Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να τον απολαύσω ζωντανά, αφού το 2001 που τους είδα είχε αποχωρήσει. Πάντως θα θυμάμαι για πάντα τα καλοκαιρινά βράδια της μετεφηβικής μου ηλικίας που άκουγα Purple, και ειδικά ένα από αυτά που υπό του solo του στο Highway Star, έριξα μια από τις μεγαλύτερες πορώσεις της ζωής μου. Λίγα λεπτά μετά φίλαγα για πρώτη φορά τον μέχρι τότε μεγαλύτερό μου έρωτα υπό τους ήχους του Child In Time. Κάποιοι άνθρωποι δε πεθαίνουν ποτέ, απλά συνεχίζουν να ζουν σαν ιδέες.
Πέθανε ο τύπος και κάποιοι ασχολούνται με τατουάζ, αγαπάμε την αυθεντική ανθρώπινη μαλακία χωρίς όρια.
Η εκπομπή του BBC Last Word, αφιερωμένη στον μαέστρο. Συμμετοχές Blackmore και Wakeman, όπως επίσης και του ίδιου του Lord για το πώς θα ήθελε να τον θυμούνται:
Έχω στο Ηράκλειο στο σπίτι των γονιών μου ένα παλιό keyboard set της πλάκας που μου είχαν αγοράσει όταν ήμουν μικρός και την είχα δει Ραχμάνινοφ. Κάθε φορά λοιπόν που επιστρέφω και κάθομαι καμιά φορά μπροστά στο παλιό μου το αρμόνιο, το πρώτο πράγμα που παίζω ή προσπαθώ να παίξω είναι πάντα μα ΠΑΝΤΑ η εισαγωγή του Child in Time.
Ο δικός μου ελάχιστος φόρος τιμής.
Δόξα και τιμή στον τιτάνα της σκληρής μουσικής Jon Lord, και αλίμονο σε όλους μας, στη γενιά μας, που όσο γερνάμε βλέπουμε έναν-έναν αυτούς με τους οποίους μεγαλώσαμε, τους μουσικούς μας ήρωες, να την κάνουν από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Άστα, και εγώ κάνω τέτοιες σκέψεις, δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι που πρόλαβα να δώ -και μάλιστα περισσότερες φορές- γίγαντες αυτού του μεγέθους, ή να λυπάμαι που -κακά τα ψέματα- η νεώτερη “σοδειά” δεν είναι αντίστοιχα πλούσια…
Κοντεύει μια εβδομάδα και δε λέω να το ξεπεράσω ρε γμτ…
Από τον Ιούνιο πρόπερσι με τον RJD είχα να το πάθω αυτό… Wtf, πλησιάζοντας τα 40 γίνομαι όλο και πιο ευσυγκίνητος?!.. :?
Δυστυχώς, τον Jon τον είδα live για πρώτη και τελευταία φορά με το Mark V lineup στη Λεωφόρο, στην περιοδεία του Slaves & Masters… Στεκόμουν στα 2-3μ μπροστά, κάτω από την υπερυψωμένη σκηνή κι είχα συνέχεια μπροστά μου τον JLT και -λιγότερο- τον Blackmore… Μέσα στην απίστευτη “πρέσα” των πρώτων σειρών, τον άκουγα τον Jon, αλλά δεν μπόρεσα να τον απολαύσω όπως θα ήθελα…
Τα χρόνια εκείνα είχα φάει τρελό κόλλημα με το ντουέτο Yngwie και Jens (αν και ειχαν ήδη χωρίσει μετά το Odyssey) και στα πρόσωπα του Ritchie και του Jon έβλεπα το τέλειο, θρυλικό πρότυπό τους… και φαντάζομαι κάπως έτσι το έβλεπαν κι οι ίδιοι άλλωστε…
Από εμένα αυτό το ενδιαφέρον βιντεάκι, από την ιδιόρρυθμη συνεργασία του Jon με Coverdale, Hughes και Ashton -από την εποχή του Windows (1974):
R.I.P. Η μουσική σου πάντα θα ζει και θα γουστάρουμε: