Αυτο που θελω να πω γενικα, για να μην με χανεις, ειναι οτι ως ανθρωποι θα πρεπει να καταλαβουμε και να συνειδητοποιησουμε οτι ο θανατος δεν ειναι το τελος της ζωης. Ειναι μονο η συνεχιση της σε αλλη, πιο εξελιγμενη συνηθως, μορφη. Και ετσι θα πρεπει να τον αντιμετωπιζουμε με περισσοτερη [U]ψυχραιμια[/U], [U]σοφια[/U] και [U]επιγνωση[/U].
Αλλα που να τα πεις αυτα εδω…Θα σε φανε τα κορακια ως αψυχο (τι ειρωνεια ε, να προσπαθεις να μεταδωσεις την πραγματικη εννοια της ψυχης, και να σε χαρακτηριζουν ως α-ψυχο…) και αναισθητο !!! 8O
Ρε συ Nightsky, σορρυ κιόλας, αλλά χαμπάρι δε παίρνεις? Λέμε να συνεχίσει η φιλοσοφική περί θανάτου κουβέντα αλλού. Λέμε πως το θρεντ αφορά τον θάνατο της Amy Winehouse. Και συ συνεχίζεις???
Εγω δεν θυμαμαι ποτε το θρεντ μετονομαστηκε σε “Υπαρξη και Συνειδητοτητα μεσα απο το πρισμα του Θανατου” ομως. Νομιζα οτι πεθανε μια 27χρονη κοπελα με φωναρα και λεγαμε γι’αυτο.
Όχι δε θα κάνω καμιά μεταφορά. Στο εξής άκυρα ποστ (όσο καλογραμμένα και βαθυστόχαστα και αν είναι) απλά θα θεωρούνται ως σπαμ. Είναι ΚΡΙΜΑ μετά το ποστ της Unburnt πίσω να συνεχίζεται αυτή η κουβέντα μεταξύ σας.
Αν δεις τα ποστ που ξεφευγουν απο το ‘‘rip’’ ηδη γινονται απο την πρωτη σελιδα.
Σορρυ παντως, ειλικρινα, αν δεν σας ενδιαφερει κατι αλλο στο παρον θρεντ… Δεν ξαναοφφτοπικιζω.
να πω και κάτι ακόμα εγώ και βαρέστε όσο θέλετε.
στο κέντρο της αθήνας έχουν μαζευτεί όλα τα πρεζόνια. γι’αυτά όχι μόνο δεν λέτε(λένε) κάτι, τι κρίμα κλπ, αλλά τους βρίζουν κιόλας. εκείνων η ζωή είναι σίγουρα πολύ χειρότερη μιας και είναι και άστεγοι.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βάζετε ανθρώπινες ζωές στο ζύγι και να αναρωτιέστε για το ποιανού ο θάνατος είναι πιο σημαντικός. Για αυτούς που είναι τώρα σε κηδεία στα νεκροταφεία, το τελευταίο που σκέφτονται είναι οι νεκροί στη Νορβηγία. Αν δε σας ενδιέφερε η Amy, δε βλέπω καν το λόγο για να κάνετε αυτό το ποστ. Για εσάς είναι απλά άλλο ένα νεκρό πρεζάκι.
Κατά τα άλλα, η Amy ήταν μια τραγική φιγούρα που πιθανόν να ζούσε ακόμη αν δεν είχε ένα τόσο τεράστιο ταλέντο στη φωνή. Όπως είχε πει παλιότερα ο Moby για τις δικές του εξαρτήσεις από τα ναρκωτικά, δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι πάνω στη σκηνή οπού σε αποθεώνουν χιλιάδες και όταν κατεβαίνεις από αυτήν να νιώθεις μόνος. Αυτό το γεγονός μόνο κατάθλιψη σου προκαλεί και σε κάνει να κυνηγάς τεχνητές ευτυχίες. Πόσο δε αν από τα 20 σου σε κυνηγάνε όλοι από πίσω για να κερδίσουν κάτι από εσένα (διασκέδαση ακούγοντας σε, λεφτά από συμβόλαια, κλπ) κι όχι γιατί πραγματικά ενδιαφέρονται.
Το ότι ο θάνατος ήταν μια πιθανότητα που όλοι βλέπαμε (και ας μη το λέγαμε ανοιχτά) και είχαμε φιλιώσει με αυτή την ιδέα, δε με έκανε να σοκαριστώ χθες. Περισσότερο σοκ ήταν για μένα π.χ. το βίντεο από τη Σερβία. Κρίμα πάντως. Έβγαλε ένα τεράστιο δίσκο και πέθανε νέα. Μπήκε στο πάνθεον, μαζί με όσους προαναφέρατε. Σε 20 χρόνια από τώρα, το Back Το Black, θα το ακούν τα παιδιά μας, όπως ακούγαμε εμείς Joplin.
Και το λέω εγώ που της τα είχα χώσει μετά την ακύρωση της εμφάνισης της εδώ. Aλλά τότε ήταν ακόμα ζωντανή…
Δεν παύω να πιστεύω όσα είχα γράψει τότε αλλά δεν είναι τώρα η ώρα να τα ποστάρουμε στο θρεντ για τον θάνατο της, ας σεβαστούμε κάποια πράγματα.
Κρίμα την κοπέλα.
RIP
Tρομερός κανιβαλισμός σε αυτό το thread. Δεν έχω λόγια. Κοκτέιλ συμπλεγμάτων και απαιδευσιάς που χρίζει ψυχολογικής ανάλυσης. Ιεροεξεταστές και φαρισαϊσμοί.
