήρια επιστολή, για να δει ο Elwing πώς γράφουν οι σωστοί συγγραφείς.
Αλήτηζ… Προσχή… Πουστόπαιδα…
[spoiler]Ο Alitiz δεν δίνει σημασία,
τα γράφει στο πούτσο του όλα
και βγάζει λεφτά με αλητεία!
Δεν φοβάται αστυνομία,
δεν φοβάται φυλακή!
Άμα τον πιάσουν οι μπάτσοι,
θα κάτσει μια νύχτα στο μουνί!
Το μουνί δεν μιλάει, ουτε λεξη!
Δεν έχει να πεί τίποτα!
Το μουνί δίνει μόνο μουνί!
Ο Alitiz πρεπει να κρυφτεί,
να γαμήσει το μουνί,
να καπνίσει το χασίσι,
για να ηρεμήσει και να μην τσαντιστεί
για να μην πεθάνει κανείς!
Τι θέλεις να πεις;
Τι θέλεις να κάνεις;
Ο Alitiz βαράει, δεν μιλάει, δεν το νοιάζει
δεν φοβάται να πεθάνει,
δεν φοβάται σημάδι!
Σε προσβάλει παίρνει μπουκάλι,
φωνάζει πουστόπαιδο
και στο σπάει στο κεφάλι!
Ναι, δεν λυπάται κανέναν,
είναι ψυχρός, θα σε πληρώσει με αίμα!
Κάθε εχθρός ξέρει πως δεν θα γλιτώσει (ναιιιι)
Θα το πληρώσει (ναιιιι)
διπλές δόσεις!
Μην γαμιεσαι με τον αλήτη,
γιατί θα σε μαχαιρώσει
Φοβούνται τον αλήτη
μισούνε τον αλήτη
λένε μαλακίες αλλά ακούνε τον αλήτη
συζητααααααααααν
μιλαααααααααααααααν
ότι και να κάνουν δεν γαμάν[/spoiler]
Υποκλίνομαι!!! :bow2::bow2::bow2:
Αλλά έχω κάτι πιο φολκ: http://www.youtube.com/watch?v=Z5taNFdyHKQ