Ας το αφήσουμε όμως εδώ, ευτυχώς κάποια παιδιά έγραψαν τα αυτονόητα.
so sad,είχε μόλις 2 άλμπουμ στο ενεργητικό της και η επιτυχία της έκανε το mainstream κοινό να στραφεί πάλι προς την jazz μουσική.Νομίζω ότι αυτός ο junkie που τα είχε ήταν η καταστροφή της.(είχε κάνει και τατουάζ με το ονομά του,τρομάρα της).Αυτός ο τύπος είναι η αρσενική Πάμελα Κρούσον των 00’ς.
Δεν ειχα ασχοληθει, αλλα ειχε πολυ καλη φωνη. Αναμενομενο με την κατασταση στην οποια ηταν εδω και καιρο, αλλα παντα ειναι κριμα να πεθαινει καποιος σε τοσο μικρη ηλικια.
Δυστυχώς κάποιοι έχουν διαβρωθεί τόσο που έπαψαν να είναι άνθρωποι. Δε θα κατονομάσω κανέναν αυτοί που το κάνουν το ξέρουν. Εγώ πραγματικά θα ντρεπόμουν απίστευτα να πω τέτοιες καφρίλες για τον οποιονδήποτε.
Είναι άδικο αυτό που γίνεται εδώ μέσα… Αρκετά ταλαιπωρήθηκε στη ζωή της (γιατί τα ναρκωτικά είναι εφιάλτης και κάποια στιγμή και να θες να απαλλαγείς δεν είναι τόσο εφικτό) τουλάχιστον ας την αφήσουμε τώρα ήσυχη… Αρκετά ειπώθηκαν… και μάλιστα πολλά από αυτά, απλά, ΔΕΝ στέκουν… Ξεκολλάτε ρε ό,τι και να 'κανε το πράμα ΔΕΝ αλλάζει… ένας άνθρωπος 27 ετών (και δε θα μιλήσω για το ταλέντο και τη φωνάρα της) ΠΕΘΑΝΕ!! Ο θάνατος είναι ΕΝΑΣ για ΟΛΟΥΣ και πάντα άδικος -ή μάλλον στενάχωρο γεγονός.
Επ’αυτού όμως εγώ θα μιλήσω και θα πω πως είτε το θέλουν μερικοί είτε όχι, πολλά από τα “αριστουργήματα” που εκθειάζονται στο παρόν φόρουμ είναι πολύ “λίγα” κ μηδαμινά σε σχέση με την ποιότητα και κυρίως τον αντίκτυπο του “Back To Black” στη σύγχρονη pop κουλτούρα (όπου “pop” θα συμπεριλάβω όλα τα είδη σύγχρονης λαοφιλούς μουσικής, μαζί και τα ροκ/μέταλ). Άν κάποιος κοιτάξει να το δει χωρίς τις παρωπίδες του ροκά/μεταλλά παίζει κ να το συνειδητοποιήσει.
Αν και ποτέ δεν ήμουν φαν και ούτε πρόκειται να γίνω τώρα…
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες -αν και το να χαρακτηρίζουμε ένα έργο, μουσικό άλμπουμ ή ό,τι-άλλο-θες ως ‘‘αριστουργημα’’, ‘‘αριστουργηματικό’’ κλπ. είναι κάπως υποκειμενικό και έχει να κάνει με τα ακούσματα του καθενός. Πάντως, αυτό δε μειώνει την αξία του καλλιτέχνη. Η συγκεκριμένη κοπέλα ήταν ΦΩΝΑΡΑ και ΤΑΛΕΝΤΑΡΑ και τα τραγούδια της (όσα έχω ακούσει/για αυτά θα εκφέρω γνώμη) δεν είναι τίποτα τυχαία ‘‘χαζοποπ’’ τραγουδάκια της σειράς. Απλώς με τη φράση μου πιο πάνω, στέκομαι περισσότερο στο γεγονός ότι ‘‘έφυγε’’ ένας νέος άνθρωπος παρά στον καλλιτέχνη και το έργο του. Κατά τ’άλλα με βρίσκεις απολύτως σύμφωνη!
Φαν εγώ δεν είμαι κανενός. Καμιάς μπάντας κ κανενός συγκροτήματος/καλλιτέχνη. Ούτε χαρακτηρίζω “αριστούργημα” το οτιδήποτε, είναι όντως υποκειμενικό. Μου είχε όμως κάνει τεράστια εντύπωση το φαινόμενο Amy Winehouse. Μια περίεργη προσωπικότητα που εμφανίζεται απ’το πουθενά, κυκλοφορεί ένα δίσκο με αναφορές σε παλιά soul κ jazz (κυρίως soul) με τρομερά τραγούδια σαφώς επηρεασμένα από James Brown κ Aretha Franklin. Που έχουν όμως κ δική τους προσωπικότητα κ τη σύγχρονη μορφή τους. Το πάντρεμα μοιάζει άψογο, παρόλ’αυτά η καλλιτέχνις κάνει άστατη ζωή με drugs κλπ. σε μεγάλες καταχρήσεις. Το’χουμε ξανακούσει το στόρι; ΠΟΛΛΕΣ φορές! Τα τελευταία χρόνια όμως τίποτα συνταρακτικό δεν υπήρχε στην ποπ κουλτούρα. Μετά την αντίστοιχη περίπτωση των Nirvana δηλαδή είχαμε επέλθει σε τέλμα. Όλο αυτό φαινόταν πού θα καταλήξει αλλά αναδείκνυε κατά περίεργο τρόπο για όλους τους “ρομαντικούς” μια περιπτωσάρα σαν αυτές που ξαναείδαμε. Αλλά που έμειναν και στην ιστορία. Ο πρόωρος θάνατος συμπλήρωσε το παζλ.
RIP. Τα τραγούδια όμως μένουν. Και οι αυτοβιογραφικοί στίχοι ακούγονται πιό τραγικοί από ποτέ.
